Love it or hate it, maar JRPG’s zijn niet voor iedereen weggelegd. Hoewel ik het een fantastisch genre vind, moet ik toegeven dat ik er toch wat een haat-liefdeverhouding mee heb. Met games zoals Pokémon en Final Fantasy kon ik me uuuren bezighouden, maar er zijn ook games die ik al snel saai begon te vinden. Fire Emblem en Star Ocean bijvoorbeeld. Het kwam er steeds op neer dat ik naast de gameplay toch ook sterk getriggerd moest worden door het verhaal om me voldoende geboeid te houden en het spel uit te spelen. In welk kamp Astria Ascending zich bevindt, komen jullie te weten in onderstaande review!
Astria Ascending is een turn-based combat game van de hand van Artisan Studios. Ze staan gekend voor het maken van mooie en emotionele 2D RPG’s. Wie bekend is met de JRPG-wereld, zal ongetwijfeld enkele namen herkennen van personen die hebben meegewerkt aan de ontwikkeling van het spel. Denk maar aan schrijver Kazushige Nojima (Final Fantasy VII Remake en Final Fantasy X) of componist Hitoshi Sakimoto (Final Fantasy Tactics en Final Fantasy XII).
De vrede doorbroken
In Astria Ascending bevinden we ons in Orcanon, waar verschillende rassen vredig samenleven dankzij de kracht van ‘Harmony’, een soort vredesverdrag tussen de verschillende volkeren. Teneinde de vrede te bewaren eten ze een speciaal soort fruit, Harmelon genaamd. Wanneer men echter het fruit begint te weigeren, beginnen ook de problemen op te duiken. Ontevreden inwoners worden opstandig en stellen een leger van ‘Noises’ samen. Gelukkig zijn er nog halfgoden om orde op zaken te stellen.
Je hebt in totaal acht halfgoden ter beschikking om de wereld te redden. Eigenlijk zijn dit ook maar ‘gewone’ inwoners van Orcanon, die geselecteerd zijn om de ‘Harmony’ te beschermen. In ruil daarvoor krijgen ze krachten ter beschikking. Keerzijde van de medaille: na een periode van drie jaar worden ze vervangen door nieuwe halfgoden en houdt hun bestaan op. In ons verhaal zijn onze helden aan hun laatste termijn van drie maanden toegekomen. Spannend!
Een strijd op verschillende vlakken
Het spel begint bij het voorstellen van de acht hoofdpersonages. Tijdens de voorstelling merk je al snel dat het team een teambuilding zou kunnen gebruiken, want er lijken toch wat verborgen strubbelingen tussen onze helden. Heel veel achtergrondverhaal krijg je echter niet en zal je gaandeweg moeten leren door te vorderen in het spel en met alle NPC’s te praten die je tegenkomt. Op zich hoeft dat geen groot probleem te zijn, maar het zorgde er wel voor dat ik het in het begin allemaal nogal verwarrend en onduidelijk vond. Je krijgt een resem namen en rassen op je bord gesmeten, overgoten met een sausje van interpersoonlijke vetes, waardoor je toch snel door de bomen het bos niet meer ziet. Dat de interactie tussen de halfgoden in het begin amusant en grappig was ga ik niet ontkennen, maar na een tijdje begon het toch wat vervelend aan te voelen. Maar goed, niets dat ons tegenhoudt om aan het verhaal te beginnen!
Met de acht halfgoden aan het stuur dien je verschillende missies uit te voeren. Je stapt hierbij door een prachtige, handgetekende 2D-wereld, welke in de huidige 3D-tijden erg verfrissend aanvoelt. Doorheen je queeste kom je verschillende vijanden tegen. Hierbij heb je telkens vier van je helden ter beschikking. Het is te zeggen, vier tegelijk, want je kan tijdens elk gevecht ook wisselen van personages. Op basis van een turn-based gevecht dien je je vijanden te verslaan. Hierbij is het belangrijk om te weten welk soort tegenstander je voor je hebt, aangezien bepaalde aanvallen sterk zijn tegen de ene vijand, maar zwak tegen een andere. Val je een vijand aan met een spreuk waar hij net een weakness voor heeft, dan krijg je een focuspunt. Focuspunten kan je vervolgens verzamelen om je volgende aanval sterker te maken. Valt de vijand jou aan en vindt hij jouw zwakte, dan gaat er meteen een focuspunt af. Het is dus vooral kwestie van alle zwaktes van je tegenstander te leren kennen en je sterkste team te selecteren. In het begin wijst het allemaal zichzelf wel uit en kan je de vijanden makkelijk verslaan, maar naarmate je vordert zul je toch meer moeten nadenken over je aanvallen en komen er moeilijkheden bij zoals stuns, resists, poisons, et cetera. Ook zal je bij langere gevechten slimmer moeten omspringen met je resources om zeker het gevecht door te komen.
Elke halfgod heeft ook zijn eigen skill-tree, waar je nieuwe aanvallen kan vrijspelen en je personage sterker kan maken. Hierdoor krijg je een legio aan mogelijkheden. Dit maakt de soms vrij repetitieve gameplay toch wat veelzijdiger en interessanter. Steeds je hoofd erbij houden is de boodschap, want met acht personages wordt het soms wat onoverzichtelijk wat iedereen allemaal kan.
Een slepende queeste
Naast de hoofdverhaallijn kan je ook zijmissies uitvoeren of zelfs een token-minigame, genaamd J-Ster, spelen. De zijmissies zijn bedoeld om iets meer diepgang te geven aan het spel en je de personages iets beter te leren kennen, maar naar mijn mening voegt dit echter niet altijd even veel toe aan de game. Dat je voor deze zijmissies vaak dezelfde delen moet doorkruisen als bij de hoofdverhaallijn helpt niet meteen, zeker omdat de map aan zich al vrij ingewikkeld in elkaar zit, waardoor je vaak dezelfde plaatsen bezoekt en je heel wat tijd verliest. Wat de minigame betreft, moet ik toegeven dat het wel fijn in elkaar zit. Je strijdt tegen elkaar op een hexagonaal bordspel, waarbij elke speler een token moet inzetten. Ben je sterker dan de tokens naast die van jou, dan verkleuren deze in jouw kleur. Degene met de meeste tokens op het einde wint.
Astria Ascending is geen spel dat je zomaar even snel op een paar uurtjes uitspeelt. Reken op 25 tot 35 uur voor het hoofdverhaal en het dubbele als je alle zijmissies wil meenemen. Het is zeker en vast een charmant spel waar ik toch een aantal uren plezier heb aan beleefd. Helaas heeft het mij niet 100% weten te overtuigen. De reden is het feit dat ik nooit echt werd ‘meegezogen’ in het verhaal. Grootste boosdoener is de nogal magere verhaallijn en het feit dat ik emotionele binding miste met de personages. Het voelde allemaal wat aan als een relatie van tien jaar: is het nog tof? Jazeker, maar ’t nieuwe is er snel van af, waardoor je stiekem toch al eens aan een andere game begint te denken. In één keer uitspelen zonder tussendoor een ander spel op te starten zal er bij mij alvast niet inzitten.
Astria Ascending is een turn-based combat game van de hand van Artisan Studios. Ze staan gekend voor het maken van mooie en emotionele 2D RPG’s. Wie bekend is met de JRPG-wereld, zal ongetwijfeld enkele namen herkennen van personen die hebben meegewerkt aan de ontwikkeling van het spel. Denk maar aan schrijver Kazushige Nojima (Final Fantasy VII Remake en Final Fantasy X) of componist Hitoshi Sakimoto (Final Fantasy Tactics en Final Fantasy XII).
De vrede doorbroken
In Astria Ascending bevinden we ons in Orcanon, waar verschillende rassen vredig samenleven dankzij de kracht van ‘Harmony’, een soort vredesverdrag tussen de verschillende volkeren. Teneinde de vrede te bewaren eten ze een speciaal soort fruit, Harmelon genaamd. Wanneer men echter het fruit begint te weigeren, beginnen ook de problemen op te duiken. Ontevreden inwoners worden opstandig en stellen een leger van ‘Noises’ samen. Gelukkig zijn er nog halfgoden om orde op zaken te stellen.
Je hebt in totaal acht halfgoden ter beschikking om de wereld te redden. Eigenlijk zijn dit ook maar ‘gewone’ inwoners van Orcanon, die geselecteerd zijn om de ‘Harmony’ te beschermen. In ruil daarvoor krijgen ze krachten ter beschikking. Keerzijde van de medaille: na een periode van drie jaar worden ze vervangen door nieuwe halfgoden en houdt hun bestaan op. In ons verhaal zijn onze helden aan hun laatste termijn van drie maanden toegekomen. Spannend!
Een strijd op verschillende vlakken
Het spel begint bij het voorstellen van de acht hoofdpersonages. Tijdens de voorstelling merk je al snel dat het team een teambuilding zou kunnen gebruiken, want er lijken toch wat verborgen strubbelingen tussen onze helden. Heel veel achtergrondverhaal krijg je echter niet en zal je gaandeweg moeten leren door te vorderen in het spel en met alle NPC’s te praten die je tegenkomt. Op zich hoeft dat geen groot probleem te zijn, maar het zorgde er wel voor dat ik het in het begin allemaal nogal verwarrend en onduidelijk vond. Je krijgt een resem namen en rassen op je bord gesmeten, overgoten met een sausje van interpersoonlijke vetes, waardoor je toch snel door de bomen het bos niet meer ziet. Dat de interactie tussen de halfgoden in het begin amusant en grappig was ga ik niet ontkennen, maar na een tijdje begon het toch wat vervelend aan te voelen. Maar goed, niets dat ons tegenhoudt om aan het verhaal te beginnen!
Je stapt door een prachtige, handgetekende 2D-wereld, welke in de huidige 3D-tijden erg verfrissend aanvoelt.
Met de acht halfgoden aan het stuur dien je verschillende missies uit te voeren. Je stapt hierbij door een prachtige, handgetekende 2D-wereld, welke in de huidige 3D-tijden erg verfrissend aanvoelt. Doorheen je queeste kom je verschillende vijanden tegen. Hierbij heb je telkens vier van je helden ter beschikking. Het is te zeggen, vier tegelijk, want je kan tijdens elk gevecht ook wisselen van personages. Op basis van een turn-based gevecht dien je je vijanden te verslaan. Hierbij is het belangrijk om te weten welk soort tegenstander je voor je hebt, aangezien bepaalde aanvallen sterk zijn tegen de ene vijand, maar zwak tegen een andere. Val je een vijand aan met een spreuk waar hij net een weakness voor heeft, dan krijg je een focuspunt. Focuspunten kan je vervolgens verzamelen om je volgende aanval sterker te maken. Valt de vijand jou aan en vindt hij jouw zwakte, dan gaat er meteen een focuspunt af. Het is dus vooral kwestie van alle zwaktes van je tegenstander te leren kennen en je sterkste team te selecteren. In het begin wijst het allemaal zichzelf wel uit en kan je de vijanden makkelijk verslaan, maar naarmate je vordert zul je toch meer moeten nadenken over je aanvallen en komen er moeilijkheden bij zoals stuns, resists, poisons, et cetera. Ook zal je bij langere gevechten slimmer moeten omspringen met je resources om zeker het gevecht door te komen.
Elke halfgod heeft ook zijn eigen skill-tree, waar je nieuwe aanvallen kan vrijspelen en je personage sterker kan maken. Hierdoor krijg je een legio aan mogelijkheden. Dit maakt de soms vrij repetitieve gameplay toch wat veelzijdiger en interessanter. Steeds je hoofd erbij houden is de boodschap, want met acht personages wordt het soms wat onoverzichtelijk wat iedereen allemaal kan.
Een slepende queeste
Naast de hoofdverhaallijn kan je ook zijmissies uitvoeren of zelfs een token-minigame, genaamd J-Ster, spelen. De zijmissies zijn bedoeld om iets meer diepgang te geven aan het spel en je de personages iets beter te leren kennen, maar naar mijn mening voegt dit echter niet altijd even veel toe aan de game. Dat je voor deze zijmissies vaak dezelfde delen moet doorkruisen als bij de hoofdverhaallijn helpt niet meteen, zeker omdat de map aan zich al vrij ingewikkeld in elkaar zit, waardoor je vaak dezelfde plaatsen bezoekt en je heel wat tijd verliest. Wat de minigame betreft, moet ik toegeven dat het wel fijn in elkaar zit. Je strijdt tegen elkaar op een hexagonaal bordspel, waarbij elke speler een token moet inzetten. Ben je sterker dan de tokens naast die van jou, dan verkleuren deze in jouw kleur. Degene met de meeste tokens op het einde wint.
Astria Ascending is geen spel dat je zomaar even snel op een paar uurtjes uitspeelt. Reken op 25 tot 35 uur voor het hoofdverhaal en het dubbele als je alle zijmissies wil meenemen. Het is zeker en vast een charmant spel waar ik toch een aantal uren plezier heb aan beleefd. Helaas heeft het mij niet 100% weten te overtuigen. De reden is het feit dat ik nooit echt werd ‘meegezogen’ in het verhaal. Grootste boosdoener is de nogal magere verhaallijn en het feit dat ik emotionele binding miste met de personages. Het voelde allemaal wat aan als een relatie van tien jaar: is het nog tof? Jazeker, maar ’t nieuwe is er snel van af, waardoor je stiekem toch al eens aan een andere game begint te denken. In één keer uitspelen zonder tussendoor een ander spel op te starten zal er bij mij alvast niet inzitten.
Conclusie
Astria Ascending is een visueel prachtige 2D, turn-based combat JRPG, dat garant staat voor heel wat uren gameplay. Na een beloftevolle start weet het spel echter niet 100% te bevestigen. Vooral het vrij sobere verhaal en de trage karakterontwikkeling van de hoofdpersonages maakten dat ik niet volledig werd meegezogen in het spel. Ben je echt op zoek naar een nieuwe JRPG, dan kan je Astria Ascending zeker een kans geven, maar mensen die minder thuis zijn in het genre zou ik aanraden om eerst met iets anders te beginnen.
Pro
- Leuk artwork
- Heel uitgebreide skill-tree
Con
- Vrij sober verhaal
- Het exploratie-gedeelte wordt snel saai
- Zijmissies voegen iets te weinig toe
6
Over
Beschikbaar vanaf
30 september 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Artisan Studios
Uitgever
- Dear Villagers
