Opnieuw op eigen benen na een lange relatie

[zarathustra]

Dat is de jaren 70 mindset die er dan nog heerst in uw familie? De meesten mensen worstelen ergens in hun leven wel eens met hun eigen, dan is er toch niks mis om daarvoor naar een psycholoog te gaan? Straf dat sommigen daar nu nog zo (negatief) naar kijken.

een heel sterke " doe wat je moet doen en verwacht niets" mentaliteit.

Over mijn breuk is het daar ook van "tja, het leven is een tranendal, ge kunt u dat niet aantrekken."

 

[DarK-OnE]

Dat is de jaren 70 mindset die er dan nog heerst in uw familie? De meesten mensen worstelen ergens in hun leven wel eens met hun eigen, dan is er toch niks mis om daarvoor naar een psycholoog te gaan? Straf dat sommigen daar nu nog zo (negatief) naar kijken.

Ik denk dat je zou verschieten bij hoeveel mensen die mentaliteit nog leeft. En dan bedoel ik niet alleen bij mensen die opgegroeid zijn in de jaren '70. Dat is ook de reden dat voor vele mensen een psycholoog contacteren toch een grote stap is.

Of dat beter of slechter is laat ik in het midden, maar het komt vaker voor dan je denkt volgens mij.

 

[Carrion]

Eerst en vooral bedankt voor de vele reactie. Ik ga proberen zo goed en zo kwaad mogelijk op alles te reageren
Ik weet dat sommige zaken als een soort "zelfbeklag" kunnen overkomen, maar dat is absoluut niet de bedoeling. Het is echt puur een reactie op hoe ik het op dat moment voel.

Klinkt als een geval van "ik zou niet mogen falen en toch gebeurt het dus ik verdien geen hulp"

Dat is het toch vooral. Ik heb alle kansen van de wereld gehad maar slechts weinige tot geen echt gegrepen. Dus ik heb het voor een groot stuk ook enkel aan mezelf te danken. Daar ben ik me ook volledig van bewust, ik zal dus nooit externe factoren echt de schuld geven van hoe het allemaal gelopen is.

Al moet ik toegeven dat +- 12 jaar lang bijna dagelijks gepest wordt toch her en der iets beschadigd heeft in dat koppeke van mij. :unsure;

Een psycholoog is dan ook geen magiër die jouw issues zal oplossen, het is iemand die je helpt om inzicht te verschaffen. That's it eigenlijk.
En wat je afkomst/omgeving/sociale status/... er toe doen, zie ik eigenlijk niet zo goed. Het is hulp zoeken voor een probleem, of heb je dezelfde "logica" ook voor fysieke problemen?

Nee, zeker niet. Maar het is een beetje zoals Sylver zegt, die klassiek Vlaamse reactie nog eens versterkt met die even klassieke "mannelijke" reactie. Pas op, uiteraard doet het praten over hoe je je voelt niets af van mannelijkheid of wat dan ook, begrijp me niet verkeerd. Maar ik denk dat mijn generatie (mid-30) nog zowat de laatste is die met die mentaliteit iets of wat is opgegroeid.

Zoals ik zei, ik ben jarenlang enorm gepest geweest. En vaak als ik onder mensen was en ik zei iets werd daar eigenlijk niet echt op gereageerd of werd ik genegeerd. Daarmee dat ik nu ook altijd "de stille van den hoop" ben. Omdat ik ondertussen altijd wel iets heb van "Tgoh, er is toch niemand geïnteresseerd in wat ik zeg, dus waarom zou iemand naar mijn gezaag willen luisteren.".

Het ergest is, soms betrap ik mezelf erop om even content/happy te zijn en zal ik mezelf meteen corrigeren alsof ik een hond ben die iets fout doet. Ik was naar mijn auto aan het wandelen na het werk en was een onnozel liedje aan het neuriën tot ik bij mezelf dacht "Wat zit je hier nu zo happy te doen, je bent helemaal niet happy" en dan ben ik gewoon terug bij af.

Dat lijkt me wel een klassiek Vlaamse reactie, het idee dat zoiets altijd voor iemand anders is die het zwaarder heeft. In veel landen is eens met een psycholoog gaan praten compleet normaal en kijkt niemand er van op. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar je eerste post klinkt wel alsof het misschien zou kunnen helpen. Uiteindelijk lijkt het een beetje alsof je geïsoleerd bent geraakt, en dat is altijd wel een extra risicofactor voor allerhande negatieve gevoelens. En uiteindelijk, hoe meer je in een bepaalde richting denkt, hoe meer je het nog versterkt. Je hebt iets nodig om uit de spiraal te breken denk ik.

Misschien andersom bekijken, de standaarddingen die je "zelf" kan zoals een hobby zoeken of op de lappen gaan heb je waarschijnlijk wel al geprobeerd. Gaan backpacken kan je nog doen, maar dat is duurder dan een psycholoog

Ik ben ook wel vrij geïsoleerd als ik eerlijk moet zijn. Eigenlijk ben ik die ene persoon in de vriendengroep die wel een antwoord zal krijgen als ik stuur "iemand iets aan het drinken ergens" maar waar niemand bij zal denken "Ah hey, we zullen ook naar de Carrion sturen om ene te gaan drinken".

Volgens mij is het door zulke gedachten dat veel mensen in de problemen blijven zitten. Als er iets is in het leven waarbij je hulp nodig hebt om het opgelost te krijgen is dat in mijn ogen helemaal geen schande. We vragen voor alles hulp aan anderen als het over materiele zaken gaat maar als het over emotionele dingen gaat is dat opeens taboe. De middelen zijn er om je te laten helpen, probeer ze dan ook te gebruiken.

I know, en ik zou ook echt exact hetzelfde advies geven aan u. Maar om een of andere reden krijg ik die stap in mijn hoofd niet gezet. En ik weet dat ik dan overkom als die ene persoon die elke dag klaagt dat ik wil afvallen maar wel elke dag een pak friet ga halen. Vandaar mijn disclaimer, ik weet dat al mijn antwoorden overkomen als een enorm zelfbeklag.

Het is zeker volledig je recht om je zo te voelen, en om het hier zo te schrijven.

Het gevoel van "ik wil eindelijk nog eens een dag oprecht gelukkig zijn" snap ik volledig, ik kamp hier ook al jaren mee. Helaas heeft mijn zoektocht tot nu toe weinig wijsheid met zich mee gebracht. Zelfs dingen die ik echt echt leuk zou moeten vinden, die doen me soms wel even lachen. Maar al vul ik hier een hele dag mee, ik voel me niet gelukkig.

Ook het nergens echt thuis voelen snap ik. Er zijn wel mensen rondom je, je kan wel dingen gaan doen maar het voelt toch altijd alsof het niet "jouw plek" is.


Tot nu toe is het enige wat ik je kan zeggen, blijf zeker die autoritjes doen als het allemaal te veel aan het worden is. Ik heb mijn coping-mechanisme het laatste half jaar wat afgesloten, en dat is me recent bijna fataal geworden.

Kop op, shit zal vroeg of laat wel beter worden, of niet, maar dan leer je er beter mee omgaan.

Misschien ook eens proberen om toch wat dates te doen etc? Al is het via een app of dergelijke, dat kan je hersenen toch terug tonen dat er nog andere op de wereld zijn die mogelijks ook een goede klik met je hebben?

Ik heb ook al eens gedacht om opnieuw te daten, maar er zijn eerst nog andere zaken die ik eerst in orde wil krijgen in mijn leven. In elk geval terug een paar kg verliezen en vooral eindelijk een eigen woonst vinden. Dat laatste is vooral de grootste drempel om de volgende stap te zetten. Want als 35-jarige nog thuis wonen is nu eenmaal geen reclame op de dating markt.

Los van wat iedereen al gezegd heeft (en waar ik volmondig mee akkoord ga): het bezoeken van een therapeut of zelfs het nemen van anti-depressiva is al lang geen taboe meer.
Zie het niet als drempel, maar de eerste stap van progressie op een nieuw ingeslagen weg.

Met het nemen van anti-depressiva wil ik liefst zo lang mogelijk wachten, ik ben niet zo'n fan van pillen nemen. Al zal ik nooit iemand veroordelen die het wel doet als het helpt natuurlijk.

Of je naar een psycholoog zou moeten weet ik niet. Daar heb ik geen ervaring mee dus ik ga mij daar niet over uitspreken.

Ik wil mij vooral even focussen op het stukje autorijden. Voel je jezelf beter na die autorit? Heb je interesse in auto's of zie je het meer als puur tijdverdrijf? Anders dacht ik al richting een oldtimer (of moto?) en dan gezellig samen groepsritten maken? Zo'n oldtimerclub heeft ook altijd een gezellige bende mensen die geregeld samenkomen, samen sleutelen aan auto's enz. Het zou uw sociaal leven ten goede komen.

Source: me, co-voorzitter van een oldtimerclub.

Ik heb echt 0,0 interesse in auto's Dat is echt puur tijdverdrijf, om toch weer een half uur iets gedaan te hebben.

Ik heb even gespeeld met het idee om te gaan padellen omdat ik dat nog wel tof vind en het mij wel iets lijkt waar je veel sociaal contact hebt. Maar het feit dat net dit ook de wereld is waar mijn ex wat actief in is houdt me tegen omdat ik ze gewoon echt niet tegen het lijf wil lopen. Of zelfs op een afstand zien.

Ik heb dat taboe rond mannen en psychologen eigenlijk nooit begrepen. Ik zie daar totaal geen vorm van zwakte ofzo in. Voor mij valt dat net zoals sporten, gezond eten en hard werken onder zelfverbetering.

Ik zie er ook zeker geen zwakte in hoor, ik zal iemand die naar de psycholoog gaat (man of vrouw) nooit scheef bekijken. Zij hebben tenminste de kracht/moeite gedaan om die stap te nemen.

Ik wil hier toch ook nog even op inpikken. Ik dacht ook altijd uit een goed gezin te komen, maar later heb ik dat toch even moeten bijstellen. Laten we zeggen dat mijn ogen zijn opengegaan. Ik zeg niet dat jouw gezinssituatie niet goed was, maar uiteindelijk heeft elk huisje zijn kruisje.

Oh nee, daar kan ik echt met 100% zeggen dat ik uit een goed gezin kom. Mijn ouders hebben altijd alles gedaan voor mij en mijn zus. We kwamen niets te kort, waren eigenlijk ook gewoon verwend. Natuurlijk kregen we straf als we het uithingen maar niet meer of minder dan elk kind.

En los daarvan: wat maakt het uit of je uit een goed gezin komt.
Wat maakt het uit of je een goeie jeugd hebt gehad?

Je hebt op dit moment iets aan de hand en datgene moet je aanpakken. Ongeacht of het relevant is aan je thuissituatie/welvarendheid/jeugd/…

Mensen kunnen op eender welk moment, in eender welke fase in hun leven gebroken worden of een trauma oplopen.

Weet je, soms heb ik het gevoel dat ik niet enkel tegen mijn eigen problemen moet opboksen maar ook nog eens tegen mijn zus. Zij is 10 jaar ouder. Ik heb het hier ooit nog gepost maar het verschil kan niet groter zijn. Zij is super sociaal, veel vrienden, getrouwd met haar eerste lief + kind. Eigen zaak die goed draait, in 2007 nieuwbouw gezet, enkele jaren geleden zwembad, onlangs een Porsche gekocht, etc.

Dus ik schaam mezelf soms, ook tegenover mijn ouders. Ik voel me vaak op alle vlakken een mislukking omdat niets echt gelukt is.





Maar nogmaals, aan iedereen bedankt voor de mooie woorden. Ik hoop dat het niet allemaal teveel als zelfbeklag over kwam. Ik probeer gewoon eerlijk neer te schrijven hoe ik het voel. Mocht ik toch een post gemist hebben, mijn excuses maar ik heb ze zeker en vast allemaal gelezen.

 

[recipe4hate]

Eigenlijk ben ik die ene persoon in de vriendengroep die wel een antwoord zal krijgen als ik stuur "iemand iets aan het drinken ergens" maar waar niemand bij zal denken "Ah hey, we zullen ook naar de Carrion sturen om ene te gaan drinken".

Herkenbaar. Vroeger probeerde ik dat voor te zijn, maar hoe minder ik er om geef, hoe meer ik inbegrepen word.
En als dat niet gebeurt, dan zal ik er niks meer om geven. Dan heb ik lekker wat me-time of tijd met de vrouw.

I’m happy zo en ik steek nog nul tijd in zaken die me enkel energie kosten. En ergens straalt dat ook van me af, denk ik.

Dus ik schaam mezelf soms, ook tegenover mijn ouders. Ik voel me vaak op alle vlakken een mislukking omdat niets echt gelukt is.

Ook dit: fuck het ideaalbeeld en fuck wat de maatschappij wil.
Sinds ik ben gaan tattooeren heb ik nog nooit zo weinig verdiend, maar heb ik nog nooit zo gelukkig in mijn job gezeten.
Voor mij is dat puur geluk en is dat meer rijkdom dan een dikke porsche onder mijn gat.
Akkoord, ge moet wel uwe boterham verdienen, maar voor de rest? Lekker uw eigen rekening maken en de rest niet laten bepalen door outsiders.

Niet gemakkelijk hoor; zo een je m’en fous mentaliteit, maar wel eentje die voor mij de juiste is.

 

[Marsu]

Het lot kan toch soms wreed zijn.

Vandaag ben ik ze dus in een random stad in België tegengekomen.
Ik was daar volledig per toeval, maar zij dus op exact dezelfde dag op exact hetzelfde moment op dezelfde plaats.

En ze was niet alleen, maar ze was met een andere vent.

Tot zover 'werken aan de relatie'.

haha.

fuck this

Relaties zijn vaak ongelijk. Iedereen reageert vaak anders. Ik heb het al vaker gezien. Een koppel waarbij de ene problemen heeft, jaren lang steun krijgt bij alle tegenslagen. En dan worden de rollen eens omgedraaid. En dan is er weinig of geen begrip. Of er wordt aanvankelijk gezegd dat er steun en begrip is maar al vlotjes geeft men aan dat het nogal zwaar is voor hen. Woorden en daden zijn immers een groot verschil. En al snel zijn er de andere signalen. Vaker weg. Een collega komt nogal vaak voor in gesprekken. En uiteindelijk is "ik moet aan mezelf werken" eigenlijk "ik moet eens op een ander zitten".

Het is uitputtend, zwaar en niet te onderschatten als je partner met zijn/haar mentale gezondheid sukkelt. En ik heb ergens nog enig begrip dat ontrouw kan gebeuren. Het vlees is soms zwak en soms zijn er veel verleidingen. Maar de excuusjes en situaties maken me wel vaak wat gek. Ik heb het al zien gebeuren met mensen die met man en macht aan zichzelf werkten, actief en uiterlijk en zichtbaar verbeterden.

Het moet echt rotslecht voelen. Veel sterkte, nu is het kut maar je geraakt er wel door. Beter dan ervoor normaal gezien, het zal enkel wat duren om dat te bewerkstelligen en in te zien.

 

[Hellsdinner]

Maar nogmaals, aan iedereen bedankt voor de mooie woorden. Ik hoop dat het niet allemaal teveel als zelfbeklag over kwam. Ik probeer gewoon eerlijk neer te schrijven hoe ik het voel. Mocht ik toch een post gemist hebben, mijn excuses maar ik heb ze zeker en vast allemaal gelezen.

Schrijf maar raak! Als dit zelfs maar 1% helpt dan is het het al waart. 'T is een anoniem internet forum, perfecte plaats voor (al dan niet ingebeeld) zelfbeklag!

 

[Sond]

ik weet dat al mijn antwoorden overkomen als een enorm zelfbeklag.

Ik denk dat het helemaal niet zo overkomt bij anderen, enkel bij uzelf.
Het is alsof je u lat zo hoog legt dat je sowieso er onder gaat duiken en dus nooit content gaat zijn met wat je bereikt.

Babysteps! Stapje per stapje aan uzelf werken, al dan niet met professionele hulp, en dan komt hopelijk het inzicht dat het ok is om niet te voldoen aan het verwachtingspatroon van deze maatschappij en dat je op allerlei manieren gelukkig kan zijn.

Tis u in elk geval gegund.

 

[Proto]

Ik heb even gespeeld met het idee om te gaan padellen omdat ik dat nog wel tof vind en het mij wel iets lijkt waar je veel sociaal contact hebt. Maar het feit dat net dit ook de wereld is waar mijn ex wat actief in is houdt me tegen omdat ik ze gewoon echt niet tegen het lijf wil lopen. Of zelfs op een afstand zien.

Kan je je eventueel niet inschrijven in een andere club dan je ex? Dan kom je ze normaal nooit tegen. Er zijn clubs genoeg ondertussen denk ik. Ik focus me hier nu even op omdat ik ongeveer een jaar geleden dezelfde keuze heb gemaakt om te starten met padellen, en als ik zie welke impact dat op mijn leven heeft gehad is het mss toch de moeite om even door te zetten.

Het is de enige positieve verslaving die ik ooit in m'n leven heb gehad Heb daardoor veel meer contact met mijn vrienden die ook padellen (in de zomer bv. gingen we soms tot 4x per week padellen). Ondertussen ben ik ook begonnen met competitie te spelen. Oké we verliezen veel omdat ik nog weinig ervaring heb, maar die drive om beter te worden en te winnen heeft m'n hele leven overgenomen, in de positieve zin dan wel uiteraard Ben nog nooit zo fit geweest, en sinds september ook gestart bij de fitness, specifiek ter ondersteuning van de padel, en ook om de wintermaanden wat door te komen, want dan wordt er minder gespeeld en is er ook niet echt competitie.

Je kan altijd eens inschrijven voor een start-to-padel initiatie, en dan hopelijk met de mensen die daar ook aan deelnemen, een vast groepje opstarten om nadien te blijven spelen. Eens je zo wat ervaring hebt opgedaan kan je nadien wel meespelen met je eigen maten, als die al een tijdje spelen of zo. Elke club heeft ook wel whatsapp groepjes per niveau om af te spreken, of bv. clubavonden/events waaraan je gewoon vrijblijvend kan deelnemen.

 

[MisterV]

Geen idee of dit beter hier past of in één of ander oudertopic gezien het een combo van kinders + ex-gedoe is:

Zoon 1 thuis ziek sinds maandag, koort constant boven de 40° en intussen bezig met een antibioticakuur.
Zoon 2 sinds donderdag ook thuis, minder fel ziek.
Thuiszitten met twee zieke en het allemaal alleen moeten opvangen steekt toch ook ferm tegen, swat, vanavond gaan ze naar de ex. Hopelijk heb ik het nu ook niet vlaggen.

Zoon 1 begint een probleem te worden qua schoolinzet (tweede middelbaar). Ik vind hem vooral lui en moet regelmatig een schop onder de kont geven, verplichten van planning te maken en opvolgen dat hij ze effectief volgt. Ex komt dan af met "hij zit niet goed in zijn vel" en "hij is altijd moe als hij in de les zit" omdat hij bij haar regelmatig een portie drama maakt. Lijkt mij vooral puberdrama, geen kind dat kampt met zware problemen. Ex blaast dat op en probeert emotioneel te chanteren ("wou jij dan als puber ook niet meer geholpen worden" of iets in die trant, efkes volledig buiten beschouwing laten dat de situatie waarin ik ben opgegroeid wel een pak problematischer was). Daarmee ook dat ik een vrolijk kind in huis heb en op oudercontacten hetzelfde verhaal hoor, omdat hij toch zo ongelukkig is? Dat is hetzelfde good cop/bad cop patroon dat ik al ken van toen we nog samen waren: Ik die de boeman mag spelen en zij de "emotionele steun". Grmbl, een kind dat je constant achter de veren moet zitten en opvolgen omdat het anders veel te weinig voor school doet en verder zijn vrolijke zelf is is wat mij betreft gewoon lui en niet depressief of zo.

 

[Mulan]

Behalve akkoord gaan met hem naar therapie te sturen "voor het geval dat", kan je daar weinig aan doen. Het is natuurlijk eigen aan pubers om de weg van de minste weerstand te zoeken met enkel de kortetermijnvisie voor ogen.

Jij voert jouw koers, zij de hare en ondertussen dankbaar zijn dat dat tenminste geen dagelijkse discussies meer moeten zijn.

 

[Pikachu]

Daar heb ik dus ook schrik voor hij is nog maar 7jaar maar begin nu al te voelen dat ik hem strenger opvoed dan zijn mama. In het opzicht dat ze hem gewoon laat begaan. De schrik dat hij als puber liever bij zijn mama voltijds blijft omdat hij daar alles mag zit er wel echt in.

 

[pardal]

Daar heb ik dus ook schrik voor hij is nog maar 7jaar maar begin nu al te voelen dat ik hem strenger opvoed dan zijn mama. In het opzicht dat ze hem gewoon laat begaan. De schrik dat hij als puber liever bij zijn mama voltijds blijft omdat hij daar alles mag zit er wel echt in.

Ik denk zolang je een goede connectie hebt met je zoon je je geen zorgen moet maken.

Strenger, kan ook duidelijker zijn voor een puber, kan meer structuur geven en voor meer veiligheid zorgen. Ze gaat het u zo niet uitleggen en waarschijnlijk er tegen in gaan, maar onbewust hier wel nood aan hebben.

Alles laten begaan, kan voor een puber ook overkomen dat de ouder geen interesse in hem heeft of wil maken, gaat negatief gedrag vertonen om toch aandacht te krijgen enz...

Nu er zijn meer factoren aanwezig die in invloed gaan hebben op het gedrag van een puber dan enkel uw opvoedingsstijl.

 

[MisterV]

Strenger, kan ook duidelijker zijn voor een puber, kan meer structuur geven en voor meer veiligheid zorgen. Ze gaat het u zo niet uitleggen en waarschijnlijk er tegen in gaan, maar onbewust hier wel nood aan hebben.

Vooral dit inderdaad. Ik kan het ene moment ook meer verdragen dan het andere maar het is wel duidelijk waar de grens ligt. Bij hun mama is dat veel minder het geval, die laat ze veel meer begaan en kan dan plots uit haar kraam schieten als haar eigen potje overkookt. Resultaat is dat ze het daar vaker uithangen en dat er hier veel meer rust in huis hangt omdat het hier allemaal duidelijker en gestructureerder verloopt. (allemaal perceptie vanuit mijn standpunt hé)
Swat ja, er is altijd al een verschil in opvoedingsstijl geweest. Ik zorg dat ik mijn boel hier op orde heb.

Behalve akkoord gaan met hem naar therapie te sturen "voor het geval dat", kan je daar weinig aan doen.

Als ze echt vindt dat hij daar nood aan heeft zal hij wel gaan hoor, dat ga ik niet tegenwerken. Maar hij wil zelf niet, dan heeft het ook geen zin. Waar ik het veel moeilijker mee heb is dat ze zijn schoolresultaten nogal makkelijk steekt op dat slecht in zijn vel zitten (waar ik al mijn vraagtekens bij heb). Als dat écht daaraan ligt heb ik daar alle begrip voor en zoeken we naar oplossingen maar op dit moment lijkt het vooral een excuus om het probleem niet in de kern aanpakken, en dat is vrij simpel IMHO: Een luie puber die liever op tiktok zit. (en verstaanbaar hé, hoe waren we zelf op die leeftijd)

Gisteren bij het avondeten een gesprekje over "liefjes". Toen eens laten vallen dat er ook wel een moment kan komen dat papa een nieuw liefje heeft maar dat dat niet betekent dat er hier plots een vreemde in huis gaat rondlopen of we gaan verhuizen of zo. De jongste zoon was plots overduidelijk aan het blokkeren. Wat doorgevraagd en die zit (zoals verwacht) nog altijd te hopen dat mama en papa ooit terug samenkomen Het is een beetje typisch voor de leeftijd maar wel een lastige. Ik kan hem moeilijk in de illusie laten dat dat ooit gaat gebeuren.

 

[Pikachu]

Gisteren bij het avondeten een gesprekje over "liefjes". Toen eens laten vallen dat er ook wel een moment kan komen dat papa een nieuw liefje heeft maar dat dat niet betekent dat er hier plots een vreemde in huis gaat rondlopen of we gaan verhuizen of zo. De jongste zoon was plots overduidelijk aan het blokkeren. Wat doorgevraagd en die zit (zoals verwacht) nog altijd te hopen dat mama en papa ooit terug samenkomen Het is een beetje typisch voor de leeftijd maar wel een lastige. Ik kan hem moeilijk in de illusie laten dat dat ooit gaat gebeuren.

De mijne vorige week tegen mijn vriendin "ik wou dat mama en papa terug samenwoonde dan moet ik ze nooit meer missen. Hij heeft nooit anders geweten want hij was 2j toen we uit elkaar waren.

Ik denk dat die altijd blijven hopen want zelfs al woont hier een nieuwe vrouw hij hoopt het nog.

 

[Enj0i^]

Voila ze is het huis uit, samen met onze twee katten.

De laatste maand was heel raar en dit moment heb ik echt enorm hard gevreesd.

Het enige voordeel is dat ik nu eindelijk wat kan beginnen verwerken.

Maar verdomme ik ga ze en onze katten missen.

 

[benjicroc]

Voila ze is het huis uit, samen met onze twee katten.

De laatste maand was heel raar en dit moment heb ik echt enorm hard gevreesd.

Het enige voordeel is dat ik nu eindelijk wat kan beginnen verwerken.

Maar verdomme ik ga ze en onze katten missen.

Sterkte.
Tijd voor een nieuwe kat!

 

[MasterSheev]

Voila ze is het huis uit, samen met onze twee katten.

De laatste maand was heel raar en dit moment heb ik echt enorm hard gevreesd.

Het enige voordeel is dat ik nu eindelijk wat kan beginnen verwerken.

Maar verdomme ik ga ze en onze katten missen.

Sterkte. 1 februari zal het ook precies een jaar zijn dat mijn ex het huis uit is. Of sterker zelfs, dat ik hem het huis heb uitgebonjourd nadat er niet veel intentie was om effectief te verhuizen die dag ondanks er al een huurcontract was voor zijn appartement. De twee maanden dat we al uit elkaar waren, maar nog samen woonden was mentaal echt de hel voor mij. Onzeker dat ik mijn huis ging kunnen behouden, amper communicatie over hoe we alles gaan afronden. Te pas en te onpas thuis komen in wel dan niet nuchtere toestanden nadat hij het uitgaansleven had herontdekt, of plots blijven slapen bij nieuwe vlammen, of zijn Grindr dates tot mijn huis laten komen als ik de nacht had...

Het moment dat ik de deur dicht deed toen hij met zijn laatste spullen en zijn hond wegreed heb ik echt even gejankt als een klein kind, maar kon ik eindelijk beginnen met het verwerkingsproces. (En die dag even alles van lakens en kussens de vuilbak ingekieperd en naar de Ikea achter nieuwe gereden...)De eerste week was raar, maar meer en meer voelde ik mijzelf terug echt thuis in mijn huis en kwam er terug rust in mijn leven. Ik mis die hond wel nog, maar ik ben het gelukkigst dat ik al in lange tijd ben geweest. Hang on there!

 

[zarathustra]

Vorige dinsdag naar mijn ex, ik had gevraagd of ze naar mij kwam terwijl de kinders in de dansles waren 200m hier vandaan ipv dat ze terug naar huis moest rijden om iets aangaande de oudste te bespreken. Dat ging dan niet want ze had de kinderen beloofd dat ze zou daar blijven om te kijken. Maar of ik anders niet daarna naar haar wou komen.

Bon dat over de dochter besproken, of er nog iets anders is.. ja dat koppel die het idee hadden om te renoveren en haar daar te laten inkopen wil eigenlijk binnenkort een beslissing nemen en dat we sowieso gaan moeten bespreken wat we gaan doen huisvestingsgewijs.

Basically gezegd dat ik geen enkele manier kan zien waarop ik in die regio kan wonen op een manier dat ik gelukkig zou kunnen zijn. ( aka veel te duur alleen in de buurt van waar zij naartoe wil te gaan wonen) En dat ik uiteindelijk compromissen wil maken om daar te wonen als het met haar is maar anders kan ik mijn toekomst niet op pauze zetten gewoon voor haar. Waarna er een twee uur durend gesprek is geweest waar er zaken gezegd zijn als "ik kan het nu zien als een keuze, een jaar terug moest ik gewoon weg want ik voelde me verstikt", " Ik kan niet zeggen dat ik u niet soms mis", "moesten we willen proberen hoe zou je dat dan zien", etc

En dus is het weer chaos ^^

 

[MisterV]

En dus is het weer chaos ^^

Dat is niet alleen chaos maar een complete mindfuck. Hoe moeilijk het ook is, probeer u niet te veel laten meeslepen op zo'n emotionele rollercoaster. Laat ze eerst een duidelijke keuze maken, wel of niet voor jou, en zet daar voor uzelf een deadline op. Ik weet het, gemakkelijker gezegd dan gedaan met alle emotionele en praktische beslommeringen. Zelf heb ik veel te lang in zo'n vage situatie à la "gaan we nu verder of niet?" gezeten, op den duur herken je uzelf niet meer. Alleen al uit zelfbescherming vraag je beter een duidelijke keuze en/of engagement. Niet alleen jij gaat compromissen moeten maken mocht je verder doen.

 

[glashelder]

Hier is het ook bijna zover. Na een heel intense relatie van 6 jaar, waarvan 5 jaar samenwonend, verhuis ik zaterdag naar mijn eigen plekje. Ik kijk er naar uit, maar ik heb ook wat schrik voor het gemis en de eenzaamheid.

Tussen mij & mijn ex werkt het niet meer, er zijn te veel dingen gezegd en gedaan die niet door de beugel kunnen en à la limite passen wij niet bij elkaar. Ik ga gelukkiger zijn alleen, er zijn veel manieren waarop mijn leven beter zal zijn, financieel, in 't huishouden, het dagelijkse leven.

Maar dat wil niet zeggen dat ik hem niet graag meer zie of hem niet ga missen. Ook al zijn er vreselijke dingen gezegd geweest, hij is een groot deel van mijn leven geweest en ik zal zelfs gewoon zijn aanwezigheid missen. Iemand om mijn verhaal tegen te doen, zijn humor, onze discussies over politiek. Op dat vlak was hij wél een goeie match. Het was ook zo'n verrijking voor mij om eens een partner te hebben die intellectueel niet allleen op hetzelfde niveau stond, maar zelfs boven mij (dat klinkt arrogant, maar het was de eerste keer dat ik dit had en dat is echt een gigantisch verschil).

Dus ja, gemengde gevoelens. Komende weken ga ik heel veel wenen, denk ik.