Ik kan me enkel bij het argument aansluiten dat assertiviteit een goede eigenschap is, maar je uiteindelijk beter je 100 m sprint oefent dan je boksvaardigheden. Je zit met een groepje tuig, dat veelal weinig te verliezen heeft. Daar als een soortement verdediger van de goede waarden proberen tegenin te gaan lijkt me iets dat enkel slecht kan aflopen. Hoogstwaarschijnlijk hebben er wel al familieleden en/of leerkrachten ooit geprobeerd om zo'n gevallen wat te kalmeren. Op het moment zelf is dat gewoon een aanleiding om te vechten die ze graag zien komen.
En wat ga je dan doen uiteindelijk? In het beste geval gebeurt er niets of heb je wat kleerscheuren. Maar misschien kom je verkeerd terecht of krijg je een slag in het oog, daarvoor zijn er al geen wapens nodig. En dan heb je levenslang nog negatieve effecten van één stom incident dat zo'n tuig de week erna al is vergeten. En dat zeg ik dan als powerlifter van 110 kg uiteindelijk.
Wij zijn gewoon als "volk" conflictmijdend geworden omdat het niet meer nodig is, we leven in vredevolle tijden met al bij al weinig geweld waarmee we geconfronteerd worden. Ik volg met een half oog ook de actualiteit in Mexico, en daar ligt dat helemaal anders natuurlijk. Daar wordt een bus overvallen maar kan de buschauffeur nog een dader in de bus houden door de deur te sluiten en weg te rijden, en wordt die kerel een dag later niet helemaal intact teruggevonden, nadat de "slachtoffers" hun beurt hebben gehad. Daar kan je een vuistgevecht krijgen met zowat elke macho als je begint over zijn moeder. Is dat beter? Ik denk het uiteindelijk niet.
Wat ik wel als een (negatief) toekomstbeeld zie is een meer verdeelde maatschappij. De maatschappelijke bovenlaag die dezelfde locaties frequenteert, zij het dan veel meer afgeschermd dan nu, om de onderlaag buiten te houden. Een onderlaag die dan maar in hun eigen gebied en onder hun eigen leden elkaar moet bekampen. Mijn vrouw is gewoon van mening dat dit bij een goede opvoeding hoort: leren weg te blijven van bepaalde mensen omdat ze enkel maar problemen met zich meebrengen. Mensen beoordelen op hoe ze spreken en hoe ze eruit zien. De klassenmaatschappij die nooit echt is weggeweest.
En wat ga je dan doen uiteindelijk? In het beste geval gebeurt er niets of heb je wat kleerscheuren. Maar misschien kom je verkeerd terecht of krijg je een slag in het oog, daarvoor zijn er al geen wapens nodig. En dan heb je levenslang nog negatieve effecten van één stom incident dat zo'n tuig de week erna al is vergeten. En dat zeg ik dan als powerlifter van 110 kg uiteindelijk.
Wij zijn gewoon als "volk" conflictmijdend geworden omdat het niet meer nodig is, we leven in vredevolle tijden met al bij al weinig geweld waarmee we geconfronteerd worden. Ik volg met een half oog ook de actualiteit in Mexico, en daar ligt dat helemaal anders natuurlijk. Daar wordt een bus overvallen maar kan de buschauffeur nog een dader in de bus houden door de deur te sluiten en weg te rijden, en wordt die kerel een dag later niet helemaal intact teruggevonden, nadat de "slachtoffers" hun beurt hebben gehad. Daar kan je een vuistgevecht krijgen met zowat elke macho als je begint over zijn moeder. Is dat beter? Ik denk het uiteindelijk niet.
Wat ik wel als een (negatief) toekomstbeeld zie is een meer verdeelde maatschappij. De maatschappelijke bovenlaag die dezelfde locaties frequenteert, zij het dan veel meer afgeschermd dan nu, om de onderlaag buiten te houden. Een onderlaag die dan maar in hun eigen gebied en onder hun eigen leden elkaar moet bekampen. Mijn vrouw is gewoon van mening dat dit bij een goede opvoeding hoort: leren weg te blijven van bepaalde mensen omdat ze enkel maar problemen met zich meebrengen. Mensen beoordelen op hoe ze spreken en hoe ze eruit zien. De klassenmaatschappij die nooit echt is weggeweest.
