Een tragikomische voorstelling van Bruno Vanden Broecke en Tom Van Dyck die twee broers spelen die een vraag willen stellen. Meer hadden we niet nodig om een plaatsje te boeken, en meer wisten we er ook niet van tot op het moment dat ze het podium op kwamen. En die opkomst zette meteen al de licht bizarre toon.
Bruno Vanden Broecke en Tom Van Dyck komen namelijk op in een elektrische rolstoel. Ze zijn niet alleen twee broers, ze zijn Siamese broers. Iets wat je als kijker verrassend snel als normaal aanvaardt: de twee topacteurs hebben samen zelfs geen drie zinnen nodig om de hele dynamiek tussen hen te schetsen en ons mee te trekken in hun verhaal. Jean begint aan een nauwgezet en interessant verhaal, en Luc laat met een paar rake zinnen weten wat hij ervan vindt.
Onafscheidelijk zijn ze. En hoewel het verhaal op een verre tweede plaats komt na ontwikkeling van de personages, valt ook dat heel mooi in elkaar, met een paar snedige doordenkers over het individu, verbondenheid en compromissen. En elkaar graag zien, vooral dat.
De vertolkingen zijn buitengewoon. In een blik of een terloopse beweging zit evenveel vervat als in een hele dialoog, alleen blijft het heerlijk impliciet. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, en als ze het publiek een paar keer doen twijfelen of er handlangers in het publiek zitten, bewijst dat alleen dat het improviseren hen even vlot af gaat. De kwinkslagen en leuke knipogen zijn dan ook heel vaak raak en broodnodig om het stuk wat lucht te geven.
Geen wonder dan ook dat ik nog met plezier uren aan de lippen van het duo had gehangen. Ze hebben duidelijk nog zo veel te vertellen, en daar bleef ik soms een beetje op mijn honger zitten. En waar de lach en de traan zo mooi in balans waren en elkaar aanvulden in het overgrote deel van het stuk, was dat evenwicht op het einde wel zoek. Daar leek alle lucht uit het stuk te zakken en werd de pathetiek een beetje te drukkend. Wat ik afbreuk vond doen aan de personages en het verhaal.
Dat einde viel wat als een zware chocolademousse in een heerlijk driegangenmenu. Op zich niet echt iets mis mee, maar een andere afsluiter was misschien aangenamer geweest en had voor een fijnere nasmaak kunnen zorgen. De oplossingen die ervoor in het scenario vervat zaten, zouden wat mij betreft de personages meer in ere hebben gehouden.
Maar dat neemt niet weg dat het een vermakelijk stuk is met talloze momenten, blikken, sneren, grappen en anekdotes die binnenkomen, en waarbij de grap en het verdriet elkaar versterken. De twee broers hebben elk apart, en ondeelbaar, een plaats in ons hart veroverd. Eigenlijk een tragikomische voorstelling over twee broers die een vraag willen stellen.
Bruno Vanden Broecke en Tom Van Dyck komen namelijk op in een elektrische rolstoel. Ze zijn niet alleen twee broers, ze zijn Siamese broers. Iets wat je als kijker verrassend snel als normaal aanvaardt: de twee topacteurs hebben samen zelfs geen drie zinnen nodig om de hele dynamiek tussen hen te schetsen en ons mee te trekken in hun verhaal. Jean begint aan een nauwgezet en interessant verhaal, en Luc laat met een paar rake zinnen weten wat hij ervan vindt.
In een blik of een terloopse beweging zit evenveel vervat als in een hele dialoog
Onafscheidelijk zijn ze. En hoewel het verhaal op een verre tweede plaats komt na ontwikkeling van de personages, valt ook dat heel mooi in elkaar, met een paar snedige doordenkers over het individu, verbondenheid en compromissen. En elkaar graag zien, vooral dat.
De vertolkingen zijn buitengewoon. In een blik of een terloopse beweging zit evenveel vervat als in een hele dialoog, alleen blijft het heerlijk impliciet. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, en als ze het publiek een paar keer doen twijfelen of er handlangers in het publiek zitten, bewijst dat alleen dat het improviseren hen even vlot af gaat. De kwinkslagen en leuke knipogen zijn dan ook heel vaak raak en broodnodig om het stuk wat lucht te geven.
Waar de lach en de traan eerst zo mooi in balans waren, was dat evenwicht op het einde wel zoek.
Geen wonder dan ook dat ik nog met plezier uren aan de lippen van het duo had gehangen. Ze hebben duidelijk nog zo veel te vertellen, en daar bleef ik soms een beetje op mijn honger zitten. En waar de lach en de traan zo mooi in balans waren en elkaar aanvulden in het overgrote deel van het stuk, was dat evenwicht op het einde wel zoek. Daar leek alle lucht uit het stuk te zakken en werd de pathetiek een beetje te drukkend. Wat ik afbreuk vond doen aan de personages en het verhaal.
Dat einde viel wat als een zware chocolademousse in een heerlijk driegangenmenu. Op zich niet echt iets mis mee, maar een andere afsluiter was misschien aangenamer geweest en had voor een fijnere nasmaak kunnen zorgen. De oplossingen die ervoor in het scenario vervat zaten, zouden wat mij betreft de personages meer in ere hebben gehouden.
Maar dat neemt niet weg dat het een vermakelijk stuk is met talloze momenten, blikken, sneren, grappen en anekdotes die binnenkomen, en waarbij de grap en het verdriet elkaar versterken. De twee broers hebben elk apart, en ondeelbaar, een plaats in ons hart veroverd. Eigenlijk een tragikomische voorstelling over twee broers die een vraag willen stellen.
Conclusie
Een stuk dat zowel hartverscheurend als hartverwarmend is, maar gaandeweg die balans wat lijkt te verliezen. De formidabele vertolking van de twee steracteurs zorgt er echter voor dat we gekluisterd luisteren naar hun verhalen. Van sommige stukken had er meer mogen in zitten, van andere was minder ook prima geweest.
Pro
- Meesterlijke vertolking
- Intrigerende personages
- Verhaal mooi verweven
Con
- Van het ene ietsje meer, van het andere ietsje minder
- Balans tussen traan en lach raakt zoek
7
Over deze film
Beschikbaar vanaf
7 mei 2022
Genre
- Drama
- Komedie
Speelduur
90 minuten
Cast
Bruno Vanden Broecke, Tom Van Dyck
Uitgever
De Kempvader & De Speelman
