Soms heb je van die dagen waarop je wel de benodigde tijd hebt om een nieuwe game op te pikken, maar het mag dan echt geen al te lange of complexe zijn. Je wil dan vooral niet te veel gepraat en gemekker van NPC’s horen, maar een minimum aan visuele prikkels ervaren, zo weinig mogelijk moeten nadenken en simpelweg iedereen die je tegenkomt uit de weg kunnen ruimen. Op zo’n typische moordzuchtige dag in mijn leven kwam ik dus bij The Tarnishing of Juxtia terecht. Bood dit me dan de perfecte spelervaring, zo voor even tussendoor? Je komt het hier te weten.
The Tarnishing of Juxtia is een 2D dark fantasy action RPG (eigenlijk gewoon een Souls-like Metroidvania), uitgebracht voor de pc op 26 juli, die zich afspeelt in een donkere, sinistere wereld waar de Shadow God Drelium naar de macht gegrepen heeft. De godin Juxtia smeekt jou, een onbeduidende krijger, om het koninkrijk te bevrijden van de duisternis die de toorn van Drelium met zich meebracht.
Speciale grafische stijl, typische Souls-like RPG
Het eerste wat me aansprak bij The Tarnishing of Juxtia, was het grafische aspect. De game werd zeker niet ontworpen om uit te pakken met pracht en praal in een 4K-resolutie, maar schittert visueel toch enigszins via de speciale pixel art-stijl. Daarnaast leken de combat en de mechanics me op het eerste zicht ook wel toegankelijk. Het moeten upgraden van je uitrusting (zoals wapens, harnas, accessoires, …) en daarnaast het verwerven van allerhande extra vaardigheden zijn natuurlijk zaken die absoluut ook niet meer zo vreemd zijn aan ons, doorgewinterde gamers.
Het spel deed me vooral denken aan Blasphemous, een titel uit hetzelfde genre die me tot op de dag van vandaag bezighoudt. Maar er zijn ook raakpunten met Hollow Knight, Elden Ring, Bloodstained, Hades, Axiom Verge, Dead Cells, Salt and Sacrifice, … te bespeuren. In al deze games leer je vanaf het begin vooral hoe onrechtvaardig het is om - heel vaak kansloos - te sterven, en dat is net goed. Op deze manier kom je namelijk al heel snel te weten of de gameplay je wel ligt én of je hiermee dus verder wenst te gaan, of net niet.
Heel toegankelijke mechanics, maar frustrerende, weinig responsieve besturing
Tijdens de eerste minuten in de vallei van Juxtia ontdek je een schatkist die gevuld is met armor. Hierdoor kun je alvast beginnen oefenen met het beheren van je inventory. Dat blijkt zo simpel als pompwater te zijn. De diverse mechanismen krijg je overigens ook erg snel onder de knie. Je kunt jezelf (weliswaar beperkt) healen ofwel doe je dat via een fontein (genaamd pool), welke tevens als opslagpunt dient. Sterven betekent steevast herbeginnen bij de laatste fontein. Er zijn pilaren te ontdekken welke je een tijdelijke energy rush opleveren. De zware wapens blijken, naast krachtig, helaas erg traag te zijn want je moet ze voor elke slag even opladen. Je beschikt tevens over een speciale kracht, Brand. Wanneer je over voldoende mana beschikt, kun je hiermee een soort vuurbal gooien. Ideaal voor een aanval vanop afstand dus. Muziek is beperkt aanwezig maar blijkt functioneel, zonder uit te blinken evenwel.
Waar ik me echter ferm aan stoorde is de besturing, helaas net een sleutelcomponent voor dit type game. The Tarnishing of Juxtia spelen met een toetsenbord mag je sowieso vergeten, want dat blijkt allesbehalve praktisch. Met een controller echter blijkt de combat ook helemaal niet vloeiend te verlopen. Acties zoals met je zwaard uithalen of rollen, kunnen namelijk niet dynamisch afgebroken worden, maar verlopen serieel, alsof er een queue afgehandeld wordt. Hierdoor zie je de game telkens wachten tot een bepaalde animatie voltooid is vooraleer over te gaan naar de actie die correspondeert met de input welke daarna geregistreerd werd. Meer dan de helft van mijn deaths tijdens de belangrijkste gevechten zoals met de big bosses bleek hieraan te wijten, en dit leverde een uitermate frustrerende ervaring op.
Onvolmaakte combat verknalt alles
Na een tijdje spelen merk je echter nog een aantal gebreken op in de manier hoe de combat uitgewerkt werd, waardoor je deze al dan niet bewust begint uit te buiten. Het rollen levert je bijvoorbeeld tijdelijke immuniteit op, waardoor je door alle vijanden (inclusief de bazen) heen kan rollen zonder enige averij op te lopen. Brand, het afvuren van vuurballen dus, blijkt eveneens een discutabel mechanisme. Te vaak kon ik, in combinatie met oneindig te rollen, mits wat geduld via Brand grote vijanden omleggen zonder dat ik zelfs in hun actieradius hoefde te komen. Ook al namen deze truukjes de frustratie die ik had door de gebrekkige besturing voor een stuk terug weg, er ontstond een nieuwe frustratie in de plaats. Namelijk deze die komt met het besef dat dit niet is hoe een Souls-like hoort te zijn ...
The Tarnishing of Juxtia is een 2D dark fantasy action RPG (eigenlijk gewoon een Souls-like Metroidvania), uitgebracht voor de pc op 26 juli, die zich afspeelt in een donkere, sinistere wereld waar de Shadow God Drelium naar de macht gegrepen heeft. De godin Juxtia smeekt jou, een onbeduidende krijger, om het koninkrijk te bevrijden van de duisternis die de toorn van Drelium met zich meebracht.
Speciale grafische stijl, typische Souls-like RPG
Het eerste wat me aansprak bij The Tarnishing of Juxtia, was het grafische aspect. De game werd zeker niet ontworpen om uit te pakken met pracht en praal in een 4K-resolutie, maar schittert visueel toch enigszins via de speciale pixel art-stijl. Daarnaast leken de combat en de mechanics me op het eerste zicht ook wel toegankelijk. Het moeten upgraden van je uitrusting (zoals wapens, harnas, accessoires, …) en daarnaast het verwerven van allerhande extra vaardigheden zijn natuurlijk zaken die absoluut ook niet meer zo vreemd zijn aan ons, doorgewinterde gamers.
Je leert terug wat het betekent om kansloos te sterven.
Het spel deed me vooral denken aan Blasphemous, een titel uit hetzelfde genre die me tot op de dag van vandaag bezighoudt. Maar er zijn ook raakpunten met Hollow Knight, Elden Ring, Bloodstained, Hades, Axiom Verge, Dead Cells, Salt and Sacrifice, … te bespeuren. In al deze games leer je vanaf het begin vooral hoe onrechtvaardig het is om - heel vaak kansloos - te sterven, en dat is net goed. Op deze manier kom je namelijk al heel snel te weten of de gameplay je wel ligt én of je hiermee dus verder wenst te gaan, of net niet.
Heel toegankelijke mechanics, maar frustrerende, weinig responsieve besturing
Tijdens de eerste minuten in de vallei van Juxtia ontdek je een schatkist die gevuld is met armor. Hierdoor kun je alvast beginnen oefenen met het beheren van je inventory. Dat blijkt zo simpel als pompwater te zijn. De diverse mechanismen krijg je overigens ook erg snel onder de knie. Je kunt jezelf (weliswaar beperkt) healen ofwel doe je dat via een fontein (genaamd pool), welke tevens als opslagpunt dient. Sterven betekent steevast herbeginnen bij de laatste fontein. Er zijn pilaren te ontdekken welke je een tijdelijke energy rush opleveren. De zware wapens blijken, naast krachtig, helaas erg traag te zijn want je moet ze voor elke slag even opladen. Je beschikt tevens over een speciale kracht, Brand. Wanneer je over voldoende mana beschikt, kun je hiermee een soort vuurbal gooien. Ideaal voor een aanval vanop afstand dus. Muziek is beperkt aanwezig maar blijkt functioneel, zonder uit te blinken evenwel.
De besturing is helaas allesbehalve responsief.
Waar ik me echter ferm aan stoorde is de besturing, helaas net een sleutelcomponent voor dit type game. The Tarnishing of Juxtia spelen met een toetsenbord mag je sowieso vergeten, want dat blijkt allesbehalve praktisch. Met een controller echter blijkt de combat ook helemaal niet vloeiend te verlopen. Acties zoals met je zwaard uithalen of rollen, kunnen namelijk niet dynamisch afgebroken worden, maar verlopen serieel, alsof er een queue afgehandeld wordt. Hierdoor zie je de game telkens wachten tot een bepaalde animatie voltooid is vooraleer over te gaan naar de actie die correspondeert met de input welke daarna geregistreerd werd. Meer dan de helft van mijn deaths tijdens de belangrijkste gevechten zoals met de big bosses bleek hieraan te wijten, en dit leverde een uitermate frustrerende ervaring op.
Onvolmaakte combat verknalt alles
Na een tijdje spelen merk je echter nog een aantal gebreken op in de manier hoe de combat uitgewerkt werd, waardoor je deze al dan niet bewust begint uit te buiten. Het rollen levert je bijvoorbeeld tijdelijke immuniteit op, waardoor je door alle vijanden (inclusief de bazen) heen kan rollen zonder enige averij op te lopen. Brand, het afvuren van vuurballen dus, blijkt eveneens een discutabel mechanisme. Te vaak kon ik, in combinatie met oneindig te rollen, mits wat geduld via Brand grote vijanden omleggen zonder dat ik zelfs in hun actieradius hoefde te komen. Ook al namen deze truukjes de frustratie die ik had door de gebrekkige besturing voor een stuk terug weg, er ontstond een nieuwe frustratie in de plaats. Namelijk deze die komt met het besef dat dit niet is hoe een Souls-like hoort te zijn ...
Conclusie
Mijns inziens faalt The Tarnishing of Juxtia volledig in wat een Souls-like game hoort te zijn. Ik had een uitdagende ervaring verwacht waarin ik telkens de vereiste tactiek ging moeten uitpluizen om de vele gevechten te kunnen winnen, extra bemoeilijkt door een hoge moeilijkheidsgraad. Daarentegen speelde ik een spel waar de besturing, naast in je voordeel uit te buiten, allesbehalve responsief en een extra bron van frustratie blijkt te zijn tijdens de alreeds slecht ontworpen combat. Jammer, want er zat potentie in.
Pro
- Mooie pixel art
Con
- Gebrekkige besturing
- ... en combat blijkt niet goed uitgewerkt
- ... dus vooral een bron van frustratie
5
Over
Beschikbaar vanaf
26 juli 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Hack and slash
- Roguelike
- RPG
Ontwikkelaar
- Actual Nerds
Uitgever
- Mastiff
- Neverland Entertainment
