Beginnen als talent bij Union. Meegroeien vanuit 2de klasse en zo naar de top van eerste, maar de titel net mislopen.
Omdat ik te hoge looneisen heb (maar toch vanwege mijn voetbaltechnische kwaliteiten) gunnen ze me een mooie transfer naar Napoli waar ik zorg voor een onwaarschijnlijke titelverlenging, door oa in de laatste match tegen het Inter van Lukaku een droompartij te spelen. Ik word vanaf dan net zoals Maradona vereerd in de straten in en rondom Napels.
Door dat topseizoen in Italië maak ik een regelrechte toptransfer naar Barcelona, gefinancieerd door de laatste centen van FC Barcelona, die dan alle tv rechten reeds verkocht hebben. Salaris is gigantisch en verwachtingen navenant, maar die worden meer dan dik ingelost. Hun stadion is net vernieuwd dus ik speel in dat ultramoderne stadion nog een dikke 10j. In het team met oa Pedri, Gavi & Ansu spelen we fantastisch voetbal en winnen we minstens één treble. De gouden tiki-taka periode herhaalt zich. Na Cruiff, Messi spreekt men van Wilto. Door alle successen worden ze opnieuw financieel rendabel en wordt FCB een FFP correcte ploeg.
Daarna keer ik terug naar waar alles begon, bij RUSG en geef ik al mijn ervaring door aan de nieuwe generatie. En maak ik de laatste goal voor de titelviering à la Alderweireld. Na die match hang ik mijn schoenen aan de haak.
Rode Duivels carrière zie ik mezelf als een Haaland/Zlatan. Zo goed zijn, maar de rest is waardeloos. Ik doe mijn verplichte nummers maar successen zal ik daar nooit halen.
