Zonder menu noch uitleg meteen in de actie worden gegooid. Het is lichtjes overdreven in een pacifistische game zoals Cloud Gardens, maar toch word je meteen in de (on)bestaande actie gegooid. Hoewel deze aanpak me meteen beviel, was ik enkele minuten later toch verbouwereerd dat ik een level moest herstarten zonder notie van het eigenlijke doel van de game. Zaden planten lijkt me nogal ... logisch, daar verkeersborden of lege colaflesjes tegenaan gooien is dan weer een pak minder voor de hand liggend. Of ligt dat nu aan mij?
Niet heel veel later blijkt het wel degelijk aan mij te liggen. Na verloop van tijd begon ik namelijk te beseffen waar het zwaartepunt en meteen de kracht van het spel ligt; recycleren van oude materialen om verouderde constructies nieuw leven in te blazen. Ik weiger doorgaans om mezelf in te lezen vooraleer ik een videogame review, had ik dat wel gedaan dan had mijn inleidende paragraaf wellicht een betere reflectie van de effectieve gameplay geweest. Nu verpersoonlijkt de toonverandering echter perfect hoe ik me voelde tijdens die eerste tientallen speelminuten: verward, verbaasd en daarna positief verrast.
Tot rust komen
Cloud Gardens is namelijk geen frustrerende of moeilijke game en probeert je tot rust te brengen dankzij een simplistische stijl, basic graphics en relaxerende soundtrack. Moet je dan helemaal niet nadenken om elk level te doorkruisen? Het tegendeel is waar dankzij de confronterende logica dat ijzeren platen kersverse zaadjes gewoon meteen vernietigen. Je bent beperkt in oppervlakte en zodoende moet je continu nadenken hoe je de zaden zal plaatsen, het oud ijzer wil positioneren om hopelijk voor alle voorwerpen en flora plaats te vinden. Het doel is namelijk om telkens 100 % completion te bereiken, en dat tellertje stuikt als een zak aardappelen in elkaar wanneer je te lang treuzelt of verkeerde keuzes maakt.
Wanneer de wereld vergaat - en elk level is daar het (niet-)levend voorbeeld van, kan je moeilijk fier zijn over het reanimeren van een beperkt stukje land. Toch moet je trachten overal wat groen aan het straatbeeld toe te voegen, al doet de ontwikkelaar geen enkele poging om je uit te leggen welke ramp de wereld heeft doorstaan, waar je je bevindt en waarom je de verkorene bent om iets aan de situatie te veranderen. Dat, en het feit dat je na een tijdje het wel gezien hebt, en zeker geen honderd puzzels zal voltooien zonder een paar keer te denken dat het gebrek van variëteit overheen de uitdagingen je de strot uitkomt.
Teveel oog voor negatief detail
Het is jammer om dit te moeten neerschrijven, want de eerste puzzels waren vrij uitdagend en dus was er op het einde altijd een gevoel van voldoening. Wanneer je echter enerzijds vaak hetzelfde moet doen in gelijkaardige omgevingen, en anderzijds kan worden afgestraft door millimeterwerk, dan geraak je weleens geënerveerd. Een perfect uitgedokterd plan ziet er zo uit: ik wil links bovenaan mijn eerste zaadje planten, daar rechts naast plaats ik sequentieel alle afval, tot ik de hele bovenkant heb gevuld en de rij eronder opnieuw met een zaadje begin. Dat klinkt als muziek in de oren tot je plots geheel per ongeluk met één millimetertje van een stuk verroest ijzer de jonge plant raakt. Boem, kapot, wortels overgesneden, en je kan opnieuw beginnen. In langere levels levert dat teleurstellingen op die hadden kunnen worden vermeden.
Niet heel veel later blijkt het wel degelijk aan mij te liggen. Na verloop van tijd begon ik namelijk te beseffen waar het zwaartepunt en meteen de kracht van het spel ligt; recycleren van oude materialen om verouderde constructies nieuw leven in te blazen. Ik weiger doorgaans om mezelf in te lezen vooraleer ik een videogame review, had ik dat wel gedaan dan had mijn inleidende paragraaf wellicht een betere reflectie van de effectieve gameplay geweest. Nu verpersoonlijkt de toonverandering echter perfect hoe ik me voelde tijdens die eerste tientallen speelminuten: verward, verbaasd en daarna positief verrast.
Tot rust komen
Cloud Gardens is namelijk geen frustrerende of moeilijke game en probeert je tot rust te brengen dankzij een simplistische stijl, basic graphics en relaxerende soundtrack. Moet je dan helemaal niet nadenken om elk level te doorkruisen? Het tegendeel is waar dankzij de confronterende logica dat ijzeren platen kersverse zaadjes gewoon meteen vernietigen. Je bent beperkt in oppervlakte en zodoende moet je continu nadenken hoe je de zaden zal plaatsen, het oud ijzer wil positioneren om hopelijk voor alle voorwerpen en flora plaats te vinden. Het doel is namelijk om telkens 100 % completion te bereiken, en dat tellertje stuikt als een zak aardappelen in elkaar wanneer je te lang treuzelt of verkeerde keuzes maakt.
Het spel is echt leuk, maar niet voor honderd levels die niet allemaal even uniek zijn.
Wanneer de wereld vergaat - en elk level is daar het (niet-)levend voorbeeld van, kan je moeilijk fier zijn over het reanimeren van een beperkt stukje land. Toch moet je trachten overal wat groen aan het straatbeeld toe te voegen, al doet de ontwikkelaar geen enkele poging om je uit te leggen welke ramp de wereld heeft doorstaan, waar je je bevindt en waarom je de verkorene bent om iets aan de situatie te veranderen. Dat, en het feit dat je na een tijdje het wel gezien hebt, en zeker geen honderd puzzels zal voltooien zonder een paar keer te denken dat het gebrek van variëteit overheen de uitdagingen je de strot uitkomt.
Teveel oog voor negatief detail
Het is jammer om dit te moeten neerschrijven, want de eerste puzzels waren vrij uitdagend en dus was er op het einde altijd een gevoel van voldoening. Wanneer je echter enerzijds vaak hetzelfde moet doen in gelijkaardige omgevingen, en anderzijds kan worden afgestraft door millimeterwerk, dan geraak je weleens geënerveerd. Een perfect uitgedokterd plan ziet er zo uit: ik wil links bovenaan mijn eerste zaadje planten, daar rechts naast plaats ik sequentieel alle afval, tot ik de hele bovenkant heb gevuld en de rij eronder opnieuw met een zaadje begin. Dat klinkt als muziek in de oren tot je plots geheel per ongeluk met één millimetertje van een stuk verroest ijzer de jonge plant raakt. Boem, kapot, wortels overgesneden, en je kan opnieuw beginnen. In langere levels levert dat teleurstellingen op die hadden kunnen worden vermeden.
Conclusie
In het begin is Cloud Gardens een zeer fijne game. Jammer genoeg dat er te weinig variëteit is om hier ook meerdere dagen of weken intens van te kunnen genieten. Eenmaal de herhaling voelbaar wordt, daalt het enthousiasme om puzzel na puzzel te blijven afhaspelen. Al bij al een relaxerende game, maar verwacht er niet te veel van.
Pro
- In het begin leuke puzzels
- Rustgevend
- Best uitdagend
Con
- Geen enkele notie van het "waarom"
- Te snel te veel herhaling
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
16 juni 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Noio
Uitgever
- Coatsink
