Overbezorgdheid

[Booka]

Mezelf even blootgeven!
Ik heb dus last van overbezorgdheid, geen idee hoe dit begonnen is, maar het gaat al een tijdje mee.

Het was al als kind van 6/7 jaar dat, als mijn ouders eens ergens alleen naartoe gingen en ik thuis bij mij oudere broer en zus bleef, dat ik in paniek schoot als ik de ambulance/politie hoorde. Dan dacht ik al van "ohnee, ze gaan toch geen accident hebben gekregen".

Dat is zich zo blijven verderzetten tot op het punt dat ik echt meteen aan het ergste denk als mijn vrouw eens vergeet te sturen dat ze ergens is toegekomen oid.
En dan vnl. als ze eens op stap gaat met vriendinnen en het buiten dus donker is.

Mijn vrouw weet goed dat ik daar enorm op gehecht ben, maar uiteraard zijn er momenten dat ze dat al eens vergeet of later doet dan normaal en dan ben ik al gans in paniek en zou bij wijze van spreken de auto in willen stappen en haar traject beginnen volgen om te zien of ze nergens in de gracht steekt

Als ik dat soms tegen vrienden zei, dan was het van "ge zijt gewoon jaloers", terwijl ik allesbehalve het jaloerse type ben. Als mijn vrouw stuurt "ik ben aangekomen", dan kan ze evengoed bij Jef hier om de hoek zitten i.p.v. in de cinema bij haar vriendinnen, dus daar heeft het niks mee te maken Ik wil gewoon zekerheid dat ze veilig is toegekomen.

En nu is mijn dochter 5 jaar en begin ik al medelijden te hebben met hoe ik haar ga "behandelen" als overbezorgde ouder als ze mag beginnen op stap gaan. Ik ga geen oog dicht doen, denk ik.

Kort gezegd: het loopt uit de hand en ik wil er vanaf! Ik veronderstel, of hoop, dat ik hier niet de enige in ben.
Indien niet, zijn er hier die daar al stappen voor hebben ondernomen om dat in te perken?

Ik ben niet het "ik ga naar de psycholoog" type, maar als het moet en het kan mij helpen, dan zet ik mij daar graag over

 

[Mulan]

@Booka Shade ik ben zo opgegroeid, mijn moeder is ook zo. Ik kende dus niets anders en paste dat ook toe op mijn ex: willen weten waar hij was om mijn ongerustheid te stillen, half uur te laat terug van het werk? Immense doemscenario's!
Ik weet niet meer hoe dat ooit ter sprake is gekomen bij de psychiater maar die zei, voor mij compleet onverwachts, dat ik een angststoornis heb. Die heeft dus echt moeten uitleggen aan mij dat dat niet normaal is. Omdat ik zo ben opgegroeid en minder erg ben dan mijn moeder, wist ik eigenlijk niet dat dat niet normaal is.
Sindsdien is het eigenlijk al geminderd bij mij. Gewoon door te benoemen en inzicht erin te krijgen. Ook ben ik mijn angst gaan stillen met statistieken hoe raar dat ook mag klinken. "De kans dat x is voorgevallen (staan kletsen met een collega, gestopt om iets te eten te kopen,...) is onnoemelijk veel groter dan dat er effectief een ongeval is gebeurd."
Natuurlijk is die vage ongerustheid er nog steeds, maar minder fel.

Bespreek het eerst eens met de huisarts zodat die je de juiste kant op kan wijzen. Ik heb er zelf dus geen behandeling of zo voor gehad. Maar heb er wel meer inzicht in wat voor mij al hielp.

En inderdaad, laat hulp toe. Vooraleer ook jouw dochter al jouw angsten opneemt en die als normaal beschouwt en op haar beurt door gaat geven...

 

[Aprella]

Ik heb dit ook. Als mijn man niet laat weten dat hij veilig op zijn werk is aangekomen, zeker als zijn werkplaats een serieus stuk rijden is (heeft geen vaste werkplaats) dan begin ik te kijken of er verkeersongevallen zijn gebeurd op zijn route.

Ik maak mij zorgen over alles en nog wat en ik ben altijd klaar voor het ergste scenario. Dit zorgt dus voor heel veel stress bij bv reizen . Ook als in iets ongewoon/nieuw moet doen op het werk (bv ergens naartoe gaan voor een opleiding) is dit gepaard met veel stress.

Ik heb hier over de jaren heen mee leren leven. Ik heb geleerd dat het oké is om die angst gevoelens te hebben en me ook aangeleerd om te herkennen dat die gevoelens niet rationeel zijn.
Het controleert mijn leven zelden. Soms verlies ik er wel controle over. Iets meer dan een jaar geleden ben ik als passagier (geen rijbewijs) betrokken geweest bij een klein auto ongeluk op de autostrade. Hierdoor heb ik vaak angst op de autostrade. En een trigger zijn auto die remmen. Hoewel ik hier kalmeert pilletjes voor heb probeer ik die wel te vermijden want ze maken mij erg slaperig wat niet altijd even handig is.
Ik heb nog maar een keer een paniek aanval gehad en dat was door arachnophobia.

Ik heb dus, volgens mij, ook een angststoornis en wat trauma van het verkeersongeval. Nu zou ik eigenlijk naar een psycholoog moeten voor dat trauma gedeelte daarvan maar ik heb zo'n slechte ervaringen met psychologen dat de stap daar naar zetten heel moeilijk is. Toen ik het eindelijk eens heb gedaan, was de psycholoog die de therapie kon doen die ik nodig zou hebben, op vakantie en heeft nooit op mijn mailtje geantwoord. Beetje mijn eigen schuld dat ik niet zelf terug contact heb op genomen maar ja.

Er is trouwens een liedje, Weightless door Marconi Unit dat perfect zou zijn om angst gevoelens te verminderen volgens een studie. Ik heb geen idee waarom maar bij mij helpt het soms wel.

 

[MaTi]

Deze ga ik volgen. Mijn vrouw is ook zo. Ik heb het daar soms moeilijk mee bij de opvoeding van onze dochter (5 jaar).

Net toen ze begon los te laten, heeft ons dochtertje diabetes gekregen en alles begon weer opnieuw.

 

[Booka]

Ik ben toch al niet de enige, oef!
Als ze naar het werk gaat en ze stuurt niks, dan kan ik daar wel goed mee om en gaat er niks zots in mijn hoofd om .

Het gaat eigenlijk grotendeels als ze in de donker weg gaat, dan zie ik om een of andere reden altijd doemscenario's en ga ik enorm snel van 0 naar 100.

 

[Archaos]

Ik ben zelf ook opgegroeid met een overbezorgde moeder. Volgens mij kan dat resulteren in twee soorten kinderen/pubers. Ofwel ga je daar hard tegen rebelleren, ofwel ga je daar 'in mee'. Ik hoorde bij die laatste categorie en was als kind dan ook best wel een heel bang kind.

Leuk was dat niet, want ik mocht als kind/puber dan ook wel wat zaken niet die andere kinderen wél mochten (vaak ging dit om simpele zaken). Misschien is het net dàt wat er voor gezorgd heeft dat ik mijn kinderen toch veel vrijer probeer te laten, omdat ik hen weinig wil ontzeggen en ervoor wil zorgen dat ze als tiener wel stevig(er) in hun schoenen zullen staan (hopelijk).

Wil niet zeggen dat ik niet van het bezorgde type ben. Ik ben voorzichtiger dan mijn vrouw op vele vlakken. Ik ben terughoudender om ze mee te laten fietsen in drukker verkeer bijvoorbeeld, of toen ze kleiner waren zat ik hen toch ook sneller 'op de hielen' als ze ergens rondliepen.

Ik probeer toch altijd een goede balans te houden, en denk dat ik daar meestal wel in slaag. Ik hoop dat ik daar ook in slaag als ze in hun puberteit zitten.

Ik moest vroeger ook constant laten weten wanneer ik ergens was aangekomen en dat is iets dat ik zeker vermijd bij mijn vrouw, en ook bij mijn kinderen zal proberen vermijden. Want ik weet wat het deed bij mijn eigen moeder als je het zelf toch eens vergat te doen...

Heb zelf een aantal jaren geleden ook een heel stom ongeval gehad, wat niets te maken had met enige vorm van risico nemen. Dat heeft mij nóg meer doen beseffen dat het vaak in een klein hoekje zit en dat je nog steeds vanalles kan tegenkomen ook al ben je supervoorzichtig en terughoudend.

Een échte oplossing weet ik niet voor je overbezorgdheid. Alleen kan je niet terug van 100 naar 0 op 1-2-3, maar dat hoeft ook niet. Proberen stap voor stap bepaalde zaken los te laten. Maar als dat 'in je systeem' zit, is dat niet eenvoudig natuurlijk...

 

[Sir.Killalot]

Heel herkenbaar, over de hele lijn.

 

[sluysen]

Ook wel herkenbaar, ik denk dat ik overal meteen de slechtst mogelijke uitkomst zie. Met de dochters (3 & 5) ben ik vaak ook degene (en enige) die dan zegt "hier gaan accidenten van komen". Gelukkig nog niet veel gelijk gehad...

Maar idd ook als ik weg ga met maten ga ik wel geregeld eens een smsje/whatsapp sturen. Maar als zij weg is dan is het uren radiostilte en kan ik ook wel zotkomen.

"Ahja maar die gsm zit in mijn sjakos daar kijk ik niet constant naar..." Nee maar elk ander moment van een gewone dag wel

 

[gamer5]

Heel herkenbaar, ik had dat de eerste jaren ook met mijn vriendin. Die werkte in de horeca en als die een uur later dan verwachtte thuiskwam kreeg ik het al. Als ze uitging was ik wakker tot ze terugkwam.

Bij mijn vriendin is dat nu over, dat ze maar een uurtje langer wegblijft denk ik nu . Maar ik weet dat dat bij mijn kinderen ook zo zal zijn. Heb dat wat mee van thuis denk ik. Mijn moeder bleef ook altijd wakker tot ik thuis was en tot op de dag van vandaag vraagt ze als we op vakantie gaan iets te sturen als we toekomen.

Wil er niet te fel over uitweiden maar ik ga nu binnen 3 weken ook naar de psycholoog beginnen gaan omwille van een angststoornis die ik volgens mijn huisdokter heb. Het heeft er ook iets mee te maken waarschijnlijk maar ik denk altijd het ergste. Maand geleden, na lange tijd ermee rond te lopen, er toch mee naar de dokter gegaan en daar liggen blijten dat ik alle mogelijke spierziekten, zenuwziekten en hersenaandoeningen heb. Ik ben ook zo geen persoon voor psycholoog maar ik ga het nu toch proberen want ik besef dat ik er zelf niet ga uitgeraken. Het kan zeker niet schaden dacht ik dan..

 

[Waelvis]

@Booka Shade ik ben ook zo. En het is verschrikkelijk.

Ik heb dat hier (alles, op 9L) indertijd verteld, maar toen onze jongste zoon 2,5j was heeft die zich op een parking losgerukt en beginnen lopen, die is toen tegen de zijkant van een camionette gelopen die stapvoets passeerde. Hij is gevallen en die camionette is over z'n voet gereden. Hijzelf er niets aan over gehouden (zowel fysiek als mentaal). Ik een zwaar trauma. Tot 2j terug MOEST hij mij een hand geven telkens in hem op school afzette. (Tot zijn grote ergernis)

Dat is nu 7 jaar geleden en nog steeds krijg ik het benauwd als ik mensen met een jong kind op een voetpad, parking,... zie wandelen die hun kindje niet vast hebben.

Als ons kinderen op schooluitstap gaan slaap ik de nacht ervoor meestal heel slecht. Ook loop ik die hele dag zenuwachtig en verlies m'n gsm geen seconde uit het ook. Vrezend voor een telefoontje dat er iets gebeurt is.
Volgend schooljaar gaat de jongsten een week op zeeklassen. Ik ga die week verlof moeten nemen en aan m'n vrouw haar Temesta moeten zitten vrees ik.

Onze oudste zoon gaat naar het 3e middelbaar, zijn school de vorige 2 jaren was gewoon onze straat uitrijden en 1x rechts afslaan (2,5km). Ik denk dat hij op die 2 jaar geen 10x met de fiets naar school is gereden.
Wat niet helpt is dat ik hem telkens vraag een berichtje te sturen als hij op school is toegekomen, maar dat hij dit 8/10 vergeet.

Zijn nieuwe school is op 4km, waarvan de eerste 2km dezelfde route. Ons dochter gaat naar het 1e middelbaar nu naar die eerste school. Ze kunnen dus een groot stuk samen rijden. Ze kunnen perfect fietsen en kennen de verkeersregels goed.
Maar toch heb ik een hemelse schrik elke keer ze zouden fietsen.

Dus vanaf september ga ik dagelijks m'n 3 kinderen op 3 verschillende scholen afzetten en halen. Puur door mijn overbezorgdheid.

Ons 2 oudste hebben een eigen gsm met simkaart, en daarop staat "Family Link". Hiermee zie ik steeds hun locatie, wat me af en toe wel geruster maakt.



Ik heb ook zonet m'n vrouw vergezeld naar haar werk. Het was de 1e keer sinds haar driedubbele beenbreuk dat ze naar haar bureau moest. Dus ik ben meegeweest met de trein tot op haar bureau. En deze namiddag ga ik ze terug gaan ophalen.






Ik ga binnenkort naar een psycholoog. Voornamelijk voor andere zaken, maar dit is ook een van de dingen waar ik aan wil/moet werken. Ik wil je gerust op de hoogte houden van de tips die de psycholoog me hierover geeft. (Help me gerust herinneren)

 

[Shaddix]

Uw gevoel komt me zeer bekend voor, al heb ik daar (gelukkig) slechts in golven last van. Ik heb het ook erg moeilijk met "eindigheid" van dingen, dat gaat van mensen rondom mij die zouden kunnen sterven or relaties die kunnen eindigen.

Als je denkt dat je leven gelukkiger zou zijn moest je hier minder last van hebben, of toch op zijn minst tools hebben om er mee om te gaan dan zou ik een psycholoog toch overwegen. Je hebt die tegenwoordig in alle maten en gewichten, niet elke psycholoog zal persé diep in je verleden willen graven, er zijn ook meer hands-on types.

Edit: stuk bericht ontbrak...

 

[Booka]

Ik ga binnenkort naar een psycholoog. Voornamelijk voor andere zaken, maar dit is ook een van de dingen waar ik aan wil/moet werken. Ik wil je gerust op de hoogte houden van de tips die de psycholoog me hierover geeft. (Help me gerust herinneren)

Heel graag!

 

[Booka]

Bij mij is het trouwens ook niet door invloed van mijn ouders, want geen van beide waren overbezorgd.
Die lieten ons altijd heel los, moesten niet constant weten waar we waren (ik bleef geregeld bij iemand slapen na een feestje zonder haar daarvan op de hoogte te brengen en buiten dan een bericht in de morgen van haar "alles oké, waar ben je?" was er geen probleem).

Als ik daar trouwens aan terugdenk vind ik het zo schandalig dat ik haar dat soms aandeed om geen niet thuis te komen. Als mijn dochter dat zou doen, ik sta zonder fout bij de politie om aangifte te doen.

Maar dus, aan mijn ouders hun gedrag ligt het zeker niet. Het enige wat ik wel weet, dat is dat ik mijn papa eens bijna heb zien stikken in eten. Ik vermoed dat ik toen een jaar of 4/5 ga geweest zijn. Het scheelde echt niets of hij was er niet meer en dat gaat volgens mij de trigger van alles zijn geweest.

Zo slaat mijn hart altijd een slag over als ik gewoon iemand hoor hoesten. Ook heb ik altijd enorm veel schrik dat mijn dochter zich in iets zou verslikken en telkens als zij hoest, dan spring ik al recht en is het van "alles oké?"

Als ik zo zie, dan scheelt er precies meer aan mij dan dat ik zelf dacht

 

[Deleted member 3056]

Ik ben altijd (en nog steeds) omringd geweest door mensen die overbezorgd zijn. Eerst papa, eigenlijk al heel mijn leven lang en nog altijd, dan mijn man ( heb ik hem afgeleerd tot grote ruzies toe) en nu zijn dochter.
Kan je zeggen, is niet leuk. Echt niet.


Ik ben met ons zoontje best losjes wat mijn man gek maakt maar gelukkig leert hij het met de jaren ook. Wat ik dan doe is ermee praten en volharden dat alles goed komt en hij zich nergens zorgen om hoeft te maken. Beetje bij beetje is het aan het minderen, dat wel.

 

[Booka]

Naar mijn dochter toe is het niet dat ik nu al echt overbezorgd ben.
Ik laat haar wel vrij los, ze mag spelen waar ze wil, ook alleen fietsen (met mij wel naast haar ), ik zie dat pas komen van zodra ze oud genoeg is om weg te gaan. Al moet ik wel zeggen dat ik bij uitstapjes van de school of kampjes, ik altijd wel nerveus ben tot we de melding krijgen dat ze goed is aangekomen met de bus. Dan maak ik mij door de dag eigenlijk nooit zorgen en ook om terug te komen zijn die zorgen eigenlijk veel minder groot dan bij het vertrek, misschien omdat ik er dan al wat vertrouwen in heb.

 

[Kjelleke]

Mijn vrouw heeft hetzelfde probleem.

Als ze een ambulance maar hoort, grijpt ze naar haar GSM om een bericht te sturen.
Al zeker als ze hem hoort passeren en en naar de richting van haar mama zou rijden..

Ik volg dit topic dan ook voor tips voor haar.

Maar ik begrijp ergens wel uw overbezorgdheid! Hopelijk helpt een gesprek met een psycholoog hierbij. Het kan geen kwaad van het te proberen.

 

[Mr.Anderson]

Ik heb dat heel fel als ik of m'n vrouw weg moet met het vliegtuig voor het werk.

Als kleuter ging ik overal mee naar de winkel met m'n moeder. Mijn moeder dacht dat ik dat graag deed, maar ik vond daar niets aan eigenlijk. De enige reden waarom ik meeging was dat, wanneer m'n moeder zou sterven in een auto ongeluk, ik daar liever in zou mee zijn dan alleen achter te blijven. Ik heb dat altijd fucked up gevonden.

 

[arevee]

Heftige verhalen hier vind ik! Moet met momenten zeer onhandig zijn om zo te redeneren/denken.

Ik heb dat eigenlijk absoluut niet... , als ik op reis ben laat ik ook niks weten aan eender wie thuis, en omgekeerd hoeft dat voor mij ook echt niet, amuseer u op reis, kom je toch iets zwaar tegen dan gaat het niks veranderen of je altijd stuurt of niet... , misschien dat dat verandert als er ooit kinderen komen wie weet... .

Ik ken er persoonlijk ook wel die bijvoorbeeld als ze is weg zijn zonder lief/vrouw, ... altijd iets moeten sturen. Zou ik zeer vermoeiend/verstikkend vinden (zal ook wel bij sommige met jaloezie te maken hebben maar bon).

 

[JPV]

Hier gelukkig geen last van. Natuurlijk kan je ook wel even verschieten als er iets ergs gebeurt, maar dat zijn eenmalige feiten en ik heb toch de indruk dat ik altijd koel blijf tijdens zo'n situaties. Het helpt ook wel dat we heel zelfstandige kinderen hebben.

Mijn vrouw/vriendin is wel een héél stuk voorzichtiger. Als het van mij afhangt zou onze zoon (9 jaar, maar gaat nu naar 5e leerjaar) de 1,5km naar de baskettraining overdag al alleen mogen doen (na enkele keer samen rijden), maar dat wil ze nog niet. Ik ben zelf in stad opgevoed, mijn vriendin eerder in het 'platteland', op zich vind ik dat niet onlogisch dat het uitgangspunt dan anders is.

Als je zelf beseft dat het je ernstig beperkt in je doen en laten zou ik wel niet twijfelen om een psycholoog te contacteren.

 

[Avondland]

Ik probeer daar héél weinig aan te denken, maar sinds ik vader ben geworden lees ik maar al te vaak in de krant over verongelukte kinderen of ongeneeslijk zieke kinderen. Mijn dochter is momenteel kerngezond en ik hoop dat het allemaal zo blijft. Soms spookt dat wel door mijn hoofd, bijvoorbeeld wanneer ik mijn dochter afzet bij de grootouders om te overnachten: "stel je voor dat ik straks tegen een boom rij en ze nooit meer zie". Dan probeer ik die gedachte toch heel snel van me af te schudden en gelukkig lukt dat wel.