Ik kan de voorbije zes jaar maar niet stoppen met het aanbevelen van Oxenfree aan iedereen die het maar wil horen. De eigenzinnigheid, schoonheid, oprechtheid, griezeligheid, soundtrack en het ogenschijnlijk eenvoudige maar geniale gesprekssysteem van dat spel brachten me tot een mate van toewijding die ik meestal niet bereik. Ik heb het spel vijf keer voltooid; één keer op de pc en meteen daarna nog vier keer op de PlayStation 4 bij de release voor de console. Ik heb getest en informatie verzameld totdat ik genoeg vertrouwen had om een gids voor het behalen van alle trophies te schrijven en te publiceren. Jarenlang was mijn PlayStation-profielicoon de officiële Oxenfree Jonas-avatar en jarenlang was het startscherm van mijn PlayStation 4 versierd met het prachtige dynamische thema van de dimensionale scheur van Oxenfree. Zelfs nu luister ik nog regelmatig naar de onuitwisbare soundtrack van scntfc. Diep in gesprek met vrienden, kennissen of iets daartussenin, zou ik zomaar kunnen zeggen: "Weet je, dat doet me denken aan dit personage in een spel genaamd Oxenfree. Heb je ervan gehoord?" Op de een of andere manier bood dit verhaal me een toegang tot een wereld waar ik niet zonder kon. En nu gaat het verhaal - en mijn milde obsessie - verder. Het is nu zeven jaar geleden dat de destijds onbekende ontwikkelaar Night School Studio hun bescheiden avonturenspel mysterieus genaamd Oxenfree uitbracht. Het volgende op de verlanglijst was een droom/nachtmerrie voor een alcoholist, de komische avonturengame Afterparty, waarin twee tieners feesten in de hel. Fastforward naar nu, en Night School is de eerste gamestudio die volledig is overgenomen door Netflix, wiens steun essentieel was bij het tot leven brengen van deze ambitieuze voortzetting van de ervaring die Night School in 2016 op de kaart zette. Oxenfree II: Lost Signals wordt uitgebracht op 12 juli op Steam, Nintendo Switch, PlayStation 4 en 5 en op Netflix.
Vijf jaar nadat een meisje met groen haar betrokken raakte bij een interdimensionaal mysterie op het afgelegen Edward Island, keert Riley, een ex-militaire dertiger met meer vragen dan antwoorden aan het hoofd, terug naar haar thuis, het nabijgelegen kustdorp Camena. Ze werkt samen met de even verdwaalde klusjesman Jacob om radiozenders over het eiland te plaatsen. Al snel komen ze in aanraking met een lokale sekte genaamd Parentage, waarvan de bedoelingen onduidelijk zijn, maar waarvan de methoden lijken te bestaan uit het oproepen van gevaarlijke krachten. Met behulp van haar radioapparatuur, klimuitrusting en, het belangrijkste, haar woorden, moet Riley voorkomen dat deze existentiële catastrofe alles wat haar dierbaar is, opslokt. Is. Weggaan. Mogelijk? Laten we erachter komen.
Naast gesprekken zal het avontuur van Riley bestaan uit verkenning, contextueel platformen en lichte puzzels met behulp van de radio. Net zoals in het eerste spel bestaat het grootste deel van de gameplay buiten de gesprekken uit het experimenteren met verschillende knoppen om de perfecte frequentie te vinden. Lost Signals tilt dat concept een niveau hoger met zijn eenvoudige maar bevredigende draaipuzzels, waarbij kalibratie langs vier assen vereist is om een ontastbaar geometrisch 4D-object te creëren, perfect passend bij het multidimensionale verhaal. Ondertussen baan je je een weg over de uitgestrekte 2D-kaart van Camena, bestaande uit zowel rotsachtig terrein als rustieke nederzettingen die een gevoel van echte geschiedenis uitstralen. Met behulp van ontgrendelingen in de metroidvania-stijl, waarmee je bepaalde poorten kunt passeren of kliffen kunt afdalen, krijg je voortdurend toegang tot nieuwe gebieden. Wees echter gewaarschuwd dat Camena niet naadloos kan worden doorkruist, want tussen elk gebied (die elk op zich behoorlijk groot is) wordt de flow van het gesprek en het spel onderbroken door een laadscherm. Al zijn deze laadschermen nooit langer dan zo'n vijftien seconden, vallen de frequentie en duur in deze gamegeneratie toch op. Ik dacht aanvankelijk zelfs dat het om een bewuste ontwerpkeuze ging, die zou worden gebruikt om met de speler hun hoofd en verwachtingen te spelen. Dat was een illusie. Aangezien de laadschermen ook de enige punten in het verhaal zijn waar het spel wordt opgeslagen, had het er eigenlijk wel een paar meer kunnen gebruiken. Verspreid over het verder prima tempo van het spel zijn twintig minuten durende sequenties die zich afspelen op één locatie, wat irritant kan zijn wanneer de speler klaar is om de controller voor de avond neer te leggen.
Naast zijn genres van coming-of-age en sciencefiction, blinkt Oxenfree II dan ook uit in het creëren en behouden van een onvergetelijke en effectieve horroratmosfeer. De horror werkt niet enkel vanwege de jumpscares (die zelf doordacht en succesvol worden uitgevoerd, mede dankzij geweldig geluid en geniaal visueel ontwerp), maar ook vanwege de bereidheid en het vermogen om de speler te verontrusten met gevoelige (maar behendig aangepakte) onderwerpen en eigenaardigheden die de speler zich ongemakkelijk doen voelen. De expliciet angstaanjagende momenten kunnen je minutenlang kippenvel bezorgen, maar de subtielere details die spelen met het hoofd van de speler tillen de werelden van Oxenfree naar het niveau van horror-genialiteit. Deze details beperken zich niet alleen tot de verwachte audiovisuele storingen, maar hebben ook betrekking op essentiële kenmerken van de gespreks- en radiosystemen. Zo kan het bijvoorbeeld opvallen dat sommige radio-uitzendingen geen begin en einde hebben, maar cyclisch op zichzelf terugkeren. Een huiveringwekkend detail, vooral voor degenen die het originele spel hebben gespeeld.
Waar Oxenfree duidelijk een coming-of-age-verhaal was voor de rouw- en schuldbeladen angstige tiener Alex, is het misschien niet zo voor de hand liggend hoezeer Oxenfree II ook gaat over "het volwassen worden", aangezien de protagonisten beiden in de dertig zijn. Er is echter geen twijfel over mogelijk dat Oxenfree II een ontroerend en krachtig coming-of-age-verhaal is voor volwassenen. En waarom ook niet? Waar staat geschreven dat mensen alle lessen die ze moeten leren - om te worden wie ze bedoeld zijn te zijn - al hebben geleerd tegen de tijd dat ze dertig worden? Passend bij een verhaal dat zich afspeelt in meerdere dimensies, worden dit verhaal en de lessen die erin zitten, geweven door de kracht van "misschien". Hoe "misschien" ons tegenhoudt, hoe het ons vrijpleit, hoe het ons kan motiveren en hoe het ons anders naar dingen kan laten kijken. Het "misschien" van dit alles wordt verkend, niet alleen in de persoonlijke verhalen van Riley en Jacob, maar ook door de meeslepende lore en motieven achter de sekte Parentage. Zoveel "misschiens", zoveel mogelijkheden. En al deze mogelijkheden kunnen worden verkend door de keuzes die je maakt in meerdere playthroughs.
Dat gezegd zijnde, voor degenen die nog steeds twijfelen of Oxenfree II voor mij aan de verwachtingen van zijn voorganger voldoet (verwachtingen die sommigen als "ongezond" zouden bestempelen) dat doet het zeker. Net zoals het avontuur van Alex zijn eigen problemen had, maar ze gemakkelijk overschaduwde met zijn triomfen, doet Lost Signals dat ook. Voor degenen die willen weten of Oxenfree II gespeeld kan worden zonder het eerste deel te spelen: ook dat kan zeker. Maar je zou wat context missen en sommige van de beste momenten van het spel zouden niet zo hard aankomen. Aangezien beide spellen van vergelijkbaar hoge kwaliteit zijn, en deze sequel een passende escalatie biedt van het relatief langzamere tempo van het eerste spel, raad ik nieuwkomers aan om ze in volgorde te kopen en te spelen. (Oxenfree is momenteel trouwens in de uitverkoop op Steam, de Nintendo eShop en de PlayStation Store, met een prijs die overeenkomt met die van een fles water. Het is ook speelbaar via Netflix als je een abonnement hebt). Night School Studio heeft zelfs de moeite genomen om het eerste spel bij te werken en enige vooruitwijzingen toe te voegen voor het verhaal van Parentage, waardoor deze twee verhalen naadloos in elkaar overvloeien. Doe jezelf een plezier en verlies jezelf in de tijd in deze opmerkelijke serie.
Vijf jaar nadat een meisje met groen haar betrokken raakte bij een interdimensionaal mysterie op het afgelegen Edward Island, keert Riley, een ex-militaire dertiger met meer vragen dan antwoorden aan het hoofd, terug naar haar thuis, het nabijgelegen kustdorp Camena. Ze werkt samen met de even verdwaalde klusjesman Jacob om radiozenders over het eiland te plaatsen. Al snel komen ze in aanraking met een lokale sekte genaamd Parentage, waarvan de bedoelingen onduidelijk zijn, maar waarvan de methoden lijken te bestaan uit het oproepen van gevaarlijke krachten. Met behulp van haar radioapparatuur, klimuitrusting en, het belangrijkste, haar woorden, moet Riley voorkomen dat deze existentiële catastrofe alles wat haar dierbaar is, opslokt. Is. Weggaan. Mogelijk? Laten we erachter komen.
Terug de tijdsscheur in
Eerst en vooral, Oxenfree II maakt opnieuw gebruik van het beste kenmerk van het origineel: het eenvoudige maar effectieve "walk and talk" gesprekssysteem. Als iets goed werkt, moet je het niet repareren. En pf het goed werkt. Sterker nog, het blijft het beste gesprekssysteem dat ik ben tegengekomen in mijn ruim twintig jaar ervaring met het spelen van avonturenspellen. Het doet niet alleen uitstekend werk om dialogen geloofwaardiger te maken en zo de relaties tussen de personages effectief te versterken, maar het is ook spelers te slim af die de gebruikelijke valse positiviteitsmethoden proberen te gebruiken om ervoor te zorgen dat elk personage hen mag. Je belangrijkste gesprekspartner tijdens je reis zal Jacob zijn, een sympathieke maar betreurenswaardige klusjesman die samen met Riley naar de middelbare school ging. Naast hem zul je jezelf uit benarde situaties moeten praten met de (verontrustend jonge) sekteleden die je tegenkomt, evenals met alle mensen aan de andere kant van je walkietalkie. Gesprekken via de walkietalkie zijn grotendeels optioneel en stellen je voor aan verschillende nevenpersonages met hun eigen doelen en zijmissies. Op dezelfde manier kan je radio worden gebruikt om af te stemmen op verschillende frequenties, variërend van eigenzinnig tot verhelderend en ronduit angstaanjagend. Het enige jammerlijke aspect van de implementatie van het gesprekssysteem in Oxenfree II is dat het is ontworpen om te praten tijdens het lopen, waardoor langdurige momenten van stilstand op één plek weinig boeiend zijn.Naast gesprekken zal het avontuur van Riley bestaan uit verkenning, contextueel platformen en lichte puzzels met behulp van de radio. Net zoals in het eerste spel bestaat het grootste deel van de gameplay buiten de gesprekken uit het experimenteren met verschillende knoppen om de perfecte frequentie te vinden. Lost Signals tilt dat concept een niveau hoger met zijn eenvoudige maar bevredigende draaipuzzels, waarbij kalibratie langs vier assen vereist is om een ontastbaar geometrisch 4D-object te creëren, perfect passend bij het multidimensionale verhaal. Ondertussen baan je je een weg over de uitgestrekte 2D-kaart van Camena, bestaande uit zowel rotsachtig terrein als rustieke nederzettingen die een gevoel van echte geschiedenis uitstralen. Met behulp van ontgrendelingen in de metroidvania-stijl, waarmee je bepaalde poorten kunt passeren of kliffen kunt afdalen, krijg je voortdurend toegang tot nieuwe gebieden. Wees echter gewaarschuwd dat Camena niet naadloos kan worden doorkruist, want tussen elk gebied (die elk op zich behoorlijk groot is) wordt de flow van het gesprek en het spel onderbroken door een laadscherm. Al zijn deze laadschermen nooit langer dan zo'n vijftien seconden, vallen de frequentie en duur in deze gamegeneratie toch op. Ik dacht aanvankelijk zelfs dat het om een bewuste ontwerpkeuze ging, die zou worden gebruikt om met de speler hun hoofd en verwachtingen te spelen. Dat was een illusie. Aangezien de laadschermen ook de enige punten in het verhaal zijn waar het spel wordt opgeslagen, had het er eigenlijk wel een paar meer kunnen gebruiken. Verspreid over het verder prima tempo van het spel zijn twintig minuten durende sequenties die zich afspelen op één locatie, wat irritant kan zijn wanneer de speler klaar is om de controller voor de avond neer te leggen.
Verstoorde frequenties
Een deel van de aantrekkingskracht van Oxenfree II, net zoals bij zijn voorganger, is de indrukwekkende kunststijl. De zachte, subtiele achtergronden zijn rustgevend voor het oog, maar vormen ook het perfecte decor voor de felle neonvormen die de paranormale gebeurtenissen in Camena aannemen. Ondertussen is de op synth gebaseerde soundtrack iets minder gedenkwaardig dan de originele nummers, maar behoudt het wel hun sfeer en gevoel. Tenzij Oxenfree II natuurlijk subtiele veranderingen aanbrengt in enkele nummers uit het vorige spel, waardoor iedereen die bekend is met de oude versie ongemakkelijk wordt. Aangezien ik één van die nummers jarenlang als mijn Playstation-thema heb gehoord, gaven deze momenten mij alleszins de kriebels.Expliciete angstmomenten kunnen je minutenlang kippenvel bezorgen, maar de subtiele details die met je hoofd spelen, tillen Oxenfree II naar het niveau van horror-genialiteit.
Naast zijn genres van coming-of-age en sciencefiction, blinkt Oxenfree II dan ook uit in het creëren en behouden van een onvergetelijke en effectieve horroratmosfeer. De horror werkt niet enkel vanwege de jumpscares (die zelf doordacht en succesvol worden uitgevoerd, mede dankzij geweldig geluid en geniaal visueel ontwerp), maar ook vanwege de bereidheid en het vermogen om de speler te verontrusten met gevoelige (maar behendig aangepakte) onderwerpen en eigenaardigheden die de speler zich ongemakkelijk doen voelen. De expliciet angstaanjagende momenten kunnen je minutenlang kippenvel bezorgen, maar de subtielere details die spelen met het hoofd van de speler tillen de werelden van Oxenfree naar het niveau van horror-genialiteit. Deze details beperken zich niet alleen tot de verwachte audiovisuele storingen, maar hebben ook betrekking op essentiële kenmerken van de gespreks- en radiosystemen. Zo kan het bijvoorbeeld opvallen dat sommige radio-uitzendingen geen begin en einde hebben, maar cyclisch op zichzelf terugkeren. Een huiveringwekkend detail, vooral voor degenen die het originele spel hebben gespeeld.
De kracht van "misschien"
Ongeacht de uitmuntendheid van veel van de functies eromheen, zou Oxenfree II simpelweg niet werken als het niet de schrijfstijl en hoofdpersonages op orde had. Gelukkig worden zowel Riley als Jacob, evenals de meeste andere personages, op een herkenbare, sympathieke en intieme manier neergezet door hun dialogen en stemacteerwerk. De natuurlijke schrijfstijl en het conversatiesysteem stellen hen in staat om geloofwaardige zinnen uit te spreken die me aan het lachen maakten, maar ook regels die oprechte aandacht geven aan hun diepste onzekerheden. Wat voor dialoogkeuzes je ook maakt als Riley, haar verhaallijn blijft ontroerend en goed uitgevoerd, met diepgang die wordt gegeven door tijdsprongen die haar laten zien op verschillende momenten in haar leven en in verschillende parallelle versies van de realiteit. Jacob voelt op dezelfde manier aan als een echt persoon, het warme soort persoon dat iedereen als vriend zou willen hebben, maar waar mensen waarschijnlijk overheen kijken. Ook de nevenpersonages worden voorzien van nuance en herkenbare karaktereigenschappen, of ze nu proberen het ruimte-tijd continuüm te vernietigen of niet. De enige gemiste kans met betrekking tot hen is dat de paden en verlangens van alle zijmissiegevers aan de andere kant van de walkietalkie nooit samenkomen en nooit conflicteren, noch met elkaar, noch met het hoofdverhaal. Daarbovenop krijgen we nooit de kans om deze personages persoonlijk te ontmoeten, gedoemd om voor altijd een vormloze stem in de ether te blijven.Waar Oxenfree duidelijk een coming-of-age-verhaal was voor de rouw- en schuldbeladen angstige tiener Alex, is het misschien niet zo voor de hand liggend hoezeer Oxenfree II ook gaat over "het volwassen worden", aangezien de protagonisten beiden in de dertig zijn. Er is echter geen twijfel over mogelijk dat Oxenfree II een ontroerend en krachtig coming-of-age-verhaal is voor volwassenen. En waarom ook niet? Waar staat geschreven dat mensen alle lessen die ze moeten leren - om te worden wie ze bedoeld zijn te zijn - al hebben geleerd tegen de tijd dat ze dertig worden? Passend bij een verhaal dat zich afspeelt in meerdere dimensies, worden dit verhaal en de lessen die erin zitten, geweven door de kracht van "misschien". Hoe "misschien" ons tegenhoudt, hoe het ons vrijpleit, hoe het ons kan motiveren en hoe het ons anders naar dingen kan laten kijken. Het "misschien" van dit alles wordt verkend, niet alleen in de persoonlijke verhalen van Riley en Jacob, maar ook door de meeslepende lore en motieven achter de sekte Parentage. Zoveel "misschiens", zoveel mogelijkheden. En al deze mogelijkheden kunnen worden verkend door de keuzes die je maakt in meerdere playthroughs.
De cyclus rond
Hoewel er vier afzonderlijke eindes te behalen zijn, met bijna oneindige variaties in het epiloog op basis van jouw beslissingen, is er minder nadruk gelegd op het maken van elke playthrough tot een unieke ervaring dan de vorige keer. Voor deze recensie heb ik Oxenfree II tweemaal voltooid en ik was een beetje teleurgesteld om te ontdekken hoe weinig er werd toegevoegd in New Game Plus-cycli om de reis fris te houden, behalve de dialogen waar je ervoor kunt kiezen om sterk af te wijken van de eerste keer. De subversieve benadering van New Game Plus in het oorspronkelijke spel lijkt hier niet aanwezig te zijn, hoewel dit een begrijpelijke keuze is die misschien meer logisch is voor dit specifieke verhaal. Ongeacht je speelstijl, komt de manier waarop je acties ertoe doen sterk naar voren in het einde. Overigens is het einde, hoewel het narratief en emotioneel bevredigende epilogen bevat en zelfs een mooi einde breit aan de losse eindjes van de eerste Oxenfree, mechanisch gezien ontzettend anticlimactisch. Het benut geen van de talloze mechanismen, inclusief het gesprekssysteem of een van de radioapparatuur, tot het uiterste en herhaalt gewoon de oudste "puzzel" uit de serie. Het levert nog steeds een emotionele dreun op, maar als videospel trekt het wel de wenkbrauwen op dat er geen enkele moeite is gedaan om de finale van dit spel (en misschien wel van deze serie) mechanisch uitdagend of zelfs complex te maken.Eindeloos gemakkelijk aan te bevelen
Dat gezegd zijnde, voor degenen die nog steeds twijfelen of Oxenfree II voor mij aan de verwachtingen van zijn voorganger voldoet (verwachtingen die sommigen als "ongezond" zouden bestempelen) dat doet het zeker. Net zoals het avontuur van Alex zijn eigen problemen had, maar ze gemakkelijk overschaduwde met zijn triomfen, doet Lost Signals dat ook. Voor degenen die willen weten of Oxenfree II gespeeld kan worden zonder het eerste deel te spelen: ook dat kan zeker. Maar je zou wat context missen en sommige van de beste momenten van het spel zouden niet zo hard aankomen. Aangezien beide spellen van vergelijkbaar hoge kwaliteit zijn, en deze sequel een passende escalatie biedt van het relatief langzamere tempo van het eerste spel, raad ik nieuwkomers aan om ze in volgorde te kopen en te spelen. (Oxenfree is momenteel trouwens in de uitverkoop op Steam, de Nintendo eShop en de PlayStation Store, met een prijs die overeenkomt met die van een fles water. Het is ook speelbaar via Netflix als je een abonnement hebt). Night School Studio heeft zelfs de moeite genomen om het eerste spel bij te werken en enige vooruitwijzingen toe te voegen voor het verhaal van Parentage, waardoor deze twee verhalen naadloos in elkaar overvloeien. Doe jezelf een plezier en verlies jezelf in de tijd in deze opmerkelijke serie.
Conclusie
Oxenfree II kroop ondanks torenhoge verwachtingen vanaf het begin onder mijn huid en heeft zich sindsdien alleen maar dieper ingegraven. Het bouwt voort op de fundamenten van zijn reeds uitzonderlijke voorganger en levert zowel ijzingwekkende angstmomenten als ontroerende, intieme karakterverhalen. Dit vervolg maakt opnieuw gebruik van het eenvoudige maar briljante conversatiesysteem en voegt meer mechanische variatie toe. Het wordt ook ondersteund door een onvergetelijke visuele stijl die de allure van een verhalenboek combineert met neonaccenten, vergezeld door een broeierige, synth-achtige score die recht doet aan de goddelijke composities van het origineel. Hoewel het falen om alle mechanica goed te gebruiken voor het einde en enkele technische klachten zoals het verouderde opslagsysteem de titel van de perfectie weerhoudt, is Riley's reis om de tijd zelf te redden - en zichzelf te vinden in het proces - oneindig gemakkelijk om aan te bevelen aan horrorfanaten, degenen die nog steeds op zoek zijn naar hun eigen doel, en zo ongeveer iedereen die hunkert naar opmerkelijke en aangrijpende storytelling.
Pro
- Prachtige artstyle, effectief gebruikt voor extra impact
- Alle systemen zijn verder ontwikkeld
- Wisselt feilloos tussen huiveringwekkende horror en poignante emotionele momenten
- Sympathieke, inzichtelijk geschreven personages
- Killer soundtrack én audio
Con
- Laadschermen, savesysteem
- Af en toe sta je wat te nietsnutten
- Mechanisch teleurstellende climax
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
12 juli 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Genre
- Adventure
- Horror
- Walking simulator
Ontwikkelaar
- Night School Studio
Uitgever
- Netflix
