Televisie-evenementen zijn van alle tijden. Al zolang de beeldbuis in ons leven is, zijn er redenen geweest om thuis te blijven. Onmisbaar, omdat er geschiedenis werd geschreven of gewoon om te kunnen meepraten aan de koffiemachine. En met de jaren zijn er steeds meer zenders en steeds grotere budgetten waardoor het lijkt alsof er elk seizoen meer en meer must see op de televisie komt. Ik ga toegeven dat ik met heel veel niet mee ben. Ik heb een paar dingen gemist. Niks om van omver te vallen, hoor, maar bijvoorbeeld Breaking Bad heb ik niet gezien. Zoveel seizoenen, de moed zakt mij in mijn (kekke) schoenen om eraan te beginnen. En dan krijgt alles nog eens spinoffs en prequels, sequels, reboots, … Dat wil niet zeggen dat ik immuun ben aan alles van hype. Game of Thrones heb ik hondstrouw gevolgd en toen dáár een prequel op kwam …
HBO begon deze zomer met House of the Dragon
, in de hoop het originele vuur van Game of Thrones terug aan te wakkeren. Seizoen één is nu integraal op dvd en blu-ray verschenen. Ik (her)bekeek deze op blu-ray.
Love stays the hand
In 2011 kwam Game of Thrones voor het eerst op het scherm. De reeks was gebaseerd op de boeken van George R. R. Martin (George Raymond Richard) en zal de geschiedenis ingaan als één van dé fenomenen. De finale, seizoen acht, ligt nu drie jaar achter ons en de liefde voor alles wat GoT is, is nog niet afgenomen. Merchandising haalt nog steeds enorme verkoopcijfers en de boeken blijven als zoete broodjes verkopen. Je kan ook wel wat terugbrengen op het feit dat de saga officieel nog niet ten einde is. Het laatste boek dateert van 2011 en ondertussen is er eentje forthcoming (onderweg, dus) en eentje planned (best uw adem niet inhouden, dus) terwijl Martin ondertussen toch al 74 is en de boeken niet direct dunne stationsromannetjes zijn. Maar als de hoop van fans voldoende is om iemand te laten voort tuffen, dan wordt George R.R. makkelijk 148 jaar.
House of the Dragon is de eerste spinoff die HBO ooit gemaakt heeft, iets wat slechts weinige zenders kunnen zeggen na veertig jaar in de ether. Het heeft ook heel wat voeten in de aarde gehad. Dat er een publiek was voor meer Westeros, dat was zeker duidelijk, maar welk verhaal hen dan te geven? Heel ander paar mouwen! De meest prestigieuze schrijvers van Hollywood hebben ideeën aangebracht, men had uiteindelijk vijftien concepten over en heeft men zelfs dertig miljoen dollar (dertig met zes nullen) uitgegeven aan een pilot genaamd Bloodmoon (met Naomi Watts in een hoofdrol). Die pilot zit nu diep in een kerker ergens, om nooit gezien te worden (zelfs niet door George!). Uiteindelijk gaat men uit van acht zinnen die Martin in zijn boeken schreef. Acht zinnen om een dynastie op te bouwen. Máár, om aan House of the Dragon te beginnen, is het niet noodzakelijk om echt alles van Game of Thrones gezien (of gelezen te hebben). Het voldoet in feite om een beetje mee te zijn met het specifieke Huis Targaryen, want rond deze dynastie draait het verhaal eigenlijk. Wanneer we binnenstappen in GoT komen we terecht in gebeurtenissen die direct terug te leiden zijn tot wat we zien in HotD: de strijd die ooit het continent Westeros verscheurde.
History doesn’t remember blood, it remembers names
Westeros is een continent dat onderverdeeld is - op het moment van schrijven - in zeven koninkrijken. Maar dat was niet altijd zo. Duizenden jaren terug leefde er slechts één volk, de Kinderen van het Woud. Toen mensen er nederzettingen wilden maken, was er lang een hevige strijd. Uiteindelijk kwam het wel tot een overeenkomst en bleef een verenigd rijk lange tijd onder de leiding van één koning. De kijker komt in deze periode in het verhaal, ongeveer tweehonderd jaar voor de gebeurtenissen van Game of Thrones. Het huis Targaryen, notoir om hun band met draken, is hoofd van Westeros. Koning Jaehaerys I is beide zonen verloren in krijgsgeweld en moet een andere opvolger aanduiden. Normaal kan dat het oudste volgende kind zijn, in dit geval prinses Rhaenys, maar de koning beslist Viserys te kiezen, jongere broer van Rhaenys. Wanneer Viserys zijn vrouw en pasgeboren opvolger verliest kort na het kraambed, geeft dat het startschot voor een opvolgingsstrijd. Normaal was Daemon Targaryen de gedoodverfde opvolger, maar diens karakter kost hem de zware prijs van verbanning uit het rijk. Dochter Rhaenyra is vanaf dat moment eerste in de rij voor de IJzeren Troon, maar haar positie is geen moment veilig.
De strijd om de IJzeren Troon is ook in House of the Dragon de hoofdbezigheid, maar daar waar in Game of Thrones verschillende rijken en families in conflict gingen, spitst men zich hier toe op de vetes binnen het huis Targaryen. Er zijn kinderen die zowel binnen het huwelijk als daarbuiten geboren worden, echtgenoten, minnaars en minnaressen, raadslieden, vaders, moeders, stiefmoeders, ooms, … Iedereen binnen het Huis heeft zijn eigen motieven en allianties om te proberen beïnvloeden wie op de troon zal belanden. Net als in GoT is het een groot kluwen van intriges en messen in de rug. Rhaenyra blijft tien afleveringen lang hopen op een relatief vredevol en vooral verenigd Westeros’ rijk, maar lijkt alleen te staan in die ambitie. Haar droom stoelt op een droom die vader Viserys haar vaak vertelde … maar dromen interpreteren we allemaal op onzer eigen manier. Uiteindelijk stevenen we af op een strijd tussen Zwart (Rhaenyra) en Groen (Alicent en Aegon) maar in typische Martin-stijl is dat pas voor een volgend seizoen. Eigenlijk is het eerste deel van deze prequel ook een prequel.
The road ahead is uncertain, but the end is clear
House of the Dragon speelt binnen een beperktere kring, rondom het ene Huis en geeft daarom ook direct veel meer ‘vlees’ aan de personages. Vanaf het begin zijn de onderlinge relaties hier veel dieper uitgewerkt, complexer en genuanceerder. Dat zorgt op zich voor een zwaardere beleving voor de kijker, ik raad iedereen aan om toch tien minuten te ademen tussendoor als je dan toch graag een marathon wil doen. House houdt zich niet in op vlak van geweld en grafisch tonen wat een mens kan afzien. Als je nog een bevalling in de planning hebt, misschien de serie nog even uitstellen. De cast is, evenwel, schitterend gekozen. Zij geven het vlees van hun rol ook het kloppend hart. We volgen personages van kindertijd tot volwassenheid (en Matt Smith die … eh … tijdloos (?) lijkt te zijn). Grote ontdekking is Emma D’Arcy als Rhaenyra. Dit is voor D’Arcy een eerste hoofdrol en wat maakt ze die zich eigen. Rhaenyra’s positie is legitiem maar langs alle kanten onder vuur. Van haar vader (Paddy Considine, The Death of Stalin, How to Build a Girl, als Vicerys) die in feite tegen zijn zin voor haar koos, haar stiefmoeder Alicent (Olivia Cooke, Slow Horses, Vanity Fair) die haar eigen zoons in positie voor de macht wil zien en het feit dat ze een echtgenoot nodig heeft die haar macht versterkt zonder haar daarbij uit de weg te willen ruimen, … Met haar draak Syrax wordt zij leidster van de Zwarten. De vastberadenheid en de meedogenloze moed van Rhaenyra is iets wat we later in Danaerys zullen terugvinden. Een andere hoogvlieger is Matt Smith als Daemon, de rogue prince. Smith toonde in The Crown al dat hij sardonisch charmant kan spelen als geen ander. Daemon Targaryen was de gekozen opvolger van Viserys, tot een ongelukkige opmerking hem tot banneling maakte. Met zijn draak Caraxes, voert hij een strijd van zowel geweld als complotten en seks (behoorlijk veel seks) om zichzelf en zijn nageslacht terug aan de ultieme macht te brengen. Hij heeft een bijzondere band met Rhaenyra, een band die hoe dan ook nog tot explosies zal leiden.
Verder is er Rhys Ifans, hand of the king, Ser Otto Hightower. Als vader van Alicent is het voor hem een uitgemaakte zaak dat zij en haar zonen recht moeten hebben op de troon. Ifans is een vaak ondergewaardeerde acteur die zich elke rol eigen maakt. Ook Graham McTavish (Outlander) als Ser Harrold Westerling, Matthew Needham (Casualty) als Larys Strong en Sonoya Mizuno (Devs) als Mysaria zijn sterk bezig. Vooral de ambitieuze Mysaria die van bordeelwerkster groeit tot een geduchte spionne. Er is duidelijk nagedacht over ook wie niet steeds bovenaan de piramide staan, zo zijn ook onderliggende banden en allianties interessant (en nodig) om volgen. Op de blue ray krijg je een dikke 73 minuten extras, waaronder een gesprek met George R.R. Martin (die altijd een plezier is om bezig te horen), een bezoek achter de schermen van de adembenemende set (men bouwde een, de facto, echt kasteel) en een kennismaking met de personages en dynastieën die het verhaal gaan maken. House of the Dragon seizoen één slaagt er in om honger op te wekken en (of maar?) laat ons achter met het gevoel dat het échte verhaal nog moet beginnen. Er komt in elk geval een tweede seizoen, HotD krijgt dus de kans om verder te bouwen. Ik moet zeggen, ik ben er blij om want ik zat - als Simon Cowell - klaar met mijn impress me en ik was toch wel impressed. House of the Dragon is visueel episch. De draken zijn een plezier om te zien en hebben hun uitgesproken persoonlijkheid en rol. De band tussen de drakenrijder en het dier komt enorm goed in beeld en het blijft telkens een wauw moment om zien. Westeros blijft een decor waar duidelijk de beste technologie tegen gegooid is, de cgi is van de bovenste plank. Alleen is HotD in één bedje gelijk ziek als GoT: het is donker, maar dónker … Bij momenten zou je goud geven mocht er iemand toch maar een toorts doen branden op de achtergrond, een nachtlampje, flambeer desnoods iets! Gewoon een beetje minder zwart. Maar in het grote geheel van de zaak, is dit echt maar een detail. Tenzij je op een heel klein scherm zoals een smartphone aan de slag zou gaan, boet je niets in aan ervaring of kijkgenot. Take a seat and pick a side!
HBO begon deze zomer met House of the Dragon
Love stays the hand
In 2011 kwam Game of Thrones voor het eerst op het scherm. De reeks was gebaseerd op de boeken van George R. R. Martin (George Raymond Richard) en zal de geschiedenis ingaan als één van dé fenomenen. De finale, seizoen acht, ligt nu drie jaar achter ons en de liefde voor alles wat GoT is, is nog niet afgenomen. Merchandising haalt nog steeds enorme verkoopcijfers en de boeken blijven als zoete broodjes verkopen. Je kan ook wel wat terugbrengen op het feit dat de saga officieel nog niet ten einde is. Het laatste boek dateert van 2011 en ondertussen is er eentje forthcoming (onderweg, dus) en eentje planned (best uw adem niet inhouden, dus) terwijl Martin ondertussen toch al 74 is en de boeken niet direct dunne stationsromannetjes zijn. Maar als de hoop van fans voldoende is om iemand te laten voort tuffen, dan wordt George R.R. makkelijk 148 jaar.
House of the Dragon is de eerste spinoff die HBO ooit gemaakt heeft, iets wat slechts weinige zenders kunnen zeggen na veertig jaar in de ether. Het heeft ook heel wat voeten in de aarde gehad. Dat er een publiek was voor meer Westeros, dat was zeker duidelijk, maar welk verhaal hen dan te geven? Heel ander paar mouwen! De meest prestigieuze schrijvers van Hollywood hebben ideeën aangebracht, men had uiteindelijk vijftien concepten over en heeft men zelfs dertig miljoen dollar (dertig met zes nullen) uitgegeven aan een pilot genaamd Bloodmoon (met Naomi Watts in een hoofdrol). Die pilot zit nu diep in een kerker ergens, om nooit gezien te worden (zelfs niet door George!). Uiteindelijk gaat men uit van acht zinnen die Martin in zijn boeken schreef. Acht zinnen om een dynastie op te bouwen. Máár, om aan House of the Dragon te beginnen, is het niet noodzakelijk om echt alles van Game of Thrones gezien (of gelezen te hebben). Het voldoet in feite om een beetje mee te zijn met het specifieke Huis Targaryen, want rond deze dynastie draait het verhaal eigenlijk. Wanneer we binnenstappen in GoT komen we terecht in gebeurtenissen die direct terug te leiden zijn tot wat we zien in HotD: de strijd die ooit het continent Westeros verscheurde.
History doesn’t remember blood, it remembers names
Westeros is een continent dat onderverdeeld is - op het moment van schrijven - in zeven koninkrijken. Maar dat was niet altijd zo. Duizenden jaren terug leefde er slechts één volk, de Kinderen van het Woud. Toen mensen er nederzettingen wilden maken, was er lang een hevige strijd. Uiteindelijk kwam het wel tot een overeenkomst en bleef een verenigd rijk lange tijd onder de leiding van één koning. De kijker komt in deze periode in het verhaal, ongeveer tweehonderd jaar voor de gebeurtenissen van Game of Thrones. Het huis Targaryen, notoir om hun band met draken, is hoofd van Westeros. Koning Jaehaerys I is beide zonen verloren in krijgsgeweld en moet een andere opvolger aanduiden. Normaal kan dat het oudste volgende kind zijn, in dit geval prinses Rhaenys, maar de koning beslist Viserys te kiezen, jongere broer van Rhaenys. Wanneer Viserys zijn vrouw en pasgeboren opvolger verliest kort na het kraambed, geeft dat het startschot voor een opvolgingsstrijd. Normaal was Daemon Targaryen de gedoodverfde opvolger, maar diens karakter kost hem de zware prijs van verbanning uit het rijk. Dochter Rhaenyra is vanaf dat moment eerste in de rij voor de IJzeren Troon, maar haar positie is geen moment veilig.
Iedereen binnen het Huis heeft zijn eigen motieven en allianties om te proberen beïnvloeden wie op de troon zal belanden.
De strijd om de IJzeren Troon is ook in House of the Dragon de hoofdbezigheid, maar daar waar in Game of Thrones verschillende rijken en families in conflict gingen, spitst men zich hier toe op de vetes binnen het huis Targaryen. Er zijn kinderen die zowel binnen het huwelijk als daarbuiten geboren worden, echtgenoten, minnaars en minnaressen, raadslieden, vaders, moeders, stiefmoeders, ooms, … Iedereen binnen het Huis heeft zijn eigen motieven en allianties om te proberen beïnvloeden wie op de troon zal belanden. Net als in GoT is het een groot kluwen van intriges en messen in de rug. Rhaenyra blijft tien afleveringen lang hopen op een relatief vredevol en vooral verenigd Westeros’ rijk, maar lijkt alleen te staan in die ambitie. Haar droom stoelt op een droom die vader Viserys haar vaak vertelde … maar dromen interpreteren we allemaal op onzer eigen manier. Uiteindelijk stevenen we af op een strijd tussen Zwart (Rhaenyra) en Groen (Alicent en Aegon) maar in typische Martin-stijl is dat pas voor een volgend seizoen. Eigenlijk is het eerste deel van deze prequel ook een prequel.
The road ahead is uncertain, but the end is clear
House of the Dragon speelt binnen een beperktere kring, rondom het ene Huis en geeft daarom ook direct veel meer ‘vlees’ aan de personages. Vanaf het begin zijn de onderlinge relaties hier veel dieper uitgewerkt, complexer en genuanceerder. Dat zorgt op zich voor een zwaardere beleving voor de kijker, ik raad iedereen aan om toch tien minuten te ademen tussendoor als je dan toch graag een marathon wil doen. House houdt zich niet in op vlak van geweld en grafisch tonen wat een mens kan afzien. Als je nog een bevalling in de planning hebt, misschien de serie nog even uitstellen. De cast is, evenwel, schitterend gekozen. Zij geven het vlees van hun rol ook het kloppend hart. We volgen personages van kindertijd tot volwassenheid (en Matt Smith die … eh … tijdloos (?) lijkt te zijn). Grote ontdekking is Emma D’Arcy als Rhaenyra. Dit is voor D’Arcy een eerste hoofdrol en wat maakt ze die zich eigen. Rhaenyra’s positie is legitiem maar langs alle kanten onder vuur. Van haar vader (Paddy Considine, The Death of Stalin, How to Build a Girl, als Vicerys) die in feite tegen zijn zin voor haar koos, haar stiefmoeder Alicent (Olivia Cooke, Slow Horses, Vanity Fair) die haar eigen zoons in positie voor de macht wil zien en het feit dat ze een echtgenoot nodig heeft die haar macht versterkt zonder haar daarbij uit de weg te willen ruimen, … Met haar draak Syrax wordt zij leidster van de Zwarten. De vastberadenheid en de meedogenloze moed van Rhaenyra is iets wat we later in Danaerys zullen terugvinden. Een andere hoogvlieger is Matt Smith als Daemon, de rogue prince. Smith toonde in The Crown al dat hij sardonisch charmant kan spelen als geen ander. Daemon Targaryen was de gekozen opvolger van Viserys, tot een ongelukkige opmerking hem tot banneling maakte. Met zijn draak Caraxes, voert hij een strijd van zowel geweld als complotten en seks (behoorlijk veel seks) om zichzelf en zijn nageslacht terug aan de ultieme macht te brengen. Hij heeft een bijzondere band met Rhaenyra, een band die hoe dan ook nog tot explosies zal leiden.
House of the Dragon seizoen één slaagt erin om honger op te wekken.
Verder is er Rhys Ifans, hand of the king, Ser Otto Hightower. Als vader van Alicent is het voor hem een uitgemaakte zaak dat zij en haar zonen recht moeten hebben op de troon. Ifans is een vaak ondergewaardeerde acteur die zich elke rol eigen maakt. Ook Graham McTavish (Outlander) als Ser Harrold Westerling, Matthew Needham (Casualty) als Larys Strong en Sonoya Mizuno (Devs) als Mysaria zijn sterk bezig. Vooral de ambitieuze Mysaria die van bordeelwerkster groeit tot een geduchte spionne. Er is duidelijk nagedacht over ook wie niet steeds bovenaan de piramide staan, zo zijn ook onderliggende banden en allianties interessant (en nodig) om volgen. Op de blue ray krijg je een dikke 73 minuten extras, waaronder een gesprek met George R.R. Martin (die altijd een plezier is om bezig te horen), een bezoek achter de schermen van de adembenemende set (men bouwde een, de facto, echt kasteel) en een kennismaking met de personages en dynastieën die het verhaal gaan maken. House of the Dragon seizoen één slaagt er in om honger op te wekken en (of maar?) laat ons achter met het gevoel dat het échte verhaal nog moet beginnen. Er komt in elk geval een tweede seizoen, HotD krijgt dus de kans om verder te bouwen. Ik moet zeggen, ik ben er blij om want ik zat - als Simon Cowell - klaar met mijn impress me en ik was toch wel impressed. House of the Dragon is visueel episch. De draken zijn een plezier om te zien en hebben hun uitgesproken persoonlijkheid en rol. De band tussen de drakenrijder en het dier komt enorm goed in beeld en het blijft telkens een wauw moment om zien. Westeros blijft een decor waar duidelijk de beste technologie tegen gegooid is, de cgi is van de bovenste plank. Alleen is HotD in één bedje gelijk ziek als GoT: het is donker, maar dónker … Bij momenten zou je goud geven mocht er iemand toch maar een toorts doen branden op de achtergrond, een nachtlampje, flambeer desnoods iets! Gewoon een beetje minder zwart. Maar in het grote geheel van de zaak, is dit echt maar een detail. Tenzij je op een heel klein scherm zoals een smartphone aan de slag zou gaan, boet je niets in aan ervaring of kijkgenot. Take a seat and pick a side!
Conclusie
Van de vijftien ideeën die in de running waren om verder te gaan in het universum van George R.R. Martin, lijkt deze uitverkorene op het eerste zicht weinig ambitieus. Uiteindelijk hebben we reeds acht seizoenen strijd om de troon kunnen zien én om heel eerlijk te zijn … Huis Targaryen kwam niet als beste uit dat laatste seizoen. Men kon zelfs zeggen dat men Danaerys niet echt fair behandeld heeft (ook al was de ontwikkeling van het personage op zich niet ver af van wat er aan profetieën aan bod waren gekomen). De Targaryens neigen hun verstand te verliezen, zal men dezelfde gimmick niet toepassen - tot spijt van de kijker - in dit geval? Er zijn een aantal vragen die seizoen twee zal moeten beantwoorden, maar mijns inziens mag er vertrouwen zijn dat we op de rand staan van wat een machtige strijd zal worden. Dracarys.
Pro
- Indrukwekkende set
- Prima cast
- Draken!
Con
- Bij momenten grafischer dan misschien nodig
- Soms te donker om een hand voor ogen te zien
8
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
8 december 2022
Genre
- Avontuur
- Drama
- Fantasie
Speelduur
60 minuten
Regie
Clare Kilner, Miguel Sapochnik, Greg Yaitanes, Geeta Vasant Patel, Alan Taylor
Cast
Matt Smith, Emma D’Arcy, Paddy Considine, Olivia Cooke, Eve Best, …
Uitgever
HBO
Website
Partnerlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
