Ik zit sinds 11 november thuis met ziekte, met reden angststoornis/burnout/depressie.
Tot een twaalftal jaar geleden ging alles eigenlijk erg goed met me mentaal, tot ik op een middag op m'n eentje een joint voor me zelf had gerold. Ik was al een drietal jaar een stoner, voelde me fantastisch als ik wiet had gesmoord. Die ene specifieke middag kreeg ik plots na het roken een gigantische paniekaanval. Belachelijk hoge hartslag, het gevoel alsof ik op het punt stond flauw te vallen, mijn lichaam reageerde superheftig. Ik zat zover dat ik dacht dat ik een hartaanval had. Het voelde aan alsof ik aan het doodgaan was. Na een minuut of 5 is het gevoel weggeëbt. Ik was er enorm van onder de indruk, maar dacht dat het gewoon een atypisch uniek voorval was en dat het wel nooit meer ging gebeuren.
Even een paar dagen gestopt met smoren, en bam, ineens was het terug bij de volgende joint. Hetzelfde onbehaaglijke gevoel, hoge hartslag, mentaal de controle volledig kwijt, denkend dat ik een hartaanval heb. Ik voelde me bijna wegdraaien. Zo hard onder de indruk, weeral.
Ik studeerde en woonde toen nog bij mijn ouders. Erna ben ik na een week of 2 van die continue paniekaanvallen zonder te smoren naar de huisarts gegaan met mijn klachten, en die suggereerde antidepressiva, angstremmers of mindfulness. Ik was extreem anti-medicatie wegens het zien van mijn moeder die er verslaafd aan raakte en had het geld niet om mindfulness te doen of op te zoeken. Wietgebruik was uiteraard ook van de ene dag op de andere abrupt gestopt. Dus ik besloot om het maar zelf aan te pakken, en zelf de confrontatie aan te gaan met die paniekaanvallen.
Ik heb het komende anderhalve jaar elke dag 2 a 3 paniekaanvallen doorstaan. 1 a 2 overdag, en dan telkens weer eentje als ik in bed lag. Elke keer voelde het weer aan alsof ik ging wegdraaien, doodgaan. Ik snap niet hoe ik dat zo lang heb kunnen volhouden. Na zovele maanden en maanden is uiteindelijk de frequentie en de intensiteit verminderd. Omdat ik mezelf mentaal kon inspreken dat het maar een lichamelijke reactie was op stress en angst, dat ik niet echt doodging.
Sindsdien heb ik nog steeds van die momenten dat ik een aanval voel opkomen, maar kan bedwingen. Maar toch voel ik ze. Toch is het weer een herinnering die bovenkomt. Ik ben niet meer dezelfde mens sindsdien. Onbewust extreem angstig en zenuwachtig. Enorme doodsangst. En dat speelt onbewust continu een rol in mijn leven.
In 2016 de aanslagen in Zaventem meegemaakt, wat koren op de molen was voor mijn angststoornis. But the show must go on, ik heb dat steeds weggestoken in een kotje in mijn hoofd en de sleutel weggesmeten. Omdat ik mijn verhaal helemaal niet zo erg vond in vergelijking met de mensen die daar fysiek iets aan hebben overgehouden. Ik wou daar niet zo moeilijk om doen en dat eigenlijk gewoon zo snel mogelijk vergeten, waar ik nu enorm veel spijt van heb.
Sinds kort voel ik me miserabel op het werk. De dagelijkse sleur. Elke dag vanuit Brussel naar Antwerpen pendelen. Met de fiets door Brussel, trein op, met de fiets door Antwerpen. Het verkeer, het volk op de trein. De hoeveelheid prikkels. Ik voel mij continu opgejaagd. Op mijn werk ben ik steeds cynischer en cynischer geworden. Heel veel tegenslagen gehad ook. Het gevoel dat ik niet geapprecieerd word. Acht jaar lang geen opslag gekregen toen ik het elk jaar opnieuw vroeg, desondanks het feit dat ik zo loyaal ben, continu er was, continu de processen heb verbeterd, continu de output heb versterkt, continu kwaliteit leverde. Thuiswerk dat continu geweigerd werd, terwijl het perfect mogelijk was en alle andere afdelingen 2 dagen per week krijgen. Ik pendel vaak 3uur per dag voor die job, af en toe een thuiswerkdag maakt een wereld van verschil voor me. De grote baas die mij elke dag ziet rondlopen en onlangs aan me vroeg 'wie ben jij eigenlijk'? De manager die ik ooit mijn job hoorde omschrijven als 'een kutjob'. De teamleader die tijdens mijn vorige evaluatie me letterlijk zei 'ik weet niet goed hoe ik jou moet evalueren want ik heb geen idee van wat jij nu allemaal precies doet'. Nadat ik in huilen was uitgebarsten en vroeg om meer sociaal contact van m'n teamleader te krijgen, replieken te krijgen op mijn berichten en wat meer langs te komen zodat hij kan zien wat ik allemaal doe, mij gewoon volledig negeert voor 4 weken. Toen is het bij mij opgehouden en ben ik naar de huisarts gegaan, mijn gemoedstoestand en gedachten waren zo extreem donker en negatief geworden.
Nu, veel van dat geklaag en die opmerkingen zijn misschien onterecht, dat kan, ik ben in een grote negatieve spiraal terechtgekomen dus ik begrijp wel dat dat een gevolg kan zijn daarvan. Either way, het gaat effe echt niet goed. Ik ben angstig, cynisch, opvliegend, pessimistisch. Ik kan niets verdragen. Ik ben boos en bitter. Maar ook bang. Continu angstig. Continu aan het nadenken, de meest pessimistische scenario's me aan het inbeelden. Het stopt niet. Ik voel mij zo moe en uitgeput, elke dag.
Ik zie sinds 3 maanden een psycholoog om de 2 weken, en dat helpt wel. Al ben ik soms terug in zo'n cynische bui, dat ik ook haar adviezen volledig in de wind sla en niet serieus neem. Dit terwijl ik af en toe wel terug een goede bui heb en haar zo hard apprecieer.
De huisarts adviseerde me 2 weken geleden om toch te beginnen met een angstremmer. Neem sinds kort escitalopram. Op effecten is het nog wachten. Ik stond er niet om te springen, maar ik wil nu echt wel alles eens proberen om af te geraken van mijn angsten en zenuwen.
Ik zit voorlopig nog zeker een maand thuis, en soms denk ik dat ik tegen dan wel eens beter kan zijn. Maar dat kan natuurlijk ook volledig fout zijn. Ik wou het vooral even ook van me afschrijven wat er gaande is. Hopelijk kan ik hier binnenkort terug op kijken met een andere blik.
)
