Nate, een antropomorfisch wezen met hoorns wordt op een doordeweekse dag op kantoor opgebeld door niemand minder dan Satan zelf. Onze vriend de duivel heeft duidelijk een aantal klachten te melden over de kwaliteit en de progressie van de acties voor zijn verjaardagsfeestje. Onder meer op de servetten werd het verkeerde patroon geprint en hij wil onmiddellijk een status update over de taart. Nate moet NU de chef-kok gaan opzoeken en zorgen dat deze een beetje opschiet. Eénmaal in de keuken beland blijkt de kok echter nog niet aan de taart begonnen, want hij beschikt nog niet eens over de benodigde ingrediënten. Kortom, jij moet subito presto voor hem de meest vreselijke ingrediënten gaan zoeken in allerlei werelden, zodat hij ze kan combineren tot de meest wansmakelijke taart ooit. Want dat is tenslotte waar Satan wenst mee uit te pakken op zijn verjaardag en indien dit niet gebeurt, dan zwaait er wat. Dat is in een notendop het plot van de nieuwe game Hell Pie.
Hell Pie is een 3D-platformer die op 21 juli uitgebracht werd voor de Nintendo Switch, Xbox Series X|S, pc, PlayStation 4 en 5. De game ging eigenlijk een paar jaar vroeger uitgebracht worden en heeft wel wat weg van old-school action-adventure games zoals Mario Galaxy of Spyro De Draak. Voor deze review werd de pc-versie onder de loep genomen, gespeeld met een controller uiteraard.
Een absoluut valse start
Laat mij meteen met de deur in huis vallen met de conclusie die ik maakte na één uur spelen: Hell Pie kent absoluut een valse start. Het eerste level levert je gewoonweg een vreselijk saaie avond op. Met een moeilijkheidsgraad op de maat van een vierjarige, dien je er enkel wat paarse diamanten te verzamelen voor een upgrade van je outfit, te springen en te klimmen over overduidelijke hindernissen en de beperkte omgeving te verkennen tot je die tamzak van een chef-kok vindt. De setting houdt ook helemaal geen steek. Wat doen al die helse wezens in die kantoorruimte? Er wordt amper uitgelegd wie jij bent, dat lelijke bokachtige wezen dat de duivel klaarblijkelijk wel genoeg belangrijk acht om een persoonlijk telefoontje mee te plegen. Waarom ben jij zo bijzonder en wie zijn jouw vijanden wel? Je komt het helaas niet te weten.
De muziek tijdens deze introductie, die je ergens wel kan zien als een gemaskeerde tutorial, maakt de ervaring er ook absoluut niet beter op. Van nature heb ik niets tegen blaasinstrumenten, maar de chaotische, uiterst ongeïnspireerde deuntjes die je moet aanhoren tijdens dat eerste uur (en helaas later opnieuw), deden mijn oogleden in ieder geval niet vrolijk op een cadans meeknipperen. Integendeel, m’n ogen vielen zonder aarzelen toe, want het openingslevel bleek enorm goed te werken ter vervanging van een slaappil. Als te verwachten neveneffect voelde ik me dan ook totaal niet gemotiveerd om de ingrediënten voor de taart van de duivel tijdig bijeengeraapt te krijgen.
Het betert niet echt meteen
Vervolgens beginnen bepaalde details je natuurlijk te ergeren. De grafische foutjes zoals het papier dat na het vallen uit de printer gewoonweg in de grond verdwijnt. Het platformen dat vooral wat het springen betreft allesbehalve nauwkeurig blijkt uitgewerkt te zijn. De gaatjes in de levels die de programmeurs vergaten te dichten waardoor je er meermaals doorheen valt en onverbiddelijk sterft. De randen rond het scherm die vreemd flikkeren wanneer ik in een 4K-resolutie speel. Het ontbreken van stemmen bij Nate en de npc’s, waardoor ik weeral een stom brabbeltaaltje mag aanhoren zoals in Biomutant. De te simpele, kinderlijk eenvoudige gameplay en de mislukte humor waardoor ik me gewoonweg meer dan vier keer te oud voor deze game voel. Het ontbreken van on-screen waypoints, waardoor ik voor enige progressie telkens moet scannen met mijn hoorns of moet switchen naar de kaart via een menu. De checkpoints die er om de haverklap zijn. De veel te simpele combat, waardoor je hoofdopdracht voor de komende vijf uur beperkt blijft tot diamenten verzamelen, springen en wie in je weg loopt een klap verkopen. De vele onoriginele mechanismen, zoals het verzamelen van blikken Candymeat, om deze vervolgens in te ruilen voor quasi nutteloze skill- en upgrade-punten.
Misschien wél nog eens interessant om te vermelden: al vroeg in de game krijgt Nate een huisdier, een zogenaamde Nugget. Een Nugget blijkt niet zomaar een huisdier te zijn, want het heeft mensachtige kenmerken en het is naakt. Als een soort vliegend duiveltje neem je deze Nugget overal mee aan een ketting. Het wezen geeft je in ruil voor al die affectie toegang tot speciale vaardigheden (weliswaar na deze vrij te spelen), waardoor je het onder meer kunt gebruiken voor een driedubbele sprong (zeker handig) of zelfs als wapen. Al is dat laatste misschien weer een overbodige luxe, want het is niet zo dat je veel lastige vijanden zal ontmoeten in Hell Pie.
Eigenlijk blijft het zo voortkabbelen
Her en der in de levels vind je teleporters. Dit zijn toestellen die dienen als checkpoints en voor fast travel. Zoals reeds vermeld vind je daarnaast constant plaatsen waar je je progressie kan bewaren. Op zich is dit geen slechte zaak natuurlijk. Alleen wordt er in Hell Pie exuberant van deze gebruik gemaakt waardoor het de natuurlijke flow van de gameplay volledig onderbreekt. Na elke drie geslaagde sprongen kun je alweer een opslagpunt raadplegen, waardoor het spel té kinderlijk eenvoudig aanvoelt.
De NPC’s zelf blijken ook erg statisch in de levels geplaatst te zijn. Zoals reeds gezegd zijn er geen stemacteurs in de game, dus de meeste figuranten zeggen helemaal niets. Bij andere wauwelende NPC's worden telkens dezelfde tekstballons opnieuw getoond, tenminste wanneer je dan nog op een specifieke locatie gaat staan. Hierdoor faalde voor mij de beoogde humor volledig. Af en toe had ik ook een lichte grafische stutter, die vooral te merken was in de Hub-wereld waar je belandt na dat eerste uiterst saaie level te voltooien. Maar eigenlijk is dit slechts een detail, in het licht van de andere zaken die me stoorden aan Hell Pie.
Hell Pie is een 3D-platformer die op 21 juli uitgebracht werd voor de Nintendo Switch, Xbox Series X|S, pc, PlayStation 4 en 5. De game ging eigenlijk een paar jaar vroeger uitgebracht worden en heeft wel wat weg van old-school action-adventure games zoals Mario Galaxy of Spyro De Draak. Voor deze review werd de pc-versie onder de loep genomen, gespeeld met een controller uiteraard.
Een absoluut valse start
Laat mij meteen met de deur in huis vallen met de conclusie die ik maakte na één uur spelen: Hell Pie kent absoluut een valse start. Het eerste level levert je gewoonweg een vreselijk saaie avond op. Met een moeilijkheidsgraad op de maat van een vierjarige, dien je er enkel wat paarse diamanten te verzamelen voor een upgrade van je outfit, te springen en te klimmen over overduidelijke hindernissen en de beperkte omgeving te verkennen tot je die tamzak van een chef-kok vindt. De setting houdt ook helemaal geen steek. Wat doen al die helse wezens in die kantoorruimte? Er wordt amper uitgelegd wie jij bent, dat lelijke bokachtige wezen dat de duivel klaarblijkelijk wel genoeg belangrijk acht om een persoonlijk telefoontje mee te plegen. Waarom ben jij zo bijzonder en wie zijn jouw vijanden wel? Je komt het helaas niet te weten.
Het eerste level zingt een valse noot, en dat is zelfs letterlijk te nemen wat de muziek betreft.
De muziek tijdens deze introductie, die je ergens wel kan zien als een gemaskeerde tutorial, maakt de ervaring er ook absoluut niet beter op. Van nature heb ik niets tegen blaasinstrumenten, maar de chaotische, uiterst ongeïnspireerde deuntjes die je moet aanhoren tijdens dat eerste uur (en helaas later opnieuw), deden mijn oogleden in ieder geval niet vrolijk op een cadans meeknipperen. Integendeel, m’n ogen vielen zonder aarzelen toe, want het openingslevel bleek enorm goed te werken ter vervanging van een slaappil. Als te verwachten neveneffect voelde ik me dan ook totaal niet gemotiveerd om de ingrediënten voor de taart van de duivel tijdig bijeengeraapt te krijgen.
Het betert niet echt meteen
Vervolgens beginnen bepaalde details je natuurlijk te ergeren. De grafische foutjes zoals het papier dat na het vallen uit de printer gewoonweg in de grond verdwijnt. Het platformen dat vooral wat het springen betreft allesbehalve nauwkeurig blijkt uitgewerkt te zijn. De gaatjes in de levels die de programmeurs vergaten te dichten waardoor je er meermaals doorheen valt en onverbiddelijk sterft. De randen rond het scherm die vreemd flikkeren wanneer ik in een 4K-resolutie speel. Het ontbreken van stemmen bij Nate en de npc’s, waardoor ik weeral een stom brabbeltaaltje mag aanhoren zoals in Biomutant. De te simpele, kinderlijk eenvoudige gameplay en de mislukte humor waardoor ik me gewoonweg meer dan vier keer te oud voor deze game voel. Het ontbreken van on-screen waypoints, waardoor ik voor enige progressie telkens moet scannen met mijn hoorns of moet switchen naar de kaart via een menu. De checkpoints die er om de haverklap zijn. De veel te simpele combat, waardoor je hoofdopdracht voor de komende vijf uur beperkt blijft tot diamenten verzamelen, springen en wie in je weg loopt een klap verkopen. De vele onoriginele mechanismen, zoals het verzamelen van blikken Candymeat, om deze vervolgens in te ruilen voor quasi nutteloze skill- en upgrade-punten.
De hoofdopdracht voor de komende vijf uur blijft beperkt tot diamanten verzamelen, springen en wie in je weg loopt een klap verkopen.
Misschien wél nog eens interessant om te vermelden: al vroeg in de game krijgt Nate een huisdier, een zogenaamde Nugget. Een Nugget blijkt niet zomaar een huisdier te zijn, want het heeft mensachtige kenmerken en het is naakt. Als een soort vliegend duiveltje neem je deze Nugget overal mee aan een ketting. Het wezen geeft je in ruil voor al die affectie toegang tot speciale vaardigheden (weliswaar na deze vrij te spelen), waardoor je het onder meer kunt gebruiken voor een driedubbele sprong (zeker handig) of zelfs als wapen. Al is dat laatste misschien weer een overbodige luxe, want het is niet zo dat je veel lastige vijanden zal ontmoeten in Hell Pie.
Eigenlijk blijft het zo voortkabbelen
Her en der in de levels vind je teleporters. Dit zijn toestellen die dienen als checkpoints en voor fast travel. Zoals reeds vermeld vind je daarnaast constant plaatsen waar je je progressie kan bewaren. Op zich is dit geen slechte zaak natuurlijk. Alleen wordt er in Hell Pie exuberant van deze gebruik gemaakt waardoor het de natuurlijke flow van de gameplay volledig onderbreekt. Na elke drie geslaagde sprongen kun je alweer een opslagpunt raadplegen, waardoor het spel té kinderlijk eenvoudig aanvoelt.
De NPC’s zelf blijken ook erg statisch in de levels geplaatst te zijn. Zoals reeds gezegd zijn er geen stemacteurs in de game, dus de meeste figuranten zeggen helemaal niets. Bij andere wauwelende NPC's worden telkens dezelfde tekstballons opnieuw getoond, tenminste wanneer je dan nog op een specifieke locatie gaat staan. Hierdoor faalde voor mij de beoogde humor volledig. Af en toe had ik ook een lichte grafische stutter, die vooral te merken was in de Hub-wereld waar je belandt na dat eerste uiterst saaie level te voltooien. Maar eigenlijk is dit slechts een detail, in het licht van de andere zaken die me stoorden aan Hell Pie.
Conclusie
Hell Pie moet zowat de slechtste platformer zijn die ik de afgelopen twee jaar speelde. Echt niets deed me verlangen om terug te grijpen naar deze game. De gameplay is dan ook - naast slaapverwekkend - kinderlijk eenvoudig, de aanwezige humor een mop op zichzelf en de repetitieve, irritante deuntjes had ik evengoed zelf kunnen persen uit een trompet of saxofoon. Als ik dan toch een pluspunt moet geven, is dat de ruime wereld er soms wel mooi uitziet, maar daar stopt het ook.
Pro
- Mooie, ruime wereld
Con
- Bugs
- Saai
- Kinderlijk eenvoudig
- Vreselijke muziek
4
Over
Beschikbaar vanaf
21 juli 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Platformer
Ontwikkelaar
- Sluggerfly
Uitgever
- Headup Games
