Hoewel Japanse spellen altijd al een zekere populariteit genoten, zijn er enkele Japanse game-ontwikkelaars die een opvallende cult-aanhang hebben, zowel in hun thuisland als in het Westen. De grootste naam hierbij is waarschijnlijk Hideo Kojima, maar andere populaire namen zijn bijvoorbeeld Yoko Taro, Hidetaka Suehiro (Swery) en vooral Goichi Suda, ook bekend als Suda51. De meest populaire titel van Suda51 is waarschijnlijk No More Heroes, en terwijl we wachten op de derde titel in deze franchise, kregen we eindelijk de kans om het spel te herontdekken dat zijn carrière lanceerde: The Silver Case.
Terwijl Suda51 betrokken was bij een paar andere spellen vóór de release van The Silver Case, namelijk twee Fire Pro Wrestling-titels en Twilight Syndrome en Moonlight Syndrome, was The Silver Case het eerste spel dat hij uitbracht met zijn eigen ontwikkelstudio Grasshopper Manufacture Inc. Het spel werd oorspronkelijk uitgebracht op PlayStation in 1999 en kreeg in 2016 een remaster voor pc en later ook voor PlayStation 4. Vijf jaar na deze release vond de remaster van The Silver Case zijn weg naar de Nintendo Switch en werd ook een remake van het vervolg The 25th Ward toegevoegd. Net als tal van andere remasters die onlangs verschenen, vooral van Square Enix titels, was deze remaster opnieuw een eerste kennismaking met het spel voor het westerse publiek, gezien het originele spel enkel in Japan was verschenen, en zo kregen we eindelijk de kans om dit beruchte Suda51-spel te ontdekken.
Kill the Past
Met The Silver Case probeerde Suda51 de genreconventies van het point-and-click adventure-genre te doorbreken en met een beperkt budget maakte zijn studio een spel dat vrij uniek was voor zijn tijd. Het resultaat was een visual novel met meer interactieve point-and-click-segmenten die in de eerste persoon worden gespeeld. Het belangrijkste kenmerk van het spel is echter het verhaal: een moreel dubbelzinnige misdaadthriller die zich afspeelt in een dystopische toekomst in een fictieve wijk in Tokio. Hier volgen we een reporter en een politie-eenheid die aanvankelijk een seriemoordenaar genaamd Kamui Uehara achtervolgen, maar uiteindelijk in het konijnenhol worden gesleept waardoor ze niet alleen hun missie maar ook zichzelf en hun verleden in vraag moeten stellen. Het vervolg The 25th Ward speelt zich af zo'n zes jaar na The Silver Case, waarbij een nieuwe reeks bizarre moorden gebeuren die kunnen worden gelinkt aan de mysterieuze Kamui.
Deze verhalen zijn even bizar als grillig en subversief in hun vertelling. Aangezien dit spellen zijn van Suda51, zou het geen verrassing mogen zijn dat ze de verwachtingen van het genre ondermijnen en een aantal rare wendingen nemen op weg naar de onvergetelijke finale. Wat deze spellen nog opmerkelijker en complexer maken, is dat ze nauw verbonden zijn met andere spellen gemaakt door Suda51 en dat om het volledige verhaal volledig te begrijpen, je idealiter ook deze andere spellen moet spelen, die samen het "Kill the Past" een gedeeld universum vormen, waarbij de vraag hoe je verleden te overwinnen als een leidmotief doorheen de spellen loopt. Alternatief kan je natuurlijk ook gewoon een van de vele analyses op YouTube bekijken. Maar het werkelijk unieke en bizarre verhaal van de spellen blijft het bewijs van de creativiteit van Suda51 en zijn compromisloze benadering om verhalen te vertellen. Sterker nog, met alle hedendaagse kwesties rond de invloed van de media en het internet, alsook het maatschappelijke debat over de rol van de politie in onze samenleving, is The Silver Case vandaag de dag misschien wel meer relevant dan toen het oorspronkelijk verscheen.
Een relikwie uit een andere tijd
Helaas is voor mij dit verhaal zowat de enige reden om dit spel vandaag de dag te spelen. De rest voelt immers hopeloos verouderd aan, deels vanwege een aantal ontwerpkeuzes die destijds zijn gemaakt, waarschijnlijk ingegeven door beperkingen in budget en mankracht. Zelfs al heeft de remake een make-over gekregen en zijn er een aantal quality of life-verbeteringen aanwezig, zoals de mogelijkheid om de puzzels automatisch op te lossen. De visual novel-gedeeltes zijn zowat in lijn met wat je vandaag de dag zou verwachten, al miste ik wel een auto-play functie en moet je op geen enkel moment eigenlijk keuzes maken. Deze scènes zijn ook niet ingesproken en hebben in plaats daarvan een irritant ratelend geluid om de pratende personages weer te geven. Dit geluidsontwerp is zo afschuwelijk dat ik de geluidseffecten als snel heb afgezet. Gelukkig is de muziek in het spel best goed, hetzij ietwat repetitief, dus alleen dit als geluid was eigenlijk niet zo slecht.
De delen waar je rondloopt en interactie hebt met de omgeving en andere personages zijn behoorlijk omslachtig. Onderaan het scherm heb je een wiel met vier acties (MISC) die je kunt selecteren. Met M kun je bewegen, waarbij je de D-pad of een joystick kunt gebruiken om vooruit of achteruit te lopen en naar links of rechts te draaien. Met de rechter schouderknopen kun je omhoog en omlaag kijken. Dit besturingssysteem voelt erg onnatuurlijk aan en vergt enige gewenning, maar is eigenlijk een symptoom van het feit dat The Silver Case uitkwam in een periode waarin de PlayStation-controller nog geen joysticks had. Met de commando's I en C kun je communiceren met objecten en praten met mensen in de omgeving, aanvankelijk gepresenteerd als een klein portret. Om je te helpen navigeren doorheen de omgevingen gebruikt het spel een systeem waarbij je driehoeken en sterren in het level ziet, waarbij de sterren interessegebieden vertegenwoordigen. Maar ondanks het onnodig complexe besturingsschema, is de gameplay redelijk rechttoe rechtaan en biedt het geen enkele uitdaging behalve het vinden van de juiste aanwijzingen in de correcte volgorde om de voortgang van het verhaal te bewerkstelligen.
Kunst versus entertainment
Een ander opmerkelijk kenmerk van het spel is de visuele stijl, genaamd Film Window. Het grootste deel van het verhaal wordt verteld via tekstvakken en kleinere vensters op het scherm, waarbij gebruik wordt gemaakt van een verscheidenheid aan visuele stijlen waaronder statische tekeningen, FMV-sequenties, CGI-scènes en getekende geanimeerde scènes. De game presenteerde zichzelf zo als iets vrij unieks voor zijn tijd. De rest van het scherm is gevuld met grafische elementen die vooral als windowdressing dienen. Dit systeem werd waarschijnlijk geïmplementeerd vanwege bovengenoemde beperkingen in plaats van verhaaldoeleinden, maar het gaf de ontwikkelaars de kans om haast een nieuwe visuele taal te creëren. Mijn grootste probleem met de stijl is dat een groot deel van het scherm als verloren ruimte aanvoelt en op Nintendo Switch in het bijzonder dat de belangrijkste onderdelen op het scherm nog kleiner en moeilijker te visualiseren zijn als je in de handheld-modus speelt.
Ondanks alle creatieve durf en uniekheid aanwezig in The Silver Case en The 25th Ward, kunnen de spellen bovendien een harde noot zijn om te kraken. Deze spellen vereisen nogal wat inspanning om door te spelen en zijn bovendien behoorlijk lang, waarbij elk spel ook nog eens meerdere scenario's heeft. Het trage tempo, de overdosis informatie, waarbij het vaak moeilijk is om te scheiden wat belangrijk is en wat niet, en de archaïsche stijl van de spellen maken het moeilijk om ervan te genieten. In plaats daarvan is het misschien beter om dit project als een interactief kunstwerk te beschouwen en het te benaderen met een belangstelling voor de geschiedenis van het spel zelf, de auteur en het medium, dus als een historisch object eigenlijk. Uiteindelijk zijn niet alle spellen bedoeld om leuk en ontspannend te zijn, als we dit medium ook willen beschouwen als een vorm van kunst en niet puur als entertainment.
Terwijl Suda51 betrokken was bij een paar andere spellen vóór de release van The Silver Case, namelijk twee Fire Pro Wrestling-titels en Twilight Syndrome en Moonlight Syndrome, was The Silver Case het eerste spel dat hij uitbracht met zijn eigen ontwikkelstudio Grasshopper Manufacture Inc. Het spel werd oorspronkelijk uitgebracht op PlayStation in 1999 en kreeg in 2016 een remaster voor pc en later ook voor PlayStation 4. Vijf jaar na deze release vond de remaster van The Silver Case zijn weg naar de Nintendo Switch en werd ook een remake van het vervolg The 25th Ward toegevoegd. Net als tal van andere remasters die onlangs verschenen, vooral van Square Enix titels, was deze remaster opnieuw een eerste kennismaking met het spel voor het westerse publiek, gezien het originele spel enkel in Japan was verschenen, en zo kregen we eindelijk de kans om dit beruchte Suda51-spel te ontdekken.
Kill the Past
Met The Silver Case probeerde Suda51 de genreconventies van het point-and-click adventure-genre te doorbreken en met een beperkt budget maakte zijn studio een spel dat vrij uniek was voor zijn tijd. Het resultaat was een visual novel met meer interactieve point-and-click-segmenten die in de eerste persoon worden gespeeld. Het belangrijkste kenmerk van het spel is echter het verhaal: een moreel dubbelzinnige misdaadthriller die zich afspeelt in een dystopische toekomst in een fictieve wijk in Tokio. Hier volgen we een reporter en een politie-eenheid die aanvankelijk een seriemoordenaar genaamd Kamui Uehara achtervolgen, maar uiteindelijk in het konijnenhol worden gesleept waardoor ze niet alleen hun missie maar ook zichzelf en hun verleden in vraag moeten stellen. Het vervolg The 25th Ward speelt zich af zo'n zes jaar na The Silver Case, waarbij een nieuwe reeks bizarre moorden gebeuren die kunnen worden gelinkt aan de mysterieuze Kamui.
The Silver Case is vandaag de dag misschien wel meer relevant dan toen het oorspronkelijk verscheen.
Deze verhalen zijn even bizar als grillig en subversief in hun vertelling. Aangezien dit spellen zijn van Suda51, zou het geen verrassing mogen zijn dat ze de verwachtingen van het genre ondermijnen en een aantal rare wendingen nemen op weg naar de onvergetelijke finale. Wat deze spellen nog opmerkelijker en complexer maken, is dat ze nauw verbonden zijn met andere spellen gemaakt door Suda51 en dat om het volledige verhaal volledig te begrijpen, je idealiter ook deze andere spellen moet spelen, die samen het "Kill the Past" een gedeeld universum vormen, waarbij de vraag hoe je verleden te overwinnen als een leidmotief doorheen de spellen loopt. Alternatief kan je natuurlijk ook gewoon een van de vele analyses op YouTube bekijken. Maar het werkelijk unieke en bizarre verhaal van de spellen blijft het bewijs van de creativiteit van Suda51 en zijn compromisloze benadering om verhalen te vertellen. Sterker nog, met alle hedendaagse kwesties rond de invloed van de media en het internet, alsook het maatschappelijke debat over de rol van de politie in onze samenleving, is The Silver Case vandaag de dag misschien wel meer relevant dan toen het oorspronkelijk verscheen.
Een relikwie uit een andere tijd
Helaas is voor mij dit verhaal zowat de enige reden om dit spel vandaag de dag te spelen. De rest voelt immers hopeloos verouderd aan, deels vanwege een aantal ontwerpkeuzes die destijds zijn gemaakt, waarschijnlijk ingegeven door beperkingen in budget en mankracht. Zelfs al heeft de remake een make-over gekregen en zijn er een aantal quality of life-verbeteringen aanwezig, zoals de mogelijkheid om de puzzels automatisch op te lossen. De visual novel-gedeeltes zijn zowat in lijn met wat je vandaag de dag zou verwachten, al miste ik wel een auto-play functie en moet je op geen enkel moment eigenlijk keuzes maken. Deze scènes zijn ook niet ingesproken en hebben in plaats daarvan een irritant ratelend geluid om de pratende personages weer te geven. Dit geluidsontwerp is zo afschuwelijk dat ik de geluidseffecten als snel heb afgezet. Gelukkig is de muziek in het spel best goed, hetzij ietwat repetitief, dus alleen dit als geluid was eigenlijk niet zo slecht.
De delen waar je rondloopt en interactie hebt met de omgeving en andere personages zijn behoorlijk omslachtig. Onderaan het scherm heb je een wiel met vier acties (MISC) die je kunt selecteren. Met M kun je bewegen, waarbij je de D-pad of een joystick kunt gebruiken om vooruit of achteruit te lopen en naar links of rechts te draaien. Met de rechter schouderknopen kun je omhoog en omlaag kijken. Dit besturingssysteem voelt erg onnatuurlijk aan en vergt enige gewenning, maar is eigenlijk een symptoom van het feit dat The Silver Case uitkwam in een periode waarin de PlayStation-controller nog geen joysticks had. Met de commando's I en C kun je communiceren met objecten en praten met mensen in de omgeving, aanvankelijk gepresenteerd als een klein portret. Om je te helpen navigeren doorheen de omgevingen gebruikt het spel een systeem waarbij je driehoeken en sterren in het level ziet, waarbij de sterren interessegebieden vertegenwoordigen. Maar ondanks het onnodig complexe besturingsschema, is de gameplay redelijk rechttoe rechtaan en biedt het geen enkele uitdaging behalve het vinden van de juiste aanwijzingen in de correcte volgorde om de voortgang van het verhaal te bewerkstelligen.
Kunst versus entertainment
Een ander opmerkelijk kenmerk van het spel is de visuele stijl, genaamd Film Window. Het grootste deel van het verhaal wordt verteld via tekstvakken en kleinere vensters op het scherm, waarbij gebruik wordt gemaakt van een verscheidenheid aan visuele stijlen waaronder statische tekeningen, FMV-sequenties, CGI-scènes en getekende geanimeerde scènes. De game presenteerde zichzelf zo als iets vrij unieks voor zijn tijd. De rest van het scherm is gevuld met grafische elementen die vooral als windowdressing dienen. Dit systeem werd waarschijnlijk geïmplementeerd vanwege bovengenoemde beperkingen in plaats van verhaaldoeleinden, maar het gaf de ontwikkelaars de kans om haast een nieuwe visuele taal te creëren. Mijn grootste probleem met de stijl is dat een groot deel van het scherm als verloren ruimte aanvoelt en op Nintendo Switch in het bijzonder dat de belangrijkste onderdelen op het scherm nog kleiner en moeilijker te visualiseren zijn als je in de handheld-modus speelt.
Ondanks alle creatieve durf en uniekheid aanwezig in The Silver Case en The 25th Ward, kunnen de spellen bovendien een harde noot zijn om te kraken. Deze spellen vereisen nogal wat inspanning om door te spelen en zijn bovendien behoorlijk lang, waarbij elk spel ook nog eens meerdere scenario's heeft. Het trage tempo, de overdosis informatie, waarbij het vaak moeilijk is om te scheiden wat belangrijk is en wat niet, en de archaïsche stijl van de spellen maken het moeilijk om ervan te genieten. In plaats daarvan is het misschien beter om dit project als een interactief kunstwerk te beschouwen en het te benaderen met een belangstelling voor de geschiedenis van het spel zelf, de auteur en het medium, dus als een historisch object eigenlijk. Uiteindelijk zijn niet alle spellen bedoeld om leuk en ontspannend te zijn, als we dit medium ook willen beschouwen als een vorm van kunst en niet puur als entertainment.
Conclusie
The Silver Case 2425 is een release die zich vooral richt op fans van Suda51 en mensen die houden van visual novels en spellen die graag buiten de lijntjes kleuren. De twee spellen zijn echter archaïsch en weinig toegankelijk, en vereisen dus enige toewijding en inspanning van de speler. Maar wie kan volhouden wordt beloond met een vrij unieke ervaring.
Pro
- Unieke presentatie
- Verhaal
Con
- Langdradig
- Besturing
- Voelt te verouderd aan
6
Over
Beschikbaar vanaf
6 juli 2021
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
Ontwikkelaar
- Grasshopper Manufacture Inc.
Uitgever
- NIS America
