In 2016 werd in Taiwan de nieuwe ontwikkelingsstudio Acme Gamestudio opgericht en vorige maand konden we eindelijk hun debuuttitel Asterigos: Curse of the Stars ontdekken. Een snelle blik zou je doen kunnen vermoeden dat het spel een kloon is van Immortals: Fenyx Rising, maar niets is minder waar. De setting doet dan wel denken aan Immortals, maar de makers haalden hun inspiratie vooral bij een ander soort van spellen, met name het soulslike-genre dat gepopulariseerd werd door de Japanners van FromSoftware.
De vergelijking met Immorals komt vooral tot stand doordat beide spellen geïnspireerd zijn op de Oud-Griekse cultuur en beide spellen een roodharige heldin als hoofdpersonage hebben. In Asterigos: Curse of the Stars speel je als Hilda van het Northwind Legion, die in de eens machtige stad Aphes op zoek gaat naar haar medesoldaten, onder wie haar vader en broers zich ook bevinden. Deze stad wordt nu geplaagd door een mysterieuze vloek en een geheimzinnige sekte. Bovendien bevindt Aphes zich in een tweespalt waarbij jij gerekruteerd wordt door Minerva, de leidster van de Adherents, die in ruil voor jouw hulp om de vloek op te heffen en haar voormalige partner Euminides te stoppen, jou op weg helpt in je zoektocht naar je vader.
Soulslike light
Verder doen de grafische stijl en het kleurenpalet ook nog denken aan Immortals, maar daar houdt de vergelijking op. Asterigos ontpopt zich namelijk al snel als een vrij klassieke actie-RPG die de mosterd gaat halen bij Dark Souls en andere gelijkaardige titels. Veel van de gekende ingrediënten vind je terug in Asterigos, zoals het onderling verbonden leveldesign met tal van shortcuts, de uitdagende gevechten, het gebruik van een staminasysteem en de checkpoints waar je respawnt nadat je sterft. Maar op andere vlakken kiest het spel voor een andere richting. Zo gebruik je bijvoorbeeld geen stamina voor je aanvallen, enkel om te lopen, aanvallen te blokkeren en te ontwijken. Je verliest ook geen ervaringspunten wanneer je sterft en er is geen "estus flask"-mechanisme, enkel klassieke healing potions. Het aantal stats dat je kan verbeteren wanneer je in level stijgt, is ook beperkt tot drie stats.
Zoals je al kan vermoeden, schotelt Asterigos ons een lichtere soulslike-ervaring voor, eentje die minder complex en meer toegankelijk is dan wat we gewend zijn van FromSoftware. De uitdaging is in het algemeen al enkele treden lager, maar net zoals bij Steelrising en The Last Oricru kan je hier ook kiezen voor een makkelijkere moeilijkheidsgraad. Op deze moeilijkheidsgraad speelt Asterigos meer als een normale actie-RPG en zal je veel minder het loodje leggen. Voor zij die afgeschrikt worden door de moeilijkheidsgraad van de echte soulslike-titels, is Asterigos een leuke kennismaking met het genre. Voor veteranen is dit dan weer eerder een leuk tussendoortje dat je vooral wilt spelen voor de setting en de sfeer. Hoewel soulslike-titels vaak duister zijn, is Asterigos eerder kleurrijk en speelser kwa stijl, al zijn er ook wel duistere elementen aanwezig.
Keerzijde van de medaille
Deze vereenvoudiging van het genre heeft hier echter ook zijn nadelen. Zo zijn er slechts zes wapens in het spel, waar je trouwens vanaf het begin toegang tot krijgt, en is er ook geen uitrusting voor je personage in het spel. Hierdoor krijg je minder de kans om je personage te ontwikkelen. Je kan Hilda wel enigszins ontwikkelen via de skill tree, maar deze vond ik vrij onoverzichtelijk, mede omdat ze hiervoor de vorm van sterrebeelden kozen en de knooppunten die je moet kopen geen informatie geven tenzij je ze selecteert. Verder was het gevechtssysteem ook wat te eenvoudig naar mijn smaak. Naast de speciale aanvallen, heb je slechts twee aanvalsknoppen en deze zijn toegewezen aan de twee wapens die je draagt op dat moment. Je kan dus bijvoorbeeld een zwaard en schild dragen, samen met een staf voor magische afstandsaanvallen, maar combo's vormen zit er dus niet in. Je zal dus voornamelijk één aanval zitten spammen in afwachting tot je genoeg energie hebt om een speciale aanval uit te voeren.
Op het vlak van het verhaal laat Asterigos ook enkele steken vallen. Het spel probeert je te betrekken in een op het eerste zicht boeiend relaas van een gedoemde stad, maar leunt hiervoor teveel op de documenten en andere tekstobjecten die je vindt in de spelwereld en de veelvuldige gesprekken tussen de personages. In plaats van te kiezen voor cutscenes, worden de dialogen weergegeven door tekstkaders waarbij de personages statisch tegenover elkaar staan. Helaas is dit niet de meest boeiende manier om dit verhaal te brengen, maar wie de tijd niet investeert in het lezen van de grote hoeveelheid tekst, die niet altijd even interessant is trouwens, zal snel het overzicht verliezen. Waar ik wel onder de indruk van was, waren de knappe tussenfilmpjes die je te zien krijgt na het voltooien van een gebied en die een soort reflectie bieden op de gebeurtenissen gerelateerd aan dit gebied.
Helaas heeft Asterigos ten slotte ook te kampen met enkele technische mankementen. Denk hierbij aan de typische bugs en glitches zoals vijanden die ergens vast komen te zitten of van een klif lopen tot objecten die plots verdwijnen. Zelf heb ik ook één keer vastgezeten in de omgeving en heb ik een item moeten gebruiken om mij hieruit te transporteren. Verder zijn de textures hier en daar wat flets en heeft het spel een te beperkte draw distance, waardoor vijanden op een zekere afstand zich precies lijken voort te bewegen aan 10 frames per seconde. Deze kleine problemen zijn nooit heel storend, maar het zijn schoonheidsfoutjes die je liever niet ziet in in een spel. Desalniettemin is Asterigos: Curse of the Stars voor een debuuttitel van een kleine studio alvast een geslaagde onderneming.
De vergelijking met Immorals komt vooral tot stand doordat beide spellen geïnspireerd zijn op de Oud-Griekse cultuur en beide spellen een roodharige heldin als hoofdpersonage hebben. In Asterigos: Curse of the Stars speel je als Hilda van het Northwind Legion, die in de eens machtige stad Aphes op zoek gaat naar haar medesoldaten, onder wie haar vader en broers zich ook bevinden. Deze stad wordt nu geplaagd door een mysterieuze vloek en een geheimzinnige sekte. Bovendien bevindt Aphes zich in een tweespalt waarbij jij gerekruteerd wordt door Minerva, de leidster van de Adherents, die in ruil voor jouw hulp om de vloek op te heffen en haar voormalige partner Euminides te stoppen, jou op weg helpt in je zoektocht naar je vader.
Soulslike light
Verder doen de grafische stijl en het kleurenpalet ook nog denken aan Immortals, maar daar houdt de vergelijking op. Asterigos ontpopt zich namelijk al snel als een vrij klassieke actie-RPG die de mosterd gaat halen bij Dark Souls en andere gelijkaardige titels. Veel van de gekende ingrediënten vind je terug in Asterigos, zoals het onderling verbonden leveldesign met tal van shortcuts, de uitdagende gevechten, het gebruik van een staminasysteem en de checkpoints waar je respawnt nadat je sterft. Maar op andere vlakken kiest het spel voor een andere richting. Zo gebruik je bijvoorbeeld geen stamina voor je aanvallen, enkel om te lopen, aanvallen te blokkeren en te ontwijken. Je verliest ook geen ervaringspunten wanneer je sterft en er is geen "estus flask"-mechanisme, enkel klassieke healing potions. Het aantal stats dat je kan verbeteren wanneer je in level stijgt, is ook beperkt tot drie stats.
Zoals je al kan vermoeden, schotelt Asterigos ons een lichtere soulslike-ervaring voor, eentje die minder complex en meer toegankelijk is dan wat we gewend zijn van FromSoftware. De uitdaging is in het algemeen al enkele treden lager, maar net zoals bij Steelrising en The Last Oricru kan je hier ook kiezen voor een makkelijkere moeilijkheidsgraad. Op deze moeilijkheidsgraad speelt Asterigos meer als een normale actie-RPG en zal je veel minder het loodje leggen. Voor zij die afgeschrikt worden door de moeilijkheidsgraad van de echte soulslike-titels, is Asterigos een leuke kennismaking met het genre. Voor veteranen is dit dan weer eerder een leuk tussendoortje dat je vooral wilt spelen voor de setting en de sfeer. Hoewel soulslike-titels vaak duister zijn, is Asterigos eerder kleurrijk en speelser kwa stijl, al zijn er ook wel duistere elementen aanwezig.
Keerzijde van de medaille
Deze vereenvoudiging van het genre heeft hier echter ook zijn nadelen. Zo zijn er slechts zes wapens in het spel, waar je trouwens vanaf het begin toegang tot krijgt, en is er ook geen uitrusting voor je personage in het spel. Hierdoor krijg je minder de kans om je personage te ontwikkelen. Je kan Hilda wel enigszins ontwikkelen via de skill tree, maar deze vond ik vrij onoverzichtelijk, mede omdat ze hiervoor de vorm van sterrebeelden kozen en de knooppunten die je moet kopen geen informatie geven tenzij je ze selecteert. Verder was het gevechtssysteem ook wat te eenvoudig naar mijn smaak. Naast de speciale aanvallen, heb je slechts twee aanvalsknoppen en deze zijn toegewezen aan de twee wapens die je draagt op dat moment. Je kan dus bijvoorbeeld een zwaard en schild dragen, samen met een staf voor magische afstandsaanvallen, maar combo's vormen zit er dus niet in. Je zal dus voornamelijk één aanval zitten spammen in afwachting tot je genoeg energie hebt om een speciale aanval uit te voeren.
Op het vlak van het verhaal laat Asterigos ook enkele steken vallen. Het spel probeert je te betrekken in een op het eerste zicht boeiend relaas van een gedoemde stad, maar leunt hiervoor teveel op de documenten en andere tekstobjecten die je vindt in de spelwereld en de veelvuldige gesprekken tussen de personages. In plaats van te kiezen voor cutscenes, worden de dialogen weergegeven door tekstkaders waarbij de personages statisch tegenover elkaar staan. Helaas is dit niet de meest boeiende manier om dit verhaal te brengen, maar wie de tijd niet investeert in het lezen van de grote hoeveelheid tekst, die niet altijd even interessant is trouwens, zal snel het overzicht verliezen. Waar ik wel onder de indruk van was, waren de knappe tussenfilmpjes die je te zien krijgt na het voltooien van een gebied en die een soort reflectie bieden op de gebeurtenissen gerelateerd aan dit gebied.
Het spel probeert je te betrekken in een op het eerste zicht boeiend relaas van een gedoemde stad.
Helaas heeft Asterigos ten slotte ook te kampen met enkele technische mankementen. Denk hierbij aan de typische bugs en glitches zoals vijanden die ergens vast komen te zitten of van een klif lopen tot objecten die plots verdwijnen. Zelf heb ik ook één keer vastgezeten in de omgeving en heb ik een item moeten gebruiken om mij hieruit te transporteren. Verder zijn de textures hier en daar wat flets en heeft het spel een te beperkte draw distance, waardoor vijanden op een zekere afstand zich precies lijken voort te bewegen aan 10 frames per seconde. Deze kleine problemen zijn nooit heel storend, maar het zijn schoonheidsfoutjes die je liever niet ziet in in een spel. Desalniettemin is Asterigos: Curse of the Stars voor een debuuttitel van een kleine studio alvast een geslaagde onderneming.
Conclusie
Hoewel Asterigos: Curse of the Stars zeker niet de beste game is in zijn genre, wist het spel me wel te charmeren met zijn bijzondere setting en spelwereld. Bovendien is het dankzij zijn toegankelijkheid een ideaal instapspel voor zij die zich willen wagen aan een soulslike maar afgeschrikt worden door het onvergeeflijke karakter van dit soort spellen. Helaas zijn er wel wat technische tekortkoming merkbaar, mochten de gevechten wat meer diepgang hebben en kon het verhaal ook iets meer focus gebruiken.
Pro
- Boeiende setting
- Fijne spelwereld om te verkennen
- Toegankelijk voor een soulslike
Con
- Technische mankementen
- Verhaal soms moeilijk te volgen
- Gevechtssysteem laat te wensen over
7
Over
Beschikbaar vanaf
11 oktober 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- RPG
Ontwikkelaar
- Acme Gamestudio
Uitgever
- tinyBuild
