Shape of the World verscheen reeds drie jaar geleden, maar krijgt nu ook zijn kans op de PlayStation 5. Het walking simulator-genre kent zijn voor- en tegenstanders, maar ik ging aan de slag met een open geest in de hoop verrast te worden en een onbekende parel te ontdekken. Het relaas van deze game heb ik neergepend in onderstaande review.
Een leeg wit scherm overviel me bij de start van de game. Ik was een aantal seconden in de overtuiging dat ik naar een laadscherm zat te kijken tot ik in de verte een vlek zag die iets weg had van een deuropening. Ik wiebelde eens met mijn joysticks om zeker te zijn dat ik geen spoken zag en zette mijn weg verder. Ik speelde eerder al een walking simulator, dus ik wist dat ik op het vlak van gameplay niet veel moest verwachten. Het gaat hier eerder om de ervaringen die je opdoet tijdens het spelen van de game. Je kan het misschien vergelijken met een ruimtereiziger die landt op een vreemde planeet. Zijn eerste instinct is het observeren en begrijpen van alles wat er rondom hem gaande is. Ingrijpen in de omgeving is in eerste instantie uit den boze en probeer je tot het minimum te beperken.
Een wereld vol met kleur en vreemde wezens
De game biedt je geen hulp aan, waardoor je er alleen voorstaat om uit te zoeken wat er nu precies van je wordt verwacht. Ik liep dan maar wat moedeloos rond en probeerde te vatten waar ik in godsnaam beland was. De ontwikkelaar heeft zijn kleurenpalet bovengehaald en een fantasiewereld gecreëerd waarbij walvissen en octopussen over de vaardigheid beschikken om te vliegen. De plaatselijke fauna aanziet je trouwens als een indringer en deinst er niet voor terug om je aan te vallen indien je zijn persoonlijke ruimte binnendringt. De wereld rondom jou is aan verandering onderhevig tijdens het doorkruisen ervan. Zo lijk je op het eerste zicht op weg naar een kale vlakte, maar eens je deze vlakte nadert, ontspruiten er bomen uit de grond en komen er rotsen tevoorschijn. Je kan zelf ook bomen planten door op zoek te gaan naar de talrijke zaden die verspreid liggen in de spelwereld. Op deze manier kan je ervoor zorgen dat je bezoek niet onopgemerkt blijft en je aanwezigheid nog voor lange tijd zichtbaar zal blijven.
De game laat je verschillende omgevingen doorkruisen met als einddoel de top van een berg te bereiken. De toegang tussen de omgevingen dien je eerst zelf vrij te spelen. Er staan telkens drie driehoekige figuren opgesteld die bij het activeren ervan een weg tevoorschijn toveren. Het is aan jou om uit te zoeken welke je naar het volgende gebied leidt. De opzet klinkt heel eenvoudig en dat is het in se ook. Op het einde van de game worden er nog enkele platformelementen toegevoegd zodat je kan springen en snel zwemmen. Een leuke afwisseling van het wandelen, maar veel stelt het uiteindelijk niet voor. Ik haalde eerder al aan dat de ontwikkelaar zijn kleurenpalet heeft bovengehaald, maar ze spelen er ook graag mee. Zo verandert het gebied van kleur bij elke boog die je activeert. Het strand dat er eerst enigszins waarheidsgetrouw uitzag, krijgt plotseling een paarse gloed over zich. Het is iets klein, maar toont toch ook de creativiteit die de ontwikkelaar aan de dag probeerde te leggen.
Wat ben ik in godsnaam aan het doen?
Het kostte me twee uur om de game te voltooien waarna ik met een onvoldaan gevoel achterbleef. Mede door de soundtrack die sobere, serene momenten afwisselde met enerverende. Nooit gedacht dat ik van het beklimmen van een berg zenuwachtig zou worden. Ik veronderstel dat de ontwikkelaar met een idee aan deze game is gestart om dit vervolgens over te brengen aan de speler. Echter heb ik geen flauw benul van de achterliggende boodschap. Moet ik het zien als een vlucht uit de dagelijkse werkelijkheid waarin ik zelf kan bepalen hoe de wereld rondom mij eruitziet? Escapisme in de vorm van digitaal vermaak zou je het kunnen noemen. Moet ik het zien als een aanklacht tegen de totale beslissingsloosheid van beleidsmakers om het klimaat te beschermen tegen verder verval? Misschien is de boodschap ambigu en bepalen we zelf hoe we terugkijken op deze ervaring. Het ontbreken van echte gameplay en mijn onvermogen om te begrijpen waar het nu allemaal om draait, leidt tot een ervaring die me eerder koud laat en die ik zo snel mogelijk wens te vergeten.
Een leeg wit scherm overviel me bij de start van de game. Ik was een aantal seconden in de overtuiging dat ik naar een laadscherm zat te kijken tot ik in de verte een vlek zag die iets weg had van een deuropening. Ik wiebelde eens met mijn joysticks om zeker te zijn dat ik geen spoken zag en zette mijn weg verder. Ik speelde eerder al een walking simulator, dus ik wist dat ik op het vlak van gameplay niet veel moest verwachten. Het gaat hier eerder om de ervaringen die je opdoet tijdens het spelen van de game. Je kan het misschien vergelijken met een ruimtereiziger die landt op een vreemde planeet. Zijn eerste instinct is het observeren en begrijpen van alles wat er rondom hem gaande is. Ingrijpen in de omgeving is in eerste instantie uit den boze en probeer je tot het minimum te beperken.
Een wereld vol met kleur en vreemde wezens
De game biedt je geen hulp aan, waardoor je er alleen voorstaat om uit te zoeken wat er nu precies van je wordt verwacht. Ik liep dan maar wat moedeloos rond en probeerde te vatten waar ik in godsnaam beland was. De ontwikkelaar heeft zijn kleurenpalet bovengehaald en een fantasiewereld gecreëerd waarbij walvissen en octopussen over de vaardigheid beschikken om te vliegen. De plaatselijke fauna aanziet je trouwens als een indringer en deinst er niet voor terug om je aan te vallen indien je zijn persoonlijke ruimte binnendringt. De wereld rondom jou is aan verandering onderhevig tijdens het doorkruisen ervan. Zo lijk je op het eerste zicht op weg naar een kale vlakte, maar eens je deze vlakte nadert, ontspruiten er bomen uit de grond en komen er rotsen tevoorschijn. Je kan zelf ook bomen planten door op zoek te gaan naar de talrijke zaden die verspreid liggen in de spelwereld. Op deze manier kan je ervoor zorgen dat je bezoek niet onopgemerkt blijft en je aanwezigheid nog voor lange tijd zichtbaar zal blijven.
Het gebrek aan gameplay resulteert in een laag entertainmentgehalte.
De game laat je verschillende omgevingen doorkruisen met als einddoel de top van een berg te bereiken. De toegang tussen de omgevingen dien je eerst zelf vrij te spelen. Er staan telkens drie driehoekige figuren opgesteld die bij het activeren ervan een weg tevoorschijn toveren. Het is aan jou om uit te zoeken welke je naar het volgende gebied leidt. De opzet klinkt heel eenvoudig en dat is het in se ook. Op het einde van de game worden er nog enkele platformelementen toegevoegd zodat je kan springen en snel zwemmen. Een leuke afwisseling van het wandelen, maar veel stelt het uiteindelijk niet voor. Ik haalde eerder al aan dat de ontwikkelaar zijn kleurenpalet heeft bovengehaald, maar ze spelen er ook graag mee. Zo verandert het gebied van kleur bij elke boog die je activeert. Het strand dat er eerst enigszins waarheidsgetrouw uitzag, krijgt plotseling een paarse gloed over zich. Het is iets klein, maar toont toch ook de creativiteit die de ontwikkelaar aan de dag probeerde te leggen.
Wat ben ik in godsnaam aan het doen?
Het kostte me twee uur om de game te voltooien waarna ik met een onvoldaan gevoel achterbleef. Mede door de soundtrack die sobere, serene momenten afwisselde met enerverende. Nooit gedacht dat ik van het beklimmen van een berg zenuwachtig zou worden. Ik veronderstel dat de ontwikkelaar met een idee aan deze game is gestart om dit vervolgens over te brengen aan de speler. Echter heb ik geen flauw benul van de achterliggende boodschap. Moet ik het zien als een vlucht uit de dagelijkse werkelijkheid waarin ik zelf kan bepalen hoe de wereld rondom mij eruitziet? Escapisme in de vorm van digitaal vermaak zou je het kunnen noemen. Moet ik het zien als een aanklacht tegen de totale beslissingsloosheid van beleidsmakers om het klimaat te beschermen tegen verder verval? Misschien is de boodschap ambigu en bepalen we zelf hoe we terugkijken op deze ervaring. Het ontbreken van echte gameplay en mijn onvermogen om te begrijpen waar het nu allemaal om draait, leidt tot een ervaring die me eerder koud laat en die ik zo snel mogelijk wens te vergeten.
Conclusie
Shape of the World kan je moeilijk een game noemen, maar eerder een ervaring die je kleurrijke landschappen laat trotseren op weg naar de top van een berg. Het totale gebrek aan gameplay en een achterliggende betekenis die ik maar niet weet te vatten, zorgen ervoor dat deze walking simulator geen blijvende indruk achterlaat en de ervaring reeds na het afsluiten van de console vervaagt.
Pro
- Kleurgebruik in de spelwereld
Con
- Gebrek aan gameplay wordt niet gecompenseerd
- Soundtrack werkt soms op de zenuwen
5
Over
Beschikbaar vanaf
5 juni 2018
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Hollow Tree Games
- Seaven Studio
Uitgever
- PID Games
