Album of the week Lee Morgan - The Sidewinder

[FlyingHorseman]

Een poos geleden, las ik hier een comment van iemand die in slaap gevallen was tijdens het beluisteren van Kind of Blue van Miles Davis, één van dé jazzklassiekers. Mijn eerste gedacht was “oei, allez nu” maar erna dacht ik terug naar mijn eerste ervaringen met jazz. Ik ga waarschijnlijk op goed geluk enkele bekende albums gedownload hebben en de kans is groot dat ik in het begin ook niet meteen onder de indruk was.

Als mijn album van de week wilde ik daarom kiezen voor de jazzplaat waarmee ik de klik gemaakt heb en die mijn liefde voor het genre ontluikt heeft: The Sidewinder van trompettist Lee Morgan. Voor wie geregeld wat jazz op zet, zal dit geen nieuwe ontdekking zijn. Maar ik vermoed dat hier ook wel leden zitten voor wie dit genre onbekend terrein is. Voor hen hoop ik dat The Sidewinder een perfecte instap kan zijn. De plaat bevat een handvol energieke uptempo composities waarvoor de uitdrukking “als een tiet swingen” uitgevonden lijkt te zijn. De muziek is gegrond in rhythm & blues en lijkt ook al wat vooruit te blikken naar latere soul en funk. Voor mij staat er geen enkel slecht nummer op, maar het grote prijsbeest is uiteraard het titelnummer, dat de plaat opent met een onweerstaanbare funky groove en terecht een standaard in het genre geworden is. Zoals gebruikelijk in jazz, krijgen alle muzikanten wat tijd in de spotlights. Hoewel ze allemaal op hoog niveau spelen, is het vooral de interactie tussen trompettist Morgan en saxofonist Joe Henderson die de muziek naar een hoger niveau stuwt en die met koptelefoon nog wat beter uit de verf komt.

Hopelijk valt deze keuze voor jullie mee! Nog een kleine noot : er zit zowel op Spotify als op Youtube nog een alternatieve take van Totem's Pole toegevoegd aan het album maar die zou ik overslaan.

 

[willydrama]

Top choice, ergens deze week verorberen. Jammer is dat er geen sigarettenrook & weinig drank in ons huis komt want dat past wel bij sixties jazz.

 

[CerumenCrevice]

Ben benieuwd, luister wel veel hedendaagse jazz, de oudere zijn wat te moeilijk om in te komen. Miles Davis daarentegen kan best genietbaar zijn, gegeven de passende mood. Saai/skaapverwekkend vind ik altijd zo een bizar woord om jazz te omschrijven.

Het regenachtige, wisselvallende weer schikt in mijn ogen jazz wel. Mag het ook door speakers afgespeeld worden of waarom stel je koptelefoon voor? Een live recording of oudere records klinken imo altijd beter door een degelijk setje speakers.

Top choice, ergens deze week verorberen. Jammer is dat er geen sigarettenrook & weinig drank in ons huis komt want dat past wel bij sixties jazz.

Giet wat ice tea in een whiskey glas en steek ne bruine worst in uw mond. Da komt t dichst bij

 

[willydrama]

Giet wat ice tea in een whiskey glas en steek ne bruine worst in uw mond. Da komt t dichst bij

eentje voor het uit-de-context-getrokken-quotes topic

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Een poos geleden, las ik hier een comment van iemand die in slaap gevallen was tijdens het beluisteren van Kind of Blue van Miles Davis, één van dé jazzklassiekers.

Reporting for duty

 

[BlackOccult]

Ik loop ontzettend achter door de vakantie, ik moet de albums van @willydrama en @Agony eerst nog beluisteren maar ook deze klinkt als een zeer toffe keuze.

Welk nummer mag in de playlist?

 

[shiftyke]

Deep Purple zal voor andere keer zijn, Blue Note heeft altijd voorang!

 

[Sond]

Oeh das een toffe voor een maandagmorgen!
Jazz is voor mij altijd hit of miss... Ofwel vind ik het geweldig ofwel krijg ik er zenuwen van omdat het te chaotisch is. Ik hoop dat deze in het eerste rijtje past.

 

[TsD]

Heerlijk album van een ongelooflijk getalenteerde trompettist! Zelf luister ik niet zo vaak naar pure jazz, bebop, cool jazz etc maar kan hier zeker wel van genieten. Lee Morgan mag voor mij dan ook in het rijtje met de grote 'bekende' trompettisten zijnde Miles Davis, Dizzy Gillespie & Chet Baker. Voor mensen die dit album goed vinden of meer willen zeker ook Cornbread checken.

Toen Morgan actief was bij Art Blakey zijn Jazz Messengers hebben ze Moanin' opgenomen, een fantastisch nummer waarop Morgan zijn solo met kop en schouders boven de rest uitsteekt voor mij.

En een kleine tip voor mensen die jazz op zich afschuwelijk vinden en het maar een boel instrumenten door mekaar vinden of eindeloos gesoleer: probeer u op 1 of 2 instrumenten te focussen (bv: drum + solist), dan merkt ge plots hoe de drum subtiel alles ondersteunt en krijgt een nummer vaak een extra dimensie. Als ge dan meerdere keren luistert en de focus verlegd van instrument zult ge plots al de kleine details merken. Een pianoriedeltje hier, een kanonskogel op de drums daar..

En bij het eindeloze gesoleer, probeer patroontjes & thema's te vinden. Als ge weet dat ze na 8 maten opnieuw 8 maten spelen maar gemoduleerd, dan kunt ge u daarop voorbereiden. Jazz -zeker bebop- is net als klassiek meestal geen easy listening, maar als ge u ervoor open stelt kunt ge echt wel pareltjes ontdekken, zoals deze Sidewinder van Lee Morgan!

Sorry lieve buren, maar nu ga ik Sidewinder keihard door de speakers knallen, gelieve de klachten bij @FlyingHorseman neer te leggen.

 

[shiftyke]

Toen Morgan actief was bij Art Blakey zijn Jazz Messengers hebben ze Moanin' opgenomen, een fantastisch nummer waarop Morgan zijn solo met kop en schouders boven de rest uitsteekt voor mij.

Imo één van de beste jazz albums ooit ook trouwens...

 

[Avondland]

Ah, heerlijk! Ik kan zeker genieten van jazz. Een kenner noem ik mezelf niet, maar een Miles Davis (Bitches Brew is een uitdaging en voor niet-jazzliefhebbers wellicht muziek voor zenuwlijders, maar o-zo geniaal), Dave Brubeck, John Coltrane of Chet Baker gaat er altijd wel vlotjes in. Toen ik nog in Antwerpen woonde zat ik graag in de Muze aan de toog wanneer er live jazz werd gespeeld.

 

[PBR Streetgang]

Cool, nog een nieuwe jazzklassieker om te ontdekken.

 

[shiftyke]

Bitches Brew is een uitdaging en voor niet-jazzliefhebbers wellicht muziek voor zenuwlijders, maar o-zo geniaal)

Sun Ra enters the chat

 

[PBR Streetgang]

Net beluisterd en ik ben fan. Er zijn andere artiesten en subgenres waar ik liever naar luister, maar het is wel straight up my alley.

Wat ik altijd probeer om een jazz-denier toch fan te maken, is om ze eerst wat meer swing en big band te laten luisteren, zoals Duke Ellington of Count Basie. Dat komt veel gemakkelijker binnen dan een Miles Davis of John Coltrane.

 

[Deleted member 95]

Sinds een paar maanden probeer ik mijn jazz-kennis bij te schaven zodat ik er in de toekomst mee kan pronken op elitaire online fora, maar van deze heb ik nog nooit gehoord denk ik.

Ik ben doorgaans geen fan van uptempo jazz, die ik vaak als nogal zenuwachtig ervaar. Mijn favoriete platen zijn dan ook veel meer mellow (met stip op één het ronduit schitterende Eternal van Branford Marsalis, maar ook Clifford Brown With Strings of een album van Oded Tzur of The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble passeren hier vaak de revue). Een album als Kind of Blue ga ik veel minder snel opleggen, omdat je daar toch dat hogere tempo hebt, dat lang niet altijd klikt bij mij.

Héél benieuwd naar dit album dus, kan zowel hard tegenvallen als een doorbraak zijn in mijn jazz-smaak. Ik zit alleszins nog in de early stages van mijn ontdekkingstocht hier, met vooral veel dank aan Klara en hun Django-programma 's avonds.

Kudos om een jazzalbum te kiezen, al was het maar om die heiden van een @Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield wat appreciatie voor het betere blaaswerk bij te brengen!

 

[willydrama]

Docu op Netflix over Morgan die werd doodgeschoten door zijn vrouw

 

[CerumenCrevice]

Track-by-track notities van een eerste luisterbeurt:
(heb wat te weinig te doen opt werk )

The Sidewinder

Sterk drumwerk en groovy bass, vlotte piano backing, niks chaotisch aan en mooie brass-solos.
Opvallend dat de brass enkel door de linker speaker gespeeld werd, dat gaf een live gevoel.
Dan een gezellig stukje piano solo, beetje saloon achtig, daarna een bass-solo met dat wonky-gevoel, zeer sterk intermezzo zonder te lang te worden (bass en drum solo s durven nogal vlug saai worden). Die 10 minuten leken maar 5 te zijn, sterke track dus.

Totem pole

Oef, heerlijk begin met die bass en piano, duidelijk een ander gevoel dan de vorige track. Tempo switches!
Hier klinkt dan weer de brass enkel rechts wel wat drukker dan de vorige track, de brass blijft centraal.
Het subtiele drumwerk hier voegt veel toe aan de lichte chaotische feel, maar het is toch vooral de uptempo bass die hier voor een drukkend gevoel zorgt, met zo nu en dan wat slack. De piano is zowat het enige instrument dat de kalmte kan bewaren, maar krijgt ook zijn time to shine met een wat complexer stukje, persoonlijk het beste stukje van deze track. De laatste minuut, die breakdown is ook sterk gedaan.

Gary's notebook

Deze vliegt er sneller in, wat meer swingend dan de vorige. Beste brass stukjes tot nu toe, zeer speels. Drums en bass is wat meer op de achtergrond, en de piano de solo hier vind ik wat minder dan in de vorige track. Zeer vlotte track over het algemeen, pak minder chaotisch dan de vorig zeker.

Boy, what a night

Aan de hand van die drums en de bass in het begin, vermoed ik dat het een stevige track gaat worden. Piano begint ook zeer sterk. Beste samenspel van alle tracks tot nu toe. Dit is mijn favoriete track voorlopig, de moment dat die piano solo begint in het tweede deel ben ik helemaal mee. Ook zeer mooi einde, met die afbouw.

Hocus pocus

Weer wat speelser begin, minder chaotisch. Maar daar komt vlug verandering in met die eerste solo. Piano stukje hier is geniaal, gevolgd door het beste drumwerk op deze plaat.

Algemeen

Wel wat vermoeiend, die schelle geluiden van de brass. Ik kan er in komen dat mensen hierdoor afhaken, de bass is vaak ook wat simpel gehouden, zoals in deze track mij vooral opviel. De piano moet wat meer naar voor komen om die vermoeidheid tegen te gaan. Een extra instrument of twee zouden de tracks ook wat dynamischer kunnen maken. Ik durf bijna te zeggen een gitaar te missen. Van de week eens op minder vermoeiende speakers luisteren.

 

[Sond]

Oeh das een toffe voor een maandagmorgen!
Jazz is voor mij altijd hit of miss... Ofwel vind ik het geweldig ofwel krijg ik er zenuwen van omdat het te chaotisch is. Ik hoop dat deze in het eerste rijtje past.

Het is hit!
Echt wel goed eigenlijk, voor zover ik kan oordelen na 1 luisterbeurt.
Erg leuke baslijn, die viel me meteen op. Het blaaswerk is bij momenten aan de schelle kant maar ik kan het toch nog echt goed verteren.

Al bij al erg leuke muziek al ga ik zoiets altijd meer zien als iets voor op de achtergrond, niet om echt bewust naar te gaan luisteren.

 

[Avondland]

Jazz is voor mij een ervaring om te beluisteren en in de juiste omstandigheden is het meeslepend. Het kan zelfs een beetje "gezellig-sfeermakend" doom and gloom overkomen, maar ook "uplifting" en energetisch. Zonde om als achtergrond te gebruiken, tenzij het echt om zeer lichtvoetige liftmuziek gaat. Dat is muziek waar je echter niet veel plezier aan beleeft. Ik althans toch niet. Je hebt mensen die muziek op willen hebben staan omdat ze niet tegen stilte kunnen. Maar dan speel je geen muziek omdat je er graag naar luistert maar omdat je de stilte niet aan kan. Niet?

 

[kakature]

Docu op Netflix over Morgan die werd doodgeschoten door zijn vrouw

Aanrader dit! Een heel tragisch figuur, die Lee. Had meer talent in zijn staartbeentje dan een hoop andere muzikanten samen. Helaas, de drugs en de drank hebben hem de das omgedaan uiteindelijk. Jammer genoeg is dat laatste ook geen uitzondering voor muzikanten uit die periode

Dit is een schoolvoorbeeld van een hard bob jazz album trouwens. Een door blues en r&b doordrenkte mix van vrij toegankelijke, repetitieve thema's en uitstekende solo's op voornamelijk piano, trompet en saxofoon (en de hier en daar verdwaalde drumsolo). Als je interesse hebt in jazz en je weet niet waar beginnen, dan kan je bijna niet missen met een hard bob album imo!

@TsD heeft het al vermeld, maar ik zou hier zeker ook Moanin' aanraden van Art Blakey & The Jazz Messengers waarop Lee Morgan trompet speelde (wat een albumcover zeg ). Ik vind Moanin' iets beter en eigenlijk ook een stukje toegankelijker (niet dat The Sidewinder zo out there is).

Goeie keuze