Hellsdinner
Crew Member
Ik woon al 5 jaar in een 3e wereld land, nog nooit zo gelukkig geweest.
Mentaal Welzijn
- Onderwerp starter glashelder
- Startdatum
cantharides
Active member
Kan ik mij ook wel in vinden, is reeds meer dan 10 jaar zo bij mij, niets verrast nog, niets boeit, alles lijkt gewoon tijdsverdrijving, zelfs de hobbies die ik voorheen toch wel leuk vond, geven geen voldoening meer. Zelden, eigenlijk nooit, vindt ik nog iets echt leuk of grappig. Hoe ouder hoe meer mij in alles opjaag, net alsof de limieten van mijn geduld zijn bereikt. Ben dan ook steeds meer gaan werken. Als ik al eens vrije tijd heb, heb ik gewoon geen energie meer om nog iets anders te doen. Draai precies al jaren op automatische piloot, nu.
Eveneens gepaard gaande met slaapstoornissen, gaande van zeer slecht inslapen tot meerdere keren wakker op een nacht voor langere periode en 's morgens als een zombie uit bed, nooit het gevoel van uitgeslapen te zijn. Volgens de huisarts was dit eigen aan "oud" worden, mid-life crisis, maar ondertussen al jaar en dag zo.
Zover gekomen dat "oud" worden me hoegenaamd geen hol meer interesseert, als dit het is ga ik er liever nu vantussen.
Karton
Well-known member
Dat gevoel dat je hebt, "is dit het nu", dat lijkt me inderdaad iets dat eigen is aan ouder worden. Ik heb dat ook wat. Je hebt het meeste allemaal wel al eens gezien. Er is precies niets nieuws meer. Niets waardevols. Ik doe mijn werk en ik ontplooi mij daarin, ik doe sport en ik verbeter mezelf daarin, zonder dat dat een speciale betekenis heeft. Ik zoek wel naar betekenis. Maar ik denk niet dat ik het ooit ga vinden. Momenteel probeer ik gewoon een goede versie van mezelf te zijn, fysiek, karakterieel, emotioneel, zonder meer. Mezelf ontplooien, omdat ik leef. Ik heb ook een soort kinderwens, al is dat ook niet erg rationeel, en zal het waarschijnlijk het zingevingsprobleem niet oplossen, enkel verschuiven naar hen.
Ik moet vaak denken aan Sartre en het existentialisme. Er is geen speciale betekenis in het leven. Je hebt ook niet gekozen om te leven: we zijn allemaal onvrijwillig op de wereld geworpen. Je leeft, en je maakt er het beste van, en uiteindelijk ga je dood en dat was het dan.
Sommige mensen halen betekenis uit een geloof, maar ik niet. Ik zou wel willen, maar ik kan het niet, ik ben geen gelovige mens. Over dit thema echter heeft de Bijbel wel een interessante passage waarin de moderne mens zich nog in kan herkennen (Prediker 2):
Dus wat moet je doen? Proberen te genieten van het moment waarin je leeft. Anderen helpen, die er ook niet voor hebben gekozen om te bestaan, dat geloof ik ook, zolang het geen al te negatieve impact heeft op jezelf. Qua zingeving is er volgens mij niet veel meer dan dat. Maar ik denk dan: het is misschien allemaal wel zinloos, maar we leven, dat is op zich ook al iets. We hebben oneindig lang niet bestaan, we leven nu pakweg 80 of 90 jaar waarvan er al een heel deel verstreken is, en als we sterven gaan we terug oneindig lang niet bestaan. Dus die korte periode van bestaan, in mijn geval van 1992 tot best case pakweg 2080, dat is toch ook al eens iets. Ook al heb je er niet zelf voor gekozen en zit er ook veel pijn in. Maar eerst oneindig lang niet bestaan, nu pakweg 80 jaar bestaan, en daarna terug opnieuw oneindig lang niet bestaan, dan lijkt het me goed om van die 80 jaar toch het beste te proberen te maken, ook al heb je er niet zelf voor gekozen, is het intrinsiek betekenisloos en is het soms/vaak (heel) kut. Alleszins zit er geen tweede leven in. Dus laat ons ook niet al te veel zorgen maken en, nu we even kort bestaan, proberen te genieten van de dag, want binnenkort is het alweer gedaan. Houdt dat steek?
Laatst bewerkt:
Chelark007
Well-known member
Maar moet je streven naar beter of gelukkig zijn met 6 op 10?
Zoveel geef ik mijn leven / relatie al een jaar of 10.
Zoveel geef ik mijn leven / relatie al een jaar of 10.
Sinds ik twee kinderen en een huis met nog wat werk aan heb, merk ik dat ik op alle vlakken steeds vaker tegen allerlei muren opbots waar ik voorheen veel minder last van had. Ze waren er wel, maar ik kon er over springen.
Een jaar geleden was er een nerdland-special over autisme, en daar viel me al op dat er bijhoorlijk wat parallellen te trekken waren met mijn persoonlijkheid.
Onlangs kwam ik echter eens iets over ADHD tegen en mijn reactie was deze keer niet één van herkenning, maar van shock. Ik zag gewoon een beschrijving van mijn persoon, met grote lijnen en allerhande kleine detailzaken die op mij toepasbaar zijn. Ik heb eens al mijn symptomen in een Keep-document opgelijst.
-Dagelijks gevoel overweldigd te zijn door het leven
-Constant vingers wrijven/aan baard komen, benen bewegen
-Ongewild luidop woorden zeggen, meerdere keren per dag, vaak scheldwoorden.
-Chaotisch / zeer moeilijk geordend te blijven (Als kind was mijn bijnaam bij de leraars in de lagere school al 'de verstrooide professor', en die verstrooidheid is altijd zo gebleven)
-concentratieproblemen
-uitstelgedrag (van die mate dat het mijn eerste studies deed mislukken, en mij al problemen op werk opleverde)
-foutgevoelig
-dingen wegleggen en niet terugvinden
-vergeetachtigheid praktische dingen (afspraken, taken)
-weinig geduld in eigen handelingen
-overdreven gefrustreerd zijn als iets niet lukt/ik iets niet terugvind
-zeer geïnteresseerd zijn in een activiteit/onderwerp om enkele maanden later interesse volledig te verliezen
-Wapperende handen
-introvert, verlegen, angst voor onbekende sociale situaties
-Inferioriteitsgevoel: gevoel dat mensen mij saai, oninteressant vinden en dat ik hun tijd niet waard ben, waardoor ik amper initiatief neem bij potentiele vriendschap/partner.
-Internetverslaafd
Ik heb gisteren mijn allereerste aanvraag ooit gedaan om een afspraak bij een psycholoog te maken, want ik wil eigenlijk wel weten wat er aan de hand is.
Een jaar geleden was er een nerdland-special over autisme, en daar viel me al op dat er bijhoorlijk wat parallellen te trekken waren met mijn persoonlijkheid.
Onlangs kwam ik echter eens iets over ADHD tegen en mijn reactie was deze keer niet één van herkenning, maar van shock. Ik zag gewoon een beschrijving van mijn persoon, met grote lijnen en allerhande kleine detailzaken die op mij toepasbaar zijn. Ik heb eens al mijn symptomen in een Keep-document opgelijst.
-Dagelijks gevoel overweldigd te zijn door het leven
-Constant vingers wrijven/aan baard komen, benen bewegen
-Ongewild luidop woorden zeggen, meerdere keren per dag, vaak scheldwoorden.
-Chaotisch / zeer moeilijk geordend te blijven (Als kind was mijn bijnaam bij de leraars in de lagere school al 'de verstrooide professor', en die verstrooidheid is altijd zo gebleven)
-concentratieproblemen
-uitstelgedrag (van die mate dat het mijn eerste studies deed mislukken, en mij al problemen op werk opleverde)
-foutgevoelig
-dingen wegleggen en niet terugvinden
-vergeetachtigheid praktische dingen (afspraken, taken)
-weinig geduld in eigen handelingen
-overdreven gefrustreerd zijn als iets niet lukt/ik iets niet terugvind
-zeer geïnteresseerd zijn in een activiteit/onderwerp om enkele maanden later interesse volledig te verliezen
-Wapperende handen
-introvert, verlegen, angst voor onbekende sociale situaties
-Inferioriteitsgevoel: gevoel dat mensen mij saai, oninteressant vinden en dat ik hun tijd niet waard ben, waardoor ik amper initiatief neem bij potentiele vriendschap/partner.
-Internetverslaafd
Ik heb gisteren mijn allereerste aanvraag ooit gedaan om een afspraak bij een psycholoog te maken, want ik wil eigenlijk wel weten wat er aan de hand is.
Mulan
Well-known member
@Kas de Kalebas diagnosestelling mag eigenlijk enkel een psychiater doen.
Een psycholoog kan helpen met bepaald gedrag aan te pakken, maar dan ga je beter op zoek naar iemand die gespecialiseerd is in ADHD/ADD/autisme. Veel kenmerken hebben die diagnoses idd gemeenschappelijk.
Een psycholoog kan helpen met bepaald gedrag aan te pakken, maar dan ga je beter op zoek naar iemand die gespecialiseerd is in ADHD/ADD/autisme. Veel kenmerken hebben die diagnoses idd gemeenschappelijk.
Fusetea
Member
Je kan je wel bij een psycholoog gespecialiseerd daarin laten testen. Als je volgens diegene ASS of AD(H)D hebt, moet je dat laten bevestigen bij een psychiater. Dat is natuurlijk wat omslachtiger (en vooral duurder dan in een centrum waar je 2 jaar voor op de wachtlijst moet staan), maar het kan.
Bron: mijn eigen psycholoog
Er stond op haar bio expliciet adhd-diagnostiek vermeld. Nu, we zullen wel zien. Het is maar een intakegesprek.
Sneeuwstorm
Well-known member
Ik heb vandaag ook een offday, en gisteren ook. Kan mij totaal niet concentreren. Waarschijnlijk zal mijn hoofd weer in gang schieten tegen 16u ofzo. Gisteren had ik dat ook, in dat laatste uur van de dag nog veel gedaan en in de uren ervoor bijna niks.
Ik heb vannacht trouwens goed geslapen, ik dacht dat dat zou helpen maar blijkbaar niet.
Ik heb vannacht trouwens goed geslapen, ik dacht dat dat zou helpen maar blijkbaar niet.
Mocht je er nog wat meer over willen opzoeken, de combinatie ADHD en autisme wordt tegenwoordig AuDHD genoemd.
Ik herken mij hier ook heel duidelijk in. En mijn vrienden die concerta en rilatine slik(t)en hadden dezelfde problematieken.
Maar ik ben ouderwets en vecht er tegen. Probeer dit te compenseren door harder te werken. Probeer truukjes te gebruiken om de nadelen te mitigeren. Ik heb zoiets van: ik ben wie ik ben. Ik ga geen medicatie nemen om mij in te passen in een, door andere mensen gedefinieerd, ideaal maatschappijbeeld.
Maar dat het leven voor mij makkelijker zou (geweest) zijn met concerta of rilatine ben ik vrij zeker.
Mulan
Well-known member
Deze medicatie helpt voor 70% van de gediagnosticeerde AD(H)D'ers, als je pech hebt val je onder die 30% en zou het geen enkel verschil gemaakt hebben.
Ikzelf heb ADHD van het hyperactief - impulsief type, de rilatine maakte mij enkel rustiger (fysiek en minder spontaan er iets uit floepen in de klas), maar maakte op studievlak dan weer weinig tot niets uit.
En sinds mijn burn-out (waardoor ik wèl concentratiestoornissen heb) verdraag ik de rilatine zelfs niet meer. Volgens de psychiater ben ik daarin ook geen uniek geval.
And we all see how that is working out for you…
No offense he, maar je gigantische rants leggen duidelijk bloot dat je toch niet die hele sterke persoon bent die je denkt te zijn.
En je issues met het werk die je steeds post laten ook zien dat “harder werken” ook een neerwaartse spiraal wordt.
Neem soms eens een stap terug en probeer je leven en situatie van een afstand te bekijken. Ga niet altijd met 2 voeten vooruit maar neem tijd om te bezinnen.
Je bent een doorbijter, mac, maar wat wil je liever: je sterk voelen omdat je alles alleen blijft doen, of je gelukkig voelen met professionele hulp?
Ik heb zelf jaren geworsteld met anorexia en het is pas toen ik de controle durfde loslaten, dat ik me beter begon te voelen. Terwijl het voor mij jarenlang voelde alsof ik alles zou kwijt geraken als ik dat ene karaktertrekje dat ik positief vond aan mezelf (gedisciplineerd en hard zijn) zou loslaten. Het leek voor mij ook alsof het enkel het één (gedisciplineerd zijn) of het ander (lui zijn en mezelf niets ontzeggen) kon zijn. Een middenweg was in mijn hoofd niet mogelijk, maar die bestaat natuurlijk wel. Mijn probleem is nog niet volledig van de baan, maar wel al voor een heel groot stuk, en ik ben een pak gelukkiger nu ook al kan ik niet meer "trots" claimen dat ik mezelf 100% van de tijd alles van extraatjes ontzie. Het is niet dezelfde situatie als bij jou, maar ik herken wel een beetje die trots en het gevoel dat je toch op een of andere manier boven anderen wil staan.
Er is niemand die zegt dat je een persoon moet worden waar je jezelf niet mee wil vereenzelvigen en je principes volledig aan de kant moet zetten om gelukkig te zijn. Professionele hulp zoeken en aanvaarden betekent niet dat je ineens een ander, minder sterk persoon bent, en dat je je waarden verloochent.
Ik heb zelf jaren geworsteld met anorexia en het is pas toen ik de controle durfde loslaten, dat ik me beter begon te voelen. Terwijl het voor mij jarenlang voelde alsof ik alles zou kwijt geraken als ik dat ene karaktertrekje dat ik positief vond aan mezelf (gedisciplineerd en hard zijn) zou loslaten. Het leek voor mij ook alsof het enkel het één (gedisciplineerd zijn) of het ander (lui zijn en mezelf niets ontzeggen) kon zijn. Een middenweg was in mijn hoofd niet mogelijk, maar die bestaat natuurlijk wel. Mijn probleem is nog niet volledig van de baan, maar wel al voor een heel groot stuk, en ik ben een pak gelukkiger nu ook al kan ik niet meer "trots" claimen dat ik mezelf 100% van de tijd alles van extraatjes ontzie. Het is niet dezelfde situatie als bij jou, maar ik herken wel een beetje die trots en het gevoel dat je toch op een of andere manier boven anderen wil staan.
Er is niemand die zegt dat je een persoon moet worden waar je jezelf niet mee wil vereenzelvigen en je principes volledig aan de kant moet zetten om gelukkig te zijn. Professionele hulp zoeken en aanvaarden betekent niet dat je ineens een ander, minder sterk persoon bent, en dat je je waarden verloochent.
Er zitten wel nog een heel aantal stappen tussen 'ik bijt wel door, heb geen hulp nodig' en 'ik ga eens een smak geld leggen voor een 'diagnose' en de quasi-amfetamines die erbij horen'. Ik stel mij toch vragen bij de langetermijngevolgen van al die psychofarmaca die meer en meer algemeen gebruikt worden.
Dr. Sheldon Cooper
Well-known member
Smak geld? 
Sneeuwstorm
Well-known member
Die stimulerende middelen zijn volgens mij ook meer een redmiddel om te nemen wanneer het echt nodig is, niet om alle dagen te nemen. De vraag is of het het allemaal waard is om het hele diagnosetraject te doorlopen (dat jaren kan duren en veel tijd en geld gaat kosten aan psychologen en psychiaters) om aan uw voorschrift te geraken.
Vroeger was het op vele vlakken toch gemakkelijker, toen je enkel via de telefoon kon gestoord worden, en MS Teams en dergelijke niet bestonden. Thuiswerk kan wel gemakkelijk zijn, maar er zijn nu veel meer kanalen om afgeleid te worden. En ik haat het als mensen mij beginnen te bellen ad-random op Teams, is dat nu godverdomme zoveel moeite om eens even te vragen of ik beschikbaar ben? Nee terwijl ik in het midden van een belangrijke Google Meet call zit begint er mij iemand te bellen op MS Teams en mijn status stond niet op Do-not-disturb, maar gewoon op Busy, dus begon dat daar te rinkelen in mijn koptelefoon en kwam er een notificatie op mijn scherm. Ik was dus helemaal mijn draad kwijt van wat ik aan het uitleggen was en ben nog een paar uren echt om zeep geweest. Tot overmaat van ramp had ik me dan misklikt en had ik die call opgenomen in plaats van op het icoontje te klikken om niet op te nemen.
Dat terwijl waarvoor die kerel mij belde niet eens superdringend was en gerust een half uur kon wachten tot na mijn meeting.
Soms kan ik dus hebben dat ik wel wat stress heb maar dat alles onder controle is, maar dan ineens loopt de emmer over door zoiets. En dan is het gedaan om mij de eerste 2 uur deftig te kunnen concentreren. De rest van de namiddag heb ik dan mijn status op Do not disturb gezet, en ik zal dat de komende weken meer en meer doen.
Is het niet dringend log dan een ticket of stuur mij een mail. Ik zal dan zelf beslissen wanneer ik tijd heb om naar uw vraag of probleem te kijken.
Vroeger was het op vele vlakken toch gemakkelijker, toen je enkel via de telefoon kon gestoord worden, en MS Teams en dergelijke niet bestonden. Thuiswerk kan wel gemakkelijk zijn, maar er zijn nu veel meer kanalen om afgeleid te worden. En ik haat het als mensen mij beginnen te bellen ad-random op Teams, is dat nu godverdomme zoveel moeite om eens even te vragen of ik beschikbaar ben? Nee terwijl ik in het midden van een belangrijke Google Meet call zit begint er mij iemand te bellen op MS Teams en mijn status stond niet op Do-not-disturb, maar gewoon op Busy, dus begon dat daar te rinkelen in mijn koptelefoon en kwam er een notificatie op mijn scherm. Ik was dus helemaal mijn draad kwijt van wat ik aan het uitleggen was en ben nog een paar uren echt om zeep geweest. Tot overmaat van ramp had ik me dan misklikt en had ik die call opgenomen in plaats van op het icoontje te klikken om niet op te nemen.
Dat terwijl waarvoor die kerel mij belde niet eens superdringend was en gerust een half uur kon wachten tot na mijn meeting.
Soms kan ik dus hebben dat ik wel wat stress heb maar dat alles onder controle is, maar dan ineens loopt de emmer over door zoiets. En dan is het gedaan om mij de eerste 2 uur deftig te kunnen concentreren. De rest van de namiddag heb ik dan mijn status op Do not disturb gezet, en ik zal dat de komende weken meer en meer doen.
Is het niet dringend log dan een ticket of stuur mij een mail. Ik zal dan zelf beslissen wanneer ik tijd heb om naar uw vraag of probleem te kijken.
Laatst bewerkt:
Dr. Sheldon Cooper
Well-known member
Letterlijk een babbel van 10 minuten met een psychiater et voila. Voor ADD/ADHD dan.
Mulan
Well-known member
Doorgaans is het wel uitgebreider dan dat, maar idd, voor de diagnose AD(H)D is 1 consult met een psychiater die de juiste vragen stelt doorgaans voldoende.
Maar als er voor medicatie gekozen wordt (los van rilatine of medicatie voor depressie of eender welke andere problematiek waarvoor medicatie wordt opgestart door een psychiater) is het doorgaans niet 1 consult en klaar.
Voor autisme is het traject wel langer met extra testen voor zover ik heb begrepen.
Al heb ik een uitgebreide screening gehad op 3 maanden tijd met daarin 1x psycholoog, 2x psychiater en een uitgebreide vragenlijst met een prijskaartje van nog geen 500 euro, via een UZ.
Waaruit de diagnose van angststoornis en ADHD kwam (bevestiging van wat al geweten was) en expliciet uitsluiten van depressie en autisme.
Een psychiater kan inderdaad zeggen 'je hebt X, ik schrijf Y voor'. Maar men gaat meer en meer richting multidisciplinaire diagnostiek (waar je dan langs een psychiater moet, een psycholoog, ... waarbij dan een intake hoort, diagnostiek o.b.v gestandaardiseerde vragenlijsten die veel geld kosten, uitleg, advies, ...).Smak geld?
Een voorbeeld: Voor kinderen met ontwikkelingsstoornissen zijn er op die manier officiële centra waar ze uitgebreide diagnostiek en advisering doen (met psychologen, neurologen, psychiaters, sociaal werkers etc.) en waar je het meeste van terugbetaald krijgt maar die hebben dan wachtlijsten van meer dan een jaar en zo ontstaan er dan zelfstandige centra waar ze hetzelfde doen maar voor een smak geld. Zeker naar erkenning toe van je 'ziekte' en naar terugbetaling van therapie is het soms nodig dat je zo een uitgebreid diagnosetraject doorloopt. Een psychiater die dat op 10' beslist volstaat niet. Je kan dan ook de waarde van zo'n 'diagnose' in vraag stellen maar dat is een andere zaak.