Album of the week Madvillain - Madvillainy [2004, Stones Throw Records]

shiftyke

shiftyke

Cultuur Crew
Crowdfunder FE
Het is kwart voor twaalf oudejaarsavond 2020, het laatste kwartier van dit ellendige jaar. Nog een kwartiertje doorbijten en alles kan enkel maar beter worden.
Zou ik nog snel even de social media checken? Nog één keer dan. Misschien moet ik er eens een goed voornemen van maken...

Zoals een donderslag bij heldere hemel kopt The Guardian:

"MF Doom, iconic masked hip-hop MC, dies aged 49"

De wereld stopt even met draaien, ik pink letterlijk een traantje weg, mijn vriendin kijkt bedenkelijk. Ik probeer het uit te leggen maar het kan haar uiteraard niets schelen. We tellen af en het enige waar ik aan kan denken is Daniel Dumile. Eén van mijn alltime favorite artiesten is niet meer.

Er valt zéér, zéér veel over deze man te vertellen maar zijn grootste wapenfeit is allicht zijn samenwerking met de al even legendarische producer/dj/producer Madlib. Ze brachten samen één album uit, genaamd Madvillainy en het is één van de meest critically acclaimed (hiphop) albums ooit.

DOOM was vooral gekend vanwege zijn ongeziene taal knobbel, hij speelt met woorden en maakt ongelooflijk complexe rijmschema’s en dat met een flow waar menig conculega jaloers op is. Ik ga er hier niet te veel over uitweiden maar deze video vertelt daar iets meer over (alsook over enkele andere rappers) en deze specifiek over de track Accordion (wel wat technisch).

Madlib voorziet vooral de beats met héél veel samples gaande van Sun Ra, Bill Evans, Rahul Dev Burham, Diana Ross, Steve Reich en Daedelus. Heel divers, gevarieerd en soms heel obscuur maar vooral heel complementair met MF DOOM. In deze video worden ze trouwens allemaal uit de doeken gedaan.

Het leuke aan het album is dat het ook héél visueel is en grappigs is, zoals Antony Fantano ooit zei “watching a saturday morning cartoon for adults”.

Helaas is het bij dit ene album gebleven, er zou een Madvillainy 2 klaar zijn maar of we deze ooit gaan zien na de dood van DOOM is klein. Nu het feit dat er maar één album is, maakt het allemaal nog dat tikkeltje specialer.

@LessThanJake haalde het album reeds aan in zijn topic en ik weet dat er hier nog zéér grote Madvillain fans zitten maar nu krijgen de beide heren even de spotlight van het hele muziek forum op zich! Ik heb lang getwijfeld want zoals @Kid_C al aanhaalde was Donuts door J Dilla ook zeker één van de opties of Cosmogramma van Flying Lotus maar ik bezie deze AOTW een beetje als een tribute!


Misschien een kleine luistertip, gebruik de sites whosampled en genius als je iets meer of de samples of tekst wil te weten komen 😉


Check ook de leuke clip van All Caps


En dit was de eerste keer MF DOOM in België speelde, samen met iemand van 9lives naar toe geweest, legendarische passage!


Alsook de twee interessante interviews voor de Red Bull Music Academy.



Just remember ALL CAPS when you spell the man name, RIP MF DOOM
 
Ik weet nog dat ik een tijdje geleden vroeg "Ja maar, raad nu eens één (uno, enkelvoud) hip-hop album aan voor een leek als ik", en als reactie daarop kreeg ik dan een stuk of twintig verschillende lijstjes die mij alle goesting ontnamen om er aan te beginnen.
Ge kunt het dus wél. :S

We maken er werk van.
 
Ik ben nooit hiphop fan geweest, maar DOOM is een van de uitzonderingen. Zelf was ik altijd het meeste fan van Vaudeville Villain, maar ik kijk er wel naar uit om deze te herwaarderen!
 
Jup, mijn favoriete hip hop album by far. Straks nog eens opzetten, het is zeer lang geleden dat ik het nog beluisterd heb, lees meer als 2 jaar denk ik. :thumb:
 
Hah, chance dat ik deze dus niet heb opgeëist! Uw inleidende alinea was wel spot on waarom ik het wél wilde doen. Wat een geweldig kutnieuws was dat.
Sowieso hadden DOOM + Dilla (mijn avatar sinds 2004 ofzo (*)) + FlyLo solide keuzes geweest.

Album is hier sowieso grijs gedraaid - 'k zal proberen hier deze week nog eens op in te kunnen pikken en een wat uitgebreidere review voor te schrijven.

Voor iedereen die denkt: "dit smaakt naar meer", weet dat DOOM echt honderden sideprojects heeft. Vaak eenmalige collabs met andere artiesten, en telkens pareltjes. Zoals deze met Danger Mouse van Gnarls Barkley (en onderstaand nummer dus met Cee-Lo Green feitelijk Gnarls Barkley ft. MF DOOM had kunnen zijn).



(*):
hqdefault.jpg


:cool:
 
Een chill begin van de dag. Ik had nog nooit gehoord van alle aangehaalde namen hier. Mijn rap/hiphop is beperkt tot Eminem en RTJ. Ik vond het een leuk album omdat je je een verhaal kunt inbeelden door al die gesproken samples.
 
Lang geleden dat ik nog min of meer actief kon zijn op het forum. Ik loop ook fameus achter bij andere albums maar ga voor nu hier inpikken.
Ik ben heel weinig op de hoogte van hip-hop. In de jonge jaren heb ik wel enkele pogingen gewaagd en kon ik hier en daar wel iets leuks uitpikken maar de hedendaagse meuk kan ik niet smaken.
Gelukkig vind ik hier toch wat van die oude vibes terug. Het zal nooit mijn ding zijn maar ik kan dit album wel uitzitten en zal het doen ook.
Maar in tegenstelling tot anderen hier ontgaat de inhoud me toch. Misschien heb ik als leek enige duiding nodig over hoe ik het moet beleven.
 
Ik werk thuis vandaag, en aangezien ik op Eminem of Biggie na totaal geen hiphop-liefhebber ben, dacht ik dat het wel leuk zou zijn als ik dit album zou beluisteren tijdens mijn betaalde uren ipv er mijn schaarse vrije tijd aan op te offeren. Van een onbevooroordeelde instelling gesproken. :unsure:

De intro klonk al meteen als de intro van dat nummer uit Tarzan waarin de Gorilla's muzikale nonsens maken met allerlei apparatuur en brol uit het kamp van Clayton. Ik dacht dan dat vloeiend ging overgaan naar de eerste echte track en dat ik vertrokken was voor een min of meer continue rit, maar dat bleek dus niet het geval.

Ik wilde het echt goed vinden, maar mijn eerste impressie was uitgesproken negatief. Rommelig is het voornaamste adjectief dat in mij opkomt, wellicht omdat de nummers zo kort zijn en zo regelmatig worden onderbroken door van die intro- en tussenmomentjes vol samples waarvan ik voor geen hol begrijp wat de bedoeling is. Gij zegt "complementair", maar ik ervaar dat echt helemaal anders. Muzikaal vond ik er dus aanvankelijk heel weinig aan. Dat de lyrics echt goed (geschreven en/of gebracht) zijn wil ik best geloven, maar zo op het gehoor heb ik er niet genoeg van meegekregen om er echt iets over te zeggen. Wat gerijm genre gloryhole storyboard ja, maar met enkel dat kan ik geen mening onderbouwen natuurlijk. Ik ga u wat dat betreft dus gewoon geloven op uw woord als member met enige naam en faam.

Zo ging het even door, en dan kwam het (niet toevallig?) instrumentale Sickfit. Die vond ik een heel leuke beat hebben en plots leek de hemel helemaal op te klaren, want vanaf dat moment leek het of de hele plaat mij plots een stuk beter beviel, en ik begon te twijfelen of dat aan de muziek zelf lag of aan mijn luisteringesteldheid. Het bleek het eerste, want vanaf Shadows of Tomorrow waren ze mij weer helemaal kwijt en kwam al het negatieve van hierboven terug. Dan volgden er nog een hele hoop tracks, waarvan sommigen goed te pruimen waren (Fancy Clown en Eye vormen een positief tweeluik), maar het meerendeel voor mij gewoon op dezelfde rommelige hoop geclassificeerd kan worden als de rest.

Een hiphop-album was long overdue, dus bedankt daarvoor, maar voor mij is dit enkel de bevestiging gebleken van wat ik eigenlijk al wist: dit is simpelweg geen spek naar mijn bek. Ik werd er op enkele schaarse momenten na zenuwachtig en eigenlijk ronduit slechtgezind van, wat echt het allerlaatste is wat ik wil voelen wanneer ik naar muziek luister.

Mijn kop staat op ontploffen nu, alsof ik een hele namiddag in een overvol Plopsaland heb rondgelopen, en ik moet verdomme nog een halve dag werken. Een "chill begin van de dag" noemt @Hayrus dat, amai mijn gat. Merci hé. :S
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Nahrtent zei:
De intro klonk al meteen als de intro van dat nummer uit Tarzan waarin de Gorilla's muzikale nonsens maken met allerlei apparatuur en brol uit het kamp van Clayton
Klik om te vergroten...
Nahrtent zei:
aan voor een leek als ik"
Klik om te vergroten...

Tgoh voor de leek is het eigenlijk niet, dat zou te gemakkelijk zijn he ;), de muzikale nonsens die je beschrijft is een sample van Sun Ra net als die Shadow Of Tomorrow track trouwens, free jazz is natuurlijk niet voor iedereen maar dat maakt det album net zo uniek.
 
Ja, ik heb dit album vorige week beluisterd. Maar net zoals Nahrtrent moet ik gewoon toegeven dat het niet helemaal mijn ding was, sorry. Een album moet je wel meer dan één keer beluisteren en bij Madvillainy lijkt mij dat zeker van toepassing, maar ik zal dat wel eens doen wanneer de tijd daarvoor rijp is.
 
Dit is samen met Stankonia van Outkast mijn favoriete hiphop plaat. Madvillainy is voor mij op het perfecte moment uitgekomen. Ik was rond 16 en hing veel rond op muziekfora waardoor ik enorm veel muziek ineens ontdekte en voor vanalles open stond. Deze plaat klonk als niets dat ik al gehoord had en was toen liefde op het eerste gehoor. Dat is alleen maar blijven groeien, ik zet ze om de paar weken nog eens op.

Het is een beetje moeilijk uit te leggen waarom ik dit verkies boven veel andere hiphop. Veel meer commerciële albums binnen het genre zien het allemaal groots met dure producties, een hoop high profile gastbijdragen en overdreven albumlengtes. Als die albums grote, steriele villa's zijn, is Madvillainy een knus appartement dat vol gestoken is met tweedehands spullen, souvenirs en rare shit. Ik kan begrijpen dat het daarom rommelig klinkt voor sommigen, maar voor mij is dat de charme ervan. De plaat klinkt alsof DOOM en Madlib er amper moeite in moesten steken, alsof ze gewoon even samen kwamen om cartoons te bekijken, weed te smoren en muziek te maken. Madvillainy komt daardoor in het begin over als een lappendeken van korte vignettes gebaseerd op verschillende stijlen die in de openingspost aangehaald worden. Pas als je vaker luistert, valt pas op hoe briljant de productie is om van alle samples en invloeden een geheel te maken en hoe goed de rhymes en lyrics van DOOM wel niet zijn. En ook een van de weinige albums waar de tussenstukjes perfect in het geheel passen en me nooit vervelen.
 
Als introductie in het genre is Madvillainy eigenlijk niet zo ideaal. Sowieso is het al een relatief obscure niche van de hiphop, maar daarnaast is het ook gewoon redelijk ontoegankelijk. Als je die manier van samplen niet gewoon bent kan ik me voorstellen dat het chaotisch en rommelig klinkt, zeker met DOOM er dan nog bij. Instrumentale dingen zoals J Dilla, of de Medicine Shows van Madlib, lijken me gemakkelijker om mee te beginnen omdat je dan die beats op zich leert appreciëren. Ik ben dit soort muziek indertijd binnengerold via Flying Lotus en de LA beats scene.
 
FlyingHorseman zei:
Veel meer commerciële albums binnen het genre zien het allemaal groots met dure producties, een hoop high profile gastbijdragen en overdreven albumlengtes. Als die albums grote, steriele villa's zijn, is Madvillainy een knus appartement dat vol gestoken is met tweedehands spullen, souvenirs en rare shit. Ik kan begrijpen dat het daarom rommelig klinkt voor sommigen, maar voor mij is dat de charme ervan.
Klik om te vergroten...
Ja, dit vat het voor mij ook mooi samen.

Hiphop mag voor mij vrij stoffig klinken. Letterlijk dus: de muziek geeft me goesting om zelf te gaan cratediggen. Ik zie Madvillainy (en andere bekende albums) eerder als een muzikale collage. Dat mag allemaal wat wringen en contrasteren, en hoeft niet helemaal afgelikt of zelfs afgewerkt te zijn. Dat schetsmatige, onafgewerkte karakter brengt voor mij het 'ambacht' van al dat knip- en plakwerk mooier in de verf.

Nu, dat heeft me indertijd ook wat tijd gekost om daar in te geraken -- ook bij FlyLo's Los Angeles of Donuts en andere bekende (instrumentale) hiphop-albums is dat het geval.

@Nahrtent : al eens naar DJ Shadow geluisterd? Endtroducing is één van de beroemste hiphop-platen, ook enorm sample-heavy, maar misschien iets toegankelijker?

Edit: even een kort 'audiofiel'-zijstapje nog. Misschien luistert dit ook beter weg via speakers dan via headphones? Bij mij is dat iig zo. Via speakers creëer je letterlijk meer afstand tot de muziek zodat alles misschien wat beter samenvalt en gemakkelijker klikt?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren

Vergelijkbare onderwerpen

Domieneo
Album of the week Us3 - Hand On The Torch
2
Reacties
23
Weergaven
1K
Domieneo
Domieneo
Terug
Bovenaan