Na bijna vier jaar heeft GYLT, oorspronkelijk een exclusive op het teloorgegane Google Stadia, zijn weg naar de moderne gameconsoles en het pc-platform gevonden. Wanneer men het destijds over de originele versie van het spel had, durfde men wel eens de metafoor Resident Evil Junior in de mond te nemen. Achteraf bekeken blijkt dat nog niet eens zo slecht verwoord. Want ondanks zijn kindse uiterlijk en het schoolse hoofdthema, blijft GYLT in zijn kern een regelrechte survival horrorgame, welke zowel lichte puzzelelementen als actie geregeld met elkaar doet afwisselen.
De Spaanse ontwikkelaar Tequila Works is vooral bekend omwille van Deadlight en Rime, twee totaal verschillende titels die een tijdje terug zeker wisten te bekoren. Het meest spraakmakende product van de Madrileense gamestudio blijft evenwel The Invisible Hours, een narratieve VR-ervaring waarin de speler een complexe moord dient op te lossen. Voldoende benieuwd geraakt of GYLT even intrigerend is? Voor deze review werd de pc-port, uitgevoerd door Parallel Circles, uitvoerig beproefd, of anders gezegd: tot de finale credits op het scherm verschenen.
Typisch voor een horrorgame dweept GYLT erg graag met het surrealistische. Natuurlijk bevat het verhaal een flink aantal plotfouten. Er gebeuren echter voortdurend angstaanjagende, onverklaarbare dingen, waardoor je je daar zelden aan stoort. Vaak is de spanning echt te snijden, mede dankzij de wisselende camerastandpunten en prima geluidseffecten. Die astmatische adem van Sally wanneer haar uithoudingsvermogen op de proef gesteld wordt en het geluid van de puffer die steevast daarop volgt, de stroom die plotsklaps uitknalt, de kabelbaan die piept en kraakt, een vloer die het opeens begeeft, … Alles klinkt overtuigend. Ook de soundtrack zou overigens niet misstaan bij een spannende thriller. Vanzelfsprekend geeft de knappe grafische stijl het visitekaartje van de ontwikkelaar af. Daarnaast verlopen bepaalde cutscenes via animaties, precies alsof men een stripverhaal doorneemt. En ja, ook al steekt een voet ietwat onhandig doorheen een plank, krijgt Sally die batterijen maar niet opgeraapt vanaf een specifieke hoek of verloopt een bepaalde overgang net iets minder vlot: toch merk je aan alles dat de makers van deze pc-port van GYLT al heel wat ervaring hebben. De framerate van het spel is dan ook gewoon zoals deze hoort te zijn, resulterend in een erg soepele ervaring.
Initieel gebeurt de combat via de lichtstraal van Sally’s zaklamp, en later komt daar nog een brandblusapparaat bij. Doordat het licht van de zaklamp net allerhande vijanden aantrekt, zet je deze liever zo vaak mogelijk uit. Ook wanneer je bepaalde voorwerpen opraapt, schakelt de zaklamp vanzelf uit. Soms is de omgeving echter zo donker dat je niet anders kan dan de zaklamp terug in te schakelen. Bijgevolg beland je meermaals in een situatie waarbij je de zaklamp voortdurend aan en uit zit te schakelen, om enerzijds voldoende te zien, anderzijds de vijanden niet te lokken en, als derde reden, om de relevante objecten tussendoor te kunnen verzamelen. Dit voortdurend moeten omschakelen wordt er dan ook niet aangenamer op wanneer de brandblusser ten tonele verschijnt.
Net daarom wijst de game je er al snel op dat stealth te allen tijde hét overlevingsmechanisme bij uitstek is. Wanneer er immers een drietal van die huiveringwekkende spoken op Sally afstormen en de batterijen van haar zaklamp zijn inmiddels leeg, dan is ze een vogel voor de kat. Sluipen, sportdrankjes gooien om die vervelende gedrochten af te leiden én tegelijkertijd spaarzaam omgaan met al je resources zijn dus ook in deze game een absolute must. Met een restje batterij kun je in ultieme nood immers nog een flash attack uitvoeren, waardoor jouw belagers tijdelijk verblind raken en je de penibele situatie kan proberen te ontvluchten. Wanneer je daarentegen geconfronteerd wordt met een enkele vijand, ligt de zaak veel eenvoudiger. De meeste vijanden kun je namelijk in de rug besluipen om ze uit te schakelen via een stealth attack met je zaklamp, iets wat je weliswaar een beetje batterijcapaciteit kost. En wanneer je het alsnog verknoeit, kun je de opponenten nog een licht zetje geven ofwel hun aanvallen slim ontwijken alvorens weg te rennen. Inderdaad, voor een beperkter lijkende game heb je verrassend veel keuze wat de combat betreft.
Ongeveer hetzelfde kan gezegd worden wat het puzzelen betreft. In GYLT moet je eerder simpele puzzels oplossen, zoals het verplaatsen van ladders, het openen of dichtdraaien van gaskranen, het uitschakelen of net voorzien van elektriciteit en natuurlijk: de herkenbare zoektocht naar sleutels. Soms dien je daarvoor wat te backtracken, maar nooit dien je items uit ver van elkaar verwijderde locaties met elkaar te combineren of overdreven complexe verbanden te gaan leggen. In de beginlevels is het ook veel te duidelijk waar je heen moet, dankzij de lineaire wereld en de vele markeringen. Deze laatste vind je steeds terug op de erg uitgebreide kaart, samen met een uitvoerige beschrijving van de opdracht. Later wordt GYLT dan toch plots pakken moeilijker, onder meer via een aantal lastige puzzels. Ook wat betreft de vijanden wordt de moeilijkheidsgraad naar het einde toe opgedreven. In de eerste secties bekamp en omzeil je met gemak vooral vogelachtige misbaksels met een puntige kruin. Verderop kom je voornamelijk behekste mannequins met een opensplijtend gezicht tegen. Nog later jagen griezelig giechelende wangedrochten je de stuipen op het lijf, en tussendoor beland je ook nog eens in een aantal pittige boss fights. Om die diverse redenen valt het spel ook niet helemaal lichtzinnig aan te raden voor de allerjongsten onder ons.
De Spaanse ontwikkelaar Tequila Works is vooral bekend omwille van Deadlight en Rime, twee totaal verschillende titels die een tijdje terug zeker wisten te bekoren. Het meest spraakmakende product van de Madrileense gamestudio blijft evenwel The Invisible Hours, een narratieve VR-ervaring waarin de speler een complexe moord dient op te lossen. Voldoende benieuwd geraakt of GYLT even intrigerend is? Voor deze review werd de pc-port, uitgevoerd door Parallel Circles, uitvoerig beproefd, of anders gezegd: tot de finale credits op het scherm verschenen.
Een vermist meisje, desolate kabelbaan en spoken op school …
De elfjarige Sally Kauffman is al de ganse dag op zoek naar Emily, haar vier jaar jongere nichtje. Emily raakte meer dan een maand geleden vermist in de buurt van het rustieke stadje Bethelwood, de plaats waar zij beiden wonen en naar school gaan. Tijdens een van de vele nachtelijke zoektochten wordt Sally plots aangevallen door een bende jongeren, waardoor ze moet rennen voor haar leven. Uiteindelijk belandt ze bij een zo goed als verlaten kabelbaan. Er is enkel die mysterieuze oude man die zich voordoet als de ticketverkoper, maar wanneer Sally uiteindelijk een kaartje weet te bemachtigen, lijkt hij vreemd genoeg in rook opgelost. Ze stapt dan maar met knikkende knieën op de kabelbaan, terug naar huis. Eenmaal aan de overkant, lijkt de stad grotendeels vernietigd. Precies alsof er een aardbeving gebeurd is. En het wordt nog verontrustender. Want er blijkt geen levende ziel meer te bespeuren in de stad en overal lopen er ook nog eens boosaardige spoken rond. Wanneer Sally echter een glimp opvangt van Emily die zich klaarblijkelijk verschuilt in het schoolgebouw, trekt ze haar dapperste schoentjes aan. Ze besluit om haar nicht in nood te redden en tegelijkertijd te achterhalen wat er met Bethelwood gebeurd is.Spanning troef, dankzij de camerastandpunten en prima geluidseffecten.
Typisch voor een horrorgame dweept GYLT erg graag met het surrealistische. Natuurlijk bevat het verhaal een flink aantal plotfouten. Er gebeuren echter voortdurend angstaanjagende, onverklaarbare dingen, waardoor je je daar zelden aan stoort. Vaak is de spanning echt te snijden, mede dankzij de wisselende camerastandpunten en prima geluidseffecten. Die astmatische adem van Sally wanneer haar uithoudingsvermogen op de proef gesteld wordt en het geluid van de puffer die steevast daarop volgt, de stroom die plotsklaps uitknalt, de kabelbaan die piept en kraakt, een vloer die het opeens begeeft, … Alles klinkt overtuigend. Ook de soundtrack zou overigens niet misstaan bij een spannende thriller. Vanzelfsprekend geeft de knappe grafische stijl het visitekaartje van de ontwikkelaar af. Daarnaast verlopen bepaalde cutscenes via animaties, precies alsof men een stripverhaal doorneemt. En ja, ook al steekt een voet ietwat onhandig doorheen een plank, krijgt Sally die batterijen maar niet opgeraapt vanaf een specifieke hoek of verloopt een bepaalde overgang net iets minder vlot: toch merk je aan alles dat de makers van deze pc-port van GYLT al heel wat ervaring hebben. De framerate van het spel is dan ook gewoon zoals deze hoort te zijn, resulterend in een erg soepele ervaring.
Verre van perfecte bediening, maar vrijheid is onbetaalbaar
GYLT worstelt af en toe met zichzelf wanneer we het hebben over de besturing en de bediening tijdens de gebruikersinterface. Springen en klimmen kan Sally niet, en dat levert af en toe wel erg onrealistische scenario's op. Haar zaklamp inschakelen kan via de rechtermuisknop, maar uitschakelen moet dan weer via een aparte toets. Steeds weer dezelfde tips worden weergegeven wanneer je iets opraapt, ook al weet je allang waarvoor die spullen dienen en meestal zelfs waar je ze zal moeten aanwenden. Tijdens bepaalde van de puzzels blijkt de toetsenbordlayout alsnog hardcoded op qwerty geforceerd te worden, net als die toets om je inventory op te roepen. Wanneer je op de escape-toets drukt vanaf het pauzemenu, haal je de game zoals te verwachten gewoon uit pauze. Vanaf bepaalde submenu's moet je daarentegen tussendoor eerst de backspace-toets gebruiken om terug in de game te geraken, nogal verwarrend.Verrassend veel keuze wat de combat betreft.
Initieel gebeurt de combat via de lichtstraal van Sally’s zaklamp, en later komt daar nog een brandblusapparaat bij. Doordat het licht van de zaklamp net allerhande vijanden aantrekt, zet je deze liever zo vaak mogelijk uit. Ook wanneer je bepaalde voorwerpen opraapt, schakelt de zaklamp vanzelf uit. Soms is de omgeving echter zo donker dat je niet anders kan dan de zaklamp terug in te schakelen. Bijgevolg beland je meermaals in een situatie waarbij je de zaklamp voortdurend aan en uit zit te schakelen, om enerzijds voldoende te zien, anderzijds de vijanden niet te lokken en, als derde reden, om de relevante objecten tussendoor te kunnen verzamelen. Dit voortdurend moeten omschakelen wordt er dan ook niet aangenamer op wanneer de brandblusser ten tonele verschijnt.
Net daarom wijst de game je er al snel op dat stealth te allen tijde hét overlevingsmechanisme bij uitstek is. Wanneer er immers een drietal van die huiveringwekkende spoken op Sally afstormen en de batterijen van haar zaklamp zijn inmiddels leeg, dan is ze een vogel voor de kat. Sluipen, sportdrankjes gooien om die vervelende gedrochten af te leiden én tegelijkertijd spaarzaam omgaan met al je resources zijn dus ook in deze game een absolute must. Met een restje batterij kun je in ultieme nood immers nog een flash attack uitvoeren, waardoor jouw belagers tijdelijk verblind raken en je de penibele situatie kan proberen te ontvluchten. Wanneer je daarentegen geconfronteerd wordt met een enkele vijand, ligt de zaak veel eenvoudiger. De meeste vijanden kun je namelijk in de rug besluipen om ze uit te schakelen via een stealth attack met je zaklamp, iets wat je weliswaar een beetje batterijcapaciteit kost. En wanneer je het alsnog verknoeit, kun je de opponenten nog een licht zetje geven ofwel hun aanvallen slim ontwijken alvorens weg te rennen. Inderdaad, voor een beperkter lijkende game heb je verrassend veel keuze wat de combat betreft.
Van veel te makkelijk, naar moeilijker
Geen enkele van de imperfecties van GYLT wekken daadwerkelijk frustratie op. Net doordat het spel zo toegankelijk, misschien wel iets té makkelijk is. Als geoefende gamer raak je tijdens het spelen namelijk zelden in de problemen, omdat je toch zodanig veel hulpmiddelen aangereikt krijgt. De A.I. van de vijanden durft dan ook wel eens wisselvallig presteren. Soms houden de spoken namelijk veel te snel op met je te achtervolgen. Dat is zeker het geval wanneer Sally hogerop kan klimmen of zich kan verstoppen in een ventilatieschacht. Ook zich bukken of ergens doorheen kruipen kennen die domme mormels hoegenaamd niet. Ja, aan een kant is het dus jammer dat de game geen moeilijkheidsgraden bevat.Ongeveer hetzelfde kan gezegd worden wat het puzzelen betreft. In GYLT moet je eerder simpele puzzels oplossen, zoals het verplaatsen van ladders, het openen of dichtdraaien van gaskranen, het uitschakelen of net voorzien van elektriciteit en natuurlijk: de herkenbare zoektocht naar sleutels. Soms dien je daarvoor wat te backtracken, maar nooit dien je items uit ver van elkaar verwijderde locaties met elkaar te combineren of overdreven complexe verbanden te gaan leggen. In de beginlevels is het ook veel te duidelijk waar je heen moet, dankzij de lineaire wereld en de vele markeringen. Deze laatste vind je steeds terug op de erg uitgebreide kaart, samen met een uitvoerige beschrijving van de opdracht. Later wordt GYLT dan toch plots pakken moeilijker, onder meer via een aantal lastige puzzels. Ook wat betreft de vijanden wordt de moeilijkheidsgraad naar het einde toe opgedreven. In de eerste secties bekamp en omzeil je met gemak vooral vogelachtige misbaksels met een puntige kruin. Verderop kom je voornamelijk behekste mannequins met een opensplijtend gezicht tegen. Nog later jagen griezelig giechelende wangedrochten je de stuipen op het lijf, en tussendoor beland je ook nog eens in een aantal pittige boss fights. Om die diverse redenen valt het spel ook niet helemaal lichtzinnig aan te raden voor de allerjongsten onder ons.
Conclusie
En of dat GYLT als zoveelste horrorgame toch weet te intrigeren! Het plot begint zo mysterieus als je het maar zou willen. De initiële gameplay blijkt dan weer veel te makkelijk, waardoor je echt gelooft dat het ding eerder bedoeld is voor je zoon of dochter. Maar opeens neemt de spanning in het plot dan toe, tonen de vijanden zich van hun allergriezeligste kant en wordt de gameplay uitdagender, waardoor je zelf de smaak helemaal te pakken krijgt. Het spel klinkt daarnaast prima, loopt erg soepel en ziet er ook nog eens goed uit. Ondanks een paar technische imperfecties, is deze titel dus zeker het proberen waard!
Pro
- Knappe grafische stijl
- Geluid creëert de ideale horrorsfeer
- Vrijheid in de gameplay werkt verslavend
- Loopt erg soepel
Con
- Verwarrende menu's
- Schakelen met de zaklamp soms ietwat onhandig
- Iets te makkelijk voor de ervaren gamer, te moeilijk voor kinderen
8
Over
Beschikbaar vanaf
6 juli 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Stadia
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Horror
- Stealth
Ontwikkelaar
- Parallel Circles
- Tequila Works
Uitgever
- Tequila Works
