Voor wie (indirect) met de ziekte van Alzheimer in contact is gekomen, weet hoe verschrikkelijk deze degeneratieve aandoening kan zijn. De first-person adventure game Inner Ashes tackelt dit niet voor de hand liggende thema door je in de huid te laten kruipen van Henry, een persoon die met dementie op jonge leeftijd te kampen heeft. Door middel van flashbacks en puzzels grasduin je in zijn geheugen, op zoek naar de reden waarom zijn enige dochter Enid uit zijn leven is verdwenen.
Al voor je je eerste virtuele stappen zet in deze adventure game, word je herinnerd aan de ziekte van Alzheimer. Het muzikale thema dat op de achtergrond van het hoofdmenu afspeelt, zet met zijn positief warme maar trieste sfeer de toon. Wanneer je vervolgens in de instellingen bij het hoofdmenu iets wenst aan te passen en bevestigen, is er geen confirm te vinden maar wel een remember. Dit wordt een confronterende en diepdroevige rit, zo veel is nu al duidelijk. Gezien het onderwerp is dat uiteraard alleen maar logisch.
Henry’s huis is trouwens één van de twee locaties waar je je gametijd in zal vertoeven. Naast het huis switch je door middel van een naar aanvang leeg schetsboek naar abstracte werelden die Henry’s geheugen moeten voorstellen. Deze variëren van beboste omgevingen tot heuse besneeuwde bergketens. In het huis van Henry maak je interactie met alledaagse objecten, maar in het geheugen van Henry probeer je omgevingspuzzels op te lossen die je leiden naar een soort gevulde waterschalen waar je Tetris-achtige raadsels dient te voltooien. Deze puzzels leiden je, al switchend naar Henry’s echte wereld, naar de waarheid en de achtergrond van Henry’s leven. Deze zijn grafisch vormgegeven via van voice-overs vergezelde cutscenes in stripvorm. Maar elke opgeloste puzzel komt met een kost: hoe meer puzzels je in de abstracte geheugenwereld tot een goed einde weet te brengen, hoe meer de ziekte van Alzheimer op Henry inwerkt wanneer hij weer in de inkomhal van zijn huis staat.
Die mentale neergang van Henry is ongetwijfeld het best uitgewerkte punt van Inner Ashes. Hoe meer Henry aftakelt, hoe meer de staat van zijn gezondheid aan je mentaal blijft kleven. De trieste score draagt bij tot die algehele tristesse. Doorheen de game kom je in de geheugenwereld in de vorm van collectables tevens rauwe, droge informatie rond de ziekte van Alzheimer tegen. Dit gaat van hoe je Alzheimer op een vroeg stadium kan ontdekken tot wat de nabije omgeving kan doen om personen met deze aandoening zo goed mogelijk te begeleiden. Deze zaken kunnen je dan wel eens uit de game halen, maar op zich is dat niet erg. Want zo word je meteen naar de brute realiteit geflitst die deze verschrikkelijke ziekte kan uithalen op een persoon en zijn of haar omgeving. Het is een forse wake-upcall die niemand onberoerd laat en die de Spaanse ontwikkelaar Selecta Play op zijn conto mag schrijven. Je moet al een hart van steen hebben om je de situatie van Henry niet aan te trekken. Zeker ook omdat de machteloosheid, verwarring en desoriëntatie van Alzheimer op zo’n geslaagde manier zijn geïnterpreteerd.
Want Inner Ashes heeft zeker genoeg zaken die een onvoldoende absoluut niet kunnen rechtvaardigen. Sommige locaties in de geheugenwereld zijn prachtig te noemen en soms zelfs esoterisch, zelfs al is de technische en grafische kant van de game nergens hoogstaand te noemen. Lichte pop-ups en onzichtbare muren doorheen het spel durf je al eens gemakkelijk door de vingers te zien wanneer je avatar zich door een wereld begeeft waar een bepaalde vorm van escapisme je innerlijke rust bezorgt. Vanaf je het laatste uur van deze vier á vijf uur durende game ingaat, gaat de gameplay hand in hand met de verhaallooplijn en zit je in een state of mind die genietbaar te noemen valt.
De gameplay en game design zijn hier ronduit pover te noemen en backtracking is helaas meer de regel dan uitzondering. Het verhaal is tot het laatste uur ook niet bijster interessant en het gevoel van saaiheid bekruipt je vaker wel dan niet. Het lijkt alsof deze game uit te veel losse ideeën bestaat, maar nooit als één geheel aanvoelt. Enorm jammer, want het hartverscheurende onderwerp verdiende meer.
Al voor je je eerste virtuele stappen zet in deze adventure game, word je herinnerd aan de ziekte van Alzheimer. Het muzikale thema dat op de achtergrond van het hoofdmenu afspeelt, zet met zijn positief warme maar trieste sfeer de toon. Wanneer je vervolgens in de instellingen bij het hoofdmenu iets wenst aan te passen en bevestigen, is er geen confirm te vinden maar wel een remember. Dit wordt een confronterende en diepdroevige rit, zo veel is nu al duidelijk. Gezien het onderwerp is dat uiteraard alleen maar logisch.
Blauwe post-its
Bij het opstarten van Inner Ashes word je meteen in het lichaam van Henry gedropt, een man op middelbare leeftijd waar op het eerste gezicht niets mis mee lijkt te zijn. Je ontwaakt als speler in de inkomhal van zijn huis. Maar meteen valt iets op in de digitale omgeving: overal doorheen het huis, van de keuken tot de woonkamer, liggen blauwe post-its verspreid. Deze geven meer achtergrondinformatie bij de objecten die Henry in zijn huis heeft staan. Objecten waar je mee kan interageren en die het verhaal naar een volgende wending sturen, zijn dan weer aangeduid met een uitroepteken. Het doet je al van in het begin beseffen dat Henry deze post-its nodig heeft als dankbaar geheugensteuntje.Henry’s huis is trouwens één van de twee locaties waar je je gametijd in zal vertoeven. Naast het huis switch je door middel van een naar aanvang leeg schetsboek naar abstracte werelden die Henry’s geheugen moeten voorstellen. Deze variëren van beboste omgevingen tot heuse besneeuwde bergketens. In het huis van Henry maak je interactie met alledaagse objecten, maar in het geheugen van Henry probeer je omgevingspuzzels op te lossen die je leiden naar een soort gevulde waterschalen waar je Tetris-achtige raadsels dient te voltooien. Deze puzzels leiden je, al switchend naar Henry’s echte wereld, naar de waarheid en de achtergrond van Henry’s leven. Deze zijn grafisch vormgegeven via van voice-overs vergezelde cutscenes in stripvorm. Maar elke opgeloste puzzel komt met een kost: hoe meer puzzels je in de abstracte geheugenwereld tot een goed einde weet te brengen, hoe meer de ziekte van Alzheimer op Henry inwerkt wanneer hij weer in de inkomhal van zijn huis staat.
Hoe meer Henry aftakelt, hoe meer de staat van zijn gezondheid aan je blijft kleven.
Die mentale neergang van Henry is ongetwijfeld het best uitgewerkte punt van Inner Ashes. Hoe meer Henry aftakelt, hoe meer de staat van zijn gezondheid aan je mentaal blijft kleven. De trieste score draagt bij tot die algehele tristesse. Doorheen de game kom je in de geheugenwereld in de vorm van collectables tevens rauwe, droge informatie rond de ziekte van Alzheimer tegen. Dit gaat van hoe je Alzheimer op een vroeg stadium kan ontdekken tot wat de nabije omgeving kan doen om personen met deze aandoening zo goed mogelijk te begeleiden. Deze zaken kunnen je dan wel eens uit de game halen, maar op zich is dat niet erg. Want zo word je meteen naar de brute realiteit geflitst die deze verschrikkelijke ziekte kan uithalen op een persoon en zijn of haar omgeving. Het is een forse wake-upcall die niemand onberoerd laat en die de Spaanse ontwikkelaar Selecta Play op zijn conto mag schrijven. Je moet al een hart van steen hebben om je de situatie van Henry niet aan te trekken. Zeker ook omdat de machteloosheid, verwarring en desoriëntatie van Alzheimer op zo’n geslaagde manier zijn geïnterpreteerd.
Oubollig
Enid, de enige dochter van Henry, heeft geen contact meer met haar vader en gaandeweg wordt uit de doeken gedaan wat er aan de basis lag van deze breuk. De echte beweegreden van dit contactverlies is best oubollig te noemen en komt uit het niets, jammer dat dit anno 2023 nog een reden in verhalen hoeft te zijn voor een breuk. Maar helaas is dat niet het grootste manco waarom de band tussen Henry en Enid niet bijster interessant is, of met elk ander personage waarmee Henry interactie heeft. De Engelstalige voice-over van Henry is zeker goed te noemen, maar de voice-overs van de nevenpersonages zijn van zo’n tenenkrommend slecht niveau dat je nul sympathie voelt voor deze personages en hun relatie met Henry. Het is soms zelfs lachwekkend te noemen, wat toch absoluut niet de bedoeling lijkt te zijn van een game waar je op een serieuze manier de ziekte van Alzheimer hoopt te belichten.Want Inner Ashes heeft zeker genoeg zaken die een onvoldoende absoluut niet kunnen rechtvaardigen. Sommige locaties in de geheugenwereld zijn prachtig te noemen en soms zelfs esoterisch, zelfs al is de technische en grafische kant van de game nergens hoogstaand te noemen. Lichte pop-ups en onzichtbare muren doorheen het spel durf je al eens gemakkelijk door de vingers te zien wanneer je avatar zich door een wereld begeeft waar een bepaalde vorm van escapisme je innerlijke rust bezorgt. Vanaf je het laatste uur van deze vier á vijf uur durende game ingaat, gaat de gameplay hand in hand met de verhaallooplijn en zit je in een state of mind die genietbaar te noemen valt.
Nooit één geheel
Maar: Inner Ashes doet allesbehalve iets revolutionairs en kent te veel manco’s om als een echt goede game bestempeld te worden. Hoewel de duurtijd van de game maar uit enkele uren bestaat, hoop je af en toe dat het einde snel in zicht is. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer je naar een sectie van de game wordt geleid die je al hebt voltooid of wanneer je door meer geluk dan kunde een omgevingspuzzel weet op te lossen. Een puzzel met Tetris-blokken overigens die voor de zoveelste keer voorbijkomt in een ander jasje en het iconische origineel uit 1989 absoluut oneer aandoet.De gameplay en game design zijn hier ronduit pover te noemen en backtracking is helaas meer de regel dan uitzondering. Het verhaal is tot het laatste uur ook niet bijster interessant en het gevoel van saaiheid bekruipt je vaker wel dan niet. Het lijkt alsof deze game uit te veel losse ideeën bestaat, maar nooit als één geheel aanvoelt. Enorm jammer, want het hartverscheurende onderwerp verdiende meer.
Conclusie
Inner Ashes voelt aan als een gemiste kans. Kudos aan de Spaanse ontwikkelaar Selecta Play om het niet voor de hand liggende thema van Alzheimer op een geschikte manier onder de aandacht te brengen, maar helaas is al de rest van de game te ondermaats. De verhaallijn en de gameplay staan te los van elkaar, waardoor het spel als een lang uitgesponnen infobrochure overkomt in plaats van een game.
Pro
- De ziekte van Alzheimer wordt treffend getoond
- Bij momenten een brok in je keel van jewelste
Con
- Slechte gameplay
- Ondermaats game design
- Onnodige backtracking
- Voornamelijk barslechte voice-overs
- Grafisch en technisch van matig niveau
- Weinig origineel
5
Over
Beschikbaar vanaf
29 juni 2023
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Genre
- Adventure
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Calathea Game Studio
Uitgever
- Selecta Play
