Tegenwoordig staat ontwikkelstudio CD Projekt RED bekend om de leugens die het verspreidde over het catastrofale Cyberpunk 2077, de game die het open world genre moest heruitvinden. Helaas is het op alle platformen geflopt en zit er een onherstelbare deuk in de reputatie van de Polen. Een aantal jaar geleden werden ze nog geprezen voor The Witcher 3, volgens velen de beste game van het laatste decennium. Voor mij (net zoals Cyberpunk) een overroepen, onhandige en enorm slechte game. “WAT?!” hoor ik je denken. Hou de rieken en fakkels nog maar even op zak en blaas de manhunt af. Ik ga in deze Rage Quit proberen uit te leggen wat er zo verschrikkelijk is aan het ‘fantastische’ Witcher 3.
We spreken 2015, ik was een kotstudent die zich vooral bezighield met films en series, filmrecensies schrijven en gamen met een van mijn beste kameraden. En ook nog wat studeren, natuurlijk… Ik had pas een PS4 aangeschaft en vond het aanbod aan games erg beperkt. Na de zoveelste keer een nutteloze missie van GTA: Online voltooid te hebben, werd het wel tijd voor iets nieuws. Sidenote: in 2021 hebben we nog steeds geen nieuwe GTA en dat doet pijn. Al snel werd het duidelijk dat er één game met kop en schouders bovenuit stak: The Witcher 3. De RPG was een aantal maanden voor mijn zoektocht uitgekomen en kreeg eigenlijk alleen maar goede commentaren. Meestal liggen mijn verwachtingen niet erg hoog, maar ik werd toch enigszins geprikkeld. 60 euro en een aantal ongeduldige uren wachten later (dankzij de miezerige downloadsnelheid van 1MB/s, merci aan de kotbaas) kon ik er eindelijk aan beginnen.
Wat een fantastische graphics, dacht ik bij mezelf. Eindelijk zou de PlayStation 4 alles uit zijn mars kunnen halen en zijn grafische kracht bovenhalen. En het zag er ook prachtig uit, dan heb ik over het hoofdmenu en de cutscenes. De in-game graphics waren al een pak minder, anti-aliasing was duidelijk geen prioriteit voor de dev. Ik besloot om mij niet te focussen op de graphics, wel op de ‘vloeiende’ gameplay, het ‘ongelofelijke’ verhaal en de ‘uitmuntende’ dialogen. Er kan misschien veel gezegd worden over The Witcher 3, maar vloeiend, ongelofelijk en uitmuntend is de game zeker niet. Na de tutorial moet je direct je eerste echte gevecht doorstaan en dat is een hele uitdaging. Het lukte me niet om op de juiste vijand te locken, laat staan om hem op een mooie manier af te maken. De besturing voelde gewoon enorm sloom aan. Je krijgt als speler gewoon weinig keuze: fast attack of strong attack. De schade die je aanbrengt per aanval is praktisch hetzelfde, dus je hebt weinig reden om ze allebei te upgraden. Signs en potions gebruiken is enorm omslachtig en zelfs al heb je ook een kruisboog en bommen, er is amper reden om ze te gebruiken. De zwakheden van je vijanden uitbuiten maakt vrij weinig uit. Fast attack, vaak genoeg ontwijken en bepaalde signs werken altijd. Gevechten zijn grotendeels altijd hetzelfde, ongeacht tegen welke type vijand je vecht, dus ze worden heel snel heel saai. “Geen probleem”, dacht ik, “er zal wel een oplossing voor te vinden zijn!” Maar niets bleek minder waar. Ik vond enorm veel mensen met hetzelfde probleem en fans die zeiden om andere control schemes te proberen of instellingen te veranderen. Ik heb al hun suggesties geprobeerd, maar niets hielp. De gevechten bleven raar aanvoelen…
Na een paar dagen besloot ik Geralt een nieuwe kans te geven, deze keer om te zien of zijn dialogen mij zouden kunnen overtuigen. Ik weet niet welke onmensen zeiden dat deze dialogen fantastisch waren en het een van de beste scripts in games ooit was. Belachelijk. Geralt is een van de meest onsympathieke protagonisten die ik in lange tijd gezien heb. Antiheld? Neen. Hij moet gewoon sympathiek overkomen. Maar hoe kan een hoofdpersonage überhaupt in goede aarde vallen als hij amper deftige volzinnen uitspuugt? Als je weet dat er 35 uur aan conversatie is, verwacht je toch wel dat ze van een degelijk niveau zijn. En ze zijn wel goed geschreven en voelen realistisch aan, ze barsten eigenlijk van de kwaliteit, maar deze protagonist verpest het allemaal. Hij toont geen emoties, en dat kan dan wel een Witcher-ding zijn, het stoort mij mateloos. Dat zorgt ervoor dat ik mij niet kan inleven in zijn gedachten. Hij heeft geen zwaktes, is goed in alles wat hij doet en heel de wereld draait om hem (lees: iedereen die je ontmoet kent hem, heeft een mening, en legt zijn volledige focus op Geralt). Dat gevoel had ik niet bij andere games in het genre, omdat je daar vaak nog bezig bent aan je hero's journey.
Ik dacht dat ik mij vergist had van genre, en dat het om een adventure game ging in plaats van een RPG. Kort voor ik hieraan begon, had ik net Fallout gespeeld. Een game waar je je personage echt wel naar jouw hand kan zetten. Wil je eerder een smooth talker, greedy son of a bitch of guns blazing speelstijl? Dat was allemaal geen probleem. Maar Geralt blijft een Witcher, met zijn eigen persoonlijkheid en geschiedenis. Anders dan in concurrenten Fallout en Mass Effect kan je de geschiedenis én persoonlijkheid van je personage niet kiezen.
Tijdens de quests wordt je handje teveel vastgehouden, vooral tijdens het detectivewerk. Geralt doet al het denken in jouw plaats en je kan problemen niet oplossen hoe jij dat wil. Toegegeven, het is niet gemakkelijk om die keuzes in een game te steken, maar ze konden het toch beter ontwerpen. Alle clues worden gevonden door de Witcher Sense, waarbij ze in het rood worden gemarkeerd. Het is niet alleen enorm lineair, je wordt als speler ook niet uitgedaagd om na te denken over wat er gebeurd is, want zoals eerder gezegd doet Geralt dat in jouw plaats. Als je het dan over een role playing game hebt, is dat aspect toch enorm slecht uitgewerkt. Het zou dan beter geweest zijn, vind ik, als de Witcher Sense wat minder effectief was, de markeringen minder aanwezig waren en dialoogopties soms ook niet klopten à la L.A. Noire.
We spreken 2015, ik was een kotstudent die zich vooral bezighield met films en series, filmrecensies schrijven en gamen met een van mijn beste kameraden. En ook nog wat studeren, natuurlijk… Ik had pas een PS4 aangeschaft en vond het aanbod aan games erg beperkt. Na de zoveelste keer een nutteloze missie van GTA: Online voltooid te hebben, werd het wel tijd voor iets nieuws. Sidenote: in 2021 hebben we nog steeds geen nieuwe GTA en dat doet pijn. Al snel werd het duidelijk dat er één game met kop en schouders bovenuit stak: The Witcher 3. De RPG was een aantal maanden voor mijn zoektocht uitgekomen en kreeg eigenlijk alleen maar goede commentaren. Meestal liggen mijn verwachtingen niet erg hoog, maar ik werd toch enigszins geprikkeld. 60 euro en een aantal ongeduldige uren wachten later (dankzij de miezerige downloadsnelheid van 1MB/s, merci aan de kotbaas) kon ik er eindelijk aan beginnen.
Wat een fantastische graphics, dacht ik bij mezelf. Eindelijk zou de PlayStation 4 alles uit zijn mars kunnen halen en zijn grafische kracht bovenhalen. En het zag er ook prachtig uit, dan heb ik over het hoofdmenu en de cutscenes. De in-game graphics waren al een pak minder, anti-aliasing was duidelijk geen prioriteit voor de dev. Ik besloot om mij niet te focussen op de graphics, wel op de ‘vloeiende’ gameplay, het ‘ongelofelijke’ verhaal en de ‘uitmuntende’ dialogen. Er kan misschien veel gezegd worden over The Witcher 3, maar vloeiend, ongelofelijk en uitmuntend is de game zeker niet. Na de tutorial moet je direct je eerste echte gevecht doorstaan en dat is een hele uitdaging. Het lukte me niet om op de juiste vijand te locken, laat staan om hem op een mooie manier af te maken. De besturing voelde gewoon enorm sloom aan. Je krijgt als speler gewoon weinig keuze: fast attack of strong attack. De schade die je aanbrengt per aanval is praktisch hetzelfde, dus je hebt weinig reden om ze allebei te upgraden. Signs en potions gebruiken is enorm omslachtig en zelfs al heb je ook een kruisboog en bommen, er is amper reden om ze te gebruiken. De zwakheden van je vijanden uitbuiten maakt vrij weinig uit. Fast attack, vaak genoeg ontwijken en bepaalde signs werken altijd. Gevechten zijn grotendeels altijd hetzelfde, ongeacht tegen welke type vijand je vecht, dus ze worden heel snel heel saai. “Geen probleem”, dacht ik, “er zal wel een oplossing voor te vinden zijn!” Maar niets bleek minder waar. Ik vond enorm veel mensen met hetzelfde probleem en fans die zeiden om andere control schemes te proberen of instellingen te veranderen. Ik heb al hun suggesties geprobeerd, maar niets hielp. De gevechten bleven raar aanvoelen…
Na een paar dagen besloot ik Geralt een nieuwe kans te geven, deze keer om te zien of zijn dialogen mij zouden kunnen overtuigen. Ik weet niet welke onmensen zeiden dat deze dialogen fantastisch waren en het een van de beste scripts in games ooit was. Belachelijk. Geralt is een van de meest onsympathieke protagonisten die ik in lange tijd gezien heb. Antiheld? Neen. Hij moet gewoon sympathiek overkomen. Maar hoe kan een hoofdpersonage überhaupt in goede aarde vallen als hij amper deftige volzinnen uitspuugt? Als je weet dat er 35 uur aan conversatie is, verwacht je toch wel dat ze van een degelijk niveau zijn. En ze zijn wel goed geschreven en voelen realistisch aan, ze barsten eigenlijk van de kwaliteit, maar deze protagonist verpest het allemaal. Hij toont geen emoties, en dat kan dan wel een Witcher-ding zijn, het stoort mij mateloos. Dat zorgt ervoor dat ik mij niet kan inleven in zijn gedachten. Hij heeft geen zwaktes, is goed in alles wat hij doet en heel de wereld draait om hem (lees: iedereen die je ontmoet kent hem, heeft een mening, en legt zijn volledige focus op Geralt). Dat gevoel had ik niet bij andere games in het genre, omdat je daar vaak nog bezig bent aan je hero's journey.
Ik dacht dat ik mij vergist had van genre, en dat het om een adventure game ging in plaats van een RPG. Kort voor ik hieraan begon, had ik net Fallout gespeeld. Een game waar je je personage echt wel naar jouw hand kan zetten. Wil je eerder een smooth talker, greedy son of a bitch of guns blazing speelstijl? Dat was allemaal geen probleem. Maar Geralt blijft een Witcher, met zijn eigen persoonlijkheid en geschiedenis. Anders dan in concurrenten Fallout en Mass Effect kan je de geschiedenis én persoonlijkheid van je personage niet kiezen.
Overroepen, onhandig, lineair...
Tijdens de quests wordt je handje teveel vastgehouden, vooral tijdens het detectivewerk. Geralt doet al het denken in jouw plaats en je kan problemen niet oplossen hoe jij dat wil. Toegegeven, het is niet gemakkelijk om die keuzes in een game te steken, maar ze konden het toch beter ontwerpen. Alle clues worden gevonden door de Witcher Sense, waarbij ze in het rood worden gemarkeerd. Het is niet alleen enorm lineair, je wordt als speler ook niet uitgedaagd om na te denken over wat er gebeurd is, want zoals eerder gezegd doet Geralt dat in jouw plaats. Als je het dan over een role playing game hebt, is dat aspect toch enorm slecht uitgewerkt. Het zou dan beter geweest zijn, vind ik, als de Witcher Sense wat minder effectief was, de markeringen minder aanwezig waren en dialoogopties soms ook niet klopten à la L.A. Noire.
Conclusie
Ik zou eerlijk gezegd nog wel even kunnen doorgaan met het afbreken van mijn grootste miskoop ooit, maar ik denk dat het wel duidelijk is zo. Na talloze pogingen om de goede aspecten te zien, kan ik gewoonweg niet genieten van de doldwaze avonturen van onze zwijgzame Witcher. Of ik het ooit nog een kans geef? Misschien wel op PC, maar dan met zoveel mods dat ik de base game zelfs niet meer herken.
Over
Beschikbaar vanaf
18 mei 2015
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- CD Projekt RED
Uitgever
- CD Projekt RED
