Review: Metal: Hellsinger

Ooit al eens tijdens het spelen van een shooter het volumelevel van de achtergrondmuziek op nul gezet en in de plaats je eigen muziek afgespeeld, gewoon omdat deze passender of beter klonk? Dat lijkt bij de nieuwe ritmische first-person shooter Metal: Hellsinger absoluut ondenkbaar. De gameplay van deze Doom Eternal-kloon is namelijk net gebaseerd op de beat van zijn eigen metalmuziek. De soundtrack is overigens ook niet zomaar eentje, met onder meer artiesten zoals System of a Down, Arch Enemy en Lamb of God op de lijst.

Ik geef wel meteen toe dat ik echt niet elk van de negen groepen ken die - letterlijk - hun stem mochten laten gelden in de soundtrack van Metal: Hellsinger. Zelf ben ik opgegroeid met de muziek van Metallica, leerde ik nadien het werk van onder meer Nightwish en Lacuna Coil meer dan gewoon te appreciëren, en heb ik mijn eigen edelmetalen periode iets na de millenniumwissel terug afgesloten op de grunts en uiterste melodische tonen van de Poolse groep Darzamat. Neen, dat laatste is zelfs geen grap. Toch kan ik het niet laten om af en toe nog mee te knikken wanneer er weer eens metal weergalmt via Spotify. Deels daarom dus was mijn interesse wel gewekt toen de game Metal: Hellsinger met zijn wel heel bijzondere insteek op de proppen kwam.

20220909121041_1.jpg


Kwaliteit in alle geledingen

In Metal: Hellsinger heeft het verhaal niet echt veel om het lijf. We bevinden ons in regio hel, en wel als een protagoniste die luistert naar de veelzeggende naam “The Unknown”. Onlangs hebben de demonen haar stem afgepakt en die wil ze natuurlijk terugkrijgen. Dat zal ze proberen te doen met de hulp van Paz, een betoverde schedel die, naast één van haar wapens, ook de verteller in de game is. In de hel van Metal: Hellsinger is het niet de duivel die de plak zwaait maar wel de Red Judge, een boosaardig, gigantisch skelet dat alle middelen inzet om jou te vernietigen vooraleer je in je doel slaagt. Over het hoe en waarom blijf je als speler verder in het ongewisse. Al wordt het snel duidelijk dat verdere diepgang in dit type game eerder irrelevant is. Het komt er vooral op neer je gewoon te laten onderdompelen in de opzwepende muziek en demon na demon aan stukken te rijgen.

Gewoon je laten onderdompelen in de opzwepende metal en knallen maar?


Toch krijg je tussen de verschillende te veroveren hellen door knap geanimeerde cutscenes te zien, die bovendien begeleid worden van een prima verhalende stem. Het geeft alleen maar aan dat er belang gehecht werd aan de globale kwaliteit van de game, waardoor deze zich toch een stukje boven het niveau van de modale indie-shooter verheft. Aan de andere kant hoeft dit ook niet helemaal te verbazen, zeker wanneer je weet dat Metal: Hellsinger uitgewerkt werd door het ervaren FPS-team The Outsiders (met Funcom als relevante aandeelhouder) en tevens een nevenproject is van David Goldfarb, de Game Director van Payday 2 en Lead Designer van Battlefield 3 en Battlefield: Bad Company 2.

20220910161520_1.jpg


Deels herkenbare en toch ook unieke gameplay, door de muziek

Je kan er natuurlijk niet omheen dat de game Doom Eternal of aanverwanten schreeuwt wanneer je eraan begint. Metal: Hellsinger is aan de ene kant een typische snelle, helse shooter pur sang met het te verwachten type vijanden dat duidelijk geïnspireerd werd door games zoals Doom en Back 4 Blood. Ook de mechanismen zoals Double Jump, Dash, Slaughter, … lijken nu al zonder verdere uitleg zo herkenbaar dat ze evengoed zouden kunnen omschreven worden als schaamteloos overgenomen. Al zou dit de game misschien dan weer te veel onrecht aandoen. Want nu moet ik natuurlijk wat gaan vertellen over het bijzondere van de gameplay, namelijk het ritmische aspect.

Alles moet synchroon met de muziek gebeuren.


Het unieke van de gameplay van Metal: Hellsinger zit hem in het perfect uitvoeren van je besturingsinput op de maat van de muziek, de zogenaamde Beat Match. Elke keer wanneer je een toetsaanslag registreert of een controllerknop indrukt, moet je dat proberen te doen op het ritme van de op dat moment afspelende metalmuziek. Dus zowel wanneer je een sliding maakt om een vijandelijke aanval te ontwijken, een welgemikt schot lanceren of zelfs wanneer je je wapen herlaadt: je moet het synchroon met de muziek doen. Wanneer goed - maar nog beter perfect - uitgevoerd, verhoogt je Fury-meter, waardoor je aanvalsacties ook meer schade zullen veroorzaken bij de demonen. In het begin is dat zeker wat wennen, want bij de meeste typische schietspellen knal je er gewoon op los totdat je magazijn leeg is, waarna je ergens gaat schuilen om te herladen.

Ondertussen verandert de muziek ook netjes mee met je prestaties. Wanneer het bijna met je afgelopen is, klinkt de muziek onhelder en dof. Hoe beter je het daarentegen doet, hoe vetter de metal gaat klinken, dit tot je Fury het niveau 16 bereikt. Op dat moment weerklinkt ook het gezang en richt je vanzelf het meest schade aan. Er zijn drie moeilijkheidsgraden beschikbaar die elk afzonderlijk bepalen hoe vergevingsgezind de gameplay zal zijn wanneer je volledig uit de maat handelt en hoeveel keer je een Resurrect kan doen, zeg maar een “Continue bij Game Over”.

20220910165241_1.jpg


Razendsnelle gameplay, voor zolang het duurt

Op den duur ben je echter volledig mee met het concept en wordt het echt leuk om als in een soort trance elke beweging van The Unknown zo goed mogelijk te timen in het heetst van de strijd. Je kunt het zien als een extra laag in de moeilijkheidsgraad ten opzichte van deze in klassieke shooters, die dan wel weer erg belonend werkt zolang je maar de basisregels van de gameplay volgt.

Soms ontdek je speciale aanvalscombinaties (Combos) of kun je Sigil-krachten verzamelen voor je wapens door Torments - een soort uitdagingen tegen de tijd - succesvol te voltooien. Daarnaast zijn er geregeld High Streak Boons vrij te spelen en diverse Boost Items op te rapen waarmee je je Fury kan verhogen. Elk wapen heeft ook zijn specifieke Ultimate Attack, er zijn online klassementen waardoor je je ritmische vaardigheid per hel kan vergelijken met anderen en elk level kent zijn baas, de Aspect. Na deze uit de weg te ruimen mag je overgaan naar de volgende hel, om finaal de Red Judge te bekampen. Helaas blijkt dat laatste dan weer een beetje sneller te lopen dan je zou verwachten, want er zijn slechts acht levels te ontdekken in Metal: Hellsinger. Alles speelt zich op een zodanige kleine ruimte af en volgt elkaar dan ook nog eens in zo’n razendsnel tempo op, dat je er werkelijk op een dagje al doorheen vliegt.

Conclusie

Metal: Hellsinger is een prima shooter die zich onderscheidt van de rest door de ritmische insteek in de gameplay. De metal klinkt echt vet, de actie is subliem, waarom dan slechts een 6.5? De game is helaas gewoonweg een beetje te beperkt en te kort om je er erg lang mee bezig te houden. Het is vooral een smakelijke, snelle hap voor ergens tussendoor.

Pro

  • Origineel concept
  • Vette muziek
  • Razendsnelle actie

Con

  • Te kort
  • Te beperkte levels
  • Mist diepgang
6.5

Over

Beschikbaar vanaf

15 september 2022

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. PC
  2. PlayStation 5
  3. Xbox Series X|S

Genre

  1. Rhythm
  2. Shooter

Ontwikkelaar

  1. The Outsiders

Uitgever

  1. Funcom
 
Dat deze day one op GP staat helpt wel met de korte duur van het spel. Ik snap ergens je score wel gebaseerd op de lengte etc maar anderzijds vind ik 6.5 precies wel laag, zie op de meeste plaatsen veel hogere scores rond de 8. Wat niet wil zeggen dat het niet kan deze je minder bevalt, of da de meeste het misschien op GP hebben gespeelt en zich minder hard stoorde aan de korte duur er van.
 
Terug
Bovenaan