Ik ben half Brits, dus in mijn hart is er altijd een plaatsje voor het eiland. Cool Britannia, wat een tijden. Maar als ik eerlijk ben, en waarom ook niet for a change, is de facade aan het barsten. Aan alarmerende snelheid. Er is een verval waar je vroeger met genoeg punk attitude nog een draai kon aan geven van twee fingers naar de buitenwereld … maar het huis G.B. heeft overal roest, schimmel, gebroken ramen en brede scheuren in de muur. De sfeer is grimmig, een zompig gevoel van hopeloosheid permeërt alles en (bijna) iedereen. Niet veel films of televisieseries slagen er in om dit over te brengen. Het gevoel zat in Marcella (trouwens het bekijken waard op Netflix) en het gevoel zit in deze Slow Horses. Ja, je loopt in Londen, maar nee, je zou liever ergens anders zijn. It’s grim. Slow Horses zal zes afleveringen bevatten, waarvan de eerste twee sinds 1 april beschikbaar zijn op AppleTV. Elke vrijdag komt er een nieuwe episode. De serie is gebaseerd op de reeks Slough House boeken van Mick Herron, een reeks die ondertussen bestaat uit zeven boeken, met nummer acht voorzien op 10 mei 2022.
Falen is besmettelijk …
De wereld van spionage en contraspionage is een geliefd onderwerp. De intriges, de glamour, het lot van land of wereld in handen van de topagent die met flair alles wat scheef zat gaat rechttrekken. Het blijft ons aantrekken. In Groot-Britannië heb je MI6 voor alles genre James Bond en MI5 voor alles wat op eigen grondgebieden zou gebeuren. Slow Horses neemt ons mee naar MI5. Of nee, naar ongeveer 3km verderop. Naar Slough House, of zoals Jackson Lamb (Gary Oldman) het zegt ‘MI-Fucking Useless’. Het in verval zijnde, beige en oninspirerende Slough House - zelfs de voordeur werkt niet mee - is een verzamelplaats voor MI5'ers, die wat gezien wordt als locatie wanneer leden ‘carrière eindigende blunders/misstappen/fouten’ hebben begaan. Hier kom je onder de leiding van Jackson Lamb je dagtaak, met de saaiste administratieve werkjes, voltooien. Parkeertickets uit de jaren ‘90? Check. Uitleenlijsten van bibliotheken? Check. Dit is het vagevuur en ‘spooks’ doen opgeven lijkt de eerste bekommernis van de baas.
Gary Oldman is een fenomeen en heeft mij nog nooit teleurgesteld. Hij mag een telefoonboek voorlezen en ik ga het - waarschijnlijk - fantastisch vinden. De geur van slechte takeout en nog slechtere whisky komen bijna uit het scherm bij Oldman’s knorrige afdelingshoofd, de stoffige ambtenaar die er zijn kot in heeft om zijn personeel de grond in te boren. Eenvoudigweg heerlijke vertolking. Slough House telt qua inwoners wat je zou verwachten van een doorsnee spionnenbastion:
de getalenteerde, voormalige blue-eyed-boy die er onterecht is geplaatst (wat is ‘onterecht’, natuurlijk?), de slimme meid, de tech-tovenaar, het oudgediende stil water met diepe grond, … Het wordt afwachten wie welke geheimen zal hebben, want dat is een van de weinige zekerheden die een spionageverhaal toch kan bieden: niets is ooit wat het lijkt.
We monitor results, not process.
In Slow Horses zien we twee departementen: Regent’s Park, de glamoureuze MI5 die we allemaal wel kennen en Slough House, waar de vraag ‘was ontslag niet beter geweest?’ elke dag wel bij iemand opkomt. De ambitieuze River Cartwright verveelt zich de stenen uit de grond en staat dan ook scherp om elke mogelijke glitch in zijn matrix op te vangen. Regent’s Park die de horses betrekt - al is het minimaal - bij de surveillance van een in onmin geraakte journalist, ontwaakt de nieuwsgierigheid van Cartwright en hij gaat op onderzoek. Men kiest hier resoluut voor 'the enemy within' en gezien de locatie van het verhaal, het niet-zó-Verenigde Koninkrijk is dit een heel realistische keuze. We gaan de weg op van de nationalistische groeperingen en daar heeft Engeland er inderdaad wel een paar van. Een ‘vergeten’ laag van lage inkomsten en moeilijke toekomsten, die verlangen naar de gloriejaren toen Engeland nog een Rijk met hoofdletter R was. Mensen die oprecht geloven dat Jamie die met moeite kan lezen een Lexus zou hebben mocht Rajeet van de droogkuis nooit in het land gekomen zou zijn. En de politici die cynisch en schaamteloos gebruik maken om die woede voor hun kar te spannen.
‘Gebaseerd op een boek’ laat natuurlijk altijd de vraag of men wel voldoende tijd zal nemen om het verhaal eer aan te doen zonder vast te geraken in te veel sfeer schetsen, te veel persoonlijke details, … Na twee afleveringen gaat het naar mijn gevoel aan een goed tempo. Ik vrees wel dat een totaal van zes afleveringen misschien toch net iets te weinig zal zijn, want je wil natuurlijk wel een stevige beet aan antwoorden. In een verhaal over underdogs is een superspion net niét wat je wil als oplossing. Seizoen twee is al aangekondigd, dus indien seizoen één toch veel vragen achterlaat, blijf ik hopelijk niet op mijn honger zitten.
Falen is besmettelijk …
De wereld van spionage en contraspionage is een geliefd onderwerp. De intriges, de glamour, het lot van land of wereld in handen van de topagent die met flair alles wat scheef zat gaat rechttrekken. Het blijft ons aantrekken. In Groot-Britannië heb je MI6 voor alles genre James Bond en MI5 voor alles wat op eigen grondgebieden zou gebeuren. Slow Horses neemt ons mee naar MI5. Of nee, naar ongeveer 3km verderop. Naar Slough House, of zoals Jackson Lamb (Gary Oldman) het zegt ‘MI-Fucking Useless’. Het in verval zijnde, beige en oninspirerende Slough House - zelfs de voordeur werkt niet mee - is een verzamelplaats voor MI5'ers, die wat gezien wordt als locatie wanneer leden ‘carrière eindigende blunders/misstappen/fouten’ hebben begaan. Hier kom je onder de leiding van Jackson Lamb je dagtaak, met de saaiste administratieve werkjes, voltooien. Parkeertickets uit de jaren ‘90? Check. Uitleenlijsten van bibliotheken? Check. Dit is het vagevuur en ‘spooks’ doen opgeven lijkt de eerste bekommernis van de baas.
Gary Oldman is een fenomeen en heeft mij nog nooit teleurgesteld. Hij mag een telefoonboek voorlezen en ik ga het - waarschijnlijk - fantastisch vinden. De geur van slechte takeout en nog slechtere whisky komen bijna uit het scherm bij Oldman’s knorrige afdelingshoofd, de stoffige ambtenaar die er zijn kot in heeft om zijn personeel de grond in te boren. Eenvoudigweg heerlijke vertolking. Slough House telt qua inwoners wat je zou verwachten van een doorsnee spionnenbastion:
de getalenteerde, voormalige blue-eyed-boy die er onterecht is geplaatst (wat is ‘onterecht’, natuurlijk?), de slimme meid, de tech-tovenaar, het oudgediende stil water met diepe grond, … Het wordt afwachten wie welke geheimen zal hebben, want dat is een van de weinige zekerheden die een spionageverhaal toch kan bieden: niets is ooit wat het lijkt.
We monitor results, not process.
In Slow Horses zien we twee departementen: Regent’s Park, de glamoureuze MI5 die we allemaal wel kennen en Slough House, waar de vraag ‘was ontslag niet beter geweest?’ elke dag wel bij iemand opkomt. De ambitieuze River Cartwright verveelt zich de stenen uit de grond en staat dan ook scherp om elke mogelijke glitch in zijn matrix op te vangen. Regent’s Park die de horses betrekt - al is het minimaal - bij de surveillance van een in onmin geraakte journalist, ontwaakt de nieuwsgierigheid van Cartwright en hij gaat op onderzoek. Men kiest hier resoluut voor 'the enemy within' en gezien de locatie van het verhaal, het niet-zó-Verenigde Koninkrijk is dit een heel realistische keuze. We gaan de weg op van de nationalistische groeperingen en daar heeft Engeland er inderdaad wel een paar van. Een ‘vergeten’ laag van lage inkomsten en moeilijke toekomsten, die verlangen naar de gloriejaren toen Engeland nog een Rijk met hoofdletter R was. Mensen die oprecht geloven dat Jamie die met moeite kan lezen een Lexus zou hebben mocht Rajeet van de droogkuis nooit in het land gekomen zou zijn. En de politici die cynisch en schaamteloos gebruik maken om die woede voor hun kar te spannen.
Men kiest hier resoluut voor de ‘enemy within’ en dit is een heel realistische keuze.
‘Gebaseerd op een boek’ laat natuurlijk altijd de vraag of men wel voldoende tijd zal nemen om het verhaal eer aan te doen zonder vast te geraken in te veel sfeer schetsen, te veel persoonlijke details, … Na twee afleveringen gaat het naar mijn gevoel aan een goed tempo. Ik vrees wel dat een totaal van zes afleveringen misschien toch net iets te weinig zal zijn, want je wil natuurlijk wel een stevige beet aan antwoorden. In een verhaal over underdogs is een superspion net niét wat je wil als oplossing. Seizoen twee is al aangekondigd, dus indien seizoen één toch veel vragen achterlaat, blijf ik hopelijk niet op mijn honger zitten.
Conclusie
Zes afleveringen. Je kan eigenlijk niet missen. Ik zou zeggen op een avond kan je er door, maar dan moet je wel nog een viertal weken wachten. Voor mij is dit quasi perfecte televisie. Een verhaal waar je gezellig kan inkruipen, het tempo voldoende om te willen meegaan en door de korte looptijd ook een stuk minder kans op de midden-seizoen dip waar een langere reeks wel eens last van kan hebben. Naast Oldman zie je ook Kristen Scott-Thomas, Jack Lowden en Jonathan Pryce in een ensemble cast die fijn samenwerkt. Het productieteam achter de serie heeft vingers in de pap van The Power of the Dog en The King’s Speech. Dit krijgt van mij voorlopig een 8 omdat het nu alles juist doet, maar met nog vier afleveringen te gaan, kan er nog net te veel fout gaan om al van perfect te spreken.
Pro
- Spannend
- Uitstekende cast
- Perfect om in een avondje uit te kijken
- Geen standaard glamoureus spionage verhaal
Con
- Geen standaard glamoureus spionage verhaal
- Zal het formaat voldoen om een afgewerkt verhaal te geven?
8
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
1 april 2022
Genre
- Actie
- Drama
- Misdaad
- Thriller
Speelduur
50 minuten
Regie
Will Smith (niet die), James Hawes, Iain Canning,
Cast
Gary Oldman, Kristin Scott Thomas, Jack Lowden, Olivia Cooke ea
Uitgever
AppleTV
Website
Laatst bewerkt door een moderator:
