In 2017 bracht NIS America een bescheiden JRPG-titel uit op de PlayStation Vita genaamd The Caligula Effect, gemaakt door de studio die ook verantwoordelijk is voor de Sword Art Online-spellen. Hoewel het spel zo niche was als het maar kon zijn, was het toch vrij succesvol. In die mate zelfs dat er een geremasterde versie, The Caligula Effect: Overdose, verscheen voor PlayStation 4, Nintendo Switch en PC, en de makers ook de kans kregen om een vervolg te maken. Dit tweede deel is sinds kort beschikbaar dus is het hoog tijd om de virtuele wereld van The Caligula Effect 2 in te duiken.
Het verhaal van The Caligula Effect 2 speelt zich af in Redo, een virtuele wereld gecreëerd door de viruadoll Regret, denk aan Hatsune Miku maar dan met een bewustzijn. Door haar grootheidswaanzin denkt ze mensen te redden van hun vroegere fouten waar ze spijt van hebben door ze op te sluiten in deze simulatie. De geschiedenis herhaalt zich dus in dit vervolg want opnieuw worden enkele studenten zich bewust van het feit dat ze leven in een simulatie en vormen ze de Go-Home Club die het zal opnemen tegen Regret en haar luitenants, Bluffman en de Obbligato Musicians, om te kunnen ontsnappen aan deze wereld. De katalysator van deze gebeurtenissen is Chi (χ), de dochter van virtudoll Mu (µ) uit de eerste Caligula Effect, die deze wereld binnendringt om Regret te stoppen en zo de naam van haar moeder te zuiveren.
Student zijn in Japan
Doordat je opnieuw op pad gaat met enkele scholieren, speelt het schoolleven ook hier enigszins een rol en zal je een deel van je tijd doorbrengen in het schoolgebouw. Dat het verhaal van The Caligula Effect en zijn opvolger werd geschreven door Tadashi Satomi, de scenarist van enkele Shin Megami-spellen waaronder de eerste twee Personas, zal de fans van deze franchise zeker niet ontgaan. The Caligula Effect voelt heel erg aan als een Persona-spel zonder daadwerkelijk een kloon te zijn. Los van het verhaal, legt The Caligula Effect bijvoorbeeld minder nadruk op het social life-gedeelte en brengt het zijn eigen meesterlijke gevechtssysteem. Toch is er tussen de verhaalmomenten en de vele gevechten ook ruimte voor wat vrije tijd, waarbij je op verkenning kan gaan in locaties zoals de school of een trainstation, waar je bijvoorbeeld winkels kan bezoeken of sidequests voltooien, al zijn deze sidquests niet bijzonder interessant. Het scholierenleven laat zich ook merken in de zogenaamde Character Episodes. Dit zijn kleine dialoogscènes tussen jouw personage en een ander teamlid om de band tussen de twee te versterken. Ze tonen bijvoorbeeld hoe jullie gaan lunchen in de schoolcafetaria of hoe je iemand moet helpen met te kiezen welke frisdrank hij wilt uit de drankautomaat. Verder heb je zelfs een chat-app, WIRE, waar je kan chatten met je teamleden en deze Character Episodes geven je ook nieuwe chatopties voor deze app.
Gelukkig is het eigenlijk verhaal wat gewichtiger dan deze intermezzo-momenten en komen er meer zwaarwichtige thema's en vraagstukken aan bod zoals identiteit, vrije wil, bewustzijn, illusie vs. realiteit, artificiële intelligentie, en schuld en spijt. Elke inwoner heeft zijn eigen redenen waarom hij of zij aanwezig is in deze virtuele wereld, wat ervoor zorgt dat zowel je teamleden als de Obbligato Musicians, die dienst doen als bazen in het spel, meer zijn dan bordkartonnen personages die deze wereld bevolken. Hoewel er ook veel NPC's zijn die niet meer zijn dan dat, opvulling. Maar voor de personages die iet of wat van belang zijn, is er een Causality Link-systeem dat bijhoudt hoe de personages met elkaar verbonden zijn, achtergrondinformatie bevat en meer informatie geeft rond de verschillende quests. Je hoofdmissie is uiteraard voldoende mensen rekruteren voor je Go-Home Club om Regret en haar Obbligato Musicians te verslaan zodat je uit de wereld van Redo kan ontsnappen.
Muzikale gevechten
Voordat je daadwerkelijk kan ontsnappen, mag je natuurlijk heel wat oppositie verwachten. Regret en de Obbligato Musicians beschouwen je immers als een glitch in het systeem die zo snel mogelijk moet worden verwijderd. Hiervoor kunnen ze de andere inwoners veranderen in digiheads of puppetheads door middel van muziek. Gelukkig heb jij ook een virtuadoll aan jouw zijde die je voorziet van de nodige wapens en speciale krachten om weerstand te bieden. De gevechten in het spel verlopen traditiegetrouw turn-based, waarbij je kiest uit een aantal verschillende acties of items die je kan gebruiken. Uiteraard heb je ook een effect dat je tijdelijk sterker maakt, wat hier χ-jack wordt genoemd en de bonussen hiervan hangen af van het gekozen lied voor χ. Verder heb je ook Limit Break-achtige aanvallen die je kan gebruiken eens een gauge gevuld is en deze aanvallen brengen enorme schade toe. Allemaal klassieke elementen voor een turn-based JRPG dus, maar waar The Caligula Effect-serie probeert te innoveren, is een uniek systeem, Imaginary Chain, dat je aanval simuleert alvorens deze werkelijk uit te voeren. De gevechten gebeuren op een 3D-slagveld en het kan zijn dat een bepaalde aanval mist door de bewegingen van de personages. Maar door deze vorm van simulatie kan je jouw aanvallen en combo's optimaal plannen.
Hoewel je dit systeem niet veel zal gebruiken voor normale gevechten, tenzij op de hoogte moeilijkheidsgraad, is het zeker handig voor de baasgevechten en de sterkere vijanden die je zal tegenkomen. Voor deze gevechten zal je ook controle willen nemen over je teamleden, maar voor de normale gevechten die al snel ééntonig worden, liet ik meestal de auto-mode aan, waarbij je de keuze krijgt om je teamleden aggressief, defensief of vrij kan laten vechten en de A.I. toonde zich hier vrij competent. Een andere manier waarmee het spel zich probeert te onderscheiden, is door de afwezigheid van wapens en uitrusting. In de plaats daarvan rust je jezelf uit met Stigmas die je bonussen en passieve skills geven. Eens je deze Stigmas hebt "gemasterd", kan je deze passieve skills zelfs uitrusten zonder de Stigma te gebruiken. De aanvallen die jouw personages zullen gebruiken, leer je dan weer gaandeweg door in level te stijgen. Kleine tip, speel dit spel wel niet op de makkelijkste moeilijkheidsgraad want dan biedt het weinig uitdaging en zijn de gevechten niet echt interessant.
Weinig nieuws onder de zon
De structuur van het spel zal voor veteranen van het genre ook zeer vertrouwd aanvoelen. Elk hoofdstuk van het spel begint met wat dialogen die het verhaal verder uit de doeken doen. Vervolgens doorloop je een soort van dungeon met wat eenvoudige puzzels, veel vijanden en items om op te rapen. Aan het einde van de dungeon wacht er een baas op jou, waarna weer wat verhaal volgt. Afsluiten doen we met wat vrije tijd waarbij je wat sidequests kan doen alvorens je naar huis gaat en je aan het volgende hoofdstuk begint. Er is ook een fast travel-systeem aanwezig en je hebt een centrale hub in de vorm van een trein, waar je kan praten met je teamleden, liedjes kan beluisteren op de jukebox of nieuwe skills voor χ kan kopen. Veel innovatie hoef je niet te verwachten en The Caligula Effect 2 volgt zowat de blauwafdruk van het genre.
Op visueel vlak hoef je ook geen wonderen te verwachten. Hoewel het spel draait op de Unreal Engine, staat het mijlenver van de grafische pracht van bijvoorbeeld Tales of Arise. Het spel werd immers niet gemaakt met een gelijkaardig budget of mankracht. Grafisch oogt het spel dan ook wat gedateerd, net als veel van zijn soortgenoten. Maar dit soort spellen richt zich dan ook op een select doelpubliek en liefhebbers van het genre weten gelukkig dat een goed verhaal en interessante gameplay belangrijker zijn dan verbluffende graphics. Toch waren er enkele elementen die mij stoorden, zoals de houterige animaties van de personages, waarbij ze tijdens het lopen zelfs lijken te zweven over de grond, en het feit dat jouw personage steeds diezelfde irritante animatie, een gebaar met zijn handen, doet als hij zogezegd iets vertelt.
Waar het spel absoluut wel wist te scoren, is op muzikaal vlak. De muziek in dit spel is volledig origineel en werd gemaakt door vocaloid artiesten. Elke Obbligato Musician heeft zo zijn eigen lied en dit vormt de melodie voor de respectievelijke dungeons. Wanneer je dan bijvoorbeeld een gevecht aangaat of χ-jack gebruikt, stijgt het volume en de dynamiek van het liedje. Hoewel ik zelf niet de allergrootste fan ben van J-pop, kan ik moeilijk ontkennen dat de deuntjes hier bijzonder aanstekelijk zijn. Maar voor liefhebbers van dit muziekgenre is de opzwepende soundtrack, die ook rock- en EDM-invloeden bevat, om de vingers van af te likken. Het is dan ook niet geheel verwonderlijk dat in een game waarin muziek centraal staat, de soundtrack zo'n hoge toppen scheert.
Het verhaal van The Caligula Effect 2 speelt zich af in Redo, een virtuele wereld gecreëerd door de viruadoll Regret, denk aan Hatsune Miku maar dan met een bewustzijn. Door haar grootheidswaanzin denkt ze mensen te redden van hun vroegere fouten waar ze spijt van hebben door ze op te sluiten in deze simulatie. De geschiedenis herhaalt zich dus in dit vervolg want opnieuw worden enkele studenten zich bewust van het feit dat ze leven in een simulatie en vormen ze de Go-Home Club die het zal opnemen tegen Regret en haar luitenants, Bluffman en de Obbligato Musicians, om te kunnen ontsnappen aan deze wereld. De katalysator van deze gebeurtenissen is Chi (χ), de dochter van virtudoll Mu (µ) uit de eerste Caligula Effect, die deze wereld binnendringt om Regret te stoppen en zo de naam van haar moeder te zuiveren.
Student zijn in Japan
Doordat je opnieuw op pad gaat met enkele scholieren, speelt het schoolleven ook hier enigszins een rol en zal je een deel van je tijd doorbrengen in het schoolgebouw. Dat het verhaal van The Caligula Effect en zijn opvolger werd geschreven door Tadashi Satomi, de scenarist van enkele Shin Megami-spellen waaronder de eerste twee Personas, zal de fans van deze franchise zeker niet ontgaan. The Caligula Effect voelt heel erg aan als een Persona-spel zonder daadwerkelijk een kloon te zijn. Los van het verhaal, legt The Caligula Effect bijvoorbeeld minder nadruk op het social life-gedeelte en brengt het zijn eigen meesterlijke gevechtssysteem. Toch is er tussen de verhaalmomenten en de vele gevechten ook ruimte voor wat vrije tijd, waarbij je op verkenning kan gaan in locaties zoals de school of een trainstation, waar je bijvoorbeeld winkels kan bezoeken of sidequests voltooien, al zijn deze sidquests niet bijzonder interessant. Het scholierenleven laat zich ook merken in de zogenaamde Character Episodes. Dit zijn kleine dialoogscènes tussen jouw personage en een ander teamlid om de band tussen de twee te versterken. Ze tonen bijvoorbeeld hoe jullie gaan lunchen in de schoolcafetaria of hoe je iemand moet helpen met te kiezen welke frisdrank hij wilt uit de drankautomaat. Verder heb je zelfs een chat-app, WIRE, waar je kan chatten met je teamleden en deze Character Episodes geven je ook nieuwe chatopties voor deze app.
Gelukkig is het eigenlijk verhaal wat gewichtiger dan deze intermezzo-momenten en komen er meer zwaarwichtige thema's en vraagstukken aan bod zoals identiteit, vrije wil, bewustzijn, illusie vs. realiteit, artificiële intelligentie, en schuld en spijt. Elke inwoner heeft zijn eigen redenen waarom hij of zij aanwezig is in deze virtuele wereld, wat ervoor zorgt dat zowel je teamleden als de Obbligato Musicians, die dienst doen als bazen in het spel, meer zijn dan bordkartonnen personages die deze wereld bevolken. Hoewel er ook veel NPC's zijn die niet meer zijn dan dat, opvulling. Maar voor de personages die iet of wat van belang zijn, is er een Causality Link-systeem dat bijhoudt hoe de personages met elkaar verbonden zijn, achtergrondinformatie bevat en meer informatie geeft rond de verschillende quests. Je hoofdmissie is uiteraard voldoende mensen rekruteren voor je Go-Home Club om Regret en haar Obbligato Musicians te verslaan zodat je uit de wereld van Redo kan ontsnappen.
Muzikale gevechten
Voordat je daadwerkelijk kan ontsnappen, mag je natuurlijk heel wat oppositie verwachten. Regret en de Obbligato Musicians beschouwen je immers als een glitch in het systeem die zo snel mogelijk moet worden verwijderd. Hiervoor kunnen ze de andere inwoners veranderen in digiheads of puppetheads door middel van muziek. Gelukkig heb jij ook een virtuadoll aan jouw zijde die je voorziet van de nodige wapens en speciale krachten om weerstand te bieden. De gevechten in het spel verlopen traditiegetrouw turn-based, waarbij je kiest uit een aantal verschillende acties of items die je kan gebruiken. Uiteraard heb je ook een effect dat je tijdelijk sterker maakt, wat hier χ-jack wordt genoemd en de bonussen hiervan hangen af van het gekozen lied voor χ. Verder heb je ook Limit Break-achtige aanvallen die je kan gebruiken eens een gauge gevuld is en deze aanvallen brengen enorme schade toe. Allemaal klassieke elementen voor een turn-based JRPG dus, maar waar The Caligula Effect-serie probeert te innoveren, is een uniek systeem, Imaginary Chain, dat je aanval simuleert alvorens deze werkelijk uit te voeren. De gevechten gebeuren op een 3D-slagveld en het kan zijn dat een bepaalde aanval mist door de bewegingen van de personages. Maar door deze vorm van simulatie kan je jouw aanvallen en combo's optimaal plannen.
Hoewel je dit systeem niet veel zal gebruiken voor normale gevechten, tenzij op de hoogte moeilijkheidsgraad, is het zeker handig voor de baasgevechten en de sterkere vijanden die je zal tegenkomen. Voor deze gevechten zal je ook controle willen nemen over je teamleden, maar voor de normale gevechten die al snel ééntonig worden, liet ik meestal de auto-mode aan, waarbij je de keuze krijgt om je teamleden aggressief, defensief of vrij kan laten vechten en de A.I. toonde zich hier vrij competent. Een andere manier waarmee het spel zich probeert te onderscheiden, is door de afwezigheid van wapens en uitrusting. In de plaats daarvan rust je jezelf uit met Stigmas die je bonussen en passieve skills geven. Eens je deze Stigmas hebt "gemasterd", kan je deze passieve skills zelfs uitrusten zonder de Stigma te gebruiken. De aanvallen die jouw personages zullen gebruiken, leer je dan weer gaandeweg door in level te stijgen. Kleine tip, speel dit spel wel niet op de makkelijkste moeilijkheidsgraad want dan biedt het weinig uitdaging en zijn de gevechten niet echt interessant.
Weinig nieuws onder de zon
De structuur van het spel zal voor veteranen van het genre ook zeer vertrouwd aanvoelen. Elk hoofdstuk van het spel begint met wat dialogen die het verhaal verder uit de doeken doen. Vervolgens doorloop je een soort van dungeon met wat eenvoudige puzzels, veel vijanden en items om op te rapen. Aan het einde van de dungeon wacht er een baas op jou, waarna weer wat verhaal volgt. Afsluiten doen we met wat vrije tijd waarbij je wat sidequests kan doen alvorens je naar huis gaat en je aan het volgende hoofdstuk begint. Er is ook een fast travel-systeem aanwezig en je hebt een centrale hub in de vorm van een trein, waar je kan praten met je teamleden, liedjes kan beluisteren op de jukebox of nieuwe skills voor χ kan kopen. Veel innovatie hoef je niet te verwachten en The Caligula Effect 2 volgt zowat de blauwafdruk van het genre.
Op visueel vlak hoef je ook geen wonderen te verwachten. Hoewel het spel draait op de Unreal Engine, staat het mijlenver van de grafische pracht van bijvoorbeeld Tales of Arise. Het spel werd immers niet gemaakt met een gelijkaardig budget of mankracht. Grafisch oogt het spel dan ook wat gedateerd, net als veel van zijn soortgenoten. Maar dit soort spellen richt zich dan ook op een select doelpubliek en liefhebbers van het genre weten gelukkig dat een goed verhaal en interessante gameplay belangrijker zijn dan verbluffende graphics. Toch waren er enkele elementen die mij stoorden, zoals de houterige animaties van de personages, waarbij ze tijdens het lopen zelfs lijken te zweven over de grond, en het feit dat jouw personage steeds diezelfde irritante animatie, een gebaar met zijn handen, doet als hij zogezegd iets vertelt.
Een goed verhaal en interessante gameplay zijn belangrijker dan verbluffende graphics.
Waar het spel absoluut wel wist te scoren, is op muzikaal vlak. De muziek in dit spel is volledig origineel en werd gemaakt door vocaloid artiesten. Elke Obbligato Musician heeft zo zijn eigen lied en dit vormt de melodie voor de respectievelijke dungeons. Wanneer je dan bijvoorbeeld een gevecht aangaat of χ-jack gebruikt, stijgt het volume en de dynamiek van het liedje. Hoewel ik zelf niet de allergrootste fan ben van J-pop, kan ik moeilijk ontkennen dat de deuntjes hier bijzonder aanstekelijk zijn. Maar voor liefhebbers van dit muziekgenre is de opzwepende soundtrack, die ook rock- en EDM-invloeden bevat, om de vingers van af te likken. Het is dan ook niet geheel verwonderlijk dat in een game waarin muziek centraal staat, de soundtrack zo'n hoge toppen scheert.
Conclusie
The Caligula Effect 2 catert zich duidelijk naar een nichepubliek en de fans van ietwat obscure JRPG's zullen voor weinig verrassingen komen te staan. Het spel kleurt braaf binnen de lijntjes van de verwachtingen en biedt vooral meer van hetzelfde, maar weet toch te overtuigen dankzij een boeiend verhaal, een sterk gevechtssysteem en bovenal een fantastische soundtrack.
Pro
- Verhaal
- Interessante personages
- Geweldige soundtrack
- Origineel gevechtssysteem
Con
- Houterige animaties
- Grafisch gedateerd
- Repetitieve structuur
- Normale gevechten ééntonig na een tijdje
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
22 oktober 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PlayStation 4
Ontwikkelaar
- historia Inc.
Uitgever
- FuRyu Corporation
- NIS America
