Mentaal Welzijn
- Onderwerp starter glashelder
- Startdatum
Dag Iedereen,
Ik zit al een tijdje in begeleiding met een psycholoog.
De laatste weken/maanden is het even heel zwaar geweest en ik merk dat ik echt in een negatieve spiraal terecht kwam.
Momenteel ben ik sinds 9 dagen begonnen met anti depressiva. Ik vind dat persoonlijk wel heel eng.
Zijn er hier mensen die willen delen wat voor hun het effect was van anti depressiva op hun gemoed?
Gaan de negatieve gevoelens weg of worden ze eerder afgezwakt, voel je u terug meer blij
Ik probeer wat te googelen maar daar vind je eerder maar generieke info.
Alvast bedankt!
Ik zit al een tijdje in begeleiding met een psycholoog.
De laatste weken/maanden is het even heel zwaar geweest en ik merk dat ik echt in een negatieve spiraal terecht kwam.
Momenteel ben ik sinds 9 dagen begonnen met anti depressiva. Ik vind dat persoonlijk wel heel eng.
Zijn er hier mensen die willen delen wat voor hun het effect was van anti depressiva op hun gemoed?
Gaan de negatieve gevoelens weg of worden ze eerder afgezwakt, voel je u terug meer blij
Ik probeer wat te googelen maar daar vind je eerder maar generieke info.
Alvast bedankt!
MisterV
Well-known member
Succes alvast met je hele traject.
Het duurt sowieso een tijd tegen dat die dingen effect hebben en het is vaak ook zoeken naar de juiste medicatie en dosis, het kan dus een tijd duren voordat je effect voelt. In regel zit je al makkelijk een week of drie verder voordat de medicatie effect begint te hebben (mits juiste medicatie en dosis). Ook voor de behandelende arts is het trial-and-error om de juiste medicatie en dosis te vinden. Het is geen wondermiddel, mij mij vijlde het er vooral de scherpste kanten van af maar zorgde het ook voor een stuk emotionele vervlakking. Doordat de meest heftige kanten werden afgevlakt werd het draaglijker, maar het zijn geen pillen die je "blij" gaan maken. Hier was het vooral "symptoomonderdrukking", een onderliggend probleem kan je alleen aanpakken met therapie maar ik zie dat je al naar een psycholoog gaat wat zeker positief is.
Een risico vind ik persoonlijk dat bij zware depressie je door de medicatie die eerste weken wel wat meer fut hebt maar het effect op uw gemoed nog niet speelt. Het risico op zelfdoding is daardoor veel hoger die eerste weken en zou veel strikter opgevolgd moeten worden IMHO, ik spreek uit ervaring. Als gedachten rond zelfdoding niet spelen is dat risico veel minder.
De bijwerkingen hangen af van medicatie tot medicatie. Hier was ik vooral de eerste dagen ferm draaierig (met Sertraline, Escitalopram had dat effect dan weer niet). Het had ook invloed op mijn libido, vooral de eerste weken. Het ding is wel: Als je door de medicatie geen goesting hebt dan mis je het ook niet. Ik ben er ook van verdikt.
Intussen al enkele jaren medicatievrij hier.
Mulan
Well-known member
Ik ben iemand die enorm snel reageert op medicatie en dan vooral in negatieve zin, dus de psychiater wist dat er kort op de bal moest worden gespeeld: belachelijk lage opstartdosissen en wekelijkse opvolging. Escitalopram was de 5de die we probeerden en met 3mg (normale opstartdosis is 10mg) bleek het te lukken voor mij, na anderhalve week al positief effect.
Vanaf 5mg kreeg ik migraine. De voorgangers werden binnen de paar dagen terug gestopt wegens: nachtmerries, NOG meer huilen, hyperactiviteit en slapeloosheid, vreetaanvallen en het toppertje was diegene die me zware paranoia bezorgde.
Maar opnieuw: ik ben gekend met overgevoeligheid, dit is NIET standaard.
Met de medicatie die wél werkte kon ik eindelijk stoppen met huilen en voelde ik me langzaam aan terug mezelf.
Vervlakking van emoties (niet alleen de slechte maar dus ook de goede) is het meest gekende neveneffect maar daar heb ik dus geen last van.
Het kan mss handig zijn om dagelijks eens op te lijsten welke nevenwerkingen en positieve effecten je hebt en daar ook een score aan te geven. En als de nevenwerkingen fel zijn: gelijk bellen met je huisarts of psychiater!
Al bedankt voor de info @MisterV .
Ik neem nu ook Escitalopram. Vooral wat last van hoofdpijn/misselijkheid op het moment.
Persoonlijk wel schrik voor de eventuele gewichtstoename aangezien ik al wat struizer ben.
Ik ben nu ook thuisgeschreven van het werk, dit neemt al een heel groot deel van mijn negativiteit/stress weg. Dit helpt ook al natuurlijk.
Het probleem is dat ik al een tijdje niet meer goed weet wat blij zijn is. Ik kan redelijk goed alsof doen maar ik zou persoonlijk niet kunnen omschrijven hoe intens geluk of blij zijn aanvoelt.
Dan schiet er nog alleen nog maar negativiteit over, en ik neem dat nogal op zoals een spons. De enige andere emoties die altijd bovenkomen zijn frustraties/boos zijn of veel stress/angst ondervinden.
Ik weet dat ik dat vroeger allemaal niet had. Blijft een lange zoektocht van waar dat nu juist komt.
Daarmee is het nog een vraagteken wat die pilletjes nu juist gaan doen aan mijn gemoedstoestand.
Edit: ook bedankt voor u reactie @Mulan
Ik neem nu ook Escitalopram. Vooral wat last van hoofdpijn/misselijkheid op het moment.
Persoonlijk wel schrik voor de eventuele gewichtstoename aangezien ik al wat struizer ben.
Ik ben nu ook thuisgeschreven van het werk, dit neemt al een heel groot deel van mijn negativiteit/stress weg. Dit helpt ook al natuurlijk.
Het probleem is dat ik al een tijdje niet meer goed weet wat blij zijn is. Ik kan redelijk goed alsof doen maar ik zou persoonlijk niet kunnen omschrijven hoe intens geluk of blij zijn aanvoelt.
Dan schiet er nog alleen nog maar negativiteit over, en ik neem dat nogal op zoals een spons. De enige andere emoties die altijd bovenkomen zijn frustraties/boos zijn of veel stress/angst ondervinden.
Ik weet dat ik dat vroeger allemaal niet had. Blijft een lange zoektocht van waar dat nu juist komt.
Daarmee is het nog een vraagteken wat die pilletjes nu juist gaan doen aan mijn gemoedstoestand.
Edit: ook bedankt voor u reactie @Mulan
MisterV
Well-known member
Zeer herkenbaar dit. Het is niet aan mij om diagnoses te stellen maar dit klinkt als vollen bak depressie. Een paar dingen om te onthouden:
Het is niet uw schuld. Je hebt de pech een bepaalde combo van stress/ervaringen/persoonlijkheidskenmerken/whatever te hebben die waarschijnlijk een depressie hebben getriggerd. Depressie is een ziekte, geen keuze.
en ook:
Dit gaat met de juiste medicatie, therapie en voldoende tijd ook weer over.
Laatst bewerkt:
Enj0i^
Member
Dag Tora,
Ik neem nu sinds december ook anti-depressiva en ik was in het begin ook heel erg bang voor de neveneffecten (ben ik nu nog altijd een beetje als ik eerlijk ben). Ik neem Mirtazepine, is nog net iets anders dan de standaard anti-depressiva maar wel vergelijkbaar denk ik.
In het begin zag ik echt niet meer hoe ik verder moest en kon ik alleen maar negatief denken, ik zat vast in negatieve denkpatronen die me steeds dieper sleurden waardoor ik altijd nieuwe problemen erbij kreeg.
De AD heeft me hierin wel geholpen dat het mijn hersenen de mogelijkheid heeft om de negatieve paden eens te doorbreken. Ik ben nog steeds niet gelukkig, maar er zijn wel momenten waarop ik niet meer ongelukkig ben. Ik hoop dat dit steek houdt, want het is moeilijk om uit te drukken.
Ik wil er graag ook binnen het jaar wel terug vanaf geraken, maar ik probeer me geen druk op te leggen (alhoewel ik er echt wel graag vanaf wil).
Enige echte neveneffect is dat ik toch op 5 maand bijna 6 kg verdikt ben en ik heb heel stijve spieren (maar dat laatste is misschien meer stress gerelateerd nog steeds).
Ik kan je enkel succes wensen en weet dat er hier gelijkgezinden zitten! Ik probeer wel enorm de klemtoon te leggen op een positieve steun zoeken bij lotgenoten ... negativiteit helpt niemand.
Pompi
Active member
Gebruik je nog steeds AD?
Ik ben persoonlijk zeer anti-AD, mijn vriendin begint er nu echter al een paar keer over.
Sinds de dood van haar moeder een kleine 3 jaar geleden lijkt ze in de put te blijven zitten. Nachtmerries en huilend wakker worden, dat brengt haar algemeen gevoel ook gewoon naar beneden. Stress op het werk doet haar direct crashen. alles lijkt ook onoverkomelijk en alles wat gaat gebeuren eindigt sowieso in drama.
Misselijk? "tzal toch geen kanker zijn." "Als ik een kind krijg dan ga ik sowieso postnataledepresie krijgen", iets doen en dat gaat niet zoals gehoopt "ziede wel, alles mislukt altijd en ik kan niks"
Wat mij stoort is dat ze er niet alles aan doet om daar uit te geraken.
Ze spreekt om de 1 a 2 weken met haar psychotherapeut, (videocall want uit haar eigen land), heeft een cursus gedaan van een bekende zelfhulptherapeute maar doet dan nooit iets met die oefeningen.
Als ik dan zeg: eet gezond, wandel af en toe is ipv tv te kijken en op u gsm te zitten, doe u yoga, ademhalingsoefeningen, dan is er altijd wel een excuus waarom dat niet lukt.
Om dan naar AD te willen grijpen, precies of dat heeft geen tal van nadelige gevolgen?
Zet je dan eerst eens niet alles op alles om op gezonde wijze er boven op te komen?
(we willen daarnaast ook kinderen, dus sowieso lijkt me dat geen optie om nu met AD te beginnen, dat blijft toch in je lichaam)
Ik neem al antidepressiva sinds mijn 16de (niet constant, soms een jaar of zo niet). Maar ook al heel lang dezelfde combinatie, zo'n vijftien jaar nu. De enige echt ambetante bijwerking is moeilijk klaarkomen, voor de rest geen last van de typische bijwerkingen eigenlijk. Daarmee dat ik die combinatie al zo lang neem, omdat die werkt voor mij. De keren dat ik langer gestopt ben, was omdat ik mij goed voelde en heb afgebouwd. Maar dan na een jaar toch merken dat alles zo zwaar aanvoelde, alsof alles een hele opgave was.
Er was een half jaar geleden sprake van wat te experimenteren daarmee, na mijn diagnose (SRRI vervangen door iets anders), maar ik begon toen net in een nieuwe functie dus we hebben dat even uitgesteld. Zou ik eigenlijk nog eens op moeten terugkomen.
Er was een half jaar geleden sprake van wat te experimenteren daarmee, na mijn diagnose (SRRI vervangen door iets anders), maar ik begon toen net in een nieuwe functie dus we hebben dat even uitgesteld. Zou ik eigenlijk nog eens op moeten terugkomen.
Probleem met uw denkwijze is dat dat de volgorde is van een gezond persoon die niét depressief is. Een persoon die zodanig depressief is, heeft helemaal geen zin en motivatie om te wandelen, yoga te doen, gezond te eten,... Daarvoor zijn AD net goed: om net wat meer levenslust te geven en ze 'in gang te steken' zodat dat soort dingen wél gedaan kunnen worden.
Mulan
Well-known member
Ik was er mee gestopt en ook terug moeten beginnen. So be it. Tegen een diabeet ga je toch ook niet zeggen dat ze weg moeten blijven van insuline en maar moeten meer sporten en gezonder eten mag ik hopen?
De dosis varieert wel al jaren, soms meer, soms minder. Ik ben voor het eerst moeten verhogen toen ik zwanger was. Zwanger gecombineerd met antidepressiva kan dus ook he, maar je laat je daarin best begeleiden.
De voordelen zijn , bij de juiste medicatie in de juiste dosis, vaak veel groter dan de nadelen. Daarom dat het soms een zoektocht is om de juiste match te vinden. Maar ik vind het absurd om een chemisch tekort in de hersenen niet bij te sturen met medicatie als de patiënt daar baat bij heeft.
De dosis varieert wel al jaren, soms meer, soms minder. Ik ben voor het eerst moeten verhogen toen ik zwanger was. Zwanger gecombineerd met antidepressiva kan dus ook he, maar je laat je daarin best begeleiden.
De voordelen zijn , bij de juiste medicatie in de juiste dosis, vaak veel groter dan de nadelen. Daarom dat het soms een zoektocht is om de juiste match te vinden. Maar ik vind het absurd om een chemisch tekort in de hersenen niet bij te sturen met medicatie als de patiënt daar baat bij heeft.
Pompi
Active member
Dat stelt alleszins gerust dat het mogelijk is in geval van een zwangerschap.
Bedankt voor de inzichten @Mulan en @glashelder
Bedankt voor de inzichten @Mulan en @glashelder
nabla
Banned
Bij een type 2 in principe wel eigenlijk.
Patj
Well-known member
Ik denk dat het belangrijk is om te weten wat er juist is Pompi. Is het werkelijk depressie of is die depressie of haar gedrag een gevolg van iets anders. In mijn eigen omgeving iemand gehad die weinig zin had in hulp (en zeker geen medicatie wou). Die had ook depressieve gevoelens, maar die tikte wel wat vakjes af van een bepaalde persoonlijkheidsstoornis (nooit officieel gediagnosticeerd overigens). Uiteindelijk is die door een crisissituatie gedwongen geweest dat te nemen. Op zich denk ik dat het de symptomen van die persoon misschien wel verminderden, maar zeker geen oplossing gaf voor het probleem.
Zeker niet leuk voor de persoon in kwestie, maar evenmin voor de omgeving. Zo een zaken zijn misserie voor iedereen.
ik zou echt kijken of er geen onderliggend probleem los van depressie is bij jouw vriendin (hoeft overigens niet zo te zijn), grote levensveranderingen zoals alleen wonen, overlijden in de familie, etc. kunnen ook daar een serieuze trigger zijn.
Mulan
Well-known member
Ik mag hopen dan dat jij geen dokter of diabetesverpleegkundige bent.
Net zoals er gradaties zijn in depressie zijn die er ook bij diabetes en neen, niet alles is volledig te herleiden tot "pas uw levensstijl aan".
(Maar het zal wél het standaardadvies zijn bij prediabetes bvb)
nabla
Banned
Bij iemand die al 20j diabetes heeft en daarvoor medicatie neemt zal dat moeilijk liggen inderdaad maar bij quasi iedereen die een nieuwe/recente diagnose heeft van type 2 kunnen eerst levensstijlaanpassing gekozen worden. Diabetes is een relatief tekort aan insuline aanmaak en een verlaagde gevoeligheid ervoor. Als je niet meer suikers eet dan je nodig hebt dan heb je ook gewoon amper insuline nodig.
DM2 wordt tegenwoordig ook eerder gezien als een risicofactor en niet als iets dat binnen x weken moet worden opgelost.
Insuline is dan ook nog eens het aller aller aller laatste dat een patient met DM2 zal krijgen.
Madou
Well-known member
Ga door een wat moeilijkere periode. Lusteloosheid, up and down's... Laatste zaterdag een festival gedaan met vrienden en me erg geamuseerd. De dag erna thuis voel ik me zo miserabel als iets. Op werk gaat het ook niet zo vlot. Krijg een angstig gevoel bij bepaalde zaken die ik nog moet doen maar steeds laat liggen. In tegenstelling tot in mijn vorige job word ik nu wel zeer goed ondersteund door management en collega's.
Laatst bewerkt:
Slyke
Well-known member
Dat stuk is wel heel erg herkenbaar.
Ik doe ook pogingen om dat goede gevoel van zo'n avondje weg nadien vast te houden, maar een paar uur nadien is het gewoon volledig weg.
En zoals je schrijft, de dagen nadien nog meer miserabel, wat ik voor mijzelf nog het best kan verklaren als een 'back-to-reality'-gevoel.
