Opnieuw op eigen benen na een lange relatie

[Serieliefhebber]

Hier is het ook bijna zover. Na een heel intense relatie van 6 jaar, waarvan 5 jaar samenwonend, verhuis ik zaterdag naar mijn eigen plekje. Ik kijk er naar uit, maar ik heb ook wat schrik voor het gemis en de eenzaamheid.

Tussen mij & mijn ex werkt het niet meer, er zijn te veel dingen gezegd en gedaan die niet door de beugel kunnen en à la limite passen wij niet bij elkaar. Ik ga gelukkiger zijn alleen, er zijn veel manieren waarop mijn leven beter zal zijn, financieel, in 't huishouden, het dagelijkse leven.

Maar dat wil niet zeggen dat ik hem niet graag meer zie of hem niet ga missen. Ook al zijn er vreselijke dingen gezegd geweest, hij is een groot deel van mijn leven geweest en ik zal zelfs gewoon zijn aanwezigheid missen. Iemand om mijn verhaal tegen te doen, zijn humor, onze discussies over politiek. Op dat vlak was hij wél een goeie match. Het was ook zo'n verrijking voor mij om eens een partner te hebben die intellectueel niet allleen op hetzelfde niveau stond, maar zelfs boven mij (dat klinkt arrogant, maar het was de eerste keer dat ik dit had en dat is echt een gigantisch verschil).

Dus ja, gemengde gevoelens. Komende weken ga ik heel veel wenen, denk ik.

Zo'n keuze maak je niet voor niets. Pijn doet het, anders was de keuze wel makkelijker. Hou u vast aan de reden waarom ge niet meer verder wilt en welke positieve gevolgen het vo u zal brengen.

 

[zarathustra]

Dat is niet alleen chaos maar een complete mindfuck. Hoe moeilijk het ook is, probeer u niet te veel laten meeslepen op zo'n emotionele rollercoaster. Laat ze eerst een duidelijke keuze maken, wel of niet voor jou, en zet daar voor uzelf een deadline op. Ik weet het, gemakkelijker gezegd dan gedaan met alle emotionele en praktische beslommeringen. Zelf heb ik veel te lang in zo'n vage situatie à la "gaan we nu verder of niet?" gezeten, op den duur herken je uzelf niet meer. Alleen al uit zelfbescherming vraag je beter een duidelijke keuze en/of engagement. Niet alleen jij gaat compromissen moeten maken mocht je verder doen.

Het is .. vreemd ja. Ik heb er voor mezelf een deadline opgezet van de situatie met het huis en waar we wonen.

Situatie is dan ook uitgebreid met het feit dat ze blijkbaar sinds december thuis zit met ziekteverlof omdat ze praktisch niet slaapt blijkbaar, medicatie gekregen voor depressie, etc Blijkbaar zaken die ze mij niet wou zeggen omdat ik daar slecht op zou reageren. ( aka ik ben historisch gezien voor mezelf van het "ik sla me daar wel door" type wat zij dan interpreteert als dat ik ook zo over haar zou denken, wat niet zo is.)

Nu woensdag ook, kinderen hebben een ruilbeurs ding na school op school. Of we niet samen gaan, ok tuurlijk. We zijn daar van 17-17:30 ( was niet veel te zien eigenlijk), we komen goed overeen. En dan zonder dat de kinderen er echt achter aan het zagen waren is ze hier 2 uur gebleven. Weerom fijn, geen problemen, gezeverd over de gewone zaken die ons beide interesseren.. Is dat nu omdat ik gezegd heb dat ALS ze nog iets tussen ons kan zien dat dat enkel kan gebeuren als we effectief tijd samen spenderen ipv het occasionele dramatische gesprek?

Probleem is dat ik begrijp waarom ze "off the deep end" gegaan is. Ik neem niet alle fout op mij noch is het haar fout, maar we hebben beide issues en ipv het aan te pakken hebben we ( en vooral ik) het genegeerd en gehoopt dat het wel goed zou gaan.

Soit ik heb voor mij zelf de karaf met water gevuld die ik bereid ben om bij de wijn te doen. We zullen zien.

 

[Zotten Danny]

Na een relatie van 6 jaar, een huwelijk van bijna 3 jaar, 2 kinderen van 2,5 jaar en 11 maanden zit het erop voor mij.
Zij kan en wil er geen enkele moeite meer insteken en ik zou niets liever willen, want ik zie ze uiteindelijk nog steeds graag.
Het is ongeveer een maand geleden uitgesproken en vandaag heb ik een huurcontract getekend in een huis dat naast mijn ouders staat (heel toevallig). Dat geeft me wel meer moed voor de toekomst om verder te gaan, ook al heb ik een je m'en fous mentaliteit ontwikkeld en zegt iedereen dat ik verder moet gaan voor de kindjes en voor mezelf. Ik hoop dat ik nu terug voor mezelf kan zorgen, ben 7 kilo vermagerd op die 4 weken tijd, heb ook heel weinig energie daardoor en het gevoel dat alles teveel is voor mij.

 

[zaklamp]

Na een relatie van 6 jaar, een huwelijk van bijna 3 jaar, 2 kinderen van 2,5 jaar en 11 maanden zit het erop voor mij.
Zij kan en wil er geen enkele moeite meer insteken en ik zou niets liever willen, want ik zie ze uiteindelijk nog steeds graag.
Het is ongeveer een maand geleden uitgesproken en vandaag heb ik een huurcontract getekend in een huis dat naast mijn ouders staat (heel toevallig). Dat geeft me wel meer moed voor de toekomst om verder te gaan, ook al heb ik een je m'en fous mentaliteit ontwikkeld en zegt iedereen dat ik verder moet gaan voor de kindjes en voor mezelf. Ik hoop dat ik nu terug voor mezelf kan zorgen, ben 7 kilo vermagerd op die 4 weken tijd, heb ook heel weinig energie daardoor en het gevoel dat alles teveel is voor mij.

Lijken me zeer pittige jaren geweest te zijn, op 6j een huwelijk en 2 kleine kindjes.
Geeft zij een reden aan waarom ze er geen moeite in wil steken? Kan het zijn dat ze gewoon op is door de 2 jonge kindjes? (Je moet hier niet op antwoorden natuurlijk, kan iets heel persoonlijk zijn).
Alleszins veel sterkte, lijkt me een ontzettend moeilijke situatie

 

[Zotten Danny]

Lijken me zeer pittige jaren geweest te zijn, op 6j een huwelijk en 2 kleine kindjes.
Geeft zij een reden aan waarom ze er geen moeite in wil steken? Kan het zijn dat ze gewoon op is door de 2 jonge kindjes? (Je moet hier niet op antwoorden natuurlijk, kan iets heel persoonlijk zijn).
Alleszins veel sterkte, lijkt me een ontzettend moeilijke situatie

Sinds de komst van ons 2e kind is het bergaf gegaan. Zij vond dat ik te weinig deed in het huishouden en te weinig bezig was met de kinderen. Ze zei dit pas een paar maanden later. We kregen ruzie omdat ik vond dat ik te weinig affectie kreeg (ik moest altijd vragen voor een kus, knuffel, lieve woorden...) zij kwam dan met het argument dat ik te weinig deed. Ik heb toen in die periode meer mijn best gedaan om haar te ondersteunen en naar mijn gevoel zat het goed. Zij ging ook proberen, maar daar is nooit iets van in huis gekomen. Het is ergens fout gelopen, omdat zij een masker op had. Voor haar was alles perfect in orde en ik geloofde het, ik zag de signalen niet.

Uiteindelijk kwam ik tot de ontdekking dat ze met een "vriend" van mij aan het sturen was achter mijn rug. Het ging zo ver dat ze communiceerden via snapchat zodat ik de berichten niet zou lezen. Ik had een paar suggestieve berichten gelezen en dat ben ik nooit te boven gekomen. Ze gaf aan dat er nooit iets gebeurd is, maar ik ga het nooit weten. Uiteindelijk kwam het erop neer dat het mijn schuld was en dat de emmer vol was bij haar. Ze wist toen niet of ze nog wou proberen om de relatie een kans te geven (dat was toen begin augustus). Ze voelde zich plots "vast" in haar leven, want alles was bepaald. Ik heb een paar maanden mentaal heel diep gezeten, omdat zij oprecht voor mij de liefde van mijn leven was en dat mijn leven perfect was omdat ik alles had. Ik had nooit gedacht dat het ging fout lopen tussen ons en het is frustrerend dat voor haar "de liefde op is", Ik heb het gevoel dat ze het nooit echt een kans heeft willen geven en op minder dan een jaar tijd is alles wat we opgebouwd hebben verdwenen.

Ik zou brieven kunnen schrijven over de situatie want uiteindelijk is er zoveel meer gebeurd, maar veel te veel om het te typen hier.

 

[kovece]

4 jaar is het intussen geleden, dat ik en mijn toenmalige vriendin uiteen zijn gegaan. We waren 15 jaar samen, nog van onze middelbareschooltijd.
We waren zot van elkaar. Niets wouden we liever dan gewoon bij mekaar zijn. Het is gegroeid van echte verliefdheid naar een relatie en volwassen worden.
We studeerden af, huurden samen ons eerste appartement, gingen samen op eerste reis. Zij was alles voor mij. En ik voor haar.

En zoals dat gaat, het leven wordt serieuzer. We gingen werken, maakten wereldreizen, droomde van de toekomst samen.
We wouden geen kinderen, maar graag een hond en een huisje met een tuin.
Onderweg naar dit alles ging het geregeld stroef, qua communicatie en mekaar blijven tonen hoe belangrijk we voor elkaar waren, of echt tonen en beseffen wat onze liefde waard was voor elkaar. Maar we bleven samen. We wouden zo graag samen gelukkig worden.

In de laatste 2 jaar, waar we uiteindelijk ons huis en hond hadden, ging het alsmaar moeilijker. Beseften we dat we toch niet voor elkaar geboren waren? Dagelijkse frustraties over werk, huishouden, hoopten zich op tot zij er echt genoeg van had.

Ze bereidde alles voor en tot de laatste week hoopte, en ging ik er vanuit dat dit allemaal wel goed zou komen. Ik deed extra m'n best om haar te tonen dat zij m'n alles is. Mijn wereld stortte in. Ik besefte dat ik alles kwijt ging zijn. Tot vandaag blijf ik er het moeilijk mee hebben.

De eerste 3 maanden waren verschrikkelijk. Ik huilde van 's ochtends tot 's avonds. Ik kreeg steken in m'n maag als ik weer besefte wat er gebeurd is. Ik at niet meer en vermagerde. Ik was ten einde raad en het hoefde niet meer voor mij.

Het duurde uiteindelijk een jaar tot er een dag was dat ik niet meer weende. Door corona en ook gewoon geen enkele fut heb ik een jaar bij m'n moeder gewoond. Na een jaar verhuisde ik naar m'n eigen appartement voor een nieuwe start.

Sinds het laatste jaar denk ik niet meer persé elke dag aan haar. Maar het blijft moeilijk. Zij had na enkele maanden iemand anders gevonden, en het leek dat ze me heel snel vergeten was. We hadden geen contact meer, ik mocht de hond niet meer zien, en ik denk dat die andere man redelijk snel ingetrokken is, in wat ons huis samen was. Ik heb zelf de laatste jaren wel ook graag een nieuwe vriendin gehad, maar dat is meer dan 10 keer na enkele weken of maanden gestopt. Het is duidelijk dat dit voor mij nog steeds impact heeft, ik heb duidelijk moeite om me te committen, en bij het minste dat niet perfect lijkt voor me, trek ik me terug.

Ik ben heel blij dat ik 15 jaar zo m'n leven heb mogen delen met iemand die zo belangrijk was. Maar ik merk dat dit alles nog steeds impact heeft op mij.
Ik mag wel zeggen dat het een soort trauma is. Zij die mij heeft 'vervangen', de hond die ik ook heb moeten opgeven. Dit alles naar mijn inzicht heel sec en met weinig empathie. Ik hoop dat ik dit ooit terug het geluk mag hebben een soulmate te vinden.

 

[Cattadelic]

Ik at niet meer en vermagerde. Ik was ten einde raad en het hoefde niet meer voor mij.

Dit zal ik nooit begrijpen, dat je wil tot leven afhangt van het al dan niet samenzijn met een andere persoon. Dat is toch geen gezonde basis om een relatie op te bouwen? Je bent heel vaag over waar het foutliep, maar dit zou voor mij al een serieuze rode vlag zijn.

Ik hoop dat ik dit ooit terug het geluk mag hebben een soulmate te vinden.

Ik zou het eens over een andere boeg gooien in plaats van weer naar zo'n complete afhankelijkheid te hunkeren.

 

[Tanuki_]

Dit zal ik nooit begrijpen, dat je wil tot leven afhangt van het al dan niet samenzijn met een andere persoon. Dat is toch geen gezonde basis om een relatie op te bouwen? Je bent heel vaag over waar het foutliep, maar dit zou voor mij al een serieuze rode vlag zijn.

Is dat echt zo onbegrijpelijk? Je bent van in't middelbaar samen met iemand, je groeit samen op en je maakt zo veel mee samen. Die ene persoon die tot nu toe altijd aan je zijde was. Je ziet die nog doodgraag maar op een moment moet die persoon u niet meer hebben. Na 15 jaar is die plots weg, en alles wat je samen opbouwde en de volledige toekomst die je voor ogen had is mee verdwenen. Ja, dat kan heel hard binnenkomen en dan is het wel moeilijk om rationeel te blijven en te snappen dat je leven ook mooi kan zijn zonder die persoon. Ook het verwerken van zo'n harde afwijzing kan in zo'n situatie zwaar meespelen. Je voelt je gewoon verloren, kan aan niets anders denken dan die persoon en wat je misschien beter had kunnen doen, etc. Da's denk ik niet puur ahankelijk zijn van iemand maar de combinatie van alles die met zo'n (eenzijdige) break-up gepaard gaat.

Een felle (maar naar mijn mening best normale of toch minstens verstaanbare) reactie op zo'n traumatische gebeurtenis een serieuze rode vlag noemen vind ik best wel veel judgement gebaseerd op een zin.

 

[Castil]

Is dat echt zo onbegrijpelijk? Je bent van in't middelbaar samen met iemand, je groeit samen op en je maakt zo veel mee samen. Die ene persoon die tot nu toe altijd aan je zijde was. Je ziet die nog doodgraag maar op een moment moet die persoon u niet meer hebben. Na 15 jaar is die plots weg,

Volgens zijn verhaal was dit niet plots,
hij deed beter zijn best omdat het duidelijk minder ging. Het is niet omdat hij hoopte op beterschap dat de breuk niet al langer in de lucht hing.

en alles wat je samen opbouwde en de volledige toekomst die je voor ogen had is mee verdwenen. Ja, dat kan heel hard binnenkomen en dan is het wel moeilijk om rationeel te blijven en te snappen dat je leven ook mooi kan zijn zonder die persoon.

ik heb nooit, maar dan ook nooit gesnapt dat je het zo laat hangen na een relatie, hoe lang ook. Zeker na het feit dat zij na een paar maand al met een ander samenwoonde en wie weet al tijdens hun relatie ermee aan het aanpappen was (assumpties, maar meer dan eens klopt dit wel).
Ik heb er al genoeg gaan halen/ bij elkaar gaan rapen die zelfs zelfmoord pleegde voor een afgesprongen relatie. ONBEGRIJPELIJK.

Ook het verwerken van zo'n harde afwijzing kan in zo'n situatie zwaar meespelen. Je voelt je gewoon verloren, kan aan niets anders denken dan die persoon en wat je misschien beter had kunnen doen, etc.

Niks kon hij beter doen, hij deed al meer zijn beet en zij gaf niet aan ( toch niet af te leiden uit zijn verhaal) dat ze duidelijk maakte wat hij mis deed.

Da's denk ik niet puur ahankelijk zijn van iemand maar de combinatie van alles die met zo'n (eenzijdige) break-up gepaard gaat.

Een felle (maar naar mijn mening best normale of toch minstens verstaanbare) reactie op zo'n traumatische gebeurtenis een serieuze rode vlag noemen vind ik best wel veel judgement gebaseerd op een zin.

Dat je er van af ziet, akkoord. U even laat gaan, akkoord. Maar te lang op die manier... niet akkoord.

ik mis een ex ook nog soms, maar dan meer om de gedachten wat die allemaal in bed ni deed en kon.

Een relatie springt altijd af voor een reden en te lang aan een ex denken, of terug samengaan met een ex is nooit een goed idee.

Edit: zeer jammerlijk verhaal dat wel, maar ween, ´herbron´ en herpak u. Bekijk het als een nieuwe kans ipv uzelf de dieperik in te werken.

Het te bepamperend gedrag mag echt wel eens stoppen in deze maatschappij.

 

[Hellsdinner]

Een beetje empathie mag ook wel hoor. Is het echt zo onbegrijpelijk voor jullie @Castil, @Cattadelic ? Na 15 jaar samen en op die manier?
Als jullie zoiets gewoon van je af kunnen schudden doet me dat eerder afvragen of jullie wel ooit echt verliefd zijn geweest.

Misschien ben ik zelf gewoon een emotionele mens maar ik kan me gerust inleven in het verhaal van @kovece .

 

[Cattadelic]

Een beetje empathie mag ook wel hoor. Is het echt zo onbegrijpelijk voor jullie @Castil, @Cattadelic ? Na 15 jaar samen en op die manier?
Als jullie zoiets gewoon van je af kunnen schudden doet me dat eerder afvragen of jullie wel ooit echt verliefd zijn geweest.

Misschien ben ik zelf gewoon een emotionele mens maar ik kan me gerust inleven in het verhaal van @kovece .

Dat heeft niets te maken met het al dan niet empathie hebben voor de persoon. Als er op mij iemand zodanig zou "ingehaakt" zijn dat zijn/haar leven ervan afhangt, dan zou ik dat eerder als verstikkend ervaren. Ik zou het alvast geen gezonde situatie vinden. Misschien is dat ook wat er gebeurd is bij de partner?

 

[Castil]

Een beetje empathie mag ook wel hoor. Is het echt zo onbegrijpelijk voor jullie @Castil, @Cattadelic ? Na 15 jaar samen en op die manier?
Als jullie zoiets gewoon van je af kunnen schudden doet me dat eerder afvragen of jullie wel ooit echt verliefd zijn geweest.

Misschien ben ik zelf gewoon een emotionele mens maar ik kan me gerust inleven in het verhaal van @kovece .

Tot op een zeker hoogte heb ik ook empathie voor de situatie, staat zelfs in mijn bericht.

Voor de situatie van de mensen hier met kinderen heb ik veel meer begrip, ikzelf zou het ook verschrikkelijk vinden mijn kinderen te moeten missen.
Maar een partner waar het al langer vierkant liep (ook al ziet 1 persoon dit niet) en een hond (en neen een hond is nooit hetzelfde als een kind), nee na een tijdje treuren neem je dan uw leven terug in uw eigen handen en ga je verder.

Nogmaals, je kan en mag dit erg vinden, maar laat uzelf toch niet zo gaan, heb een beetje zelfrespect.

 

[Sylverscythe]

Dat heeft niets te maken met het al dan niet empathie hebben voor de persoon. Als er op mij iemand zodanig zou "ingehaakt" zijn dat zijn/haar leven ervan afhangt, dan zou ik dat eerder als verstikkend ervaren. Ik zou het alvast geen gezonde situatie vinden. Misschien is dat ook wat er gebeurd is bij de partner?

Is dat niet wat het geval was bij al die 50+ jarige huwelijken, die onze ouders/grootouders nog hadden, en die nu vaak als een ideaalbeeld worden gezien? Daar was het leven ook gedaan wanneer de partner er niet meer was.

15 jaar is lang, maar 15 jaar vanaf het middelbaar wil natuurlijk ook zeggen dat heel je "ontwikkeling" als persoon, gaande van scholier tot volwassen werkend persoon altijd met twee was. Dat is volgens mij toch anders dan bij een lange relatie nadat je heel die ontwikkeling al hebt doorlopen.

Dat je er van af ziet, akkoord. U even laat gaan, akkoord. Maar te lang op die manier... niet akkoord.

ik mis een ex ook nog soms, maar dan meer om de gedachten wat die allemaal in bed ni deed en kon.

Een relatie springt altijd af voor een reden en te lang aan een ex denken, of terug samengaan met een ex is nooit een goed idee.

Edit: zeer jammerlijk verhaal dat wel, maar ween, ´herbron´ en herpak u. Bekijk het als een nieuwe kans ipv uzelf de dieperik in te werken.

Het te bepamperend gedrag mag echt wel eens stoppen in deze maatschappij.

Mja, ik lees een verhaal van iemand die een relatiebreuk achter de rug heeft waarbij er geen duidelijke oorzaak is zoals bedrog van de ander (wat het makkelijker maakt). En die relatie duurde dan ongeveer een half leven. Lijkt me nu ook niet de eerste persoon die dan even terug bij de ouders gaat wonen eerlijk gezegd, en als die welkom is waarom ook niet.

Uiteindelijk verwerkt niet iedereen zaken even snel, en is het van alle tijden. Lijkt me niet echt een recent gegeven gezien de hopen drama over relaties in o.a. de literatuur. Ik zie ook totaal niet welk "bepamperend gedrag" er moet stoppen in deze maatschappij daarvoor, ik vind dat altijd zo idioot op een forum waar iedereen compleet bepamperd in deze maatschappij is opgegroeid.

 

[Castil]

Is dat niet wat het geval was bij al die 50+ jarige huwelijken, die onze ouders/grootouders nog hadden, en die nu vaak als een ideaalbeeld worden gezien? Daar was het leven ook gedaan wanneer de partner er niet meer was.

15 jaar is lang, maar 15 jaar vanaf het middelbaar wil natuurlijk ook zeggen dat heel je "ontwikkeling" als persoon, gaande van scholier tot volwassen werkend persoon altijd met twee was. Dat niet iedereen daar zonder kleerscheuren uit komt vind ik ergens logisch.

Gaan we 50 jaar huwelijk en dus tegen 'het einde' van uwe leven aan zijn wanneer 1 partner overlijd vergelijken met 15 jaar samen geweest zijn en nog een heel leven voor u hebben?
Klopt van het samen volwassen worden, maar ook van nog jong zijn en een heel leven voor u hebben, uw wereldbeeld kan er enkel wel bij varen.

Mja, ik lees een verhaal van iemand die een relatiebreuk achter de rug heeft waarbij er geen duidelijke oorzaak is zoals bedrog van de ander (wat het makkelijker maakt). En die relatie duurde dan ongeveer een half leven. Lijkt me nu ook niet de eerste persoon die dan even terug bij de ouders gaat wonen eerlijk gezegd, en als die welkom is waarom ook niet.

Ik lees zijn verhaal eerder als, zij wilt eens iets anders en zeker ook alsof er al iemand anders in het spel is.
Terug naar de ouders is nooit een ramp, daar wegkwijnen wel.

Uiteindelijk verwerkt niet iedereen zaken even snel, en is het van alle tijden. Lijkt me niet echt een recent gegeven gezien de hopen drama over relaties in o.a. de literatuur.

Klopt zeker, maar ik raad hem enkel aan zijn leven terug op te nemen. Wat hij nog zou kunnen doen (ook al is het daarvoor in mijn ogen al veel te laat) is de echter reden vragen aan zijn ex, zodat hij dit kan afsluiten en kan verder gaan.

Ik zie ook totaal niet welk "bepamperend gedrag" er moet stoppen in deze maatschappij daarvoor, ik vind dat altijd zo idioot op een forum waar iedereen compleet bepamperd in deze maatschappij is opgegroeid.

Opgroeien in een veilige omgeving is positief, als volwassen nog steeds te veel bepamperd worden is dit niet.

 

[Tanuki_]

Dat heeft niets te maken met het al dan niet empathie hebben voor de persoon. Als er op mij iemand zodanig zou "ingehaakt" zijn dat zijn/haar leven ervan afhangt, dan zou ik dat eerder als verstikkend ervaren. Ik zou het alvast geen gezonde situatie vinden. Misschien is dat ook wat er gebeurd is bij de partner?

Je kan perfect een goede relatie hebben waarbij beiden op eenzelfde niveau staan en niemand de andere verstikt of zegt "als ge weggaat pleeg ik zelfmoord" maar dan op het moment dat die persoon u verlaat het toch ff helemaal niet meer zien zitten. Dat hoeft toch helemaal niet al een hele relatie aan de gang zijn? Kovece heeft het over frustraties ivm huishouden en werk en moeite hebben met elkaar tonen hoeveel ze voor elkaar betekenen. Da's natuurlijk maar vanuit 1 standpunt maar hier kan ik toch echt niet uit afleiden dat hij haar verstikte. Enkel op het einde misschien, bij het nog proberen goedmaken terwijl het voor haar al gepasseerd was. In die sutiatie kan ik mij wel inbeelden dat je panikeert en je te fel vastklampt, waarbij je de ander gewoon nog meer wegduwt. Maar dat lijkt me dan ook weer gevolg van de afwijzing, en niet persé iets dat de hele relatie al speelt.


Verder lijkt het mij wel dat hij z'n best doet om zich te 'herpakken'. Na een jaar bij z'n ma is'm terug alleen gaan wonen en heeft al meermaals proberen een relatie aangaan. Het lijkt mij toch dat hij zijn best doet om voort te doen met z'n leven. Ik zie echt niet waar hij zichzelf de dieperik in werkt of zichzelf laat gaan of geen zelfrespect heeft (of waar er bepamperd wordt?). Het is toch niet alsof hij nog probeert om ze terug te krijgen, of zichzelf in alcohol of drugs stort of haar blijft stalken, of uit jaloezie zelf vermoorden... dingen die ook allemaal veel te vaak voorkomen. Dat de relaties niet lukken omdat z'n ex nog lang in z'n hoofd is blijven spoken (of blijft spoken) is natuurlijk niet ok en daarvoor zou ik hem toch ook aanraden om er actief aan te werken, al dan niet met therapie. Dat idee van soulmate proberen achterwege laten en ook proberen om nieuwe vriendinnen niet met z'n ex te vergelijken, of bij het minste dat niet perfect is er de brui aan te geven. Is allemaal easier said than done, maar het gaat wel moeten gebeuren wilt hij ooit nog iets opbouwen met iemand.

 

[Tanuki_]

Klopt zeker, maar ik raad hem enkel aan zijn leven terug op te nemen. Wat hij nog zou kunnen doen (ook al is het daarvoor in mijn ogen al veel te laat) is de echter reden vragen aan zijn ex, zodat hij dit kan afsluiten en kan verder gaan.

Ik heb in het verleden ook een relatie gehad waarbij het voor mij enorm moeilijk was om de breuk te verwerken en toen was het ook dit die mij parten speelde. Het was voor hem plots gedaan zonder 'echte' reden, ik had niets misdaan, er waren geen grote ruzies ofzo, hij zag ons gewoon niet meer samen. Ik heb dat lang niet kunnen plaatsen en dat maakte het voor mij moeilijk om er zelf ook dat punt achter te zetten en verder te gaan. Ik vind het ook te laat om daar nu nog over te beginnen tegen die ex, maar het zou mij idd niet verbazen als het gebrek aan closure is wat ervoor zorgt dat alles zo nog blijft hangen. Maar dan is het idd kwestie van een manier vinden om voor jezelf dat hele hoofdstuk af te sluiten.

 

[Tomski]

Ik heb in het verleden ook al zo een breuk gehad waar ik jaren van heb afgezien. En als ik ze nu zie heb ik iets van "what the hell heb ik daar ooit in gezien?

Het zit soms raar in mekaar.

 

[MisterV]

Ik zie ook totaal niet welk "bepamperend gedrag" er moet stoppen in deze maatschappij daarvoor, ik vind dat altijd zo idioot op een forum waar iedereen compleet bepamperd in deze maatschappij is opgegroeid.

Idd. Heel de term "pamperen" is dan ook zo'n onnozel woord dat wordt gebruikt om discussies dood te slaan en van dat typisch ventengedrag van "mondje dicht en doordoen en vooral niet praten over uw mentale problemen". Ik wil gerust toegeven dat de slinger soms te ver de andere kant uitslaat maar van mondje dicht en problemen negeren is nog nooit iemand beter geworden.

 

[Hellsdinner]

De bespreking van Castil's huidig seksleven mag verdergezet worden in Lounge.
Back on topic folks.

 

[Avondland]

"Closure" krijgen over een afgelopen relatie is niet evident. Gelukkig is dat bij mij altijd relatief goed gelukt, al had ik bij mijn vorige ex soms wel wat moeite om de bladzijde om te draaien omdat de goeie momenten wel héél goed waren. Het was mijn eerste serieuze (langdurige) relatie, dus in zekere zin ook een soort maatstaf voor toekomstige relaties en dat gaf ook wel een zekere verwachting naar nieuwe relaties toe die niet altijd werden ingelost. Dan vergelijk je nogal snel met wat je vroeger had. Achteraf bekeken kan je dat allemaal wel beter plaatsen. Bij momenten denk ik wel eens terug aan die goeie momenten en dan ben ik gewoon blij dat ik dat heb mogen meemaken.