Netflix doet het hem weer. Zoals we tijdens de lockdown met z’n allen naar Tiger King keken, en het hele internet vol stond met Carole Baskin memes, zo herhaalt de geschiedenis zich weer. Dit keer met een Koreaanse serie van jewelste. Squid Game focust zich op onze kapitalistische wereld waarin de kloof tussen arm en rijk steeds groter wordt. Mensen met schulden worden gerekruteerd over heel Korea om geld te verdienen in een spel. Maar wat kan er misgaan als je een kinderspel speelt?
Net zoals voor veel mensen is mijn hobby nu niet bepaald om buitenlandse films en series te kijken. Naast Parasite (2019) was ik me niet bekend van de Koreaanse filmwereld. Dus toen Netflix mij twee weken geleden de titel Squid Game voorstelde, werd ik vooral aangetrokken door de achtergrondfoto. Een hal vol trappen als een soort surrealistisch schilderij, voltrokken in pastelkleuren. Meer heb ik niet nodig. Ik ben ook maar een eenvoudig persoon.
Squid Game speelt zich af in de krochten van Seoel, Zuid Korea. Gi-Hun is niet bepaald de beste vader die er is, en een goede zoon is hij ook al niet. Hij kan niet voor zijn oudere moeder zorgen (wat in Korea en andere Aziatische landen als een schande wordt gezien) en het lukt hem niet om zijn dochter te onderhouden. Door een vervalst spel te winnen, na enkele serieuze klappen, krijgt hij een businesskaartje met een nummer op. Maar hij is niet de enige. Uiteindelijk komen hij en 464 andere kandidaten samen op een afgelegen locatie om een spel te spelen. Allen zijn ze hier vrijwillig, om geld te verdienen. Ieder heeft zo zijn eigen redenen. Deze opdracht lijkt kinderspel, maar al snel merken de deelnemers dat ze een grotere prijs betalen dan wat ze eventueel zouden verdienen.
“All of you in this room are living on the edge, with debts you cannot pay off. If you don’t wish to play, please let us know.”
De protagonist en zijn tegenspelers worden allemaal neergezet als sterke karakters, met positieve en negatieve eigenschappen. De regie zet hier ijzersterke rollen neer, waardoor je ondanks hun gruwelijke daden toch met ze meevoelt. Je weet wie de slechteriken en de helden in het verhaal zijn, maar toch leef je met ze mee.
Aan plot twists ook geen gebrek: in het begin van de serie was ik bang dat het hele verhaal zich onafgebroken zou afspelen in ‘The Game’, maar de democratische regels van dit spel zorgen er voor dat de deelnemers een kans krijgen om terug naar de echte wereld te gaan. Er opent zich zo een nieuwe arc in het verhaal, waardoor je geboeid de volgende aflevering wilt bekijken. Het is dan ook geen verrassing dat deze serie wordt gebingewatched tot in de vergetelheid, en al twee weken op nummer één staat in meer dan negentig landen.
“You don’t trust people because they are trustworthy. You do it because you have nothing else to rely on.”
Om deze review af te sluiten heb ik nog een klein wist-je-datje: De bedenker en regisseur van Squid Game, Hwang Dong-Hyuk, begon tien jaar geleden met het script. Hij woonde destijds, op 40-jarige leeftijd, bij zijn moeder en grootmoeder door geldnood. Hij zat zelfs zo diep in de problemen dat hij destijds zijn laptop, waar het script op stond, heeft verkocht voor 675 dollar. En met datzelfde script heeft Dong-Hyuk nu een dikke blockbuster te pakken.
Het is over het algemeen moeilijk te zeggen wat Squid Game zo meeslepend maakt. De cliffhangers, de plot twists, het immens goede acteerwerk, of het hele concept an sich? Ik ben enorm blij dat een buitenlandse serie zich zo op de kaart heeft kunnen zetten als een van de meest bekeken Netflix-series aller tijden.
Net zoals voor veel mensen is mijn hobby nu niet bepaald om buitenlandse films en series te kijken. Naast Parasite (2019) was ik me niet bekend van de Koreaanse filmwereld. Dus toen Netflix mij twee weken geleden de titel Squid Game voorstelde, werd ik vooral aangetrokken door de achtergrondfoto. Een hal vol trappen als een soort surrealistisch schilderij, voltrokken in pastelkleuren. Meer heb ik niet nodig. Ik ben ook maar een eenvoudig persoon.
“They were simply eliminated for breaking the rules of the game. If you follow the rules, you can leave this place safely with the money we promised.”
Toch had ik mij serieus mispakt door enkel af te gaan op het decor en de korte inhoud die ik gelezen had over de serie. Dit is een brutaal spel waar je moraal kompas de weg van kwijt raakt. Wie zegt dat dit de Koreaanse Hunger Games is, moet dringend zijn mond spoelen.Squid Game speelt zich af in de krochten van Seoel, Zuid Korea. Gi-Hun is niet bepaald de beste vader die er is, en een goede zoon is hij ook al niet. Hij kan niet voor zijn oudere moeder zorgen (wat in Korea en andere Aziatische landen als een schande wordt gezien) en het lukt hem niet om zijn dochter te onderhouden. Door een vervalst spel te winnen, na enkele serieuze klappen, krijgt hij een businesskaartje met een nummer op. Maar hij is niet de enige. Uiteindelijk komen hij en 464 andere kandidaten samen op een afgelegen locatie om een spel te spelen. Allen zijn ze hier vrijwillig, om geld te verdienen. Ieder heeft zo zijn eigen redenen. Deze opdracht lijkt kinderspel, maar al snel merken de deelnemers dat ze een grotere prijs betalen dan wat ze eventueel zouden verdienen.
“All of you in this room are living on the edge, with debts you cannot pay off. If you don’t wish to play, please let us know.”
De protagonist en zijn tegenspelers worden allemaal neergezet als sterke karakters, met positieve en negatieve eigenschappen. De regie zet hier ijzersterke rollen neer, waardoor je ondanks hun gruwelijke daden toch met ze meevoelt. Je weet wie de slechteriken en de helden in het verhaal zijn, maar toch leef je met ze mee.
Aan plot twists ook geen gebrek: in het begin van de serie was ik bang dat het hele verhaal zich onafgebroken zou afspelen in ‘The Game’, maar de democratische regels van dit spel zorgen er voor dat de deelnemers een kans krijgen om terug naar de echte wereld te gaan. Er opent zich zo een nieuwe arc in het verhaal, waardoor je geboeid de volgende aflevering wilt bekijken. Het is dan ook geen verrassing dat deze serie wordt gebingewatched tot in de vergetelheid, en al twee weken op nummer één staat in meer dan negentig landen.
“You don’t trust people because they are trustworthy. You do it because you have nothing else to rely on.”
Om deze review af te sluiten heb ik nog een klein wist-je-datje: De bedenker en regisseur van Squid Game, Hwang Dong-Hyuk, begon tien jaar geleden met het script. Hij woonde destijds, op 40-jarige leeftijd, bij zijn moeder en grootmoeder door geldnood. Hij zat zelfs zo diep in de problemen dat hij destijds zijn laptop, waar het script op stond, heeft verkocht voor 675 dollar. En met datzelfde script heeft Dong-Hyuk nu een dikke blockbuster te pakken.
Het is over het algemeen moeilijk te zeggen wat Squid Game zo meeslepend maakt. De cliffhangers, de plot twists, het immens goede acteerwerk, of het hele concept an sich? Ik ben enorm blij dat een buitenlandse serie zich zo op de kaart heeft kunnen zetten als een van de meest bekeken Netflix-series aller tijden.
Conclusie
Als jij een van de enige mensen op deze godvergeten wereld bent die deze serie nog niet hebt bekeken, steek er dan zeker eens de moeite in om hem op te zetten. Deze serie belooft een kapitalistische kijk op de kloof tussen arm en rijk, de gruwelen die we zouden begaan voor geld, en plot twists van formaat.
Pro
- Ijzersterke acteerprestaties
- Gemeen goede plot twists
- Prachtig decor
Con
- Omdat de serie Koreaans is, zijn veel gezegdes en woorden verkeerd vertaald door Netflix
- Soms voorspelbaar
8.5
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
17 september 2021
Genre
- Actie
- Thriller
Speelduur
50 minuten
Regie
Hwang Dong-hyuk
Cast
Lee Jung-jae, Park Hae-soo, Wi Ha-joon, ...
Uitgever
Netflix
ik heb er nog niet naar gekeken, maar staat wel op mijn lijstje als ik ooit wat tijd vind..
