In de realiteit, is als dringende hulp nodig is of verwacht wordt, het eigenlijk zelden voor handen. Er is wel vaak een spoedpsychiatrische unit op een ziekenhuis voor grote dringende problemen, maar dan nog is dat maar een tijdelijke oplossing, en begint het kluwen dan daarna. Een spoedpsychiatrische unit zal je een plek geven waar dat je rust kan vinden voor enkele dagen (of ontnuchteren bij drank of drugprobleem) terwijl men kijkt wat de mogelijkheden zijn voor daarna en je daar al op weg zet, soms doorverwijzing naar de psychiatrie in het ziekenhuis of een ontslag of een andere manier. Maar op de unit zelf kan je niets doen. Er zijn daar enkele kamers, een rookruimte, de verplegerskamer, een gesprekruimte en ik denk een of meerdere isolatiekamers? Hangt ook wel af van ziekenhuis tot ziekenhuis, maar dat is geen plaats voor behandeling, en meestal heb je maar één gesprek denk ik wanneer je opgenomen wordt met een verpleger of verpleegster en dan misschien nog eens in de ochtend één keer met een dokter wanneer die zijn ronde doet. En als je het niet recent gedaan hebt, doen ze vaak ook wel standaard een EEG.
In feite is dat wel goed, je kan er niet veel doen, maar het is wat daarna komt, waar het eigenlijk - mag ik zelfs zeggen zonder uitzondering - faliekant misloopt. Volgens mij heb je daar zelfs mensen die daar dan twee weken later letterlijk terug staan omdat het bij doorverwijzing misloopt. Als zo een psychiatrische verpleegkundige op zo een afdeling - wat al een heel delicate job is - moet de moed toch in uw schoenen zakken als je dezelfde mensen keer op keer terug ziet komen.
Mensen met overmatig drank en of druggebruik die opgenomen worden in een ziekenhuis, die een psychose gehad hebben enzovoort, na een zelfmoordpoging of het aangeven moeilijk te hebben, etc... die vinden vaak hun weg terug naar die afdeling. Soms word je ook automatisch doorverwezen na een spoedopname naar de spoedpsychiatrie (bij een acuut gezondheidsprobleem eerst spoedbehandeling en dan naar spoedpsychiatrie).
Soms is het ook nodig omdat zelfmoordlijn/en dat soort telefoons/hotlines zelden of nooit antwoord bieden en uw oproep niet beantwoorden en bij rondbellen voor psychiatrieën je ook van kastje naar het muurtje wordt gestuurd. En eigenlijk is dat iets typisch voor Vlaanderen / België in het algemeen op heel wat zaken, ook niet gerelateerd aan psychiatrie. Psychologen zijn ook vaak bezet en zijn eigenlijk niet beschikbaar voor de werkende klasse, omdat privépsychologen onbetaalbaar zijn en ook geen (structurele) oplossing / antwoord bieden. In een psychiatrie doen ze ook weinig, ja er zijn wel wanneer je er klaar voor bent groeptherapeutische sessies maar dat pakt ook een probleem niet aan. Of is vaag in de trend van "sport is goed voor uw gezondheid, dus sporttherapie", "kunsttherapie", "muziektherapie", en ga zo maar door. Ik bedoel als je denkt dat in een psychiatrie ze een miraculeus geneesmiddel hebben, dan ga je van een kale reis terug thuiskomen.
Er is ook wel een misplaatst optimisme of naïviteit in de psychiatrie. Ik begrijp wel waarom men het doet, maar "alles komt goed, of het wordt wel beter" zijn toch fabeltjes of maar in een minderheid van de gevallen relevant. Ik denk wel dat het beter kan worden, met name dat je het acute kan verwijderen. Namelijk leren leven met uw problemen. Vergelijk het met een naaste familielid die sterft, misschien leer je dat een plaats geven na een tijd, maar dat blijft wel een verlies dat je meedraagt voor de rest van je leven. Er zou wel wat meer plaats mogen zijn voor enige vorm v. realisme. Ik denk ook dat in vele gevallen psychische zorg weinig zin heeft, wat misschien een controversiële opvatting is, maar soms voelt het erg palliatief aan qua insteek. Niet zelden is het zo dat eens je een opname hebt, het niet uw laatste zal zijn. Ik denk dat het traject een stuk individueler en intensiever moet, maar je moet er de mogelijkheden voor hebben natuurlijk.
Ik denk dat er in het algemeen gewoon te weinig middelen voorhanden zijn om een hele grote groep mensen met psychische problemen, zowel acuut als minder acuut, echt te kunnen helpen. Veel plaatsgebrek en te veel een pleister op de wonde-beleid ipv wat die pijn veroorzaakt vanuit de wortels aan te pakken. En ik vind het jammer, want zoals de voorbije pandemie iets heeft aangetoond is het een zeer groot probleem waarvan de meesten enkel het topje v/d ijsberg te zien krijgen als buitenstaander. En met deze snel veranderende evoluerende maatschappij, krijg je tal v. uitdagingen, uitdagingen waar wij niet in slagen om een antwoord op te vinden. De echte underground pandemie is ons mentaal welzijn.
In feite is dat wel goed, je kan er niet veel doen, maar het is wat daarna komt, waar het eigenlijk - mag ik zelfs zeggen zonder uitzondering - faliekant misloopt. Volgens mij heb je daar zelfs mensen die daar dan twee weken later letterlijk terug staan omdat het bij doorverwijzing misloopt. Als zo een psychiatrische verpleegkundige op zo een afdeling - wat al een heel delicate job is - moet de moed toch in uw schoenen zakken als je dezelfde mensen keer op keer terug ziet komen.
Mensen met overmatig drank en of druggebruik die opgenomen worden in een ziekenhuis, die een psychose gehad hebben enzovoort, na een zelfmoordpoging of het aangeven moeilijk te hebben, etc... die vinden vaak hun weg terug naar die afdeling. Soms word je ook automatisch doorverwezen na een spoedopname naar de spoedpsychiatrie (bij een acuut gezondheidsprobleem eerst spoedbehandeling en dan naar spoedpsychiatrie).
Soms is het ook nodig omdat zelfmoordlijn/en dat soort telefoons/hotlines zelden of nooit antwoord bieden en uw oproep niet beantwoorden en bij rondbellen voor psychiatrieën je ook van kastje naar het muurtje wordt gestuurd. En eigenlijk is dat iets typisch voor Vlaanderen / België in het algemeen op heel wat zaken, ook niet gerelateerd aan psychiatrie. Psychologen zijn ook vaak bezet en zijn eigenlijk niet beschikbaar voor de werkende klasse, omdat privépsychologen onbetaalbaar zijn en ook geen (structurele) oplossing / antwoord bieden. In een psychiatrie doen ze ook weinig, ja er zijn wel wanneer je er klaar voor bent groeptherapeutische sessies maar dat pakt ook een probleem niet aan. Of is vaag in de trend van "sport is goed voor uw gezondheid, dus sporttherapie", "kunsttherapie", "muziektherapie", en ga zo maar door. Ik bedoel als je denkt dat in een psychiatrie ze een miraculeus geneesmiddel hebben, dan ga je van een kale reis terug thuiskomen.
Er is ook wel een misplaatst optimisme of naïviteit in de psychiatrie. Ik begrijp wel waarom men het doet, maar "alles komt goed, of het wordt wel beter" zijn toch fabeltjes of maar in een minderheid van de gevallen relevant. Ik denk wel dat het beter kan worden, met name dat je het acute kan verwijderen. Namelijk leren leven met uw problemen. Vergelijk het met een naaste familielid die sterft, misschien leer je dat een plaats geven na een tijd, maar dat blijft wel een verlies dat je meedraagt voor de rest van je leven. Er zou wel wat meer plaats mogen zijn voor enige vorm v. realisme. Ik denk ook dat in vele gevallen psychische zorg weinig zin heeft, wat misschien een controversiële opvatting is, maar soms voelt het erg palliatief aan qua insteek. Niet zelden is het zo dat eens je een opname hebt, het niet uw laatste zal zijn. Ik denk dat het traject een stuk individueler en intensiever moet, maar je moet er de mogelijkheden voor hebben natuurlijk.
Ik denk dat er in het algemeen gewoon te weinig middelen voorhanden zijn om een hele grote groep mensen met psychische problemen, zowel acuut als minder acuut, echt te kunnen helpen. Veel plaatsgebrek en te veel een pleister op de wonde-beleid ipv wat die pijn veroorzaakt vanuit de wortels aan te pakken. En ik vind het jammer, want zoals de voorbije pandemie iets heeft aangetoond is het een zeer groot probleem waarvan de meesten enkel het topje v/d ijsberg te zien krijgen als buitenstaander. En met deze snel veranderende evoluerende maatschappij, krijg je tal v. uitdagingen, uitdagingen waar wij niet in slagen om een antwoord op te vinden. De echte underground pandemie is ons mentaal welzijn.
Laatst bewerkt:
bij mij heeft geen enkele therapeut (en heb er ook al meer dan 4 gehad doorheen de jaren) dat ooit al gedaan tenzij in crisissituatie en enkel in overleg. 