Liften, het blijft toch altijd een ietwat hachelijke onderneming. Toegegeven, het herbergt de allure van avontuur, het niet weten hoever je op je reis zal vorderen en met wiens hulp. Het herbergt ook het gevoel van onzekerheid, omdat je nooit weet in wiens wagen je zal belanden wanneer je duimpje de lucht in gaat. Je kunt er nooit volledig zeker van zijn dat de persoon die je meeneemt geen snode plannen in de zin heeft of een Willy Sommers-fan die je de hele rit aan diens oeuvre wil onderwerpen. Hitchhiker speelt met dat onzekere gevoel dat elke onbekende auto die je binnenstapt een rol van de dobbelsteen is. Of het een game oplevert waar je duimpje voor in de lucht mag of iets dat je beter langs laat rijden ontdek je in de review.
Hitchhiker is geen game in de traditionele zin van het woord maar eerder een interactieve narratieve ervaring. Gameplay is niet de focus hier, maar het verhalende aspect des te meer. Dat maakt het een titel die vooral fans van soortgelijke titels als Firewatch zal kunnen bekoren. Het maakt het ook een titel die redelijk tricky is om te recenseren. Dit is nu eenmaal het soort ervaring waar je eigenlijk het best zo onwetend mogelijk aan begint om je volledig in te kunnen leven in wat het hoofdpersonage doormaakt.
Vragen en antwoorden
Als speler staar je door de ogen van Copernicus, de lifter in kwestie. Aan de start van de game vind je jezelf op de passagiersstoel van een wagen die gezapig over een snelweg door een Amerikaans woestijnlandschap rijdt. Je zit in stilte naast wat op het eerste zicht een landbouwer lijkt. Al snel ontstaat er een conversatie en start je zoektocht naar antwoorden. Wie ben je en wat is het doel van je tocht?
Hitchhiker bestaat uit vijf ritten, vijf hoofdstukken van het verhaal die je stukjes van een verwarrende puzzel geven. Je ontmoet steeds een nieuw personage en tijdens de gesprekken die zich ontspinnen tijdens deze ritjes probeer je te achterhalen wie de persoon aan het stuur is. Op die manier krijg je ook antwoorden over jezelf en je eigen beweegredenen.
Het fijne is dat die gesprekken goed geschreven spul zijn die meerdere kleine verhalen binnen het grote geheel vertellen. Eveneens geinig is dat de toon beetje bij beetje surrealistischere vormen begint aan te nemen. Op den duur ga je twijfelen wat nu echt is en wat een onderdeel van een sterke verbeelding is. Er zitten duidelijk invloeden van The Twilight Zone en het werk van David Lynch in dit kleine spelletje verwerkt.
Passieve passagier
Wat de eigenlijke gameplay betreft moet je, zoals ik eerder al aangaf, dus niet bepaald veel verwachten van Hitchhiker. Je kan wat interactie hebben met dingen in je onmiddellijke omgeving op zoek naar hints en krijgt af en toe wat kleine puzzels voorgeschoteld zoals de mogelijkheid om foto’s te nemen van verborgen objecten of het oplossen van raadsels op de radio. Het heeft niet al te veel om het lijf, maar helpt wel om je betrokken te houden bij de verhaalvertelling en je niet louter een passagier te maken van het geheel. Uiteindelijk staat het toch allemaal ten dienste van het verhaal en dat wordt sterk verteld, zelfs wanneer het einde teleurstellend abrupt komt.
Audiovisueel laat de game eveneens een goede indruk na, toch ook belangrijk bij een interactief verhaal als dit. Op technisch vlak laat Hitchhiker af en toe wat steken vallen, maar dat het stijl heeft is overduidelijk. De soundtrack is bevreemdend en het stemmenwerk is sterk genoeg om de vele gesprekken te doen overtuigen. Ook visueel doet Hitchhiker zijn eigen ding door elk hoofdstuk een eigen sfeer te geven en door speelse segmenten te voorzien met unieke stijlen zoals handgetekende animatie. Dat er met de nodige creativiteit aan Hitchhiker gewerkt is valt op.
Hitchhiker is geen game in de traditionele zin van het woord maar eerder een interactieve narratieve ervaring. Gameplay is niet de focus hier, maar het verhalende aspect des te meer. Dat maakt het een titel die vooral fans van soortgelijke titels als Firewatch zal kunnen bekoren. Het maakt het ook een titel die redelijk tricky is om te recenseren. Dit is nu eenmaal het soort ervaring waar je eigenlijk het best zo onwetend mogelijk aan begint om je volledig in te kunnen leven in wat het hoofdpersonage doormaakt.
Vragen en antwoorden
Als speler staar je door de ogen van Copernicus, de lifter in kwestie. Aan de start van de game vind je jezelf op de passagiersstoel van een wagen die gezapig over een snelweg door een Amerikaans woestijnlandschap rijdt. Je zit in stilte naast wat op het eerste zicht een landbouwer lijkt. Al snel ontstaat er een conversatie en start je zoektocht naar antwoorden. Wie ben je en wat is het doel van je tocht?
Hitchhiker bestaat uit vijf ritten, vijf hoofdstukken van het verhaal die je stukjes van een verwarrende puzzel geven. Je ontmoet steeds een nieuw personage en tijdens de gesprekken die zich ontspinnen tijdens deze ritjes probeer je te achterhalen wie de persoon aan het stuur is. Op die manier krijg je ook antwoorden over jezelf en je eigen beweegredenen.
Hitchhiker neemt je mee op een wel erg bizar ritje.
Het fijne is dat die gesprekken goed geschreven spul zijn die meerdere kleine verhalen binnen het grote geheel vertellen. Eveneens geinig is dat de toon beetje bij beetje surrealistischere vormen begint aan te nemen. Op den duur ga je twijfelen wat nu echt is en wat een onderdeel van een sterke verbeelding is. Er zitten duidelijk invloeden van The Twilight Zone en het werk van David Lynch in dit kleine spelletje verwerkt.
Passieve passagier
Wat de eigenlijke gameplay betreft moet je, zoals ik eerder al aangaf, dus niet bepaald veel verwachten van Hitchhiker. Je kan wat interactie hebben met dingen in je onmiddellijke omgeving op zoek naar hints en krijgt af en toe wat kleine puzzels voorgeschoteld zoals de mogelijkheid om foto’s te nemen van verborgen objecten of het oplossen van raadsels op de radio. Het heeft niet al te veel om het lijf, maar helpt wel om je betrokken te houden bij de verhaalvertelling en je niet louter een passagier te maken van het geheel. Uiteindelijk staat het toch allemaal ten dienste van het verhaal en dat wordt sterk verteld, zelfs wanneer het einde teleurstellend abrupt komt.
Audiovisueel laat de game eveneens een goede indruk na, toch ook belangrijk bij een interactief verhaal als dit. Op technisch vlak laat Hitchhiker af en toe wat steken vallen, maar dat het stijl heeft is overduidelijk. De soundtrack is bevreemdend en het stemmenwerk is sterk genoeg om de vele gesprekken te doen overtuigen. Ook visueel doet Hitchhiker zijn eigen ding door elk hoofdstuk een eigen sfeer te geven en door speelse segmenten te voorzien met unieke stijlen zoals handgetekende animatie. Dat er met de nodige creativiteit aan Hitchhiker gewerkt is valt op.
Conclusie
Hitchhiker is een ietwat vreemde eend in de bijt. Erg veel impact heb je als speler niet op het verloop van dit verhaal, je bent als het ware mee voor het ritje zoals het hoofdpersonage dat is. Ondanks het passieve karakter van de game valt er echter genoeg plezier te vinden, en dat in de sterke verhaalvertelling en surrealistische sfeer.
Pro
- Sterke verhaalvertelling
- Surrealistisch sfeertje
- Solide stemmenwerk
Con
- Weinig interactie of impact wat het verhaalverloop betreft
- Op een dikke twee uur ben je er klaar mee
7
Over
Beschikbaar vanaf
15 april 2021
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Mad About Pandas
Uitgever
- Versus Evil
