Een psycholoog is dan ook geen magiër die jouw issues zal oplossen, het is iemand die je helpt om inzicht te verschaffen. That's it eigenlijk.
Dat lijkt me wel een klassiek Vlaamse reactie, het idee dat zoiets altijd voor iemand anders is die het zwaarder heeft. In veel landen is eens met een psycholoog gaan praten compleet normaal en kijkt niemand er van op. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar je eerste post klinkt wel alsof het misschien zou kunnen helpen. Uiteindelijk lijkt het een beetje alsof je geïsoleerd bent geraakt, en dat is altijd wel een extra risicofactor voor allerhande negatieve gevoelens. En uiteindelijk, hoe meer je in een bepaalde richting denkt, hoe meer je het nog versterkt. Je hebt iets nodig om uit de spiraal te breken denk ik.
Volgens mij is het door zulke gedachten dat veel mensen in de problemen blijven zitten. Als er iets is in het leven waarbij je hulp nodig hebt om het opgelost te krijgen is dat in mijn ogen helemaal geen schande. We vragen voor alles hulp aan anderen als het over materiele zaken gaat maar als het over emotionele dingen gaat is dat opeens taboe. De middelen zijn er om je te laten helpen, probeer ze dan ook te gebruiken.
Het is zeker volledig je recht om je zo te voelen, en om het hier zo te schrijven.
Los van wat iedereen al gezegd heeft (en waar ik volmondig mee akkoord ga): het bezoeken van een therapeut of zelfs het nemen van anti-depressiva is al lang geen taboe meer.
Ik ben zelf eigenlijk niet geneigd om snel een psycholoog op te zoeken, ik heb dezeflde mentaliteit als Carrion. Maar ik denk wel dat die typische mentaliteit en het taboe errond een van de redenen is dat zoveel Vlamingen zich slecht in hun vel voelen (ondanks dat dit een zeer welvarende regio is). Mijn vader was na het overlijden van mijn moeder ook verbitterd en/of depressief, en meer dan een paardendosis benzodiazepines voorgeschreven door de schrijfgrage huisarts werd daar niet mee gedaan, want ja hij was toch niet zot. Ik hoop dus dat onze generatie daar lessen uit trekt.Ik ben oprecht blij dat meerdere mannen hier duidelijk zeggen dat een psycholoog ècht een meerwaarde kan zijn, ook al zijn er geen overduidelijke trauma's die verwerkt moeten worden om te kunnen functioneren.
Want het heeft toch een andere dimensie als mannen andere mannen aansporen om gepaste hulp te zoeken.
Ik begrijp dat wel hoor: veel mannen praten zelden over hun eigen emoties en gevoelens. Op dat vlak ben ik ook altijd een opkropper geweest en het erover praten is een leerproces dat soms moeizaam gaat.
Ik kan uiteraard alleen maar spreken uit mijn eigen ondervinding, maar op vlak van emoties vind ik mannen toch minder openhartig naar elkaar toe wat seks en relaties betreft. Als ik hoor wat vrouwen onder elkaar allemaal bespreken, dat heb ik onder mannen toch niet gehoord. Niet dat mannen geen diepgaande gesprekken kunnen voeren, maar dan toch anders dan vrouwen.
En los daarvan: wat maakt het uit of je uit een goed gezin komt.
Als iemand die zelf ooit psychologische hulp nodig gehad heeft: ik had ook die mentaliteit maar op een gegeven moment zit je zodanig diep dat het lichamelijk gewoon niet meer mogelijk is om verder te functioneren (ik was in 2 weken tijd een goeie 10kg vermagerd en zag eruit als iemand die elk moment kon doodvallen, dagen dat ik 72 uur wakker was....). Er komt een moment dat je zelf niet meer kan beslissen natuurlijk. Ik zou iedereen aanraden om het niet zo ver te laten komen.
Mja, ik zou dat nooit aan mijn ouders vertellen. Mijn ex heeft ook zo een paar keer naar de psycholoog geweest en dat gezegd toen mijn ouders er bij waren.
Dat is de jaren 70 mindset die er dan nog heerst in uw familie? De meesten mensen worstelen ergens in hun leven wel eens met hun eigen, dan is er toch niks mis om daarvoor naar een psycholoog te gaan? Straf dat sommigen daar nu nog zo (negatief) naar kijken.
