Mentaal Welzijn

[Deleted member 37]

Hier sinds deze week Sertraline en Trazodone…
na een depressie 3tal jaar geleden nooit meer de oude ik geworden maar wel kunnen afbouwen en stoppen met de pilletjes.

Sinds maand of 2 echter terug het gevoel dat ik hier niets loop te doen (al heb ik pracht van een vrouw en kinderen) en slaap ik ook weer enorm slecht.
Merkte ook dat ik veel sneller stress krijg op men werk en ben daar vorige zaterdag na kleine discussie ontploft en naar huis gegaan.
Dokter zei dan dat het misschien best was terug alles op te starten...

Ergens zag ik het wel aankomen en was al langer aant twijfelen om zelf naar dokter te gaan.
Anderzijds voelt het dat ik weer gefaald heb…

De stap naar psycholoog heb ik nog niet gezet omdat ik het moeilijk heb om te geloven dat ze kunnen helpen maar zou het misschien toch maar beter doen.
Al schrikt de zoektocht naar een psycholoog waarmee het klikt me al af.

 

[MisterV]

De stap naar psycholoog heb ik nog niet gezet omdat ik het moeilijk heb om te geloven dat ze kunnen helpen maar zou het misschien toch maar beter doen.
Al schrikt de zoektocht naar een psycholoog waarmee het klikt me al af.

Zeker wél doen. Hier ook lang de stap niet willen zetten "want ze gaan mij toch niet kunnen helpen". Achteraf bekeken had ik dat al véél vroeger moeten doen. Medicatie kan helpen maar het is symptoombestrijding. Therapie pakt het onderliggende probleem aan. De huisarts kan soms helpen met de zoektocht naar een psycholoog.

 

[Mulan]

@Urbanus mocht ik sommige andere problemen zo makkelijk onder controle krijgen als mijn neerslachtigheid met 1 pilletje, ik zou de Koning te rijk zijn!
Niet te hard zijn voor jezelf, een diabeet is toch ook geen loser omdat die medicatie nodig heeft?

 

[C11]

Inderdaad, zeker niet te hard zijn voor jezelf!

De stap naar psycholoog heb ik nog niet gezet omdat ik het moeilijk heb om te geloven dat ze kunnen helpen maar zou het misschien toch maar beter doen.
Al schrikt de zoektocht naar een psycholoog waarmee het klikt me al af.

Om eerlijk te zijn heb ik het moeilijker om te geloven dat enkel medicatie iemand kan helpen dan dat enkel een psycholoog dat zou kunnen. Psychofarmaca blijft nog een vaag gegeven. Het is vaak én therapie én medicatie om tot een optimale behandeling te komen. Medicatie verandert je hersenwerking, maar niet je gedachtenpatronen, trauma's, zingeving, levensstijl, ...

Ik snap dat de zoektocht je afschrikt, maar ik lees ook dat je al enkele jaren aan het afzien bent. Ik zou het dus zeker een kans geven

 

[Noscoped420]

Ik ben thuis gezet voor minstens 4 weken, enerzijds na overleg op werk en anderzijds op doktersadvies.

Ben nog een week gaan werken vorige week maar mensen zagen dat ik stil en afstandelijk was en dat is doorgesijpelt tot bij de bazin.

Maandag op kantoor geweest bij haar en uiteindelijk na 5 min gebroken en beginnen huilen.
Gebrek aan slaap en m'n verhaal doen tegen haar en ik brak opeens, gelukkig is het een geweldige vrouw en ja ik moest tijd voor mezelf nemen en er door geraken.

Ondertussen op 75mg Venlafaxine, vooral de avonden en nachten zijn zeer moeilijk.
Vaak rij ik wat doelloos rond want thuis word ik gek.
Maar zelfs dan nog breek ik een paar keer per avond/nacht.

De persoon waar alles rond draait is nu wel 6 weken weg voor feestdagen en familie maar ik heb ijdele hoop dat dat genoeg is om mijn gevoelens voor haar te laten afnemen.

Ik zou eigenlijk ook naar een psycholoog moeten maar die prijzen, niet dat ik het niet kan betalen maar vind het toch belachelijk.

Wat December brengt zien we wel , de medicatie kan altijd hoger en mijn tijd van werk kon verlengd worden
Maar pfff elke avond en nacht voelt als een strijd en die gevoelens dat ik meer van haar wil maar nooit kan krijgen en daardoor elke nacht breek zijn zo vermoeiend.

 

[C11]

Ik vind dat enkel starten met medicatie toch altijd de omgekeerde beweging. Er wordt in België véél te veel antidepressiva voorgeschreven.
Een eerste stap zou eigenlijk altijd begeleiding moeten zijn. Indien dat te weinig impact heeft, kan je medicatie bij nemen. Indien zeer zware problematiek meteen starten met beiden.

Ik weet dat er veel drempels kunnen zijn, ik weet dat er taboes en stigma's zijn, ik weet dat er wachtlijsten zijn en ik weet dat je veel geld kan kwijt zijn. Maar gewoon een pilletje nemen alsof je een pijnstiller neemt bij hoofdpijn is vaak enkel maar symptoombestrijding.
Als je steeds hoofdpijn krijgt doordat je in een slecht geventileerd huis woont, kan deze hoofdpijn wel overgaan met een pijnstiller. De dag erna zal je echter snel opnieuw hoofdpijn krijgen, want je huis is nog steeds niet goed geventileerd. Je zal op zoek moeten gaan naar manieren om die ramen even open te gooien en frisse lucht binnen te krijgen, zodat die hoofdpijn gewoon al niet kan starten.

Ik weet ook dat ik daarmee in herhaling val, maar ik blijf het tegen iedereen zeggen die het horen/lezen wil.

 

[Mulan]

@C11 helemaal mee eens hoor, maar medicatie werkt doorgaans sneller dan een therapeut...

Toen mijn huisarts vond dat er te weinig evolutie kwam in mijn burnout (die standaard NIET behandeld wordt met medicatie) ondanks wekelijkse sessies bij de psycholoog, heeft ze me doorverwezen naar een psychiater. Terecht.
Wachttijd is er bij psychiaters ook, dan heeft het 5 pogingen en experimentjes met medicatie geduurd eer we iets vonden waarvan de nevenwerkingen draaglijk waren. Daarmee waren we ook weer maanden verder. Maar eens dat goed zat, kon ik veel meer opnemen van de therapie.
Dus in een ideale wereld starten beide tegelijk wat mij betreft.

Maar ik ken zelf meer mensen die enkel mediatie gebruiken bij depressieve gedachten (geen full on depressies gelukkig!) En het geld wordt als excuus gebruikt... Maar de waarheid is dat ze simpelweg niet durven naar een psycholoog gaan. Ze durven zich niet open stellen, ze hebben angst geconfronteerd te worden met hun angsten, ze zijn te zeer in zichzelf opgesloten om openlijk te kunnen communiceren. Op die manier raak je met therapie ook nergens natuurlijk.

 

[C11]

@C11 helemaal mee eens hoor, maar medicatie werkt doorgaans sneller dan een therapeut...

Toen mijn huisarts vond dat er te weinig evolutie kwam in mijn burnout (die standaard NIET behandeld wordt met medicatie) ondanks wekelijkse sessies bij de psycholoog, heeft ze me doorverwezen naar een psychiater. Terecht.
Wachttijd is er bij psychiaters ook, dan heeft het 5 pogingen en experimentjes met medicatie geduurd eer we iets vonden waarvan de nevenwerkingen draaglijk waren. Daarmee waren we ook weer maanden verder. Maar eens dat goed zat, kon ik veel meer opnemen van de therapie.
Dus in een ideale wereld starten beide tegelijk wat mij betreft.

Maar ik ken zelf meer mensen die enkel mediatie gebruiken bij depressieve gedachten (geen full on depressies gelukkig!) En het geld wordt als excuus gebruikt... Maar de waarheid is dat ze simpelweg niet durven naar een psycholoog gaan. Ze durven zich niet open stellen, ze hebben angst geconfronteerd te worden met hun angsten, ze zijn te zeer in zichzelf opgesloten om openlijk te kunnen communiceren. Op die manier raak je met therapie ook nergens natuurlijk.

Ik volg volledig wat je zegt.
Mijn mening over medicatie is ook wel gekleurd door de ervaringen die ik ermee heb gehad

 

[MisterV]

Ik vind dat enkel starten met medicatie toch altijd de omgekeerde beweging. Er wordt in België véél te veel antidepressiva voorgeschreven.
Een eerste stap zou eigenlijk altijd begeleiding moeten zijn. Indien dat te weinig impact heeft, kan je medicatie bij nemen. Indien zeer zware problematiek meteen starten met beiden.

Volledig mee akkoord. Met mijn eigen ervaringen heb ik verder ook het idee dat wie in een (zware) depressie zit en start met medicatie véél strikter opgevolgd zou moeten worden.

Eigen situatie indertijd: Naar dokter geweest met symptomen van zware depressie + angstaanvallen. Sertraline voorgeschreven gekregen. Gesprekje gehad i.v.m. therapie bij psycholoog, conclusie van huisarts was "er zit aanleg voor depressie bij u in de familie, je zal vooral baat hebben bij medicatie en minder bij therapie" (familieleden gingen ook naar die huisarts, hij kende de familiesituatie)
Achteraf bekeken was dat een idiote uitspraak en een extra reden voor mij om vooral géén therapie te volgen ("ik ben toch een hopeloos geval, het zit in mijn genen").
Wat betreft opvolging bij nemen van medicatie: Soort van suicidepoging gedaan kort na de opstart van de pillen. En daar ben ik absoluut geen alleenstaand geval in. Die pillen geven net dat beetje energie om zo'n stap te kunnen zetten. Vandaar dat ik van mening ben dat wie met een zware depressie sukkelt en start met medicatie héél strikt zou moeten opgevolgd worden, als het even kan met een opname.

Maar dat schrikt dan misschien weer af om ermee naar de dokter te stappen. En opnames kunnen soms meer kwaad dan goed doen. Het zijn allemaal geen eenvoudige dingen.

En achteraf gezien: Ja, die medicatie heeft mij door een moeilijke periode gesleurd, buiten die poging waarschijnlijk ook mijn leven gered, maar heeft het achterliggend probleem niet opgelost. Dat is pas in orde gekomen toen ik startte met therapie.

 

[glashelder]

Ergens zag ik het wel aankomen en was al langer aant twijfelen om zelf naar dokter te gaan.
Anderzijds voelt het dat ik weer gefaald heb…

Nee, ik noem dat een succes want je hebt eerder de alarmsignalen gezien en eerder aan de bel getrokken. En zo gaat dat iedere keer beter en makkelijker en raak je minder snel héél diep.

Wat betreft opvolging bij nemen van medicatie: Soort van suicidepoging gedaan kort na de opstart van de pillen. En daar ben ik absoluut geen alleenstaand geval in. Die pillen geven net dat beetje energie om zo'n stap te kunnen zetten. Vandaar dat ik van mening ben dat wie met een zware depressie sukkelt en start met medicatie héél strikt zou moeten opgevolgd worden, als het even kan met een opname.

Klopt, diegene die het voorschrijft zou dat moeten zeggen én liefst is er ook een naaste bij betrokken die dat een beetje mee in het oog houdt. Wij doen dat hier voor elkaar, als er nieuwe medicatie opgestart wordt, geminderd of wat dan ook, aan elkaar laten weten wat we merken en eventueel ook willen meegeven aan de psychiater. Soms zijn dat lastige dingen ("ik heb de indruk dat je achterdochtiger bent geworden" valt bvb meestal niet zo goed ) maar ge moet een beetje kunnen instaan voor elkaar op dat vlak.

 

[Patj]

Soms is het ook nodig omdat zelfmoordlijn/en dat soort telefoons/hotlines zelden of nooit antwoord bieden en uw oproep niet beantwoorden en bij rondbellen voor psychiatrieën je ook van kastje naar het muurtje wordt gestuurd. En eigenlijk is dat iets typisch voor Vlaanderen / België in het algemeen op heel wat zaken, ook niet gerelateerd aan psychiatrie. Psychologen zijn ook vaak bezet en zijn eigenlijk niet beschikbaar voor de werkende klasse, omdat privépsychologen onbetaalbaar zijn en ook geen (structurele) oplossing / antwoord bieden. In een psychiatrie doen ze ook weinig, ja er zijn wel wanneer je er klaar voor bent groeptherapeutische sessies maar dat pakt ook een probleem niet aan. Of is vaag in de trend van "sport is goed voor uw gezondheid, dus sporttherapie", "kunsttherapie", "muziektherapie", en ga zo maar door. Ik bedoel als je denkt dat in een psychiatrie ze een miraculeus geneesmiddel hebben, dan ga je van een kale reis terug thuiskomen.

Hierop verder gaand: ik heb persoonlijk geen psychische problemen, maar ik heb ook de indruk dat er een soort van elite (hogere middenklasse) ontstaat die eigenlijk niet echt iets heeft, maar wel capaciteit van de echt zieken inneemt met allerlei zever. Hun kinderen die vanalles moeten hebben, sessies omdat de buurvrouw eens scheef heeft gekeken, etc. Eigenlijk gewoon op zoek naar een vriend(in) die altijd ja zegt en wil bevestigen wat ze zeggen... en dan verwijs ik niet naar de mensen hier, maar mensen uit mijn eigen omgeving.

 

[Slyke]

Hierop verder gaand: ik heb persoonlijk geen psychische problemen, maar ik heb ook de indruk dat er een soort van elite (hogere middenklasse) ontstaat die eigenlijk niet echt iets heeft, maar wel capaciteit van de echt zieken inneemt met allerlei zever. Hun kinderen die vanalles moeten hebben, sessies omdat de buurvrouw eens scheef heeft gekeken, etc. Eigenlijk gewoon op zoek naar een vriend(in) die altijd ja zegt en wil bevestigen wat ze zeggen... en dan verwijs ik niet naar de mensen hier, maar mensen uit mijn eigen omgeving.

Dat zal misschien een kleine minderheid zijn, gewoon "omdat het kan".
Of ze daar de vriend(in) vinden die ze zoeken, betwijfel ik omdat een mentaal hulpverlener niet altijd naar de mond van zijn/haar patiënt moet praten.

De perceptie van een mentaal probleem kan voor de één ook heel anders zijn dan voor iemand anders en is ongetwijfeld gekoppeld aan een zekere mentale weerbaarheid.
Voor de één kan dat scheef kijken, uit uw voorbeeld, er mentaal serieus inhakken, terwijl het voor de ander misschien banaal is.

 

[Lakigigar]

Hierop verder gaand: ik heb persoonlijk geen psychische problemen, maar ik heb ook de indruk dat er een soort van elite (hogere middenklasse) ontstaat die eigenlijk niet echt iets heeft, maar wel capaciteit van de echt zieken inneemt met allerlei zever. Hun kinderen die vanalles moeten hebben, sessies omdat de buurvrouw eens scheef heeft gekeken, etc. Eigenlijk gewoon op zoek naar een vriend(in) die altijd ja zegt en wil bevestigen wat ze zeggen... en dan verwijs ik niet naar de mensen hier, maar mensen uit mijn eigen omgeving.

Ik weet niet of je hier gelijk hebt, misschien wel, misschien ook niet. Ik ga niet in de plaats van anderen oordelen. Maar los daarvan denk ik niet dat daar het probleem ligt. Op zich zijn er genoeg potentiële psychologen. Het is één van de meest populaire studierichtingen en toch heb je het gevoel dat er niet genoeg psychologen zijn en dat psychologen geen werk vinden, dus daar loopt dan toch iets fout. Ook zou als elke psycholoog plots een vrij agenda zou hebben, ik er nog steeds geen gebruik van kunnen maken, omdat ik geen 60 euro per sessie ga betalen, zeker als je wekelijks of tweewekelijks moet gaan. Dat is simpelweg onbetaalbaar voor mij. Ook heb ik wat problematische ervaringen met psychologen, en heb ik niet het gevoel dat ze een meerwaarde kunnen vormen. Ik heb tal v. psychologen geprobeerd, meestal is het bij 1 sessie gebleven, soms ook door externe factoren (waar ik geen invloed op had) en het werkt voor mij gewoon niet, toch niet voor die potentiële prijs. Misschien dat er wel goede zijn maar die ben ik dan toch nog niet tegengekomen. De prijs is gewoon wat afschrikkend, ook als ik er zeker van gebruik kan maken, en dat heeft eigenlijk weinig te maken met wachtlijsten etc. Misschien wel voor goedkope(re) watchlijsten, via GGZ ofzo. Als je 1 of 2 jaar moet wachten op een psycholoog, niet iedereen kan zo lang wachten. Ik vind het problematisch.

 

[C11]

Enige angstremmer dat ik als angstremmer ervaarde is ironisch genoeg geen angstremmer maar was gewoon MDMA (wat ik 1 keer in mijn leven heb genomen), maar toen had ik inderdaad echt het gevoel dat alle angst weg viel en was ik plots een stuk socialer en opener, en vooral en dat kan je niet faken: spontaner (niet berekend zoals ik meestal ben). En de dip die je normaal zou moeten krijgen heb ik nooit ervaren, eigenlijk had ik het gevoel dat MDMA 1 of 2 weken effect had op mij (de dagen nadien wel een stuk milder, maar eigenlijk was dat ideaal).

MDMA-assisted therapy for autistic people | Embrace Autism

Research indicates that MDMA-assisted therapy could reduce social anxiety symptoms and increase social adaptability in autistic people.

embrace-autism.com

En effectief, er is veel onderzoek dat inderdaad hint dat MDMA voor mensen zoals mij effectief kan werken, maar goed zolang het de negatieve perceptie heeft van een gevaarlijke drug te zijn en het dus illegaal blijft, moet je al niet in die richting gaan zoeken. Ook al omdat dat geen medicinale vorm zou zijn.

Ik sta wel nog steeds vrij skeptisch tegen medicatie. Ik vind ook wel dat het ca va loopt zonder, zeker niet slechter dan mét.

Het is inderdaad niet voor de nabije toekomst, maar er is wel veel in beweging wat betreft gebruik van 'harddrugs' voor mentale problemen. Er wordt heel erg veel onderzoek naar gedaan en, als ik mij niet vergis, zijn ze in het Verenigd Koninkrijk ook al bezig met uitgebreide tests op mensen.
In Amerika is het gebruik van esketamine neussprays een behandelstap bij ernstige depressies die niet beter worden bij andere behandelingen en in Nederland zijn ze volop bezig met de psychedelische therapie.

 

[MisterV]

Hierop verder gaand: ik heb persoonlijk geen psychische problemen, maar ik heb ook de indruk dat er een soort van elite (hogere middenklasse) ontstaat die eigenlijk niet echt iets heeft, maar wel capaciteit van de echt zieken inneemt met allerlei zever. Hun kinderen die vanalles moeten hebben, sessies omdat de buurvrouw eens scheef heeft gekeken, etc. Eigenlijk gewoon op zoek naar een vriend(in) die altijd ja zegt en wil bevestigen wat ze zeggen... en dan verwijs ik niet naar de mensen hier, maar mensen uit mijn eigen omgeving.

Dat fenomeen is er zeker, een beetje vergelijkbaar met wat al langer in de US gangbaar is in de hogere klassen om wekelijks eens te gaan babbelen met een therapeut zonder dat er een echte hulpvraag is. En sommige mensen krijgen ook graag een labeltje opgeplakt als een soort escapisme omdat ze dan vooral niet aan zichzelf hoeven te werken en alles op dat label kunnen steken.

Langs de andere kant: Psychologen zijn tegenwoordig ook overbevraagd omdat mentaal welzijn veel bespreekbaarder is geworden dan vroeger.

 

[Lakigigar]

Het is inderdaad niet voor de nabije toekomst, maar er is wel veel in beweging wat betreft gebruik van 'harddrugs' voor mentale problemen. Er wordt heel erg veel onderzoek naar gedaan en, als ik mij niet vergis, zijn ze in het Verenigd Koninkrijk ook al bezig met uitgebreide tests op mensen.
In Amerika is het gebruik van esketamine neussprays een behandelstap bij ernstige depressies die niet beter worden bij andere behandelingen en in Nederland zijn ze volop bezig met de psychedelische therapie.

Ik weet dat het niet voor direct is. Ik heb deel van de post verwijderd omdat ik misschien ook te expliciet was, en ook omdat men hier niet graag heeft dat het over dat thema gaat, ook al zeg ik dat een medicinale vorm wel goede vooruitzichten kan bieden, en dat onderzoek op dat vlak dus absoluut nodig is. Maar het is wat taboe om het daarover te hebben. Als we niet open over mentaal welzijn kunnen praten, wat mijn ervaringen met dit forum duidelijk aantoont, dan weten we dat nog heel grote stappen te zetten hebben. Op deze manier gaat het natuurlijk niet. "We moeten mentaal welzijn bespreekbaar maken". Ik heb toch vaak het idee dat dat nog niet het geval, en dat woorden niet omgezet worden in daden of uiteindelijk lege en loze beloftes zijn.

 

[Slyke]

Natalia onder vuur na kwalijke uitspraak in 'The Voice': "Mijn bloed ging meteen koken"

Vrijdag konden we bij VTM terecht voor de eerste liveshow van 'The Voice van Vlaanderen'. We namen afscheid van vijf kandidaten; tien talenten zien we volgende week in liveshow 2.

www.showbizz24.be

Ik heb de uitzending niet gezien, maar zulke ongegronde uitspraken helpen de zaak uiteraard ook niet vooruit...

 

[Lunarcry]

Natalia onder vuur na kwalijke uitspraak in 'The Voice': "Mijn bloed ging meteen koken"

Vrijdag konden we bij VTM terecht voor de eerste liveshow van 'The Voice van Vlaanderen'. We namen afscheid van vijf kandidaten; tien talenten zien we volgende week in liveshow 2.

www.showbizz24.be

Ik heb de uitzending niet gezien, maar zulke ongegronde uitspraken helpen de zaak uiteraard ook niet vooruit...

Dit is voor mij zo een gevolg van het hele woke gebeuren. Het is gewoon hip of trendy om je uit te spreken over gender identiteiten, racisme en mentaal welzijn. Allemaal goed bedoeld (al helemaal voor de likes), maar inhoudelijk slaat het nergens op en vaak nemen ze een standpunt of positie in waar ze niks mee te maken hebben. Het is best ironisch dat ze het hebben over waarden en cultuur onrechtmatig toe-eigenen, terwijl ze zelf in se het leed en onrecht toe-eigenen van een bepaalde groepen :')

Het wordt tijd dat sommigen realiseren dat ze niet meer moeten dan begrip tonen... ze kunnen ook niet meer dan dat... Ik wist wat een paniekaanval was vroeger, maar ik kan je verzekeren dat het een wereld van verschil is nu ik ze zelf heb. Ik zal dan ook nooit zeggen wat iemand met adhd of borderline moet doen, want ik begrijp het niet. En dat is ok, waarom snappen mensen dat gewoon niet :/ Luister gewoon naar de ander... die persoon is de enige die kan zeggen wat hem zou kunnen helpen

 

[Slyke]

Ik zal dan ook nooit zeggen wat iemand met adhd of borderline moet doen, want ik begrijp het niet.

Ja, en bovendien is elke persoon ook anders.
Het is niet dat je kan zeggen, zoals bij hoofdpijn, "neem een paracetamol en het zal wel over gaan".
Bij een coach/kandidaat zit ook ergens een machtsrelatie (totaal andere discussie weliswaar), dus het is al helemaal verkeerd dat de "meerdere" dan opeens een diagnose gaat stellen, ook al is het misschien goedbedoeld.

 

[glashelder]

Goh, ik snap haar intentie erachter en die is idd goedbedoeld (die vrouw juist bevestigen dat het OK is dat ze is wie ze is en niet moet 'veranderen'), maar:
- dat is in onze huidige context geen uitspraak zonder gevolgen. Er zijn nog zoveel mensen die denken dat labels tegenwoordig gratis af te halen zijn bij de huisarts, die denken dat het gaat om speciaal willen zijn, dat dat vroeger allemaal niet bestond, dat medicatie zombies van iedereen maakt,... Dan komt zo'n uitspraak gewoon ongelegen. Het speelt dan eerder in op het gevoel dat ADHD eigenlijk niet zo erg (of echt) is, dat medicatie overdreven is, dat het tegenwoordig allemaal over the top is, in plaats van dat het gezien wordt als een serieuze medische aandoening.
- hoewel ik het in se wel eens met haar ben (als in, het is goed dat je jezelf leert aanvaarden en je hoeft je medicatie niet te gebruiken om in een bepaald stramien te lopen als je dat niet wil), is het véél genuanceerder dan dat. Kort gezegd: ja, neem absoluut alle vrijheid om jezelf te zijn máár mensen met ADHD die zichzelf niet georganiseerd krijgen, lopen uiteindelijk tegen allerlei problemen aan, en niet de minste. Facturen die blijven liggen met soms schulden tot gevolg, administratie die vergeten wordt, verlies van job, problemen in een relatie, veel onbegrip met vaak een laag zelfbeeld tot gevolg,... En dan is medicatie gewoon a lifesaver. Om dan te doen van "allez ge zijt een toffe, smijt die pillekes maar weg!" eh ok, maar gaat Natalia die vrouw haar administratie beheren en zorgen dat er boodschappen gedaan zijn en er op tijd naar de autokeuring gegaan wordt? Dacht het niet hé