Album of the week Lee Morgan - The Sidewinder

[clercqie]

Docu op Netflix over Morgan die werd doodgeschoten door zijn vrouw

Heb deze dit weekend ook eens bekeken. Mooie docu. Ik denk iets voor de helft heb je daar die hele serie aan foto's genomen tijdens verschillende opnamesessies die echt de moeite zijn! Heel karaktervol.

 

[Deleted member 95]

Héél benieuwd naar dit album dus, kan zowel hard tegenvallen als een doorbraak zijn in mijn jazz-smaak.

Na twee luisterbeurten is het helaas een beetje vis noch vlees geworden voor mij. Iets te veel zenuwachtig gedoe om echt ten volle te kunnen genieten van de plaat, en ik moet zeggen dat het ook naar mijn aanvoelen soms wel wat té schel klonk. Ik had het ook moeilijk om bij de individuele nummers het onderliggende idee te vatten, of hoe moet ik dat zeggen? Het kwam vaak over als een flinterdunne kapstok waarop dan wat afwisselend gesoleerd wordt. In de weinige andere jazzplaten die ik ken en graag beluister gebeurt dat natuurlijk ook constant, maar daar heb ik minder de indruk dat het nummer zelf in de verdrukking geduwd wordt door de afzonderlijke instrumenten. Ik verwijs, nog maar eens, naar Eternal als hét ideale jazz-album voor mij, waarin de songs voor mij veel meer eigen identiteit hebben (en eerlijk gezegd klinkt de trompet blazer op deze plaat een pak beter imo en het pianowerk in The Ruby and the Pearl alleen al maakt brandhout van alles wat ik op The Sidewinder heb gehoord).

Het klinkt waarschijnlijk veel negatiever dan ik het bedoel, want op zich zitten er best wel goede momenten in de plaat. En disclaimer: ik ken niets van de onderverdelingen van Jazz en posts als die van @kakature zijn Chinees voor mij (al kan ik mij wel inleven in het sentiment als ik even de vergelijking maak met wat leken soms schrijven over de verschillende genres in metal ), dus hecht vooral niet te veel waarde aan mijn mening. Maar ik vrees - puur gevoelsmatig - dat deze niet meteen opnieuw de revue zal passeren.

 

[Bauhaus]

Precies of ik plots toeschouwer was van een party uit een film noir film.....Bogey op trompet en ...... op piano (make your choice).
(Solo) Trompet is mijn minst favoriete instrument maar raar genoeg kan ik een koor van blazers soms genieten. (John Williams OST's bv); Deze viel wel mee vond ik al word het een beetje repetitief na een moment. Maar op een party zou het me niet direct storen.

 

[FlyingHorseman]

Na twee luisterbeurten is het helaas een beetje vis noch vlees geworden voor mij. Iets te veel zenuwachtig gedoe om echt ten volle te kunnen genieten van de plaat, en ik moet zeggen dat het ook naar mijn aanvoelen soms wel wat té schel klonk. Ik had het ook moeilijk om bij de individuele nummers het onderliggende idee te vatten, of hoe moet ik dat zeggen? Het kwam vaak over als een flinterdunne kapstok waarop dan wat afwisselend gesoleerd wordt. In de weinige andere jazzplaten die ik ken en graag beluister gebeurt dat natuurlijk ook constant, maar daar heb ik minder de indruk dat het nummer zelf in de verdrukking geduwd wordt door de afzonderlijke instrumenten. Ik verwijs, nog maar eens, naar Eternal als hét ideale jazz-album voor mij, waarin de songs voor mij veel meer eigen identiteit hebben (en eerlijk gezegd klinkt de trompet op deze plaat een pak beter imo en het pianowerk in The Ruby and the Pearl alleen al maakt brandhout van alles wat ik op The Sidewinder heb gehoord).

Het klinkt waarschijnlijk veel negatiever dan ik het bedoel, want op zich zitten er best wel goede momenten in de plaat. En disclaimer: ik ken niets van de onderverdelingen van Jazz en posts als die van @kakature zijn Chinees voor mij (al kan ik mij wel inleven in het sentiment als ik even de vergelijking maak met wat leken soms schrijven over de verschillende genres in metal ), dus hecht vooral niet te veel waarde aan mijn mening. Maar ik vrees - puur gevoelsmatig - dat deze niet meteen opnieuw de revue zal passeren.

Ik heb vandaag eens naar Eternal van Bradford Marsalis geluisterd. Een zeer mooie plaat en daardoor begrijp ik meteen waarom dit soort jazz je niet helemaal ligt. Het is een beetje een dwaze vergelijking, maar hard bop staat met de snellere tempo's en het hard gesoleer een beetje van de jazz van Eternal af als pakweg punk dat doet van klassieke rock. Op Eternal is het allemaal relatief down tempo en is er veel meer ademruimte voor de solo's, die zijn veel meer op gevoel dan op iets als The Sidewinder waar het soms inderdaad een beetje lijkt op "hoeveel noten krijg ik hier zo snel mogelijk in gepropt". Maar ik kan ze allebei wel appreciëren. Ik heb het hier al eens gezegd, maar de schelle toon van trompet en saxofoon was bij mij ook geen liefde op het eerste gehoor. Toevallig was The Sidewinder de plaat waar ik de klik maakte, maar voorafgaand had ik ook een hoop klassiekers beluisterd waar ik misschien wel dezelfde kritiek had. Nu vind ik die ook allemaal echt goed.

Ik denk dat je ook de context van veel van die oude jazzplaten wat moet kennen. Praktisch niemand trok de studio in met echt afgelijnde nummers, meestal waren er gewoon ideeën of schema's van een compositie. Al die mannen kenden elkaar van samen te spelen in de clubs waar een nummer uitgetest werd, maar evengoed was de opnamesessie het eerste moment dat ze de composities hoorden. Heel veel van wat je dus op plaat hoort, is de improvisatie en inspiratie van het moment. Het spontane vind ik ook net zo mooi aan jazz, maar dat geeft het ook een beetje het doelloze, kritiek die @Gavin in zijn wederom mooie post ook aanhaalt.

Heb je A Love Supreme van John Coltrane ooit gehoord? Nog één van de monumenten van de jazz, een van de allerbeste jazzalbums, maar ergens kan die misschien dienen als een brug tussen The Sidewinder en Eternal. Coltrane staat hier ook nog met één been in de hard bop (en er zijn dus ook zenuwachtige stukken waar je het misschien van op de heupen van gaat krijgen), maar de muziek heeft een veel meer spiritueel en introspectief karakter, er zit meer afwisseling tussen de snellere en tragere stukken.

 

[SnakeGodRovinin]

Van de grote muziekgenres zijn jazz en klassieke muziek / opera de genres die je live moet meemaken om er deftig te kunnen over oordelen en te weten of je de smaak te pakken hebt. Je kan genieten van een gitaar of een elektronisch instrument zonder het te zien, maar bij de klassiekere instrumenten moet je de virtuositeit zien als ze hun passie tentoonspreiden om ons te overtuigen om fan te worden.

Bij 'The Sidewinder' zou ik net een jazzcafé binnen wandelen; rustig iets bestellen; niet veel aandacht aan besteden tot de korte pauze aan het einde van het nummer tot de blaasinstrumenten weer komen opzetten.
'Totem Pole' volgt. Ogen gericht op de band, maar toch even uitkijken of ik niet mors met mijn drank. Hoofd begint stilletjes aan te bewegen bij de trompetsolo's (min of meer solo's). Piano-stuk biedt de gelegenheid om het café wat te bekijken. Niet voor lang, want daar zijn ze terug. De langere halen op het einde doen mijn bovenlijf ook moven.
'Gary's Notebook' en mensen begeven zich alleen op de dansvloer, om een minuut later een partner te zoeken om mee te shaken op een gecontroleerde manier. Mezelf niet ingerekend, want ik bezit de kracht niet om daaraan mee te doen. Mijn linkervoet tapt nochtans mee op de barkruk, in de hoop dat niemand me opmerkt.
Het begin van 'Boy, What a Night' verandert de zaal in zwartwit en ik zag mezelf in het verleden - naarmate het nummer ver vorderde - mee dansen met een Emma Stone-lookalike tot ze plotseling bij de trompet-solo me losliet en gekke bekken begon te trekken op haar eentje met spastische bewegingen. De hoge tonen van de tweede kleurde de zaal terug in kleur. Tot mijn ontsteltenis stel ik vast dat ik niet op de dansvloer sta, maar nog steeds op die barkruk zit. Ik wil wel, maar de piano houdt me tegen ter geniet. Alleen heeft de barman er last van, want ik begin zijn kruk meer te laten kraken en bezit de Tobey-Maguire-moves van Spiderman 3.
Hocus Pocus Pats, de barman zet me neer in het midden van de vloer bij het openen van 'Hocus Pocus'. Mijn ogen zijn dicht, want zo kan je de muziek echt voelen. Compleet buiten maat - want ik ken dit nummer niet - een seconde later dan hetgeen dat binnen sijpelt, voer ik de leiding aan. De trompettist lijkt het goed te vinden en ikzelf geniet van hem idem, want hij blijft doorgaan. Piano-man neemt over en neen, ik vertik het om te stoppen. Drummer voegt zich bij de blazers en ik voel me gegeneerd, want het valt me nu pas op dat er een drummer aanwezig is.
Ze vinden het welletjes, want ze beginnen terug aan 'Totem Pole' en ik druip af, richting mijn barkruk, niet doorhebbend dat er mogelijk een verschil op zou zitten bij de twee versies.

Boeit niet, ik had mijn plezier tijdens dit album.

 

[kakature]

(...)Ik verwijs, nog maar eens, naar Eternal als hét ideale jazz-album voor mij(...)

Ja mannekes, wat een album is die Eternal zeg, thanks!

Misschien kan je dan ook genieten van dit instrumentale album van Chet Baker, genaamd Chet. Ook heel moody en zacht en traag, maar natuurlijk met de iconische trompet van Baker in plaats van de saxofoon van Marsalis. Daarbij nog oa legendes Bill Evans op piano, Kenny Burrell op gitaar en Paul Chambers op bass.

Een van mijn favorieten in het genre

 

[Deleted member 95]

Ik realiseer mij nu pas dat er een reden is dat de trompet op Eternal beter klinkt dan op deze plaat: Branford Marsalis speelt helemaal geen trompet.

Fijn dat dat album in de smaak valt bij de kenners! Ik heb er enige tijd terug een nummer van gehoord op Klara en ik was meteen 100% verkocht, terwijl ik daarvoor (en eigenlijk nog steeds) meer afwist van de Jazz Club sketches uit The Fast Show dan van jazz zelf. Soms weet je het gewoon meteen.

John Coltrane passeert inderdaad ook regelmatig hier, werd mij destijds aangeraden door een vriend toen ik bovenstaande openbaring met hem deelde! Geen idee of ik dat specifieke album al gehoord heb, maar ben zeker fan van de mellow mood. Chet Baker inderdaad ook erg goed, maar niet helemaal wild van zijn zang, dus zolang het instrumentaal blijft is het goed voor mij.

 

[FlyingHorseman]

Fijn dat dat album in de smaak valt bij de kenners! Ik heb er enige tijd terug een nummer van gehoord op Klara en ik was meteen 100% verkocht, terwijl ik daarvoor (en eigenlijk nog steeds) meer afwist van de Jazz Club sketches uit The Fast Show dan van jazz zelf. Soms weet je het gewoon meteen.

Haha, ik had die eigenlijk willen posten als “afsluiter” van het topic maar ben het vergeten. Bij deze dus:

 

[Deleted member 95]

"I don't blow, I suck." :')

 

[Kid_C]

Ik kende album niet maar ik was van in het begin volledig mee. Openingstrack is een knaller van formaat en daarna blijven ze los verder gaan op die vibe. Ik vind het waanzinnig dat zo'n dingen in 1964 werden gemaakt, opgenomen en dan nog eens verkocht aan zoveel mensen.

Ik hou van jazz, maar sukkel er blijkbaar weinig op naast de absolute classics. Waarschijnlijk omdat het iets is waar je tijd voor moet maken om actief meermaals te beluisteren om de vele nuances op te nemen.

Anyhow, deze komt in de collectie! Later eens naar Eternal luisteren.

 

[PolletPoulet_OG]

Ik ken dus niets van Jazz. Ik ben een keertje naar Jazz Middelheim geweest, om daar dan op een stoeltje te gaan zitten, wat totaal mijn ding niet was om het op zen zachtst uit te drukken
Maar dat is het dan ook. Vraag mij ook niet om een Jazz artist te noemen, want ik kan er legit geen bedenken.

Anyhow.

Geniale plaat.

Totaal geen last van schelle geluiden ofzo, ik vind dat echt allemaal heel goed meevallen hoor. Nu ik ben niet perse fan van blazers in de meeste gevallen denk ik? Nu, dat boeit ook niet, want dit is zeer lekkah wat dat betreft en zit enorm goed in elkaar.

Maar jongens toch, wat een muzikanten. Die basslijntjes, die drum, holy fuck.

Eentje die in men playlist al staat zie.
Binnekort eens een paar van de aanraders beluisteren in dit topic.

Productiegewijs beetje crap eigenlijk. Ik weet ni of het aan de remastered ligt of niet? Klinkt allemaal een beetje hol. Ook een beetje raar dat de blazers soms rechts zijn en dan links en, voelt een beetje all over the place soms.

Album artwork is lame

..edit: Maar echt super goed trouwens, goeie keuze. Ik klink hier echt super niet enthousiast merk ik bij het herlezen

 

[PBR Streetgang]

Net nog eens naar geluisterd, cool stuff. Viel nog beter mee dan de eerste luisterbeurt.

 

[clercqie]

Ik kan mij aansluiten bij de laatste paar comments hier. Kende het album nog niet voorheen, maar het heeft de afgelopen week de hele tijd opgestaan en heb het zelf gekocht op CD. Denk voor mij de beste AOTW totnutoe.

Ik weet niet meer exact wanneer ik echt de klik met (oudere) jazz heb gemaakt. Waarschijnlijk met iets van Mingus. Maar eens je mee bent, is die hele Bop, Hardbop, Postbop muziek die echt leeft, op een manier die ik bij andere genres minder terug vindt. Die Bop-stijlen zijn ook echt mijn favoriete stijl van jazz. De improvisatie en het feit dat deze opnames gebeuren met alle muzikanten in de dezelfde ruimte zijn daar de hoofdredenen voor. Chaotisch? Voor mij echt niet, terwijl ik nochtans geen formule muziektheorie kennis heb.

 

[shiftyke]

De improvisatie en het feit dat deze opnames gebeuren met alle muzikanten in de dezelfde ruimte zijn daar de hoofdredenen voor.

De recording van Blue Note is gewoon ongezien, alles wat Rudy Van Gelder aanraakt verandert in goud.

Wie trouwens van "chaotisch" houdt, hij is hier al eens gepasseerd maar Art Blakey en Lee Morgan hebben nog eens samengewerkt op A Night In Tunisia "Jazz Messengers versie".

Niet alleen Lee Morgan maar ook Wayne Shorter was van de partij, beide jonkies die een kans kregen van Art en dat heeft geresulteerd in een prachtig album.

 

[FlyingHorseman]

Art Blakey heeft met z’n Jazz Messengers echt een hoop toppers ooit in de rangen gehad, ook onder andere Freddie Hubbard, Wynton en Branford Marsalis en Keith Jarrett. Helaas gaf hij sommige van die leden ook meteen een stoomcursus heroïnegebruik, iets wat zeker op Morgan een zeer negatieve impact gehad heeft.

Één van mijn favoriete aspecten van jazz is ook de onderlinge collaboratie van al die topmuzikanten. Ik vind het altijd tof om een bekende naam ineens tegen te komen als jonge sideman op de plaat van iemand anders. Of om het werk van iemand op te zoeken nadat je onder de indruk was van de feature op zo’n plaat, zo heb ik Joe Henderson wat leren kennen door The Sidewinder bijvoorbeeld.

 

[shiftyke]

Art Blakey heeft met z’n Jazz Messengers echt een hoop toppers ooit in de rangen gehad, ook onder andere Freddie Hubbard, Wynton en Bradford Marsalis en Keith Jarrett. Helaas gaf hij sommige van die leden ook meteen een stoomcursus heroïnegebruik, iets wat zeker op Morgan een zeer negatieve impact gehad heeft.

Één van mijn favoriete aspecten van jazz is ook de onderlinge collaboratie van al die topmuzikanten. Ik vind het altijd tof om een bekende naam ineens tegen te komen als jonge sideman op de plaat van iemand anders. Of om het werk van iemand op te zoeken nadat je onder de indruk was van de feature op zo’n plaat, zo heb ik Joe Henderson wat leren kennen door The Sidewinder bijvoorbeeld.

Heroïne was de beste Jazz muziekschool

 

[PBR Streetgang]

Wie trouwens van "chaotisch" houdt, hij is hier al eens gepasseerd maar Art Blakey en Lee Morgan hebben nog eens samengewerkt op A Night In Tunisia "Jazz Messengers versie".

Net naar geluisterd, heel goed. Keep 'em coming.

 

[shiftyke]

Net naar geluisterd, heel goed. Keep 'em coming.

Dan doen we verder met Juju, het eerste solo Blue Note album van Wayne Shorter.
Met McCoye Tyner op de piano en Elvin Jones op de drums. Je kent ze wel van op A Love Supreme.

@FlyingHorseman sorry dat we uw topic aant hijacken zijn

 

[FlyingHorseman]

Zolang er over jazz geluld wordt, is het goed Speak No Evil van Wayne Shorter stond ook nog op de longlist voor mijn album van de week. Nog een paar hard bop klassiekers waar ik van houd:

edit: @Nahrtent eigenlijk zou ik u die plaat van Joe Henderson nog wel aanraden. Veel meer mellow dan The Sidewinder, er is eigenlijk maar één nummer waar het lijkt alsof ze allemaal spelen met mieren in hun broeken, dat is dan ook meteen het kortste. Veel bossa nova invloeden voor de rest.

 

[Deleted member 95]

edit: @Nahrtent eigenlijk zou ik u die plaat van Joe Henderson nog wel aanraden. Veel meer mellow dan The Sidewinder, er is eigenlijk maar één nummer waar het lijkt alsof ze allemaal spelen met mieren in hun broeken, dat is dan ook meteen het kortste. Veel bossa nova invloeden voor de rest.

Approved godverdomme, dit is het soort muziek waardoor ik mij plots wil inschrijven voor zwoele danslessen (kandidaat-partners gelieve u aan te melden in pm met foto).