Bingewatchen. Het was nooit mijn ding. Mijn echtgenoot maakt makkelijk vijf seizoenen (twintig of meer volle afleveringen) soldaat op luttele dagen, maar iemand moet achter de kinderen aanhollen, dus: bingen, ikke niet! Maar dan valt er zo af en toe iets in je schoot en blijkt het wel zo leuk te zijn om niet te moeten wachten. Niet alleen is de tijd van klooien met een VCR voorbij, niet meer foeteren om twintig na acht op een vrijdag dat je het vervolg van je laatste obsessie aan het missen was, nee, alles in één fijne dump en ga maar los. Alleen doet Apple graag ‘anders’ en krijg je bij AppleTV weer meer en meer 'één aflevering per week'-series. Misschien is het wel positief, geduld is tenslotte een mooie deugd. Zo loopt Severance één aflevering per week, elke vrijdag, voor negen afleveringen in totaal én - dat weten we nu al - een tweede seizoen op komst. Een van de producers van deze serie is Ben Stiller. Jep, 'Meet the Fockers' Ben Stiller. Maar dat merk je - woot woot - nergens aan.
Het basisidee: werknemers van één bepaalde verdieping van het bedrijf Lumon hebben hun herinneringen laten splitsen tussen werk en privé. Eens ze via de lift op hun verdieping aankomen (de kelder), verdwijnt elke wetenschap van hun leven buiten het bedrijf, en omgekeerd wanneer ze terug vertrekken. Dat Lumon geen ‘gewoon’ bedrijf is, los van het hele 'hersenen aanpassen'-gebeuren, kan je al van in het begin in de lucht voelen hangen. Een groot, grijs blok met minimalistisch design (witte, schier eindeloze gangen, veel hout, daglicht en af en toe groen tapijt … smaakvol, soit) is iets wat wij ons nu nog wel kunnen inbeelden. Maar in de grote hoeveelheid ‘grijs’ personeel merk je de eerste flitsen van iets … anders.
Severance had een trailer als een oorwurm. Welgeteld één keer, per ongeluk zelfs, heb ik de smaakmaker gezien, maar hij bleef in mijn hoofd spoken. Een keer of drie ben ik aan iets anders begonnen, maar mijn pointer had wel eerst op Severance gestaan. Zoals men het bij de onsterfelijke Father Ted ooit zei: ‘go on go on go on go on’. I went on. De cast is er eentje die vertrouwen opwekt in een goede afloop. Christopher Walken, legendarisch. Adam Scott, kennen we van nationale schat Parks & Recreation. John Turturro is altijd een plezier om bezig te zien en Patricia Arquette zien we te weinig (True Romance FTW!). Meer dan genoeg karakterkoppen om blij mee te zijn. We hebben al voor minder naar minder gekeken.
The Severed Floor
Maak kennis met Mark (Mark S., want er zijn geen volle achternamen voor bepaalde afdelingen in Lumon Corp), die een emotioneel gezond mens lijkt te zijn, getuige een huilbui in de auto waar iedereen wel eens deugd van zou hebben. Mark werkt voor Lumon en is net zo een grijze duif als waar het er vol mee loopt. We zien hem een lift nemen met benaming SVRD en er lijkt een shift plaats te vinden binnenin Mark. De persoon die uit de lift stapt is, bijna onmerkbaar maar toch, een andere man. Geen spoor meer van de tristesse die daarnet nog overvloedig aanwezig was. Hij werkt aan een sober bureau in een sober kantoor en doet ‘iets’ met data. Welke data en wat hij ermee doet is op dit moment nog een mysterie. Maar dat het opbrengt om de zaak tot een goed einde te brengen, is duidelijk. Een wafelfeestje voor de beste werknemer? Jazeker! Mark werkt samen met Dylan (eye on the waffle party, gespeeld door Zach Cherry), Irving (de senior, altijd goeie John Turturro) en is-ie-er-of-niet Petey (ik vind ‘em wel knap, nieuw voor mij Yul Vazquez). De hogerop geplaatste Milchick (Tramell Tillman) is een soort liaison tussen de werkvloer en The Board, wiens aanwezigheid beperkt blijft tot een speaker waar geen speak uitkomt, en deze Milchick komt Mark halen voor een bezoek aan Harmony Cobel (een mysterieuze en veelbelovende Patricia Arquette). Is-ie-er-of-niet Petey blijkt niet langer voor Lumon te werken en Mark krijgt promotie.
Naast Mark hebben we ook al kennis gemaakt met Dame Op Een Tafel (slapend). Tafeldame is Helly, Helly R. Je merkt aan het subtiel verschil in kleurenpalet (fellere blauwe kledij, rood haar) dat Helly nog niet compleet ‘ge-Lumon-eerd’ is en door haar initiële ervaring krijgen we iets meer inzicht in wat de Severed floor lijkt in te houden. Werknemers gaan inderdaad vrijwillig akkoord om operatief hun ‘werk’-persoon (‘Innie’) en hun ‘off the clock’-persoon (‘Outie’) te scheiden. Aan je desk weet je niks van je bestaan na het uitklokken en thuis is je besef van je job minimaal.
Whatever people can think of, they can usually create …
Het leven buiten Lumon lijkt even bevreemdend als het leven binnen, al ben ik zelf geen expert op sociale gelegenheden dus is het natuurlijk altijd mogelijk dat een diner zonder eten tegenwoordig de rigueur is. Het leven van avond-en-weekend-Mark is monotoon. Voor tv hangen in een onpersoonlijk huis, te veel drinken en een buurvrouw die maar niet lijkt te snappen welke vuilnisbak op welke avond buiten mag. Al heeft hij een zus waar de band precies wel goed mee zit en vinden we zo ook uit dat er ooit een Mevrouw Mark is geweest. De procedure van Severance lijkt voor Mark dus vooral een acht uur lange ontsnapping aan het overweldigend verdriet over het verlies van zijn vrouw.
Er zijn op dit moment al een aantal vragen gerezen:
Het basisidee: werknemers van één bepaalde verdieping van het bedrijf Lumon hebben hun herinneringen laten splitsen tussen werk en privé. Eens ze via de lift op hun verdieping aankomen (de kelder), verdwijnt elke wetenschap van hun leven buiten het bedrijf, en omgekeerd wanneer ze terug vertrekken. Dat Lumon geen ‘gewoon’ bedrijf is, los van het hele 'hersenen aanpassen'-gebeuren, kan je al van in het begin in de lucht voelen hangen. Een groot, grijs blok met minimalistisch design (witte, schier eindeloze gangen, veel hout, daglicht en af en toe groen tapijt … smaakvol, soit) is iets wat wij ons nu nog wel kunnen inbeelden. Maar in de grote hoeveelheid ‘grijs’ personeel merk je de eerste flitsen van iets … anders.
Severance had een trailer als een oorwurm. Welgeteld één keer, per ongeluk zelfs, heb ik de smaakmaker gezien, maar hij bleef in mijn hoofd spoken. Een keer of drie ben ik aan iets anders begonnen, maar mijn pointer had wel eerst op Severance gestaan. Zoals men het bij de onsterfelijke Father Ted ooit zei: ‘go on go on go on go on’. I went on. De cast is er eentje die vertrouwen opwekt in een goede afloop. Christopher Walken, legendarisch. Adam Scott, kennen we van nationale schat Parks & Recreation. John Turturro is altijd een plezier om bezig te zien en Patricia Arquette zien we te weinig (True Romance FTW!). Meer dan genoeg karakterkoppen om blij mee te zijn. We hebben al voor minder naar minder gekeken.
The Severed Floor
Maak kennis met Mark (Mark S., want er zijn geen volle achternamen voor bepaalde afdelingen in Lumon Corp), die een emotioneel gezond mens lijkt te zijn, getuige een huilbui in de auto waar iedereen wel eens deugd van zou hebben. Mark werkt voor Lumon en is net zo een grijze duif als waar het er vol mee loopt. We zien hem een lift nemen met benaming SVRD en er lijkt een shift plaats te vinden binnenin Mark. De persoon die uit de lift stapt is, bijna onmerkbaar maar toch, een andere man. Geen spoor meer van de tristesse die daarnet nog overvloedig aanwezig was. Hij werkt aan een sober bureau in een sober kantoor en doet ‘iets’ met data. Welke data en wat hij ermee doet is op dit moment nog een mysterie. Maar dat het opbrengt om de zaak tot een goed einde te brengen, is duidelijk. Een wafelfeestje voor de beste werknemer? Jazeker! Mark werkt samen met Dylan (eye on the waffle party, gespeeld door Zach Cherry), Irving (de senior, altijd goeie John Turturro) en is-ie-er-of-niet Petey (ik vind ‘em wel knap, nieuw voor mij Yul Vazquez). De hogerop geplaatste Milchick (Tramell Tillman) is een soort liaison tussen de werkvloer en The Board, wiens aanwezigheid beperkt blijft tot een speaker waar geen speak uitkomt, en deze Milchick komt Mark halen voor een bezoek aan Harmony Cobel (een mysterieuze en veelbelovende Patricia Arquette). Is-ie-er-of-niet Petey blijkt niet langer voor Lumon te werken en Mark krijgt promotie.
Bij de Lumon Corporation weet je al van bij het begin dat een grens overschreden zal zijn maar de hoe en waarom blijven een groot raadsel.
Naast Mark hebben we ook al kennis gemaakt met Dame Op Een Tafel (slapend). Tafeldame is Helly, Helly R. Je merkt aan het subtiel verschil in kleurenpalet (fellere blauwe kledij, rood haar) dat Helly nog niet compleet ‘ge-Lumon-eerd’ is en door haar initiële ervaring krijgen we iets meer inzicht in wat de Severed floor lijkt in te houden. Werknemers gaan inderdaad vrijwillig akkoord om operatief hun ‘werk’-persoon (‘Innie’) en hun ‘off the clock’-persoon (‘Outie’) te scheiden. Aan je desk weet je niks van je bestaan na het uitklokken en thuis is je besef van je job minimaal.
Whatever people can think of, they can usually create …
Het leven buiten Lumon lijkt even bevreemdend als het leven binnen, al ben ik zelf geen expert op sociale gelegenheden dus is het natuurlijk altijd mogelijk dat een diner zonder eten tegenwoordig de rigueur is. Het leven van avond-en-weekend-Mark is monotoon. Voor tv hangen in een onpersoonlijk huis, te veel drinken en een buurvrouw die maar niet lijkt te snappen welke vuilnisbak op welke avond buiten mag. Al heeft hij een zus waar de band precies wel goed mee zit en vinden we zo ook uit dat er ooit een Mevrouw Mark is geweest. De procedure van Severance lijkt voor Mark dus vooral een acht uur lange ontsnapping aan het overweldigend verdriet over het verlies van zijn vrouw.
Er zijn op dit moment al een aantal vragen gerezen:
- Wat doét Lumon precies?
- Wat bezielt iemand om de keuze voor Severance te maken?
- Is er ook in de ‘echte’ wereld iets niet koosjer?
Conclusie
Bevreemdend maar captiverend. Je moet een beetje ‘in’ zijn voor de vibe die deze eerste aflevering afgeeft. Fans van Wes Anderson gaan direct een zucht van thuiskomen slaken maar het verschil met veel van de high pressure-thrillers tegenwoordig is - mijns inziens - aangenaam voor bijna iedereen. In heel Severance gaat de bloeddruk geen seconde echt omhoog, de muziek speelt geen ene onheilspellende noot en toch heb je een vaag gevoel van onbehagen. We kennen genoeg high tech-bedrijven die vanalles proberen met hun personeel en de grenzen van wat we willen of kunnen aannemen komen onherroepelijk dichterbij. Bij de Lumon Corporation weet je al van bij het begin dat een grens overschreden zal zijn maar de hoe en waarom blijven een groot raadsel. Aflevering twee verhoogt het tempo in feite niet - hartslag ex aequo - maar je krijgt voldoende nieuwe informatie en inzichten om met een voldaan gevoe l… direct naar aflevering drie te gaan. Seriously, bring the binge back!
Pro
- Vibe/sfeer
- Uitstekende cast
- Intrigerend principe
Con
- Je moet voor de specifieke sfeer te vinden zijn
- Kan het zijn premise waarmaken zonder af te glijden in OTT of cliché?
8
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
18 februari 2022
Genre
- Drama
- Scifi
Speelduur
55 minuten
Regie
Ben Stiller, Aoife McArdle
Cast
Adam Scott, Zach Cherry, Britt Lower, Tramell Tillman, Jen Tullock, ...
Uitgever
Apple TV+
