Na twee luisterbeurten is het helaas een beetje vis noch vlees geworden voor mij. Iets te veel zenuwachtig gedoe om echt ten volle te kunnen genieten van de plaat, en ik moet zeggen dat het ook naar mijn aanvoelen soms wel wat té schel klonk. Ik had het ook moeilijk om bij de individuele nummers het onderliggende idee te vatten, of hoe moet ik dat zeggen? Het kwam vaak over als een flinterdunne kapstok waarop dan wat afwisselend gesoleerd wordt. In de weinige andere jazzplaten die ik ken en graag beluister gebeurt dat natuurlijk ook constant, maar daar heb ik minder de indruk dat het nummer zelf in de verdrukking geduwd wordt door de afzonderlijke instrumenten. Ik verwijs, nog maar eens, naar Eternal als hét ideale jazz-album voor mij, waarin de songs voor mij veel meer eigen identiteit hebben (en eerlijk gezegd klinkt de trompet op deze plaat een pak beter imo en het pianowerk in The Ruby and the Pearl alleen al maakt brandhout van alles wat ik op The Sidewinder heb gehoord).
Het klinkt waarschijnlijk veel negatiever dan ik het bedoel, want op zich zitten er best wel goede momenten in de plaat. En disclaimer: ik ken niets van de onderverdelingen van Jazz en posts als die van
@kakature zijn Chinees voor mij (al kan ik mij wel inleven in het sentiment als ik even de vergelijking maak met wat leken soms schrijven over de verschillende genres in metal
), dus hecht vooral niet te veel waarde aan mijn mening. Maar ik vrees - puur gevoelsmatig - dat deze niet meteen opnieuw de revue zal passeren.