Waar je aan voorbij gaat is het feit dat je kinderen toch helemaal niet moeten weten dat je een cent opzij houdt voor wanneer ze een huis willen kopen? Je hebt 20 a 25 jaar om ze de waarde van geld bij te brengen.
Als ze dan op hun 25e een huis beginnen zoeken en ze kunnen iets mooier kopen, in een betere buurt, dichterbij een school, dichter bij jou als toekomstige grootouder. Dan maakt dat je toch ook gelukkig?
Da's idd wel een feit, ze hoeven het niet te weten. Maar ik zou het zelf ergens spijtig vinden als mijn ouders me een grote som geld zouden geven om een huis te kopen. Dan heb ik het gevoel dat ik het huis deels van m'n ouders gekregen heb, terwijl ik wil dat het de verdienste is van m'n vriendin en mij. Ik weet ook niet of ik het zou aanpakken, want ik heb liever dat mijn ouders goed kunnen genieten van hun pensioen. Zij hebben hard gewerkt en ik wil dan ook niet met hun geld gaan lopen. Als er nog iets overschiet als erfenis later dan is dat zo, maar voor mij hoeft dat zeker niet. Hen kennende zullen ze zeker niet alles op doen, maar ik wil hen wel die kans geven. En ik verwacht van mijn toekomstige kinderen ook dat ze mij die kans geven.
Ik word eerlijk gezegd gelukkiger als ik zou zien dat m'n kinderen met eigen middelen dingen bereiken, dan dat ze dingen bereiken met mijn financiële hulp. Tuurlijk zou ik m'n kinderen helpen als ze m'n hulp nodig hebben, maar dan op andere vlakken dan het financiele. Daarin heb ik liever dat ze hun eigen plan kunnen trekken. Als we ze geld moesten geven om een huis te kopen, wil dat ook niet per se zeggen dat ze iets dichtbij ons zouden kopen bvb.. En ik wil dat ook niet als voorwaarde opleggen om geld te geven, ze moeten vrij kunnen zijn als ze op hun eigen benen gaan staan. Een starterswoning hoef ook nog niet perfect te zijn he, ze kunnen altijd nog verhuizen na een tijdje zoals zoveel mensen doen.
Ik vind dat nogal zwart-wit gesteld. Er is een verschil tussen kinderen helpen met een soort schenking en ze jarenlang verwennen.
Een hele opvoeding wordt niet teniet gedaan door ze eens te helpen. Anders zouden ze ook plots de waarde van het geld niet meer kennen moest je vroeg sterven.
Nee, misschien niet, maar het helpt ook niet. Een erfenis vind ik overigens iets helemaal anders, want dan wil het zeggen dat ik en m'n vriendin beiden dood zijn en dan kunnen wij het geld niet meer gebruiken. Dan is het logisch dat het naar de kinderen gaat en kunnen we alleen maar hopen dat ze het verstandig zullen gebruiken.
Ik zie het nut er gewoon niet van in om een groot bedrag cadeau te doen. Wij hebben dat nooit gekregen, hebben hard gewerkt en gespaard en wij hebben een woning kunnen kopen waar we waarschijnlijk oud in willen worden (al is de toekomst altijd een vraagteken natuurlijk). Het kan dus ook zo, waarom kinderen dan verwennen door een groot bedrag cadeau te doen?
Langs de éne kant snap ik dat wel, al denk ik niet dat beginnen van nul noodzakelijk is om de waarde van geld te leren kennen. Er zijn ook manieren om je kinderen financieel te helpen zonder in één keer een grote som te geven. Langs de andere kant streef je zelf naar financiële onafhankelijkheid om niet tot je 67ste (of langer) een loonslaaf te zijn, is dat dan ook niet iets dat je je eigen kinderen toewenst en in wil helpen?
Ik wens ze dat zeker toe, maar het moet hun eigen verdienste zijn. Ik heb altijd geleerd dat ik m'n eigen boontjes moet kunnen doppen. Ik vind het zelfs verschrikkelijk om te lenen bij de bank om een huis te kopen, maar gezien we de woonbonus nog meekregen waren we ergens bijna verplicht om dat te doen. Allez, we zouden dom geweest zijn om het niet te doen. Belastingen betalen we al genoeg. Schulden hebben of op iemand anders zijn/haar kap leven vind ik echt niet fijn en mijn vriendin is net zo. Een cadeau krijgen van iemand, nog zoiets wat ik echt niet fijn vind. Als ik iets moet hebben zal ik het zelf wel kopen, dus mij doe je echt geen plezier met cadeau's. Misschien ben ik er wat extreem in, maar so be it.
Toch maar opletten dat je niet teleurgesteld/gefrustreerd geraakt in je kinderen. Een van m’n beste vrienden heeft een eigen appartement/spaargeld/vaste relatie/goede job/meerdere reizen per jaar. Een gebalanceerd plaatje eigenlijk, ook op financieel vlak. Zijn broer is een losbol die al heel z’n leven van dag tot dag leeft. En dat is geen tiener he, die wordt bijna 40.
Zelfde opvoeding, compleet andere uitkomst. En vergeet niet, tegen de tijd dat je je kinderen een steuntje in de rug kan geven weet je al lang welk vlees je in de kuip hebt, eentje die met geld kan omgaan of eentje die het zou verbrassen. Daar gaat jouw al dan niet gift op dat moment geen verandering meer in brengen.
Ik zou idd best teleurgesteld zou zijn als één van m'n kinderen iemand zou zijn die het geld langs ramen en deuren buitensmijt. Ze moeten leren naar hun stand te leven.
Los daarvan klopt het inderdaad dat je bij gezinnen met 2 kinderen soms ziet dat de ene goed met geld omkan en de andere niet. Die hebben dezelfde opvoeding gehad, maar ik ken zo'n gevallan waar dan bvb. de vader iemand is die minder goed met geld omkan en de moeder kan er beter mee om of andersom. In ons geval zijn we beiden hetzelfde, dus ik zou het vreemd vinden als onze kinderen later gaten in hun handen zouden hebben. Ik zal ze alleszins aanmoedigen om te gaan werken als student zo gauw dat kan zodat ze een mooie cent opzij kunnen zetten. Willen ze dat niet, ook goed, maar dan zal ik hen ook duidelijk maken dat ze daar later de gevolgen van zullen dragen.
Om samen te vatten: ik leer m'n kinderen liever vissen dan de vis zo aan hen te geven.
