Holy shit, dit is goed!
Even openen met wat quotes:
Dat vat het perfect samen voor mij. Het klinkt klein, lekker, knus, verre van clean, authentiek..
Het begint meteen die intro en dan Accordion, die twee zetten de toon voor het hele album. Die samples, in en tussen, de nummers gemixt. Nummers met een lekker dikke, zware beat. Daar dan die enorm goeie vocals/rap over. Insta fan!
Verre van een hip hop kenner, ooit een zo'n fase gehad maar daarna wat laten vallen. Wel altijd een hart gehad voor de dingen in het genre waar ik vroeger naar luisterde maar niet meer dan dat. Nooit op zoek gegaan naar new stuff en het enig contact bleef beperkt tot standaard radio spul. Wat quasi allemaal bagger is imo: zoals @FlyingHorseman zegt: allemaal steriele villa's.
En dan passeert dit en wordt ik met de neus op de feiten gedrukt: ik had wat meer moeite moeten om mijn relatie met hip hop te onderhouden. Want er zitten echt nog wel pareltjes onder die commierciële bagger. @shiftyke : dik gekozen plaat man, waarvoor dank!
Nummer per nummer ga ik skippen maar nog wel de hoogtepunten (in volgorde van op de plaat) meegeven: Accordion, Raid, Shadows of Tomorrow en All Caps (wat een nummer )
Even openen met wat quotes:
Het is een beetje moeilijk uit te leggen waarom ik dit verkies boven veel andere hiphop. Veel meer commerciële albums binnen het genre zien het allemaal groots met dure producties, een hoop high profile gastbijdragen en overdreven albumlengtes. Als die albums grote, steriele villa's zijn, is Madvillainy een knus appartement dat vol gestoken is met tweedehands spullen, souvenirs en rare shit. Ik kan begrijpen dat het daarom rommelig klinkt voor sommigen, maar voor mij is dat de charme ervan. De plaat klinkt alsof DOOM en Madlib er amper moeite in moesten steken, alsof ze gewoon even samen kwamen om cartoons te bekijken, weed te smoren en muziek te maken. Madvillainy komt daardoor in het begin over als een lappendeken van korte vignettes gebaseerd op verschillende stijlen die in de openingspost aangehaald worden. Pas als je vaker luistert, valt pas op hoe briljant de productie is om van alle samples en invloeden een geheel te maken en hoe goed de rhymes en lyrics van DOOM wel niet zijn. En ook een van de weinige albums waar de tussenstukjes perfect in het geheel passen en me nooit vervelen.
Ja, dit vat het voor mij ook mooi samen.
Hiphop mag voor mij vrij stoffig klinken. Letterlijk dus: de muziek geeft me goesting om zelf te gaan cratediggen. Ik zie Madvillainy (en andere bekende albums) eerder als een muzikale collage. Dat mag allemaal wat wringen en contrasteren, en hoeft niet helemaal afgelikt of zelfs afgewerkt te zijn. Dat schetsmatige, onafgewerkte karakter brengt voor mij het 'ambacht' van al dat knip- en plakwerk mooier in de verf.
Nu, dat heeft me indertijd ook wat tijd gekost om daar in te geraken -- ook bij FlyLo's Los Angeles of Donuts en andere bekende (instrumentale) hiphop-albums is dat het geval.
Dat vat het perfect samen voor mij. Het klinkt klein, lekker, knus, verre van clean, authentiek..
Het begint meteen die intro en dan Accordion, die twee zetten de toon voor het hele album. Die samples, in en tussen, de nummers gemixt. Nummers met een lekker dikke, zware beat. Daar dan die enorm goeie vocals/rap over. Insta fan!
Verre van een hip hop kenner, ooit een zo'n fase gehad maar daarna wat laten vallen. Wel altijd een hart gehad voor de dingen in het genre waar ik vroeger naar luisterde maar niet meer dan dat. Nooit op zoek gegaan naar new stuff en het enig contact bleef beperkt tot standaard radio spul. Wat quasi allemaal bagger is imo: zoals @FlyingHorseman zegt: allemaal steriele villa's.
En dan passeert dit en wordt ik met de neus op de feiten gedrukt: ik had wat meer moeite moeten om mijn relatie met hip hop te onderhouden. Want er zitten echt nog wel pareltjes onder die commierciële bagger. @shiftyke : dik gekozen plaat man, waarvoor dank!
Nummer per nummer ga ik skippen maar nog wel de hoogtepunten (in volgorde van op de plaat) meegeven: Accordion, Raid, Shadows of Tomorrow en All Caps (wat een nummer )