Jezelf geweld aandoen door te kloppen tegen muren tot je vuisten er bont, bloederig en blauw van zien ... ik herken mezelf erin als ik gefrustreerd ben en op dat moment kan dat wel deugd doen omdat al die frustratie eruit moet. Dat is een vorm van geweld kanaliseren. Maar misschien dan eens investeren in een bokszak en je frustratie daarop uitwerken in plaats van jezelf geweld aan te doen? Uiteindelijk moet dat stoppen, die opgekropte woede en dat doe je door aan mentale zelfzorg te doen.
Daarom, en eerst en vooral: contact opnemen met een eerstelijnspsycholoog. Dat is nog laagdrempelig en niet al te duur en kan deugd doen. Dat zijn gesprekken van een uur, dus geen onoverkomelijk engagement dat je agenda helemaal overhoop gooit. Dat heeft mij wel geholpen, omdat ik zo van een neutrale hoek op een andere manier naar mijn leven leerde kijken.
Pinten gaan pakken en je hart luchten is ook een goeie vorm van therapie en dat is iets wat ik zelf véél te weinig doe. Ik zie mijn vrienden amper en hou er ook weinig over tegenwoordig. Een drietal goeie, misschien. Vroeger, voor corona, voor de verhuis naar de andere kant van de provincie en voor ik een kind kreeg, was dat een veelvoud. Via mijn vrouw zie ik haar vrienden ook soms. Zij heeft vooral een héél goeie band met haar zus die een straat verder woont en tegen wie ze alles kan zeggen. Ik heb zo iemand niet in de buurt. Ik hoop dat we via de school van onze dochter wel weer nieuwe sociale contacten kunnen leggen, maar dat is ook niet evident. Vanaf een bepaalde leeftijd laten mensen minder gemakkelijk nieuwe vrienden toe en in een dorp is dat misschien nog erger dan in een stad.
