Mentaal Welzijn

[Hellsdinner]

Wat @glashelder zegt. Als je het al eens probeert neer te schrijven puur voor jezelf, dan kan je dat nadien ook gebruiken in mogelijke gesprekken met psycholoog/therapeut/psychiater.

 

[MisterV]

In afwachting van een mega post van me wil ik even een vraag stellen.

Ik ben 9-10 maand geleden een paar keer naar een psychologe geweest ivm m'n burn-out. In samenspraak met haar gestopt omdat het beter ging.
maar een deel was toen "schone schijn". Vooral naar mezelf toe, maar ik heb ook zaken verzwegen, en zelfs gelogen over bepaalde gevoelens en gedachten tegen die psychologe, vooral omdat ik ze niet durfde uitspreken. Achteraf gezien was die psychologe eigenlijk niet goed voorin denk ik. Ze ging vlot mee in mijn goed nieuws show en daagde me niet uit of vroeg niet door over bepaalde zaken. Terwijl ik dat echt wel nodig heb. Ik moet iemand hebben die alles er uit sleurt. Zij was eerder een cheerleader voor mij. "Maar ge zijt goed bezig, ik ben zo fier op u,..."

Maar sinds een 5-tal maand ben ik steeds dieper en dieper aan het afglijden. Ik heb die burn-out totaal verkeerd aangepakt en ben zeker dat ik er een depressie bij heb.
Alle tips die ze me toen gegeven had helpen langs geen kanten meer.

Nu wil ik terug stappen nemen richting herstel voor ik drastische dingen in de verkeerde richting zou doen.

Maar ik weet niet wat doen.
Ofwel terug naar diezelfde psychologe, waar ik al een deel van m'n verhaal gedaan heb waardoor de drempel voorij veel lager is. Maar vrees dat die dus niet "matcht". Tenzij ik vanaf het begin duidelijk maak dat ze moet doorvragen en alles eruit gaat moeten sleuren.
Of op zoek gaan naar een andere psycholoog, maar dan moet ik terug vanaf 0 beginnen. Hierbij kan ik wel via m'n werk rondkijken. En zijn de eerste x-sessies gratis.


Ik denk/vrees echter dat ik er niet door ga geraken met enkel psychologische ondersteuning, en dat ik misschien wel gebaat zou kunnen zijn met medicatie. Maar een psycholoog kan/mag dat niet voorschrijven.

M'n vraag is nu eigenlijk, wat wordt er normaal gedaan als iemand bij een psycholoog gaat en na enkele gesprekken blijkt dat er medicatie nodig zou zijn. Geeft de psycholoog dat door aan de huisarts, of wordt er doorverwezen naar bvb een psychiater? Want ik denk dat een huisarts op basis van het verslag van een psycholoog mss niet de beste medicatie zou voorschrijven, (mss direct een veel te zware dosis of zo), en dat er dan niet voldoende opvolging is.

Ik heb echter totaal geen zin om eerst mijn verhaal bij een psycholoog te doen, en erna alles nog eens opnieuw zou moeten doen bij een psychiater.

Ik weet niet of rechtstreeks naar een psychiater gaan eigenlijk een optie is, doen die ook aan psychologische bijstand, of schrijven die direct medicatie voor na 1 gesprek? (Wat ik niet wil voor alle duidelijkheid)

Of ga ik best eens naar m'n huisarts zodat die me kan doorverwijzen naar de juiste hulpoptie?

Medicatie kan op zich ook bij de huisarts. Met daar te vertellen dat je naar een psycholoog gaat i.v.m. depressie is normaal al voldoende, je gaat daar niet nog eens heel uw verhaal moeten doen. Het blijft wel een hulpmiddel dat de symptomen een beetje afvlakt waardoor je de achterliggende problematiek kan aanpakken.

Dat je bij die eerste psychologe niet eerlijk was kan aan de omstandigheden indertijd liggen of aan het feit dat het niet goed matcht. Moeilijk om dat op een forum in te schatten. Maar het feit dat je bij iemand nieuw terug van 0 moet beginnen hoeft niet negatief te zijn, die kijkt dan misschien ook met een frisse blik naar de situatie. Diezelfde huisarts kan u mogelijk doorverwijzen naar een psycholoog geschikt voor uw problematiek en met een doorverwijzing kan je er mogelijk ook sneller terecht. Ze kunnen u ook doorverwijzen naar een eerstelijnspsycholoog, dat is goedkoper maar ook beperkt tot een aantal sessies. Mogelijk kan je wel naar dezelfde persoon blijven gaan aan het duurdere tarief.

Succes alvast!

 

[Mulan]

@Waelvis bij mij heeft er NOOIT een psycholoog (heb er meer dan 5 gehad de voorbije 12 jaar) medicatie voorgesteld.
Volgens mij om 2 redenen: enerzijds omdat het niet "erg genoeg" was in hun ogen om ermee te starten en anderzijds omdat ze ook patiënten kunnen verliezen door het te vermelden. Zeker de "iets oudere" die nog het beeld hebben dat medicatie je zal veranderen in een verslaafde zombie.
Na enkele maanden wekelijks bij de psycholoog zonder enige vooruitgang in mijn burn-out heeft mijn huisarts me voor medicatie doorgestuurd naar een psychiater. Die gaf gewoon zelf aan: "Ik kan u iets voorschrijven, maar ik ben geen specialist. Ik stuur u liever door naar een specialist hiervoor." Het was ook nodig want ik reageer heel snel heel fout op medicatie en het heeft 5 verschillende soorten medicatie gekost om een goede match te vinden. De combinatie ADHD - antidepressiva kan namelijk nog eens voor extra problemen zorgen. Ik had geluk dat mijn huisarts me bij een goede psychiater binnen kreeg die wekelijks telefonisch contact had met mij ivm de bijwerkingen. Ook daarin moet je geluk hebben.

Wat betreft de psycholoog: je geeft zelf al aan dat je niet verwacht dat deze je voldoende zal kunnen begeleiden. Je moet de kans wel vergroten op een goede match, bespreek dat dus zeker met je huisarts.
Ik had de medicatie trouwens nodig om vooruitgang te KUNNEN maken in de psychotherapie. De medicatie was dus ook een kantelpunt in mijn herstel.

Daarnaast heb ik ook een traject gevolgd in een psychiatrisch dagziekenhuis: voornamelijk mensen die al enkele maanden thuis zaten met depressie, die al een intensieve behandeling voor verslaving hadden gevolgd of mensen met een burn-out. Geen "bende zotten" dus maar allemaal normale mensen die met wat extra hulp terug een normaal leven gingen gaan oppikken. Puur qua tijdspanne heb ik daar het meeste vooruitgang gemaakt. Verschillende soorten therapiën waarvan ik er een 3-4tal per week volgde. Ik ging maximaal 2 volle dagen per week en vond dat enorm verrijkend!
Ik geef het gewoon mee omdat het heel drastisch kan klinken maar in praktijk dus gewoon groepstherapie was voor mensen met gelijkaardige problemen.

 

[Enj0i^]

@Waelvis bij mij heeft er NOOIT een psycholoog (heb er meer dan 5 gehad de voorbije 12 jaar) medicatie voorgesteld.
Volgens mij om 2 redenen: enerzijds omdat het niet "erg genoeg" was in hun ogen om ermee te starten en anderzijds omdat ze ook patiënten kunnen verliezen door het te vermelden. Zeker de "iets oudere" die nog het beeld hebben dat medicatie je zal veranderen in een verslaafde zombie.
Na enkele maanden wekelijks bij de psycholoog zonder enige vooruitgang in mijn burn-out heeft mijn huisarts me voor medicatie doorgestuurd naar een psychiater. Die gaf gewoon zelf aan: "Ik kan u iets voorschrijven, maar ik ben geen specialist. Ik stuur u liever door naar een specialist hiervoor." Het was ook nodig want ik reageer heel snel heel fout op medicatie en het heeft 5 verschillende soorten medicatie gekost om een goede match te vinden. De combinatie ADHD - antidepressiva kan namelijk nog eens voor extra problemen zorgen. Ik had geluk dat mijn huisarts me bij een goede psychiater binnen kreeg die wekelijks telefonisch contact had met mij ivm de bijwerkingen. Ook daarin moet je geluk hebben.

Wat betreft de psycholoog: je geeft zelf al aan dat je niet verwacht dat deze je voldoende zal kunnen begeleiden. Je moet de kans wel vergroten op een goede match, bespreek dat dus zeker met je huisarts.
Ik had de medicatie trouwens nodig om vooruitgang te KUNNEN maken in de psychotherapie. De medicatie was dus ook een kantelpunt in mijn herstel.

Daarnaast heb ik ook een traject gevolgd in een psychiatrisch dagziekenhuis: voornamelijk mensen die al enkele maanden thuis zaten met depressie, die al een intensieve behandeling voor verslaving hadden gevolgd of mensen met een burn-out. Geen "bende zotten" dus maar allemaal normale mensen die met wat extra hulp terug een normaal leven gingen gaan oppikken. Puur qua tijdspanne heb ik daar het meeste vooruitgang gemaakt. Verschillende soorten therapiën waarvan ik er een 3-4tal per week volgde. Ik ging maximaal 2 volle dagen per week en vond dat enorm verrijkend!
Ik geef het gewoon mee omdat het heel drastisch kan klinken maar in praktijk dus gewoon groepstherapie was voor mensen met gelijkaardige problemen.

Ja ik ga nu ook al een tijd naar een psycholoog en neem medicatie, maar ik heb niet de indruk dat we echt grote vorderingen maken.
De medicatie helpt wel tegen, maar ook moeilijk om te zeggen hoeveel.

Ik zou ook wel eens groepstherapie willen volgen, maar ben bang dat daar mensen zitten die me in de slechte zin naar beneden zouden meetrekken. Ik ben nogal gevoelig voor doem verhalen.

 

[Mulan]

Ja ik ga nu ook al een tijd naar een psycholoog en neem medicatie, maar ik heb niet de indruk dat we echt grote vorderingen maken.
De medicatie helpt wel tegen, maar ook moeilijk om te zeggen hoeveel.

Ik zou ook wel eens groepstherapie willen volgen, maar ben bang dat daar mensen zitten die me in de slechte zin naar beneden zouden meetrekken. Ik ben nogal gevoelig voor doem verhalen.

Het voordeel van het ziekenhuis waar ik ging, was dat je zelf volledig vrije keuze had in de therapie die je wou volgen. 1x zat ik in een groep waar ik voelde dat ik zelf de rol van hulpverlener aan het opnemen was en niet bezig was met mijn eigen herstel maar met dat van anderen. Na 3 sessies een gesprek aangevraagd en gezegd dat ik daarom wou stoppen met die therapie, was geen probleem.

En waar ik ging heb ik modules zelfzorg, rouwverwerking, lichaamswerk, relaxatie en beeldend werken gevolgd. De eerste 2 waren zeker pittig naar verhalen van anderen toe, maar de laatste 3 waren veel luchtiger en toch had ik er heel veel aan naar zelfinzicht toe. Om maar aan te geven dat de ene groepstherapie de andere niet is.