Wat valt er te zeggen over een regisseur met 100+ credits op een carrière van 30 jaar. Rommel. Er zit veel rommel tussen. Maar schrijf hem daarom niet meteen af.
Miike heeft me de laatste 10 jaar niet echt positief weten te verrassen maar toch wou ik hem nomineren. In zijn "golden decade" van +- 1996 tot 2006 heeft hij met gemak meer dan een dozijn memorabele films gemaakt, iets wat de gemiddelde regisseur een leven voor nodig heeft.
Fudoh The New Generation(1996)
Rainy Dog(1997)
The Bird People in China(1998)
Ley Lines(1999)
Dead or Alive trilogy
Sun Scarred(2006)
One Missed Call(2003)
The Negotiator(2003)
Blues Harp(1998)
Happiness of the Katakuris(2001)
MPD PSYCHO(mini serie - 2000)
Zebraman(2004)
Sukiyaki Western Django (2006)
Visitor Q(2001)
Audition(1999)
Agitator(2001)
Ichi The Killer(2001)
Gozu(2003)
Een goed start punt geven vind ik best moeilijk gezien veel van zijn films niet makkelijk te vinden zijn. Netflix draagt momenteel enkel Blade of the Immortal en 13 Assassins. 13 Assassins word goed onthaald maar ben ik absoluut geen fan van en is volgens mij wel erg atypisch voor een Miike film(afgelikt Samurai epos). Blade of the Immortal moet ik zelf nog zien maar blijf ik uitstellen wegens geen fan van het bronmateriaal. Lone Wolf and Cub is meer mijn ding. Ik heb eigenlijk nog redelijk veel af te vinken van mijn Miike watchlist.
Als je fan bent van het absurde en nog steeds een infantiel gevoel voor humor hebt, dan moet je de man zijn Yakuza films wel een kans geven.
De Dead or Alive trilogy is hier wel een goed startpunt.
Allesbehalve hoogstaande cinema, maar het kijkt leuk weg en tegen het einde heb je meer vragen dan antwoorden. Ik kan het ook zelf nauwelijks geloven, maar Miike heeft mij wel degelijk geconverteerd in een gelover van goedkope CGI. Met als absoluut hoogtepunt de geweldig zwarte comedy, Ichi The Killer. Met voorsprong mijn meest herbekeken film van hem.
Verder heeft hij nog succesvol theater op film gebracht alsook de Ace Attorney reeks van Capcom en hier en daar nog een serene biopic. Een allesomvattende beschrijving neerpennen van de man is daarom ook wel zo goed als onmogelijk.
Miike heeft me de laatste 10 jaar niet echt positief weten te verrassen maar toch wou ik hem nomineren. In zijn "golden decade" van +- 1996 tot 2006 heeft hij met gemak meer dan een dozijn memorabele films gemaakt, iets wat de gemiddelde regisseur een leven voor nodig heeft.
Fudoh The New Generation(1996)
Rainy Dog(1997)
The Bird People in China(1998)
Ley Lines(1999)
Dead or Alive trilogy
Sun Scarred(2006)
One Missed Call(2003)
The Negotiator(2003)
Blues Harp(1998)
Happiness of the Katakuris(2001)
MPD PSYCHO(mini serie - 2000)
Zebraman(2004)
Sukiyaki Western Django (2006)
Visitor Q(2001)
Audition(1999)
Agitator(2001)
Ichi The Killer(2001)
Gozu(2003)
Een goed start punt geven vind ik best moeilijk gezien veel van zijn films niet makkelijk te vinden zijn. Netflix draagt momenteel enkel Blade of the Immortal en 13 Assassins. 13 Assassins word goed onthaald maar ben ik absoluut geen fan van en is volgens mij wel erg atypisch voor een Miike film(afgelikt Samurai epos). Blade of the Immortal moet ik zelf nog zien maar blijf ik uitstellen wegens geen fan van het bronmateriaal. Lone Wolf and Cub is meer mijn ding. Ik heb eigenlijk nog redelijk veel af te vinken van mijn Miike watchlist.
Als je fan bent van het absurde en nog steeds een infantiel gevoel voor humor hebt, dan moet je de man zijn Yakuza films wel een kans geven.
De Dead or Alive trilogy is hier wel een goed startpunt.
Allesbehalve hoogstaande cinema, maar het kijkt leuk weg en tegen het einde heb je meer vragen dan antwoorden. Ik kan het ook zelf nauwelijks geloven, maar Miike heeft mij wel degelijk geconverteerd in een gelover van goedkope CGI. Met als absoluut hoogtepunt de geweldig zwarte comedy, Ichi The Killer. Met voorsprong mijn meest herbekeken film van hem.
Verder heeft hij nog succesvol theater op film gebracht alsook de Ace Attorney reeks van Capcom en hier en daar nog een serene biopic. Een allesomvattende beschrijving neerpennen van de man is daarom ook wel zo goed als onmogelijk.
I don't think about the audience, I don't think about what makes them happy, because there's no way for me to know. To try to think of what makes for entertainment is a very Japanese thing. The people who think like this are old-fashioned. They think of the audience as a mass, but in fact every person in the audience is different. So entertainment for everyone doesn't exist.
Laatst bewerkt: