In principe mag een KP zeker aan diagnostiek doen, naar erkenning toe ligt het natuurlijk anders en voor medicatie moet je sowieso langs een arts en die gaat dat misschien niet voldoende vinden. Maar als je geen medicatie wenst is het zeker niet verkeerd dat een klinisch psycholoog een diagnose stelt en een behandeling voorstelt en uitvoert. Voor ADHD/ADD/Autisme ligt het wel al iets meer op het randje gezien dat al wat meer tussen psychiatrie en neurologie ligt.
Mentaal Welzijn
- Onderwerp starter glashelder
- Startdatum
Bevat die vragenlijst ook een gedeelte dat door familie ingevuld moet worden? Laatste tijd wel wat twijfel om toch ook eens een diagnose te stellen, maar absoluut geen zin om het daar met familie of anderen (die geen medisch personeel zijn) over te hebben.
Ook geen flauw idee waar je startpunt ligt voor zo een diagnose. Enige tijd het ziekenhuis wel eens gecontacteerd voor meer info maar dat was meer een kastje-muurtje gesprek waar uitendelijk niks uit kwam.
Kan, maar hoeft niet. Het liefst wel natuurlijk, maar er zijn even goed mensen die geen familie meer hebben of waarvan de familie niet bereid is om mee te werken. Dat zou dan willen zeggen dat die mensen nooit een diagnose ADHD of autisme kunnen krijgen en da's natuurlijk absurd, daarmee dat ze daar soms vanaf wijken.
Mocht je in de mogelijkheid zijn, is het altijd beter natuurlijk.
Bij een diagnosecentrum.
Wat win je eigenlijk uit een diagnose van autisme op latere leeftijd, behalve dan het eureka moment waarbij heel uw historie ineens steek houdt?
Ik vermoed dat ik 'licht' autisme heb, maar ik camoufleer dat zo goed als constant, tot het punt dat ik soms afvraag of ik wel mezelf ben (kan dat gevoel moeilijk verwoorden).
Zo'n diagnose lijkt me dan wat nutteloos omdat ik er enkel tijd en geld mee zou verliezen en het toch niets zou veranderen aan mijn situatie.
Ik vermoed dat ik 'licht' autisme heb, maar ik camoufleer dat zo goed als constant, tot het punt dat ik soms afvraag of ik wel mezelf ben (kan dat gevoel moeilijk verwoorden).
Zo'n diagnose lijkt me dan wat nutteloos omdat ik er enkel tijd en geld mee zou verliezen en het toch niets zou veranderen aan mijn situatie.
MisterV
Well-known member
Inzicht in uw eigen "handleiding" en eventueel gepaste hulp om het één en ander vlotter/makkelijker te laten lopen in uw leven. Maar op zich kan dat ook zonder een officieel labeltje.
Dat, onder andere.
Daarnaast ook een heel stuk begrip en mildheid voor jezelf. In plaats van iemand te zijn die altijd heel hard zijn best doet en het dan nóg niet haalt of kan (en zich daar slecht over voelt, kapot, lui,...), besef je dan dat je eigenlijk al je hele leven heel hard je best doet om iets te zijn wat je niet kan zijn. Je gunt jezelf meer rust, je leert duidelijker je grenzen aanvoelen en aangeven. Je mag ineens vanalles van jezelf. Je bent een stuk liever naar jezelf, maar ook kordater ("néé, we gaan niet op vrijdagavond iets gaan drinken met de collega's, want dat bekoop je sowieso.").
En zoals MisterV ook zegt, een soort handleiding, eventueel gepaste hulp. Er zijn ook dingen waar je ineens recht hebt, zoals een arbeidsbeperking via de VDAB (wat wil zeggen dat zij een deel van je loon betalen aan je werkgever, in ruil daarvoor krijg jij van je werkgever bepaalde maatregelen of hulpmiddelen). Zo mag ik vaker thuiswerken, vroeger stoppen als het mij niet lukt en is er gewoon in het algemeen heel veel begrip vanuit collega's en leidinggevende. Dat voelt veel beter als mezelf verstoppen, mezelf niet begrijpen en mezelf forceren rond collega's.
Dat soort dingen kan ook zonder diagnose hé (toch die mildheid en begrip voor jezelf), maar het maakt het wel een stuk makkelijker als je 100% zeker weet dat je 'tekortkomingen' (om het ff kort door de bocht zo te noemen) komen door iets dat buiten jezelf ligt. Niet omdat je niet hard genoeg je best doet, niet omdat je eigenlijk lui bent, niet omdat je wat harder moet zijn voor jezelf,... Ineens besef je van wow, ik KAN bepaalde dingen gewoon niet, hoe hard ik ook probeer, en dat is oke? Ik moet niet meer proberen en ik moet niet meer boos op mezelf zijn als het niet lukt. Wat niet wil zeggen dat je niet meer uit je comfort zone komt, maar wel dat je weet dat daar ook gevolgen aan vasthangen.
Ik snap wat je bedoelt. Bij mij is dat zo ver gegaan dat ik totaal vervreemdde van de mensen op mijn werk. Ik was daar een soort schim van mezelf, ik antwoordde op niets 'echt', ik was alleen maar bezig met wat ik dacht dat mensen graag zouden willen horen van een collega. Je gaat daar wel een beetje kapot van, op lange termijn.
Goh, 't is iets dat ieder voor zich moet uitmaken hé. Het verandert niets aan je situatie in de zin van dat jij nog steeds dezelfde persoon zal zijn, maar het kader waarbinnen je fuctioneert zal wel helemaal anders zijn (en dat kan dan wél weer veranderen wie jij bent of hoe je naar jezelf kijkt).
Maar het hoeft niet, nee. Genoeg mensen die niet voor een diagnose gaan, en gewoon hun eigen gebruiksaanwijzing uitvogelen en dat ook zo meegeven aan mensen. Die zeggen dan "sorry, ik ga niet naar de receptie, da's niet zo mijn ding", ipv "sorry, ik ga niet naar de receptie, ik heb autisme dus dat is niet zo mijn ding"
En je achtergrond zal ook wel een beetje meespelen. Ik weet al ~30 jaar dat er ergens iets anders is aan mij, maar ik verstopte dat, of dacht dat iedereen zich zo voelde (haja, iedereen vindt zijn eigen toch wel anders dan anderen). Ik kon sociaal ook niet meer mee vanaf het middelbaar, heb daar een paar eenzame jaren gehad en zoals zoveel vrouwen met autisme is dat ook beginnen ontsporen later met depressies, angsten, zelfverwonding,... Dan is zoiets dat je hele leven verklaart toch wel meer dan enkel een "moh, interessant".
Sneeuwstorm
Well-known member
Ik denk dat iedere mens wel in min of meerdere mate autistisch is op bepaalde vlakken, het wordt pas autisme als ge niet goed functioneert of uw leven er zwaar onder lijdt. (geldt voor de meeste van die 'stoornissen' trouwens)
Bijvoorbeeld altijd hetzelfde toerke doen met de fiets is op zich denk ik geen symptoom van autisme maar wel wanneer je je niet kan aanpassen en in groep bijvoorbeeld zou lastig worden wanneer er een andere route wordt gereden. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die doorgaans altijd dezelfde route fietsen of wandelen of dezelfde baan nemen naar hun werk.
Of je kan maar niets vinden aan een fuif of feest en een hekel aan lawaai hebben. Versus niet naar een winkelcentrum te kunnen gaan omdat je zou overprikkeld geraken.
Met de jaren voel ik mij ook al minder schuldig als ik niet zou gaan naar een receptie, als ik daar geen zin voor heb. Maar het andere uiterste en alle sociale evenementen vermijden en sociaal geïsoleerd geraken is ook niet goed. De kerk wat in het midden houden is denk ik het beste, met andere mensen omgaan is altijd compromissen sluiten. Maar als ge van elk feestje 3 dagen migraine hebt nadien, kan je beter in het geheel niet naar feestjes gaan, dan kan je beter op andere manieren contact met andere mensen zoeken. In feite zijn veel feestjes toch ook veel lawaai en veel alcohol, en door het lawaai versta je dan elkaar toch niet.
MisterV
Well-known member
Als "persoon zonder autisme" vind ik recepties, feestjes, winkelcentra, ... ook niet altijd even gemakkelijk. Of men daar dan het labeltje introvert, HSP of whatever op wil plakken maakt mij eigenlijk niet uit. Ik ben 40 en ken intussen mijn eigen handleiding vrij goed. Heb ik geen marge om de sociale kater na een nieuwjaarsreceptie op te vangen, dan ga ik gewoon niet. Zelfde met mijn C-PTSS: Dat is geopperd door de psycholoog, wil ik een officieel labeltje dan moet dat denk ik via een psychiater. Ik zit daar echt niet op te wachten, het is al voldoende te weten wat er aan de hand is, hoe die processen zich in mijn hoofd afspelen en wat de valkuilen zijn.
Maar met autisme is het wellicht wel wat complexer, zeker als je helemaal niet goed weet of het nu effectief autisme is. Ik heb zelf familieleden op het spectrum die pas op volwassen leeftijd het labeltje kregen en hen heeft dat wel geholpen in het aanvaarden wie ze zijn en manieren vinden om ermee om te gaan. Voor buitenstaanders is het dan ook duidelijker waarom ze zich op een bepaalde manier gedragen.
Maar met autisme is het wellicht wel wat complexer, zeker als je helemaal niet goed weet of het nu effectief autisme is. Ik heb zelf familieleden op het spectrum die pas op volwassen leeftijd het labeltje kregen en hen heeft dat wel geholpen in het aanvaarden wie ze zijn en manieren vinden om ermee om te gaan. Voor buitenstaanders is het dan ook duidelijker waarom ze zich op een bepaalde manier gedragen.
Googke
Active member
Ik heb daar ook eens voor geïnformeerd bij m'n therapeut en ik vond dat echt extreem duur (bijna 1000 euro) en ik weet al niet meer of de ziekenkas erin tussenkwam.
En ja, uiteindelijk gaf m'n psycho info omtrent wat voor werk en dan beter zou passen (ben niet content met m'n huidige job, al zoek ik volop), moest ik het hebben. Het is niet zo dat er aangepast werk bestaat of mensen gaan veranderen als ik in het openbaar zou rondlopen met een badge waarop AD(H)D staat.
En ja, uiteindelijk gaf m'n psycho info omtrent wat voor werk en dan beter zou passen (ben niet content met m'n huidige job, al zoek ik volop), moest ik het hebben. Het is niet zo dat er aangepast werk bestaat of mensen gaan veranderen als ik in het openbaar zou rondlopen met een badge waarop AD(H)D staat.
Jed
Active member
Ik heb mijn diagnose gehad op mijn 34e en dat eureka moment is voor mij enorm waardevol geweest. Zoals @glashelder al zei, is er in mijn geval ook een stuk begrip en mildheid voor mezelf bijgekomen.
Voor mij heeft dat toch wel een niet te onderschatten impact gehad. Er is nog werk aan, en dat werk zal er blijven zijn. Maar nu begrijp ik waarom.
Nadat ikzelf ziek ben geweest in januari (ziekteverlof), zoonlief ziek was geworden (familiaal verlof 1), dochterlief ziek geworden (familiaal verlof 2) is nu mijn vrouw gesneuveld.
Kom je uitgeput thuis van uw werk, mag je helemaal alleen aan de zorg beginnen van 2 hyperactieve kinderen die zitten roepen en tieren, tegenspartelen, begint de oudste op de jongste te motten, niet aan tafel willen, niet willen eten, "ik moet pipi", "ik moet kaka", "ik wil geen soep", "ik wil wél soep", "nee, ik wil toch geen soep", bord valt tegen de stenen, morsen op de kleren, "ik wil mijn pyama niet aandoen", ... terwijl uw vrouw ligt te kermen van de pijn.
Ik kon amper nog empathisch doen tegen mijn vrouw omdat ik gewoon helemaal leeg ben. Moordend.
Tot zover het gedeelte wat enigszins met de kinderen te maken heeft. Volgend stukje hoort misschien eerder bij Mentaal Welzijn thuis maar soit, ik ben niet gediagnosticeerd met één of andere ziekte dus zet ik het maar hier.
Ik heb gewoon echt niet het gevoel dat ik mijn leven onder controle heb. Ik overleef. That's it.
Maar elke dag dat ik opsta, wordt de berg "to do's" groter, het slaaptekort groter, mijn geduld minder. Alles wat ik aanraak, verandert precies in stront. Ik zie precies alleen nog maar problemen. Twee dagen geleden nog van pure frustratie op de muur zitten kloppen met mijn vuist waardoor mijn knokkel nu blauw ziet en wellicht gekneusd is. Eerder is mijn tuintafel al eens gesneuveld. Als er geen zetel of matras in de onmiddellijke omgeving staat, waar ik goed kan op beuken, dan sla ik maar noodgedwongen op harde dingen. Uiteraard enkel buiten het zicht van de kinderen of wanneer ze al slapen.
Ik krijg het bijna niet over mijn toetsenbord maar als ik heel eerlijk ben, moet ik bijna toegeven dat dit één van de slechtste periodes is uit mijn leven. En ik schaam me kapot daarvoor want ik ben verdomme zo geprivilegieerd als maar kan zijn. Mooie, gezonde, schattige kinderen. Een goede financiële situatie. Een (voorlopig) vaste relatie. Een gerenoveerd huis.
Maar die sleur, dat tijdsgebrek, dat slaaptekort, die steeds-groter-wordende waslijst aan dingen die ik moet of wil doen, ... maken veel kapot. Geen mentale rust.
En ik begeef mij ook in vriendengroepen waarvan iedereen alles (schijnbaar) perfect onder controle heeft. Terwijl ik vecht om gewoon te overleven, zitten die gasten (ook) kinderen te krijgen, maar intussen ook bedrijven op te richten, carrière te maken, hobby's uit te oefenen, verre reizen te maken, ... En om de 5 botten te vragen of ik niet ene mee ga drinken op café. Waar halen ze die tijd en energie?
Nu recent wel nog één keer gedaan omdat ik echt voelde dat ik er behoefte aan had. Dat deed wel deugd, eventjes mijn hoofd leegmaken. Ik begin er ook openlijk over te praten tegen hen, omdat het echt raar begon te worden om dan plots de vrolijke Frans te worden tussen vrienden. Ze zeiden dat ze het merkten aan me, zelfs aan mijn manier van berichten sturen. Meer op café gaan dus, bij wijze van therapie.
Kom je uitgeput thuis van uw werk, mag je helemaal alleen aan de zorg beginnen van 2 hyperactieve kinderen die zitten roepen en tieren, tegenspartelen, begint de oudste op de jongste te motten, niet aan tafel willen, niet willen eten, "ik moet pipi", "ik moet kaka", "ik wil geen soep", "ik wil wél soep", "nee, ik wil toch geen soep", bord valt tegen de stenen, morsen op de kleren, "ik wil mijn pyama niet aandoen", ... terwijl uw vrouw ligt te kermen van de pijn.
Ik kon amper nog empathisch doen tegen mijn vrouw omdat ik gewoon helemaal leeg ben. Moordend.
Tot zover het gedeelte wat enigszins met de kinderen te maken heeft. Volgend stukje hoort misschien eerder bij Mentaal Welzijn thuis maar soit, ik ben niet gediagnosticeerd met één of andere ziekte dus zet ik het maar hier.
Ik heb gewoon echt niet het gevoel dat ik mijn leven onder controle heb. Ik overleef. That's it.
Maar elke dag dat ik opsta, wordt de berg "to do's" groter, het slaaptekort groter, mijn geduld minder. Alles wat ik aanraak, verandert precies in stront. Ik zie precies alleen nog maar problemen. Twee dagen geleden nog van pure frustratie op de muur zitten kloppen met mijn vuist waardoor mijn knokkel nu blauw ziet en wellicht gekneusd is. Eerder is mijn tuintafel al eens gesneuveld. Als er geen zetel of matras in de onmiddellijke omgeving staat, waar ik goed kan op beuken, dan sla ik maar noodgedwongen op harde dingen. Uiteraard enkel buiten het zicht van de kinderen of wanneer ze al slapen.
Ik krijg het bijna niet over mijn toetsenbord maar als ik heel eerlijk ben, moet ik bijna toegeven dat dit één van de slechtste periodes is uit mijn leven. En ik schaam me kapot daarvoor want ik ben verdomme zo geprivilegieerd als maar kan zijn. Mooie, gezonde, schattige kinderen. Een goede financiële situatie. Een (voorlopig) vaste relatie. Een gerenoveerd huis.
Maar die sleur, dat tijdsgebrek, dat slaaptekort, die steeds-groter-wordende waslijst aan dingen die ik moet of wil doen, ... maken veel kapot. Geen mentale rust.
En ik begeef mij ook in vriendengroepen waarvan iedereen alles (schijnbaar) perfect onder controle heeft. Terwijl ik vecht om gewoon te overleven, zitten die gasten (ook) kinderen te krijgen, maar intussen ook bedrijven op te richten, carrière te maken, hobby's uit te oefenen, verre reizen te maken, ... En om de 5 botten te vragen of ik niet ene mee ga drinken op café. Waar halen ze die tijd en energie?
Nu recent wel nog één keer gedaan omdat ik echt voelde dat ik er behoefte aan had. Dat deed wel deugd, eventjes mijn hoofd leegmaken. Ik begin er ook openlijk over te praten tegen hen, omdat het echt raar begon te worden om dan plots de vrolijke Frans te worden tussen vrienden. Ze zeiden dat ze het merkten aan me, zelfs aan mijn manier van berichten sturen. Meer op café gaan dus, bij wijze van therapie.
Mac-bc ik denk wat je juist hebt opgeschreven gewoon eigen is aan het leven met jongere kinderen. Ik heb al eens gelezen dat je een tweeling had, denk ik. Ik heb nu 2 kinderen: de oudste wordt in april 3 en de jongste is bijna een jaar. Afgelopen weken is hier ook iedereen ziek geweest. Weinig slapen, constant aandacht schenken aan de kinderen en na zoveel jaar begint dat gewoon te wegen. Telkens als je denkt dat het beter gaat gaan komt er weer een ander probleem. De oudste moet gluten vrij eten, de jongste slaapt slecht. Ik snap je frustraties maar al te goed: het lijkt soms eindeloos. Echter ik heb wel het gevoel dat je er veel voor je kinderen bent en dat is mooi. Je moet gewoon beseffen dat je boos bent op de situatie niet op je kinderen of je vrouw.
Ik doe ook soms kort af tegen de vriendin maar tegenwoordig lach ik gewoon met de miserie. Je kan niet anders doen. Ten tweede hoop ik dat je ergens wat hulp kunt vragen. It takes a village to raise a child zeggen ze toch en tegenwoordig moeten we het allen maar met ons 2 doen. Wij krijgen sinds kort wat meer hulp van de oma's en het is nodig. Met 2 fulltime gaan werken en nog eens kinderen opvoeden. Ik verklaar velen voor goed zot. Vriendin werkt 28.5 u en ik neem sinds een jaar al ouderschapsverlof om 4/5 te werken. Ik ga nooit nog fulltime werken. Heb mijn werkschema aangepast zodat ik 1 week werk en in 1 week thuis ben. Ik weet niet of je al ouderschapsverlof opneemt maar een dagje extra thuis blijven per week kan al wonderen doen.
Alle tijd en energie die je er nu insteekt moet je er later niet meer insteken. Wat betreft je vrienden: het gras lijkt alleen maar groener aan de andere kant ofwel spenderen ze weinig tijd met hun kinderen.
Ik doe ook soms kort af tegen de vriendin maar tegenwoordig lach ik gewoon met de miserie. Je kan niet anders doen. Ten tweede hoop ik dat je ergens wat hulp kunt vragen. It takes a village to raise a child zeggen ze toch en tegenwoordig moeten we het allen maar met ons 2 doen. Wij krijgen sinds kort wat meer hulp van de oma's en het is nodig. Met 2 fulltime gaan werken en nog eens kinderen opvoeden. Ik verklaar velen voor goed zot. Vriendin werkt 28.5 u en ik neem sinds een jaar al ouderschapsverlof om 4/5 te werken. Ik ga nooit nog fulltime werken. Heb mijn werkschema aangepast zodat ik 1 week werk en in 1 week thuis ben. Ik weet niet of je al ouderschapsverlof opneemt maar een dagje extra thuis blijven per week kan al wonderen doen.
Alle tijd en energie die je er nu insteekt moet je er later niet meer insteken. Wat betreft je vrienden: het gras lijkt alleen maar groener aan de andere kant ofwel spenderen ze weinig tijd met hun kinderen.
Holocene
Well-known member
Daar zeg je het tbh. Ik denk dat je echt eens hulp moet zoeken en met iemand gaan praten.
Je kan dit niet blijven volhouden, vroeg of laat ga je er helemaal onderdoor
Bedankt voor je reactie.
Ik heb geen tweeling hoor, ze zijn ongeveer even oud als uw kinderen.
Vanmorgen vroeg onze 3-jarige blijkbaar aan mijn vrouw op weg naar school: "waarom is papa altijd zo boos?". Ik slaag er blijkbaar steeds minder in om het te verbergen. Niet dat ik (zonder reden) kwaad word op de kinderen, maar ik ben korter en apathischer in mijn reacties.
En ja, ik ben er voor de kinderen. Fysiek dan. Maar omdat mijn hoofd vol zit met to do's ben ik nooit volledig mentaal bij de kinderen. Constant schuilt er in mijn achterhoofd het idee: "hopelijk gaat die nu vlug even zelfstandig spelen, zodat ik nog x, y en z gedaan kan krijgen vandaag".
Omdat ik minder verdien dan mijn vrouw neem ik al de woensdagen ouderschapsverlof om 's middags voor de kinderen te zorgen. Tegen dat ik terug ben van de kinderen weg te brengen 's morgens, en om 11u50 al opnieuw aan de schoolpoort moet staan, betekent dat ongeveer 3 uur tijd om iets te doen. Maar de laatste weken had ik die al niet omdat ik voor de zieke kinderen moest zorgen. En als ik die wel heb, dan probeer ik daar wat bij te slapen of werk in te halen omdat ik op andere dagen niet aan mijn 8 uur kom.
Terwijl ik vaak het gevoel heb dat mijn oudste zich veel beter zou amuseren in de naschoolse opvang dan bij zijn half-depressieve vader. Maar ach, de schoonouders stonden in het onderwijs en zijn pedagogisch onderlegd en die hadden ons verteld dat zo'n volle week veel te druk is voor zulke jonge kinderen. Ok dan.
Vertel allemaal maar wat ik moet doen, dat zal vast wel het beste zijn.
Laatst bewerkt:
Het ding is: ik zie zelf nog de oplossingen denk ik.
Maar die vergen serieuze beslissingen van mijn vrouw en ikzelf. Zaken waar we grondig moeten over praten. Maar die tijd ontbreekt omdat je met jonge kinderen geen 2 zinnen na elkaar kunt zeggen zonder onderbroken te worden door geween, geroep en getier, "ik moet pipi", "ik moet kaka", een bord eten die tegen de stenen vliegt, enzovoort.
Eens ze finaal in hun bed liggen moet je nog beginnen aan de opkuis, de praktische zaken om voort te ploeteren in het leven, ... en als het dan 21u30 à 22u is ben je zo kapot dat niemand nog tijd en goesting heeft om over zulke belangrijke zaken te beginnen praten. We proberen het soms, maar door vermoeidheid beginnen we bij de minste onenigheid ruzie te maken.
Ik zou niet weten hoe ik daar nog ergens therapie-sessies tussen moet proppen.
@mac-bc, het is al meermaals gezegd, en ge lijkt het zelf ook te beseffen. Maar ge staat echt aan de rand van een afgrond, en ge moet dringend een stap terug pakken. Zorg dat ge iemand vindt om er deftig mee over te spreken (ik bedoel huisarts, therapeut), neem eerst wat verlof / ziekte zodat ge wat afstand kunt krijgen, en zie dan hoe ge hieruit kunt geraken.
Voor de duidelijkheid, want daar worstelt ge precies mee: HIER IS NIKS MIS MEE, DIT IS GEEN ZWAKTEBOD.
Er is absoluut geen schaamte in deze situatie / overweldigd zijn / het niet rond krijgen / depressief zijn / burnout te hebben / ... (schrappen wat niet past). We hebben allemaal van die momenten. Belangrijker is hoe ge er mee om gaat, zonder dat ge uzelf en uw heel gezin mee ten onder trekt.
Hoe staat uw vrouw eigenlijk hier tegenover? Begrijpt ze u? Hebt ge daar enige steun aan? Of zit die er ook volledig door?
Voor de duidelijkheid, want daar worstelt ge precies mee: HIER IS NIKS MIS MEE, DIT IS GEEN ZWAKTEBOD.
Er is absoluut geen schaamte in deze situatie / overweldigd zijn / het niet rond krijgen / depressief zijn / burnout te hebben / ... (schrappen wat niet past). We hebben allemaal van die momenten. Belangrijker is hoe ge er mee om gaat, zonder dat ge uzelf en uw heel gezin mee ten onder trekt.
Hoe staat uw vrouw eigenlijk hier tegenover? Begrijpt ze u? Hebt ge daar enige steun aan? Of zit die er ook volledig door?
Mijn post was geschreven tegelijk met deze.
Om te antwoorden op uw "er is geen tijd voor", herhaal ik dit stukje uit mijn post: "neem eerst wat verlof / ziekte zodat ge wat afstand kunt krijgen, en zie dan hoe ge hieruit kunt geraken."
Absoluut belangrijk, want inderdaad, in de typische dagelijkse mallemolen krijgt ge die tijd echt niet. Ge gaat ze moeten nemen.
In dat vet zit dus imo een groot deel van uw probleem. Het is zowel hier als in het "ergernissen op je werk" topic aan gehaald: ge haalt u immens veel druk en stress op schouders op uw werk en dat sleept ge mee naar huis.
Ik herinner me de discussie over uw project in NL; een project dat je niet wil maar in plaats van nee te zeggen, geef je belachelijk voorwaarden op in de hoop dat ze daar op de vraag intrekken. Maar toch krijgt ge die opdracht. Gevolg: een pak meer werk en stress.
Soit, ik denk dat niemand hier uw situatie goed genoeg kent maar het zegt wel iets dat quasi iedereen hier denkt dat je op een burnout afstevent.
Zorg in ieder geval goed voor jezelf en zoals je zei: overweeg sterk die therapie.
Edit: net jouw en @Lint zijn posts gezien en effe benadrukken dat het inderdaad geen zwaktebod is om te zeggen dat ge diep zit of het niet aan kunt. Hell, ik heb een comfortabele job gekozen omdat ik van mezelf weet dat ik daar anders ook niet mee om zou kunnen.
Maar je spreekt zelf weer over "daar heb ik geen tijd voor". Die moet je maken, punt. Want zo als @Lint zegt: die krijg je niet, die moet je maken.
Gewoon nog een paar random vragen: komt er iemand van poetshulp bij jullie thuis? Maak daar gebruik van: hier komt elke week een poetsvrouw, om de 6 weken de ruitenwasser. Je kan je strijk ook weg doen. Die dingen zorgen er voor dat je meer tijd overhoudt.
En maak tijd om met je partner te praten. Wij doen dat vaak in bed: wat napraten over de dag, belangrijke zaken bespreken ook.
In ieder geval: maak tijd voor jezelf en zoek hulp.
Laatst bewerkt:
Minder werken, meer tijd voor jezelf plannen. Spreek met uw echtgenoot af wanneer je elkaar vrije tijd gunt om hobby's uit te voeren, weg te gaan met vrienden, etc. Er onderdoor gaan daar heeft niemand iets aan. De bom gaat onvermijdelijk barsten, ook al probeer je dat tot in het oneindige te onderukken. Dan zit je al rap een jaar of meer thuis.
Avondland
Well-known member
Jezelf geweld aandoen door te kloppen tegen muren tot je vuisten er bont, bloederig en blauw van zien ... ik herken mezelf erin als ik gefrustreerd ben en op dat moment kan dat wel deugd doen omdat al die frustratie eruit moet. Dat is een vorm van geweld kanaliseren. Maar misschien dan eens investeren in een bokszak en je frustratie daarop uitwerken in plaats van jezelf geweld aan te doen? Uiteindelijk moet dat stoppen, die opgekropte woede en dat doe je door aan mentale zelfzorg te doen.Nadat ikzelf ziek ben geweest in januari (ziekteverlof), zoonlief ziek was geworden (familiaal verlof 1), dochterlief ziek geworden (familiaal verlof 2) is nu mijn vrouw gesneuveld.
Kom je uitgeput thuis van uw werk, mag je helemaal alleen aan de zorg beginnen van 2 hyperactieve kinderen die zitten roepen en tieren, tegenspartelen, begint de oudste op de jongste te motten, niet aan tafel willen, niet willen eten, "ik moet pipi", "ik moet kaka", "ik wil geen soep", "ik wil wél soep", "nee, ik wil toch geen soep", bord valt tegen de stenen, morsen op de kleren, "ik wil mijn pyama niet aandoen", ... terwijl uw vrouw ligt te kermen van de pijn.
Ik kon amper nog empathisch doen tegen mijn vrouw omdat ik gewoon helemaal leeg ben. Moordend.
Tot zover het gedeelte wat enigszins met de kinderen te maken heeft. Volgend stukje hoort misschien eerder bij Mentaal Welzijn thuis maar soit, ik ben niet gediagnosticeerd met één of andere ziekte dus zet ik het maar hier.
Ik heb gewoon echt niet het gevoel dat ik mijn leven onder controle heb. Ik overleef. That's it.
Maar elke dag dat ik opsta, wordt de berg "to do's" groter, het slaaptekort groter, mijn geduld minder. Alles wat ik aanraak, verandert precies in stront. Ik zie precies alleen nog maar problemen. Twee dagen geleden nog van pure frustratie op de muur zitten kloppen met mijn vuist waardoor mijn knokkel nu blauw ziet en wellicht gekneusd is. Eerder is mijn tuintafel al eens gesneuveld. Als er geen zetel of matras in de onmiddellijke omgeving staat, waar ik goed kan op beuken, dan sla ik maar noodgedwongen op harde dingen. Uiteraard enkel buiten het zicht van de kinderen of wanneer ze al slapen.
Ik krijg het bijna niet over mijn toetsenbord maar als ik heel eerlijk ben, moet ik bijna toegeven dat dit één van de slechtste periodes is uit mijn leven. En ik schaam me kapot daarvoor want ik ben verdomme zo geprivilegieerd als maar kan zijn. Mooie, gezonde, schattige kinderen. Een goede financiële situatie. Een (voorlopig) vaste relatie. Een gerenoveerd huis.
Maar die sleur, dat tijdsgebrek, dat slaaptekort, die steeds-groter-wordende waslijst aan dingen die ik moet of wil doen, ... maken veel kapot. Geen mentale rust.
En ik begeef mij ook in vriendengroepen waarvan iedereen alles (schijnbaar) perfect onder controle heeft. Terwijl ik vecht om gewoon te overleven, zitten die gasten (ook) kinderen te krijgen, maar intussen ook bedrijven op te richten, carrière te maken, hobby's uit te oefenen, verre reizen te maken, ... En om de 5 botten te vragen of ik niet ene mee ga drinken op café. Waar halen ze die tijd en energie?
Nu recent wel nog één keer gedaan omdat ik echt voelde dat ik er behoefte aan had. Dat deed wel deugd, eventjes mijn hoofd leegmaken. Ik begin er ook openlijk over te praten tegen hen, omdat het echt raar begon te worden om dan plots de vrolijke Frans te worden tussen vrienden. Ze zeiden dat ze het merkten aan me, zelfs aan mijn manier van berichten sturen. Meer op café gaan dus, bij wijze van therapie.
Daarom, en eerst en vooral: contact opnemen met een eerstelijnspsycholoog. Dat is nog laagdrempelig en niet al te duur en kan deugd doen. Dat zijn gesprekken van een uur, dus geen onoverkomelijk engagement dat je agenda helemaal overhoop gooit. Dat heeft mij wel geholpen, omdat ik zo van een neutrale hoek op een andere manier naar mijn leven leerde kijken.
Pinten gaan pakken en je hart luchten is ook een goeie vorm van therapie en dat is iets wat ik zelf véél te weinig doe. Ik zie mijn vrienden amper en hou er ook weinig over tegenwoordig. Een drietal goeie, misschien. Vroeger, voor corona, voor de verhuis naar de andere kant van de provincie en voor ik een kind kreeg, was dat een veelvoud. Via mijn vrouw zie ik haar vrienden ook soms. Zij heeft vooral een héél goeie band met haar zus die een straat verder woont en tegen wie ze alles kan zeggen. Ik heb zo iemand niet in de buurt. Ik hoop dat we via de school van onze dochter wel weer nieuwe sociale contacten kunnen leggen, maar dat is ook niet evident. Vanaf een bepaalde leeftijd laten mensen minder gemakkelijk nieuwe vrienden toe en in een dorp is dat misschien nog erger dan in een stad.