Album of the week Lee Morgan - The Sidewinder
- Onderwerp starter FlyingHorseman
- Startdatum
-
- Tags
- lee morgan
willydrama
Well-known member
Titelnummer is voor mij enige die ik niet als achtergrondmuziek kan opzetten, main theme nogal hoekig en staccato, scherpe solo's
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Goed het staat op. Juist door het eerste nummer en ik ben nog altijd niet mee met het genre.
1: ik hou niet van trompetten
2: hoe lang kunde repetitief op u cymbalen slaan?
3: ik vind het saai en repetitief maar tegelijk word ik er toch nerveus van
Het 2de nummer is iets interresanter op de piano maar verder zelfde kritiek. Hier en daar zat er een tof stuk op piano en heel soms had de drum mij mee maar dit album was em niet voor mij
Laatst bewerkt:
clercqie
Well-known member
Topplaat! Deze had ik voorheen nog niet opgelegd, maar erg toffe keuze @FlyingHorseman 
FlyingHorseman
Well-known member
Waauw toffe reacties hier!
Punt 1 is natuurlijk moeilijk om omheen te geraken. Ik kan ook snappen dat het nogal repetitief klinkt als je de muziek niet echt gewoon bent, maar voor mij voelt het nooit aan als een nummer van 10 minuten door de afwisseling van de solo's. Eigenlijk geeft @TsD in zijn post de perfecte manier om wat aan deze muziek te "wennen". Maar ach, zoveel muziek en zo weinig tijd, vind ook niet dat je je moet dwingen om te blijven luisteren aan muziek waar je niet veel aan vindt. Misschien dat later de klik toch nog eens komt.
Dat mag The Sidewinder zijn, het eerste nummer
Je kan natuurlijk niet om het schelle van de trompet en de saxofoon heen, maar voor mij was dat ook wel een acquired taste. Het helpt ook wel dat de meeste jazzplaten rond de 40 minuten duren, voor mij de perfecte lengte van een album, daardoor heb ik nu niet meer zoveel last van de vermoeidheid van het geluid. Het kan hier ook wel wat aan het masteren liggen. Je vindt nu praktisch alleen nog de Rudy Van Gelder remasters (één van de huisengineers van Blue Note) en in audiofiele middens is men daar niet eenduidig positief over. Blijkbaar hadden oudere masters nog wat meer dynamiek en de RVG versies hebben soms overdreven hoge tonen (wat uiteraard bij sax en trompet het nog wat scheller doet klinken).
Ik denk dat ik Moanin' waarschijnlijk ook beter vind, maar The Sidewinder heeft wat meer sentimentele waarde voor mij. Voor Morgan was de plaat zowel een vloek als een zegen. Voor hem was het de grote commerciële doorbraak maar hij heeft ook Blue Note ermee zo'n beetje van het faillissement gered. Met als gevolg dat hij hierna vooral doorslagjes van deze plaat mocht uitbrengen van de platenbonzen (die overigens meestal nog wel goed zijn). De eigenlijke opvolger hiervan zou normaal Search For The New Land moeten geweest zijn, maar die heeft twee jaar op de schappen gelegen omdat het een moeilijkere, minder commerciële plaat is. Ik vind dat overigens het meesterwerk van Morgan.@TsD heeft het al vermeld, maar ik zou hier zeker ook Moanin' aanraden van Art Blakey & The Jazz Messengers waarop Lee Morgan trompet speelde (wat een albumcover zeg). Ik vind Moanin' iets beter en eigenlijk ook een stukje toegankelijker (niet dat The Sidewinder zo out there is).
Bedankt voor de inspiratie! Je bent blijkbaar wel wakker kunnen blijven doorheen de plaat, dus daar ben ik al blij om
Punt 1 is natuurlijk moeilijk om omheen te geraken. Ik kan ook snappen dat het nogal repetitief klinkt als je de muziek niet echt gewoon bent, maar voor mij voelt het nooit aan als een nummer van 10 minuten door de afwisseling van de solo's. Eigenlijk geeft @TsD in zijn post de perfecte manier om wat aan deze muziek te "wennen". Maar ach, zoveel muziek en zo weinig tijd, vind ook niet dat je je moet dwingen om te blijven luisteren aan muziek waar je niet veel aan vindt. Misschien dat later de klik toch nog eens komt.Holy fuck, heb de reviews niet gelezen. Da's denk ik ook zo'n genre dat u ligt of niet. Maar voor de geïnteresseerden: plaat is een maand of 2 geleden opnieuw gereleased op de Classic Vinyl series. Klinken zeer goed, of toch allesinds een pak beter dan die 80's serie.
Zijn sinds dit jaar nog een paar geniale albums gerepressed, zowel op Classic Vinyl als op de duurdere Tone Poet, maar ook bij Blue Note zitten ze serieus achter met hun persingen.
Zijn sinds dit jaar nog een paar geniale albums gerepressed, zowel op Classic Vinyl als op de duurdere Tone Poet, maar ook bij Blue Note zitten ze serieus achter met hun persingen.
de Waaslandwolf
Well-known member
Eens opgezet, net door het eerste nummer. Met de blazers heb ik op zich geen probleem, hoewel ze inderdaad behoorlijk schel zijn, wat verder in het album mogelijk wel gaat tegenvallen. Wat mij vooral opvalt - en in alle eerlijkheid behoorlijk irriteert - aan het eerste nummer is de quasi constante en uit amper vier noten bestaande pianolijn die er onderheen loopt, dewelke dan soms ook nog wordt overgenomen door andere instrumenten wanneer de piano eens wat ruimte krijgt. Niet dat ik moeite heb met repetitieve muziek (integendeel), maar dit is min of meer het equivalent van een 10 minuten durende tafeltennisrally waarbij beide spelers 10 minuten lang hetzelfde patroontje met 4 bewegingen om de 8 tellen herhalen. Doet het voor mij echt niet helaas.
Het tweede nummer doet dat gelukkig al niet, dat scheelt een pak. Heb nu wel enigszins het gevoel dat het niet echt ergens heen gaat en gewoon meer draait om solo's aan elkaar rijgen eerder dan iets opbouwen. Op zich niets verkeerd mee, maar ik krijg nu het gevoel dat het niet om de muziek zelf gaat. Ja, er is wel degelijk samenspel, maar eerder in functie van de solist dan van het geheel. Het derde nummer, opstaande tijdens dit schrijven, ligt me dan weer meer. Uptempo zet het samenspel blijkbaar meer in de verf.
Andermaal, niet dat ik moeite heb met jazz op zich, ik heb links en rechts al jazz ontdekt die me wel degelijk ligt, maar deze plaat lijkt meer een vertegenwoordiger van het deel van het genre dat me niet ligt. Bon, we luisteren verder!
Het tweede nummer doet dat gelukkig al niet, dat scheelt een pak. Heb nu wel enigszins het gevoel dat het niet echt ergens heen gaat en gewoon meer draait om solo's aan elkaar rijgen eerder dan iets opbouwen. Op zich niets verkeerd mee, maar ik krijg nu het gevoel dat het niet om de muziek zelf gaat. Ja, er is wel degelijk samenspel, maar eerder in functie van de solist dan van het geheel. Het derde nummer, opstaande tijdens dit schrijven, ligt me dan weer meer. Uptempo zet het samenspel blijkbaar meer in de verf.
Andermaal, niet dat ik moeite heb met jazz op zich, ik heb links en rechts al jazz ontdekt die me wel degelijk ligt, maar deze plaat lijkt meer een vertegenwoordiger van het deel van het genre dat me niet ligt. Bon, we luisteren verder!
PBR Streetgang
Well-known member
Ik vind het een goed album, maar is voor mij nog geen topper in het genre. Ik ben wel heel blij met de keuze, want het heeft me opnieuw aangezet tot het verder ontdekken van de wonderlijke wereld van jazz.
Voor de posters die het niet echt moeten hebben van de blazers op dit album, kan ik absoluut Money Jungle aanraden van Duke Ellingtons trio met Charles Mingus en Max Roach.
Voor de posters die het niet echt moeten hebben van de blazers op dit album, kan ik absoluut Money Jungle aanraden van Duke Ellingtons trio met Charles Mingus en Max Roach.
clercqie
Well-known member
Money Jungle is amazing!
Tonerider
Well-known member
Spijtig genoeg heeft dit album bevestigd wat ik al lang wist: dit soort jazz is niet aan mij besteed. Op het einde van het eerste nummer was ik al zenuwachtig en bij het begin van de tweede heb ik het afgezet. Het lukt me echt niet. Ook niet met de tip om te proberen te concentreren op 1 of 2 instrumenten.
Gavin
Well-known member
Zo zo, @FlyingHorseman, ik was uiteraard, zoals bij alle andere wekelijkse presentaties, erg benieuwd naar de uwe omdat ge toch een duidelijke mening hebt op dit subforum. Dit had ik echter niet aan u toegedicht, dus best verrast. Jazz ... jazz ... heb ik niets mee maar als ik aan jazz denk, naast de stereotype voorbeelden van Miles Davis of Armstrong natuurlijk, dan kom ik bij twee dingen uit: de swingende afsluiter op de vinyl van Jane's Addictions Nothing Shocking, die dan nutteloos werd op de CD omdat er daar een beter nummer achter werd gevoegd als bonus en daardoor de kracht en plaatsing als afsluiter verliest. En de film Whiplash, een prent die me wel interesseerde als overtuigingsdrummer die zich buiten zo krachtig mogelijk meppen nooit verdiept heeft in het instrument. Die film werd ook uitstekend bevonden bij de eerste kijkbeurt ... totdat ik dan tot een tweede kijkbeurt overging een paar weken later en dat plots een ongeloofwaardige kutfilm vond met véél te lange drumstukken op een runtime van dik anderhalf uur. Het kan verkeren, nooit meer aandacht gegeven sindsdien. Voor de rest geen interesse of aanraking met jazz, toch als ik @Strijkijzer zijn album en dat derde studioalbum van Tom Waits de laatste weken niet meetel, maar dat zijn vrijwel eenmalige invloeden van buitenaf dus die ga ik niet in rekening brengen. Van Lee Morgan nog nooit gehoord alleszins, eens kijken.
Pfoe, ik weet niet goed wat zeggen erover eigenlijk. Ik heb het twee keer beluisterd op aparte dagen en ik vind het een beetje iets en een beetje niets, dus ik ga hier een alinea moeten Joachim Coensen zonder christelijke fundamenten. "Het dichtbijverhaal is mooi in de muziek, maar we moeten dat ook aan de mensen laten weten dat we in de nabijheid zijn, door de blazers scherp in de mensen hun oren te zetten bijvoorbeeld, inderdaad met die balans worstelen we wat net zoals de drummer het soms eens een paar maten rustiger mag doen want we weten dat dat niet slecht is maar hij is zo nerveus dat hij toch maar doorgaat en zelfs overdrijft ook al is dat eigen aan deze genredrummers, en ja, u hebt zeker gelijk, wij zijn nochtans een band van jamcompromissen en samenspelers dus het is zeker onze bedoeling niet dat de basis van een nummer enkel maar moet dienen om bandleden te laten soleren en dat is iets waar we nog werk aan hebben, net zoals het brengen van diversiteit buiten enkele trucjes maar daar werken wij aan."
Het gaat dus ergens maar ook nergens heen voor mij. Zoiets als Totem Pole vind ik goed en minder goed tegelijk, ik hoor muzikanten die kunnen spelen en overdreven willen laten horen dat ze kunnen spelen maar die toch maar wat lijken te doen en dat tien minuten lang. Dan op naar het volgende nummer met dezelfde set instrumenten, alleen een ander tempo in het begin en wat andere riedeltjes maar het patroon of gebrek eraan blijft en keert terug. Ik kan dit wel opzetten maar niet naar luisteren, het is me te druk en te chaotisch terwijl het niet interessant genoeg is, het lijkt erop alsof die muzikanten iets veel beter kunnen brengen dan dit. Misschien ben ik gewoon te veel een gestampte boer om dit te appreciëren, dat kan ook. Zo keek ik gisteren eens baanwielrennen op de Spelen en kon me niet van de indruk ontdoen dat dit NASCAR voor wijndrinkers is in plaats voor hamburgereters, en ik ben toch de man van hamburgers en bier. Ik kies in dit 'genre' dan resoluut voor de tragere jazz met stem die meer hooks hebben, of toch meer herkenbare structuren. Ik weet nu niet of die laatste bekeken wordt als de hamburgervariant maar dit album lijkt me wel honderd percent de wijndrinkerplaat.
En dan kom ik eigenlijk terug op dat gevoel bij Whiplash, daar zat nog een verhaal en beeldmontage bij maar toch was het te veel de tweede keer. Doe eens iets anders als ge wilt dat ik dit opnieuw opzet! Ik moest ook denken aan de soundtrack van Mafia dat ik recent nog eens herspeelde; voor zulke sfeerscheppende intenties vind ik het wel ideaal op de achtergrond. De vraag is dan wel waar ik dit zenuwachtig gedoe zou kunnen opzetten op de achtergrond, ik zie zie geen nut op dit moment bij de dingen die ik doe. Zelfs bij het wandelen of autorijden past het niet, vind ik. Goede uitbreidende keuze in dit concept van album van de week alleszins, weer eens iets anders gehoord!
Pfoe, ik weet niet goed wat zeggen erover eigenlijk. Ik heb het twee keer beluisterd op aparte dagen en ik vind het een beetje iets en een beetje niets, dus ik ga hier een alinea moeten Joachim Coensen zonder christelijke fundamenten. "Het dichtbijverhaal is mooi in de muziek, maar we moeten dat ook aan de mensen laten weten dat we in de nabijheid zijn, door de blazers scherp in de mensen hun oren te zetten bijvoorbeeld, inderdaad met die balans worstelen we wat net zoals de drummer het soms eens een paar maten rustiger mag doen want we weten dat dat niet slecht is maar hij is zo nerveus dat hij toch maar doorgaat en zelfs overdrijft ook al is dat eigen aan deze genredrummers, en ja, u hebt zeker gelijk, wij zijn nochtans een band van jamcompromissen en samenspelers dus het is zeker onze bedoeling niet dat de basis van een nummer enkel maar moet dienen om bandleden te laten soleren en dat is iets waar we nog werk aan hebben, net zoals het brengen van diversiteit buiten enkele trucjes maar daar werken wij aan."
Het gaat dus ergens maar ook nergens heen voor mij. Zoiets als Totem Pole vind ik goed en minder goed tegelijk, ik hoor muzikanten die kunnen spelen en overdreven willen laten horen dat ze kunnen spelen maar die toch maar wat lijken te doen en dat tien minuten lang. Dan op naar het volgende nummer met dezelfde set instrumenten, alleen een ander tempo in het begin en wat andere riedeltjes maar het patroon of gebrek eraan blijft en keert terug. Ik kan dit wel opzetten maar niet naar luisteren, het is me te druk en te chaotisch terwijl het niet interessant genoeg is, het lijkt erop alsof die muzikanten iets veel beter kunnen brengen dan dit. Misschien ben ik gewoon te veel een gestampte boer om dit te appreciëren, dat kan ook. Zo keek ik gisteren eens baanwielrennen op de Spelen en kon me niet van de indruk ontdoen dat dit NASCAR voor wijndrinkers is in plaats voor hamburgereters, en ik ben toch de man van hamburgers en bier. Ik kies in dit 'genre' dan resoluut voor de tragere jazz met stem die meer hooks hebben, of toch meer herkenbare structuren. Ik weet nu niet of die laatste bekeken wordt als de hamburgervariant maar dit album lijkt me wel honderd percent de wijndrinkerplaat.
En dan kom ik eigenlijk terug op dat gevoel bij Whiplash, daar zat nog een verhaal en beeldmontage bij maar toch was het te veel de tweede keer. Doe eens iets anders als ge wilt dat ik dit opnieuw opzet! Ik moest ook denken aan de soundtrack van Mafia dat ik recent nog eens herspeelde; voor zulke sfeerscheppende intenties vind ik het wel ideaal op de achtergrond. De vraag is dan wel waar ik dit zenuwachtig gedoe zou kunnen opzetten op de achtergrond, ik zie zie geen nut op dit moment bij de dingen die ik doe. Zelfs bij het wandelen of autorijden past het niet, vind ik. Goede uitbreidende keuze in dit concept van album van de week alleszins, weer eens iets anders gehoord!
Combo van terug komen uit vakantie, collega's die met vakantie zijn en verbouwingen aan de zolder, zorgen er voor dat ik nog geen album van de week deftig heb kunnen beluisteren. Het jeukt wel om er aan te beginnen, want alle drie (jaja, ook die van Ramses Shaffy) spreken me wel aan. Maar ik wil er genoeg aandacht aan kunnen geven in plaats van het rap rap als achtergrond muziek op te zetten.
Anyway: beperkte jazz kennis hier: sommige dingen liggen me wel maar er zit geen lijn in. Simpel gezegd: sommige van die snelle, zenuwachtige jazzstukken haat ik, andere nummers vind ik dan weer goed. Terwijl ik daar eigenlijk niet zo veel anders in hoor.
Dus curieus naar dit album dat me totaal onbekend is.
@Gavin : akkoord dat Whiplash zijn gebreken heeft maar hij heeft wel een killer soundtrack imo.
Anyway: beperkte jazz kennis hier: sommige dingen liggen me wel maar er zit geen lijn in. Simpel gezegd: sommige van die snelle, zenuwachtige jazzstukken haat ik, andere nummers vind ik dan weer goed. Terwijl ik daar eigenlijk niet zo veel anders in hoor.
Dus curieus naar dit album dat me totaal onbekend is.
@Gavin : akkoord dat Whiplash zijn gebreken heeft maar hij heeft wel een killer soundtrack imo.
kakature
Well-known member
Gotta say dat het mij wel verwondert dat veel mensen dit omschrijven als die klassieke zenuwachtige, snelle jazz. Dat voelt voor mij totaal niet zo. Ik zou dat eerder associëren met bebop, dat ongeveer ~20 jaar voor dit album de standaard was in jazz. Zie bijvoorbeeld Charlie Parker - Donna Lee.
Hard bop (het subgenre van dit album) is er gekomen als een soort reactie op bebop omdat dat te technisch werd en misschien iets teveel van hetzelfde (kort door de bocht maar soit). Hard bop is in principe trager, gestructureerder en zoals al gezegd: gedrenkt in blues & gospel.
Maar goed ja, misschien had ik dezelfde opmerkingen mocht ik dit album voor het eerst horen en ik had nog maar weinig jazz luisterervaring. Waarschijnlijk ben ik het ondertussen al gewend.
Hard bop (het subgenre van dit album) is er gekomen als een soort reactie op bebop omdat dat te technisch werd en misschien iets teveel van hetzelfde (kort door de bocht maar soit). Hard bop is in principe trager, gestructureerder en zoals al gezegd: gedrenkt in blues & gospel.
Maar goed ja, misschien had ik dezelfde opmerkingen mocht ik dit album voor het eerst horen en ik had nog maar weinig jazz luisterervaring. Waarschijnlijk ben ik het ondertussen al gewend.
Voor mij eigenlijk ook niet, I like it. Als ik aan jazz denk, denk ik eigenlijk eerder aan dit soort. Vooral die "Boy, what a Night" is een van mijn favorieten.
Manlief zei, "ah, hebt ge eindelijk smaak gekregen?".
Man naar mijn hart.Voor mij eigenlijk ook niet, I like it. Als ik aan jazz denk, denk ik eigenlijk eerder aan dit soort. Vooral die "Boy, what a Night" is een van mijn favorieten.
Manlief zei, "ah, hebt ge eindelijk smaak gekregen?".
Tonerider
Well-known member
hij heeft wel zichzelf net beledigd daardoor.Voor mij eigenlijk ook niet, I like it. Als ik aan jazz denk, denk ik eigenlijk eerder aan dit soort. Vooral die "Boy, what a Night" is een van mijn favorieten.
Manlief zei, "ah, hebt ge eindelijk smaak gekregen?".
CerumenCrevice
Well-known member
nee het is zeker niet te chaotisch, maar veel mensen kunnen enkel van die semi erotische smooth jazz apprecieren en denken dat dit de echte jazz is, zoals jazz moet zijn. beetje het oude bro-step/dubstep verhaal. geschiedenis herhaalt.
Manlief zei, "ah, hebt ge eindelijk smaak gekregen?".
Is dit niet meer iets voor scenekids als uzelfde ?
