Working nine to five. Geen idee welke generatie nog vertrouwd is met dit lied, maar het was een hit in 1980 voor een zekere Dolly Parton. Alhoewel het lied vooral gebaseerd was op de werkcondities van vrouwen, roept de gedachte van negen tot vijf bij velen sterke emoties op in verband met werk. Vooral mensen die in een groot bedrijf werken kunnen zich al eens als een niet zo bijzonder belangrijk radartje in een groot netwerk voelen. Dat is ook een beetje de insteek van de game die we gaan reviewen.
In The Company Man speel je namelijk als Jim, een netjes in maatpak gestoken onderdaan van een bedrijf genaamd The Good Water Company. Alhoewel hij niet te hoog wordt ingeschat door zijn superieuren droomt hij er toch van om ooit zelf CEO te worden. In plaats van ellebogenwerk te gebruiken, gaat hij in deze platformer zijn keyboard en e-mails op een alternatieve wijze inzetten.
Op weg naar de top
Om CEO te worden gaat Jim zich letterlijk een weg naar de top moeten vechten. Je hebt zeven verdiepingen en die moet je één voor één afgaan, van beneden naar de top. In het begin heb je een toetsenbord waar je je vijanden een pandoering mee kan geven, maar naarmate je vordert, krijg je extra wapens en kan je bijvoorbeeld mails afvuren op personen. Ja, je leest het goed. Uiteindelijk krijg je hier ook nog wat variaties op. Een email versturen kost je echter energie, dus je kan niet oneindig mails afschieten, of toch niet aan één stuk. Het goede nieuws is dat je energie zichzelf weer langzaam aanvult, dus mits wat geduld kan je toch op afstand van je vijanden blijven schieten.
De vijanden zijn wel leuk gedaan. Het zijn allemaal wel werknemers en elk verdiep heeft weer nieuwe vijanden, maar hun aanvallen en wapens hebben op zich niet zo veel te maken met het Corporate gebeuren, alhoewel er ook wel bij zijn die flessen water naar je toe smijten. Op het einde van de verdieping kom je altijd terecht bij de baas van de afdeling die je bezoekt en deze vormt dan ook letterlijk de eindbaas van de level. Deze gevechten zijn wel wat saai te noemen aangezien elke baas zijn specifiek patroon heeft. Eenmaal je dit weet, moet je dikwijls gewoon naar hetzelfde plekje rennen om veilig te zijn, dan te wachten tot het patroon is afgewerkt en dan een paar mails afvuren. Dit maakt de eindbazen niet echt spannend, wel langdradig want ze kunnen redelijk wat incasseren.
Hey, koppie koffie
Visueel gezien is de game wel een pareltje. Elke afdeling is mooi afgewerkt, bevat fijne details in de achtergrond en kent ook altijd wat humoristische elementen. Die humor komt trouwens in heel het verhaal wel voor. Een eindbaas die geregeld zijn broek weer moet optrekken, een sneeuwman op de achtergrond van het gebouw omdat de AC te hevig staat of een koffiemachine als checkpoint. Het is soms subtiel, soms helemaal niet en is het gewoon onderbroekenlol, maar het is allemaal wel fijn gebracht. Qua sfeer en presentatie mag deze indie-ontwikkelaar zich best een pluim op de hoed steken.
Over koffiemachines gesproken. Er zijn maar twee manieren waarop je je gezondheid kan herstellen en dat is door koffie te drinken of koffiebonen te kopen die ervoor zorgen dat telkens je iemand ontslaat (met het afvuren van de mails) je levensbalk een blokje aanvult. Eenmaal je dat tweede vrijspeelt, wordt het spel wat gemakkelijker, misschien zelfs te gemakkelijk, maar wanneer je van koffiemachine naar koffiemachine moet, is het soms zo dat de afstand die je moet overbruggen misschien iets te lang is, wat een beetje kan frustreren als je telkens op het einde doodgaat en weer opnieuw kan beginnen.
In The Company Man speel je namelijk als Jim, een netjes in maatpak gestoken onderdaan van een bedrijf genaamd The Good Water Company. Alhoewel hij niet te hoog wordt ingeschat door zijn superieuren droomt hij er toch van om ooit zelf CEO te worden. In plaats van ellebogenwerk te gebruiken, gaat hij in deze platformer zijn keyboard en e-mails op een alternatieve wijze inzetten.
Op weg naar de top
Om CEO te worden gaat Jim zich letterlijk een weg naar de top moeten vechten. Je hebt zeven verdiepingen en die moet je één voor één afgaan, van beneden naar de top. In het begin heb je een toetsenbord waar je je vijanden een pandoering mee kan geven, maar naarmate je vordert, krijg je extra wapens en kan je bijvoorbeeld mails afvuren op personen. Ja, je leest het goed. Uiteindelijk krijg je hier ook nog wat variaties op. Een email versturen kost je echter energie, dus je kan niet oneindig mails afschieten, of toch niet aan één stuk. Het goede nieuws is dat je energie zichzelf weer langzaam aanvult, dus mits wat geduld kan je toch op afstand van je vijanden blijven schieten.
De gevechten zijn wel wat saai te noemen aangezien elke baas zijn specifiek patroon heeft.
De vijanden zijn wel leuk gedaan. Het zijn allemaal wel werknemers en elk verdiep heeft weer nieuwe vijanden, maar hun aanvallen en wapens hebben op zich niet zo veel te maken met het Corporate gebeuren, alhoewel er ook wel bij zijn die flessen water naar je toe smijten. Op het einde van de verdieping kom je altijd terecht bij de baas van de afdeling die je bezoekt en deze vormt dan ook letterlijk de eindbaas van de level. Deze gevechten zijn wel wat saai te noemen aangezien elke baas zijn specifiek patroon heeft. Eenmaal je dit weet, moet je dikwijls gewoon naar hetzelfde plekje rennen om veilig te zijn, dan te wachten tot het patroon is afgewerkt en dan een paar mails afvuren. Dit maakt de eindbazen niet echt spannend, wel langdradig want ze kunnen redelijk wat incasseren.
Hey, koppie koffie
Visueel gezien is de game wel een pareltje. Elke afdeling is mooi afgewerkt, bevat fijne details in de achtergrond en kent ook altijd wat humoristische elementen. Die humor komt trouwens in heel het verhaal wel voor. Een eindbaas die geregeld zijn broek weer moet optrekken, een sneeuwman op de achtergrond van het gebouw omdat de AC te hevig staat of een koffiemachine als checkpoint. Het is soms subtiel, soms helemaal niet en is het gewoon onderbroekenlol, maar het is allemaal wel fijn gebracht. Qua sfeer en presentatie mag deze indie-ontwikkelaar zich best een pluim op de hoed steken.
Qua sfeer en presentatie mag deze indie-ontwikkelaar zich best een pluim op de hoed steken.
Over koffiemachines gesproken. Er zijn maar twee manieren waarop je je gezondheid kan herstellen en dat is door koffie te drinken of koffiebonen te kopen die ervoor zorgen dat telkens je iemand ontslaat (met het afvuren van de mails) je levensbalk een blokje aanvult. Eenmaal je dat tweede vrijspeelt, wordt het spel wat gemakkelijker, misschien zelfs te gemakkelijk, maar wanneer je van koffiemachine naar koffiemachine moet, is het soms zo dat de afstand die je moet overbruggen misschien iets te lang is, wat een beetje kan frustreren als je telkens op het einde doodgaat en weer opnieuw kan beginnen.
Conclusie
The Company Man is een leuk tussendoortje. Het ziet er allemaal mooi uit, er is humor en het speelt gewoonweg heel vlot. Het enige nadeel is dat, eenmaal je het gezien hebt, je het ook gezien hebt. Er is weinig uitdaging om opnieuw te beginnen
Pro
- De bedrijfswereld als platformer
- Humor
- Visueel prachtig
- Vlotte animaties
Con
- Kort
- Weinig replay-waarde
- De afstand tussen de checkpoints
7
Over
Beschikbaar vanaf
21 januari 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Platformer
Ontwikkelaar
- Forust
Uitgever
- Leoful
