Op 27 augustus werd Tormented Souls zonder al te veel poespas uitgebracht op heel wat platformen. Nu, enkele weken later, zijn de gebruikersbeoordelingen van alle versies van deze survival horror game volledig aan het overhellen van ‘heel positief’ naar ‘overweldigend positief’. Dat we het hier hebben over een op het eerste zicht zoveelste Resident Evil-kloon, ontstaan uit een coöperatie van twee indie-studio's, is misschien wel nog het meest opmerkelijke feit. Het behoeft geen verdere uitleg waarom dus ook wij de game hier maar onderwierpen aan een review.
Hoe kan het huidige succes van deze vooralsnog relatief onbekende game verklaard worden, of is er ook hier iets surreëels aan de hand? Jambers eu… deze alles-absorberende detective-spons, u beter bekend als ShPonGle, zocht het voor jullie uit!
Niet door het verhaal
De verhaallijn van Tormented Souls start met de knappe Caroline die een brief krijgt van ene John Doe van het Wildberger-gasthuis, zeg maar een ziekenhuis, ergens in Canada. Wanneer ze de brief opent, blijkt het echter geen liefdesbrief te zijn, maar wel een foto van twee jonge meisjes die op het eerste zicht tweelingzussen lijken. Vooral verontrustend is de tekst die op de achterkant van deze foto vermeld staat. Daar wordt namelijk gesuggereerd dat iemand hen beide in de steek gelaten heeft. Aangezien Caroline blijkbaar niets beters te doen heeft, besluit ze zelf naar het gasthuis te gaan om te onderzoeken wat er aan de hand is. Geen al te slim idee natuurlijk, want vanaf de eerste seconde wordt ze er al ontvoerd, om even later te ontwaken met slechts één oog, naakt in een bad vol groen slijm en met een tube in haar mond. Nog een paar minuten later beseft ze dat het ziekenhuis helemaal niet meer operationeel is, en dat het vol Frankenstein-achtige monsters en spoken zit.
Uit de lauwe reactie van Caroline op deze penibele situatie valt al snel af te leiden dat het verdere verhaal van Tormented Souls wellicht niet van de allerhoogste kwaliteit zal zijn. Een zoveelste gruwelverhaal dus met plotgaten als vulkaankraters, dat voor veel spelers erg cliché, simplistisch en allesbehalve verrassend zal overkomen. Zeker wanneer je denkt aan de vele andere games uit het horrorgenre die er (al dan niet) in slaagden om een graantje mee te pikken van het succes van vooral de Resident Evil-serie. Geen pluspunten hier te bespeuren dus, het verhaal verklaart alvast geenszins het actuele succes van de game. Al gaan we de game nu niet meteen op basis van het verhaal afbreken, want geef toe, wanneer is horror eigenlijk wel geloofwaardig?
Beeld en geluid verraden ambitie, de actie wel minder
Het gasthuis blijkt een echt labyrint met heel wat gedetailleerde, prachtige ruimtes waar er enorm veel te onderzoeken valt. Ook de belichting en schaduwen zijn erg knap gedaan. Voor een indie-game blijkt Tormented Souls, zeker op grafisch vlak, een ambitieus project geweest te zijn. Over de muziek valt eigenlijk ook niet te klagen. De piano tijdens het introscherm blijft wat hangen, de latere deuntjes vervelen evenmin. Af en toe is er wel een auditief foutje te bespeuren en er gebeurt ook geen lip-sync tijdens dialogen, maar dat zijn enkele van de te verwachten kwaaltjes gezien het waarschijnlijk erg beperkte ontwikkelingsbudget. Zowel beeld als geluid verklaren in ieder geval al een deel van de populariteit van de game.
Wat dan de combat in Tormented Souls betreft, moet ik helaas weer uit het andere vaatje tappen. Op zich gebeuren zowel het schieten met het nagelpistool als het kloppen met de koevoet wel responsief, maar de grootste boeman tijdens de gevechten is echt het camerastandpunt. Heel vaak zie je niet tegen wie of wat je vecht, doordat de camera enkel op de voorgeprogrammeerde locaties roteert. Er blijkt ook geen optie om de camera zelf te draaien, zeker iets wat ik wel jammer vind. Het komt er te vaak op neer om afgaand op het geluid al je nagelpistool boven te halen en blind te beginnen schieten. Want gelukkig werkt het automatische mikken wel prima. Als kleine voetnoot wat de besturing betreft wil ik nog meegeven dat het instellen van andere toetsen niet mogelijk is. De enige manier om Caroline momenteel zonder zorgen te besturen in deze game op de pc, is via een controller ofwel via een Qwerty-toetsenbord.
Overigens, wanneer Caroline oog in oog staat met de vijanden, is vluchten zelden een optie. De knop om te sprinten doet haar hoogstens twee stappen per minuut sneller zetten dan wanneer ze wandelt. Want wat wel gezegd moet worden: het is altijd leuk om Caroline te zien rondhuppelen met haar korte kleedje en mooi gebruinde benen. Wanneer ze de trappen afdaalt, zwiept haar kleedje ook telkens zodanig omhoog dat het trappen op- en aflopen eigenlijk een spel op zichzelf zou kunnen zijn. Misschien zijn de positieve beoordelingen dus ook deels te wijten aan de voyeurs onder ons, BeyondGamers?
Klassieke moeilijkheidsgraad en puzzelen als absolute uitblinkers
Toch heeft Tormented Souls ernstigere, nog niet eerder vermelde charmes. Ik vermoed dat het mysterie rond het goede onthaal van de game vooral met deze laatste te maken heeft. Vooreerst wil de game de speler duidelijk via de klassieke wijze tal van bibbermomenten doen beleven, waarbij het puzzelen terug de kern van de gameplay vormt. Want dat puzzelen, dat loopt eerlijk gezegd nog niet eens zo slecht in Tormented Souls. Het is niet aartsmoeilijk om de raadsels op te lossen, maar toch wel vermakelijk en alles zit heel logisch in elkaar. De meeste puzzels vergen eerst wat verkennen en back-tracken, vooraleer je de benodigde objecten kan bemachtigen. Tijdens de puzzels zelf moet je dan nog voldoende nadenken over de oplossing. Het uiteindelijke boeken van vooruitgang geeft dan echt de gewenste voldoening. Vervolgens mag je terug wat verkennen en monsters bekampen, vooraleer de volgende puzzel eraan komt.
Net die afwisseling zou Tormented Souls eigenlijk een heel aangename game kunnen maken, ware het niet van dat dekselse opslagsysteem. Je spel kan enkel opgeslagen worden als je op de zeldzame locaties waar een taperecorder staat geraakt én als je minstens over één tape beschikt. Dat zorgt ervoor dat je altijd stukken zult moeten opnieuw spelen (inclusief gevechten en puzzels dus) wanneer je je game wil afsluiten vooraleer je zo’n tape kon vinden, en dat ervoer ik wel als iets té bestraffend. Anderen zullen hier misschien net van houden, omdat dit aspect nog meer de klassieke survival horror benadert.
Zo is er bijvoorbeeld ook geen journal, alle opdrachten komen voort uit dialoog en moet je dus onthouden. Standaard ben je niet uitgerust met kaarten van de verschillende verdiepingen van het gasthuis, dus ook deze moet je telkens zien te vinden. Deze game is duidelijk niet voor spelers die graag op hun wenken bediend worden met pijlen waar ze heen moeten lopen, quick saves en quest logs die uitpuilen van de gedetailleerde informatie. Volgens mij zijn het net de fans van klassieke die-hard horrorgames die Tormented Souls, desondanks de vele tekortkomingen, met open armen ontvangen en het huidige succes ervan verklaren.
Hoe kan het huidige succes van deze vooralsnog relatief onbekende game verklaard worden, of is er ook hier iets surreëels aan de hand? Jambers eu… deze alles-absorberende detective-spons, u beter bekend als ShPonGle, zocht het voor jullie uit!
Niet door het verhaal
De verhaallijn van Tormented Souls start met de knappe Caroline die een brief krijgt van ene John Doe van het Wildberger-gasthuis, zeg maar een ziekenhuis, ergens in Canada. Wanneer ze de brief opent, blijkt het echter geen liefdesbrief te zijn, maar wel een foto van twee jonge meisjes die op het eerste zicht tweelingzussen lijken. Vooral verontrustend is de tekst die op de achterkant van deze foto vermeld staat. Daar wordt namelijk gesuggereerd dat iemand hen beide in de steek gelaten heeft. Aangezien Caroline blijkbaar niets beters te doen heeft, besluit ze zelf naar het gasthuis te gaan om te onderzoeken wat er aan de hand is. Geen al te slim idee natuurlijk, want vanaf de eerste seconde wordt ze er al ontvoerd, om even later te ontwaken met slechts één oog, naakt in een bad vol groen slijm en met een tube in haar mond. Nog een paar minuten later beseft ze dat het ziekenhuis helemaal niet meer operationeel is, en dat het vol Frankenstein-achtige monsters en spoken zit.
Uit de lauwe reactie van Caroline op deze penibele situatie valt al snel af te leiden dat het verdere verhaal van Tormented Souls wellicht niet van de allerhoogste kwaliteit zal zijn. Een zoveelste gruwelverhaal dus met plotgaten als vulkaankraters, dat voor veel spelers erg cliché, simplistisch en allesbehalve verrassend zal overkomen. Zeker wanneer je denkt aan de vele andere games uit het horrorgenre die er (al dan niet) in slaagden om een graantje mee te pikken van het succes van vooral de Resident Evil-serie. Geen pluspunten hier te bespeuren dus, het verhaal verklaart alvast geenszins het actuele succes van de game. Al gaan we de game nu niet meteen op basis van het verhaal afbreken, want geef toe, wanneer is horror eigenlijk wel geloofwaardig?
Beeld en geluid verraden ambitie, de actie wel minder
Het gasthuis blijkt een echt labyrint met heel wat gedetailleerde, prachtige ruimtes waar er enorm veel te onderzoeken valt. Ook de belichting en schaduwen zijn erg knap gedaan. Voor een indie-game blijkt Tormented Souls, zeker op grafisch vlak, een ambitieus project geweest te zijn. Over de muziek valt eigenlijk ook niet te klagen. De piano tijdens het introscherm blijft wat hangen, de latere deuntjes vervelen evenmin. Af en toe is er wel een auditief foutje te bespeuren en er gebeurt ook geen lip-sync tijdens dialogen, maar dat zijn enkele van de te verwachten kwaaltjes gezien het waarschijnlijk erg beperkte ontwikkelingsbudget. Zowel beeld als geluid verklaren in ieder geval al een deel van de populariteit van de game.
Grafisch soms adembenemend, maar tijdens gevechten stoort de camera helaas te vaak.
Wat dan de combat in Tormented Souls betreft, moet ik helaas weer uit het andere vaatje tappen. Op zich gebeuren zowel het schieten met het nagelpistool als het kloppen met de koevoet wel responsief, maar de grootste boeman tijdens de gevechten is echt het camerastandpunt. Heel vaak zie je niet tegen wie of wat je vecht, doordat de camera enkel op de voorgeprogrammeerde locaties roteert. Er blijkt ook geen optie om de camera zelf te draaien, zeker iets wat ik wel jammer vind. Het komt er te vaak op neer om afgaand op het geluid al je nagelpistool boven te halen en blind te beginnen schieten. Want gelukkig werkt het automatische mikken wel prima. Als kleine voetnoot wat de besturing betreft wil ik nog meegeven dat het instellen van andere toetsen niet mogelijk is. De enige manier om Caroline momenteel zonder zorgen te besturen in deze game op de pc, is via een controller ofwel via een Qwerty-toetsenbord.
Overigens, wanneer Caroline oog in oog staat met de vijanden, is vluchten zelden een optie. De knop om te sprinten doet haar hoogstens twee stappen per minuut sneller zetten dan wanneer ze wandelt. Want wat wel gezegd moet worden: het is altijd leuk om Caroline te zien rondhuppelen met haar korte kleedje en mooi gebruinde benen. Wanneer ze de trappen afdaalt, zwiept haar kleedje ook telkens zodanig omhoog dat het trappen op- en aflopen eigenlijk een spel op zichzelf zou kunnen zijn. Misschien zijn de positieve beoordelingen dus ook deels te wijten aan de voyeurs onder ons, BeyondGamers?
Klassieke moeilijkheidsgraad en puzzelen als absolute uitblinkers
Toch heeft Tormented Souls ernstigere, nog niet eerder vermelde charmes. Ik vermoed dat het mysterie rond het goede onthaal van de game vooral met deze laatste te maken heeft. Vooreerst wil de game de speler duidelijk via de klassieke wijze tal van bibbermomenten doen beleven, waarbij het puzzelen terug de kern van de gameplay vormt. Want dat puzzelen, dat loopt eerlijk gezegd nog niet eens zo slecht in Tormented Souls. Het is niet aartsmoeilijk om de raadsels op te lossen, maar toch wel vermakelijk en alles zit heel logisch in elkaar. De meeste puzzels vergen eerst wat verkennen en back-tracken, vooraleer je de benodigde objecten kan bemachtigen. Tijdens de puzzels zelf moet je dan nog voldoende nadenken over de oplossing. Het uiteindelijke boeken van vooruitgang geeft dan echt de gewenste voldoening. Vervolgens mag je terug wat verkennen en monsters bekampen, vooraleer de volgende puzzel eraan komt.
Net die afwisseling zou Tormented Souls eigenlijk een heel aangename game kunnen maken, ware het niet van dat dekselse opslagsysteem. Je spel kan enkel opgeslagen worden als je op de zeldzame locaties waar een taperecorder staat geraakt én als je minstens over één tape beschikt. Dat zorgt ervoor dat je altijd stukken zult moeten opnieuw spelen (inclusief gevechten en puzzels dus) wanneer je je game wil afsluiten vooraleer je zo’n tape kon vinden, en dat ervoer ik wel als iets té bestraffend. Anderen zullen hier misschien net van houden, omdat dit aspect nog meer de klassieke survival horror benadert.
Een verademing voor wie houdt van klassieke, moeilijke horrorgames met veel puzzels.
Zo is er bijvoorbeeld ook geen journal, alle opdrachten komen voort uit dialoog en moet je dus onthouden. Standaard ben je niet uitgerust met kaarten van de verschillende verdiepingen van het gasthuis, dus ook deze moet je telkens zien te vinden. Deze game is duidelijk niet voor spelers die graag op hun wenken bediend worden met pijlen waar ze heen moeten lopen, quick saves en quest logs die uitpuilen van de gedetailleerde informatie. Volgens mij zijn het net de fans van klassieke die-hard horrorgames die Tormented Souls, desondanks de vele tekortkomingen, met open armen ontvangen en het huidige succes ervan verklaren.
Conclusie
Tormented Souls is grafisch knap en echt een mooie realisatie voor een indie-game. De game blinkt echter het meest uit met zijn leuke puzzels en rauwe moeilijkheidsgraad, eerlijkheidshalve mede veroorzaakt door het irritante opslagsysteem. Ook de camera speelde me helaas al te vaak parten om Tormented Souls echt als 'overweldigend goed' te ervaren, maar ik snap nu wel waarom de game desondanks zijn zwaktes de liefhebbers van klassieke horrorgames toch weet te overtuigen.
Pro
- Grafisch indrukwekkend voor indie
- Goede puzzels
- Moeilijk
Con
- Onhandig camerastandpunt
- Frustrerend opslagsysteem
7
Over
Beschikbaar vanaf
27 augustus 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Abstract Digital
- Dual Effect
Uitgever
- PQube Limited
