The Miracle zal het dit keer anders aanpakken. Ze gaat namelijk een kind baren dat in haar plaats de wereld opnieuw grote zorgen mag bezorgen. Dus onze Penitent One mag alweer zijn kleerkast openen om zijn donkerpaarse vechtpakje uit te halen en zijn allerlangste punthoed te zoeken. Indien hij tussendoor een paar klappen incasseert, kan hij nog steeds zijn mysterieuze flesjes gebruiken om wat te recupereren. En het spel opslaan doet hij ook nog altijd geknield aan een kerkstoel met ingebouwd altaar, Prie-Dieu genaamd. Inderdaad, uitwendig lijkt er niet al te veel veranderd in deze sequel. Of doe ik met deze korte samenvatting, welke zo de conclusie van deze review zou kunnen vormen, nu echt afbreuk aan deze tweede Blasphemous? Grotendeels wel, en gelukkig maar!
Blasphemous II
is net als zijn voorganger een pixelated, indie Soulslike welke zich afspeelt in een etherisch en duister universum. In deze game ligt de focus op de metroidvanische exploratie en de bloederige combat gameplay. Al kan de intrigerende maar sinistere lore, welke deel uitmaakt van een allegorie van het zielenrijk voor heiligschenners, evenmin genegeerd worden. Het lugubere spel lanceert op 24 augustus voor Nintendo Switch, Xbox Series X|S, PlayStation 5 en pc. Voor deze review werd de pc-versie getest.
Toch zijn er wel degelijk verschillen. Seconden ver in het spel sta je namelijk plots voor een initiële wapenkeuze, als startpunt voor je toekomstige arsenaal. In de eerste game daarentegen zat enkel Mea Culpa, je toenmalige zwaard, aan je hand vastgekleefd. Als eerste optie kun je gaan voor de Veredicto, een morgenster om u tegen te zeggen, voor de brute geweldenaars dus. Anderen zullen tijdens de combat misschien meer gebaat zijn met Sarmiento en Centella, het onafscheidelijk snel uithalende zwaardenduo welke een degelijke afweer biedt wanneer de block op het juiste moment uitgevoerd wordt. Als derde en laatste keuze heb je de Ruego Al Alba, een gigantisch kromzwaard dat eveneens over block-capaciteiten beschikt, maar vooral een compromis lijkt tussen het hierboven vermelde wapenarsenaal. Via een bloedpact mogen jouw vijanden hun wonden dan wel tussendoor helen, indien je ze niet snel genoeg afmaakt met dat kolossale piratenzwaard. Ja, zoals je al wat tussen de regels door kan lezen, heeft elk wapen in Blasphemous II zijn specifieke voordelen en nadelen. Na deze drie grondig uit te testen, blijkt de onderlinge balans ook zeker voldoende evenwichtig uitgewerkt. Alle drie kunnen ze vijanden een stun bezorgen na een paar stevige uithalen. Maar, tegelijk beschikken ze over voldoende flaws, zeker in hun speciale moves, waardoor je de strijd vooral naar de omstandigheden moet aanpakken.
Daar blijft het echter niet bij. Je vindt nu in het dorp meerdere winkels terug waar je via de verworven Tears of Atonement handige perks en items kan aanschaffen. Ook lijkt het spel iets vergevingsgezinder, want geregeld is er een Prie-Dieu waar je de progressie kan opslaan. Maar daartegenover staat wel dat je overlevingskansen in een aantal scenario's ietwat lager lijken te liggen. Tijdens bepaalde gevechten kun je nu namelijk in situaties belanden waar je onmogelijk uit verlost geraakt, behalve via de dood dan. Terwijl in de eerste game een goed getimede dodge doorheen de vijand zelf steevast soelaas bood, lukt dat in deze editie vaak niet meer.
Als laatste opvallende verschil blijkt de standaard knoppenlay-out een beetje aangepast. Namelijk de knoppen voor het oprapen van het eerder verloren Fervour en voor heal, via de felbegeerde flesjes, werden met elkaar verwisseld. Ook het klimmen vereist niet meer het gebruik van twee knoppen, wat ik persoonlijk een verbetering vind. Deze vernieuwingen impliceren evenwel geen impactvolle veranderingen in de gameplay, want zoiets went natuurlijk snel. Het knoppenschema kan daarnaast naar believen aangepast worden.
Natuurlijk word je zwaar afgestraft wanneer je omgevingen gaat opzoeken waar Penitent One absoluut niet klaar voor is. De uitdaging én tegelijk kunst van Blasphemous bestaat er net in om telkens de juiste richtingen in te slaan, om vervolgens zo sterk als mogelijk voor de dag te komen eenmaal het om de knikkers gaat. In die optiek verschilt het gehalte rinse and repeat en trial and error including learning niet zodanig veel van pakweg een Elden Ring. Het brute, weinig vergevingsgezinde maar bij succes uiterst voldoeninggevende spelletje is ook daarom niet voor iedereen weggelegd. De wereld is wederom volgestouwd met van die zichzelf herhalende, lastige vijanden die blijven doorgaan met je tot moes te meppen tot de levensstrook volledig leeg is en de Bile Flasks opgebruikt zijn.
Ook de complexiteit in de balans tussen voordelen en nadelen voor je build, gekoppeld aan de bovenzinnelijke lore, zijn weer nadrukkelijk van de partij. Inderdaad, die te verzamelen relikwieën, Rosary Beads, Altarpieces of Favours, Weapon Memories, Marks of Martyrdom, Tears of Atonement, Afflictum, Verses en Chants kunnen aanvankelijk erg overweldigend overkomen. Zelfs wanneer je de eerste game speelde, maar deze al lang niet meer aangeraakt hebt. Want neen, de cryptische uitleg in het inventory-menu vertelt je inderdaad nog steeds niet welke de beste keuzes of combinaties zullen zijn. Maar net dat is eigenlijk a fun part of the game, om de effecten van die meest beloftevolle items telkens zelf uit te kunnen testen. Al kost dat weliswaar veel tijd. Wanneer je echter erin slaagt om dit gegeven te omarmen, krijg je een enorme vrijheid cadeau die zijn weerga niet kent. Naarmate je vordert, kun je steeds meer nieuwe richtingen op, of net oude locaties opnieuw gaan bezoeken om eindelijk dat ene, onbereikbaar sexy item te kunnen grijpen. Ja, Blasphemous II gaat eigenlijk gewoon verder met die pseudomisdaad welke de eerste game zo speciaal maakte: gewoon steengoede, verslavende gameplay voorschotelen binnen een bovenaardse puzzel waar je onmogelijk nog aan kunt ontsnappen.
Ook de cutscenes stralen nog steeds het artistieke talent van de creators uit. Deze filmpjes kunnen overgeslagen worden, al geldt die luxe niet voor alle dialogen, welke de facto uitsluitend monologen betreffen. Want de Penitent One neemt nog steeds niet de moeite om zijn mond open te doen van achter dat puntige masker. Het spel leent zich overigens het best om gespeeld te worden op een kleiner scherm of via een handheld, zoals de Nintendo Switch, Valve's Steam Deck of Asus ROG Ally. Op modernere, grote monitoren zien de graphics met al die pixels er helaas niet meer zo indrukwekkend uit. Daarnaast blijken de retro-ogende rendering-stijlen, welke bij de eerste game nog beschikbaar waren in de spelopties, in deze editie afwezig.
Blasphemous II
is net als zijn voorganger een pixelated, indie Soulslike welke zich afspeelt in een etherisch en duister universum. In deze game ligt de focus op de metroidvanische exploratie en de bloederige combat gameplay. Al kan de intrigerende maar sinistere lore, welke deel uitmaakt van een allegorie van het zielenrijk voor heiligschenners, evenmin genegeerd worden. Het lugubere spel lanceert op 24 augustus voor Nintendo Switch, Xbox Series X|S, PlayStation 5 en pc. Voor deze review werd de pc-versie getest.Uitwendig vooral hetzelfde, inwendig veel vrijgeviger
Veel basismechanismen uit de debuutgame zijn onveranderd gebleven in Blasphemous II. Zo krijg je door gelijk welke vijand succesvol te raken of te verslaan, spirituele Fervour-krachten bij waarmee je vaak heel krachtige aanvallen (Prayers) kan uitvoeren. Wanneer je het loodje legt, verkort de blauwe strook ook hier voor een deel, waardoor het maximum te verzamelen Fervour lager komt te liggen. Achteraf kun je dat verloren stukje Fervour, Guilt zoals het dan heet, wel nog recupereren, maar dan dien je wel eerst terug te geraken op de plaats waar jouw krijger de dood vond. In de praktijk blijkt dat namelijk niet zo simpel zonder onderweg alweer te sterven en aldus nog een extra stuk van die handige Fervour te verliezen. Deze tweede Blasphemous etaleert zich in die zin dan ook als een even straffende les in volharding als de eerste dat was.Een even straffende les in volharding als de voorganger dat was.
Toch zijn er wel degelijk verschillen. Seconden ver in het spel sta je namelijk plots voor een initiële wapenkeuze, als startpunt voor je toekomstige arsenaal. In de eerste game daarentegen zat enkel Mea Culpa, je toenmalige zwaard, aan je hand vastgekleefd. Als eerste optie kun je gaan voor de Veredicto, een morgenster om u tegen te zeggen, voor de brute geweldenaars dus. Anderen zullen tijdens de combat misschien meer gebaat zijn met Sarmiento en Centella, het onafscheidelijk snel uithalende zwaardenduo welke een degelijke afweer biedt wanneer de block op het juiste moment uitgevoerd wordt. Als derde en laatste keuze heb je de Ruego Al Alba, een gigantisch kromzwaard dat eveneens over block-capaciteiten beschikt, maar vooral een compromis lijkt tussen het hierboven vermelde wapenarsenaal. Via een bloedpact mogen jouw vijanden hun wonden dan wel tussendoor helen, indien je ze niet snel genoeg afmaakt met dat kolossale piratenzwaard. Ja, zoals je al wat tussen de regels door kan lezen, heeft elk wapen in Blasphemous II zijn specifieke voordelen en nadelen. Na deze drie grondig uit te testen, blijkt de onderlinge balans ook zeker voldoende evenwichtig uitgewerkt. Alle drie kunnen ze vijanden een stun bezorgen na een paar stevige uithalen. Maar, tegelijk beschikken ze over voldoende flaws, zeker in hun speciale moves, waardoor je de strijd vooral naar de omstandigheden moet aanpakken.
Daar blijft het echter niet bij. Je vindt nu in het dorp meerdere winkels terug waar je via de verworven Tears of Atonement handige perks en items kan aanschaffen. Ook lijkt het spel iets vergevingsgezinder, want geregeld is er een Prie-Dieu waar je de progressie kan opslaan. Maar daartegenover staat wel dat je overlevingskansen in een aantal scenario's ietwat lager lijken te liggen. Tijdens bepaalde gevechten kun je nu namelijk in situaties belanden waar je onmogelijk uit verlost geraakt, behalve via de dood dan. Terwijl in de eerste game een goed getimede dodge doorheen de vijand zelf steevast soelaas bood, lukt dat in deze editie vaak niet meer.
Als laatste opvallende verschil blijkt de standaard knoppenlay-out een beetje aangepast. Namelijk de knoppen voor het oprapen van het eerder verloren Fervour en voor heal, via de felbegeerde flesjes, werden met elkaar verwisseld. Ook het klimmen vereist niet meer het gebruik van twee knoppen, wat ik persoonlijk een verbetering vind. Deze vernieuwingen impliceren evenwel geen impactvolle veranderingen in de gameplay, want zoiets went natuurlijk snel. Het knoppenschema kan daarnaast naar believen aangepast worden.
Combat blijft om duimen en vingers bij af te likken
Meteen nadat je van de basisbesturing mocht proeven, een kwestie van amper een minuut, krijg je net als in de eerste game een pittig gevecht voorgeschoteld. Dit keer met de Faceless One. Natuurlijk is die scène bedoeld om de rauwe combat in de praktijk te ervaren en om een plan van aanpak te leren ontwikkelen. Kort samengevat gaat het hier om voldoende tijdig een heal toe te passen, het veelvuldig gebruikmaken van de sliding, goed getimed te springen en, bovenal, om de patronen van de tegenstander te analyseren teneinde de gegarandeerde zwaktes te detecteren. In dat opzicht breekt de combat in deze tweede Blasphemous absoluut niet met de traditie van de eerste. De Soulslike-fans zullen er terug van smullen, terwijl anderen quasi meteen zullen afhaken. Ik vind het nog steeds een gewaagde maar erg geslaagde designkeuze. De combat voelt opnieuw erg vloeiend aan en vooral de bazengevechten zijn dan ook echt weer om duimen en vingers bij af te likken.Natuurlijk word je zwaar afgestraft wanneer je omgevingen gaat opzoeken waar Penitent One absoluut niet klaar voor is. De uitdaging én tegelijk kunst van Blasphemous bestaat er net in om telkens de juiste richtingen in te slaan, om vervolgens zo sterk als mogelijk voor de dag te komen eenmaal het om de knikkers gaat. In die optiek verschilt het gehalte rinse and repeat en trial and error including learning niet zodanig veel van pakweg een Elden Ring. Het brute, weinig vergevingsgezinde maar bij succes uiterst voldoeninggevende spelletje is ook daarom niet voor iedereen weggelegd. De wereld is wederom volgestouwd met van die zichzelf herhalende, lastige vijanden die blijven doorgaan met je tot moes te meppen tot de levensstrook volledig leeg is en de Bile Flasks opgebruikt zijn.
Steengoede, verslavende gameplay binnen een bovenaardse puzzel waar je onmogelijk nog aan kunt ontsnappen.
Ook de complexiteit in de balans tussen voordelen en nadelen voor je build, gekoppeld aan de bovenzinnelijke lore, zijn weer nadrukkelijk van de partij. Inderdaad, die te verzamelen relikwieën, Rosary Beads, Altarpieces of Favours, Weapon Memories, Marks of Martyrdom, Tears of Atonement, Afflictum, Verses en Chants kunnen aanvankelijk erg overweldigend overkomen. Zelfs wanneer je de eerste game speelde, maar deze al lang niet meer aangeraakt hebt. Want neen, de cryptische uitleg in het inventory-menu vertelt je inderdaad nog steeds niet welke de beste keuzes of combinaties zullen zijn. Maar net dat is eigenlijk a fun part of the game, om de effecten van die meest beloftevolle items telkens zelf uit te kunnen testen. Al kost dat weliswaar veel tijd. Wanneer je echter erin slaagt om dit gegeven te omarmen, krijg je een enorme vrijheid cadeau die zijn weerga niet kent. Naarmate je vordert, kun je steeds meer nieuwe richtingen op, of net oude locaties opnieuw gaan bezoeken om eindelijk dat ene, onbereikbaar sexy item te kunnen grijpen. Ja, Blasphemous II gaat eigenlijk gewoon verder met die pseudomisdaad welke de eerste game zo speciaal maakte: gewoon steengoede, verslavende gameplay voorschotelen binnen een bovenaardse puzzel waar je onmogelijk nog aan kunt ontsnappen.
Geluid beter dan beeld, duidelijkere kaart
Een volgende ding dat opvalt tijdens de continue schermutselingen, is hoe adembenemend mooi de soundtrack alweer is. Veel nummers zouden zo passen op een album van Lacrimosa. Maar de evocatieve voice acting in Blasphemous II doet daar eigenlijk niet voor onder. Aan de hand van cryptische teksten die getuigen van een enorme draagwijdte en die echt tot nadenken stemmen, sleuren de diep doordringende stemmen je mee in de prikkelende mystiek en enigmatische sfeer die het spel als gegoten zit. Wat de kaart betreft, kun je je natuurlijk weer verwachten aan een uitdagende Metroidvania-geïnspireerde puzzeltocht. Eentje waar de doorgang vinden evenals overleven tot het eerstvolgende opslagpunt absoluut geen sinecure vormen. Gelukkig wordt dit keer ook aangegeven waar de bazen zich min of meer bevinden, en natuurlijk beloont sidetracken je daarnaast regelmatig met allerhande benefits.Ook de cutscenes stralen nog steeds het artistieke talent van de creators uit. Deze filmpjes kunnen overgeslagen worden, al geldt die luxe niet voor alle dialogen, welke de facto uitsluitend monologen betreffen. Want de Penitent One neemt nog steeds niet de moeite om zijn mond open te doen van achter dat puntige masker. Het spel leent zich overigens het best om gespeeld te worden op een kleiner scherm of via een handheld, zoals de Nintendo Switch, Valve's Steam Deck of Asus ROG Ally. Op modernere, grote monitoren zien de graphics met al die pixels er helaas niet meer zo indrukwekkend uit. Daarnaast blijken de retro-ogende rendering-stijlen, welke bij de eerste game nog beschikbaar waren in de spelopties, in deze editie afwezig.
Conclusie
Blasphemous II pikt op wat er zo goed was aan de prequel en breit er gewoon een bijzonder mooi verlengstuk aan, dat ook nog eens garant staat voor menige uren spelplezier. Voor de spelers die een punthoofd kregen omwille van de moeilijkheidsgraad van de eerste game: op geen enkel vlak is de combat en gameplay significant anders. Tegelijkertijd doet deze opvolger flink wat meer toegevingen, resulterend in een toegankelijkere game. Je krijgt bijvoorbeeld de keuze uit meerdere wapens, er zijn meer opslagpunten, de kaart is duidelijker en het aanschaffen beperkt zich dit keer niet enkel tot handige items. Voor wie echter al hield van die ruwe eerste game: dit vervolg is gewoon een blasfemische zegen. Kortom, voor iedereen is Blasphemous II net als zijn oudere broer een van die opzienbarende, rauwe maar verslavende Soulslikes die absoluut het proberen waard zijn.
Pro
- Begeesterende wereld en lore
- Blijft goddelijke gameplay
- Soundtrack is klasse
- Combat die analyse afdwingt
- Meer keuze én toegankelijker dan de voorganger
Con
- Moeilijkheidsgraad en complexiteit blijft niet voor iedereen weggelegd
- Geen progressie op grafisch vlak
9
Over
Beschikbaar vanaf
24 augustus 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Roguelike
Ontwikkelaar
- The Game Kitchen
Uitgever
- Team17
Website
Partnerlink
Laatst bewerkt:
