Heb jij een lief?

[Green Mamba]

Ze vroeg nogmaals of het met me ging en of ik wil babbelen.. Vanavond komt ze normaal voor een gesprek. Kweet niet wat ik daarvan moet verwachten en of er nog een mogelijkheid is om de relatie verder te zetten.

Hoor eens wat ze te vertellen heeft en trek er je conclusie uit. Iedereen maakt wel eens een fout of maakt de verkeerde redenering. Soms is dat erg impulsief en zijn de gemoederen nogal snel verhit.

 

[glashelder]

Goh, je moet daar ook in groeien hoor. In het begin is dat supereng en ik voelde mij soms ook buitengesloten omdat je de 'nieuweling' bent die bij een al bestaand (mini)gezin komt. Er is een band en gewoontes en idd een hele opvoeding en je moet daar dan zo wat je plekje in vinden. Maar ik heb mij nooit opgesteld als mama en ze (ondertussen 14) ziet mij nog altijd als een soort grotere zus. Meer nog, volgens mij had ze pas bewust door dat ik haar stiefmama ben toen haar mama een nieuwe vriend kreeg en die ineens haar stiefpapa was. Tot dan was ik gewoon altijd glashelder voor haar.

Er is ook wel heel even een periode geweest dat ze haar papa tegen mij gebruikte en dan papa die idd overcompenseerde waardoor ze altijd gelijk had, altijd alles mocht en nooit iets moest doen... Maar papa had dat ook wel door en da's dus wel gebeterd.

En dat opruimen en huishoudgedoe... Dat blijft hier ook wel. Maar da's ook eigen aan het gepuber. Het ene weekend is ze superlief en helpt ze mee met vanalles 'omdat ze dat eigenlijk wel graag doet', het andere weekend krijg ik een "NOPE" en vertrekt ze naar haar kamer als ik vraag om iets te doen En idd nogal irritant als papa dan zegt dat hij het wel gaat doen en het nooit gebeurt en je hebt inderdaad weinig te zeggen op dat vlak.

 

[insane01]

Gisteren dus bij haar op gesprek geweest. Ze zag eruit als een wrak. (jammer om te zien maar deed ergens ook wel "deugd")

We kwamen al snel tot de conclusie dat de beslissing die 2 dagen geleden gemaakt werd veel te voorbarig was en langs alle kanten niet goed voelt.

Ze is nog steeds bang of ze die rol als plus ouder wel kan. Ze vreest er geen band mee te kunnen hebben, ze vreest dat ze het niet kan opbrengen om voor haar op te staan, ze voelt soms schaamte als de mensen ons met 3 over straat zien lopen. Want wat moeten de mensen wel niet denken als zij niet de mama is.

Allemaal zaken die volgens mij gerust een plaats kunnen krijgen in ons verhaal. Ik heb ook voorgesteld om desnoods met iemand te gaan praten om uw gevoelens eruit te krijgen en misschien handige tips mee te krijgen. Ze ging daar eens over nadenken.

 

[BlackOccult]

Uit paniek en onzekerheid een impulsieve beslissing gemaakt, dat overkomt de besten hé. Hopelijk blijft het bij één keer en kan ze daar in de toekomst gewoon met jou over praten als ze de grond terug even voelt wegzakken.

Ik begrijp die schaamte wel niet zo goed?

 

[Avondland]

Uit paniek en onzekerheid een impulsieve beslissing gemaakt, dat overkomt de besten hé. Hopelijk blijft het bij één keer en kan ze daar in de toekomst gewoon met jou over praten als ze de grond terug even voelt wegzakken.

Ik begrijp die schaamte wel niet zo goed?

Een schaamtebeeld ontstaat als het niet paart met een ideaalbeeld. Het voelt aan alsof je een knieval moet doen en water bij de wijn moet doen, misschien in die zin? Ik ben zelf nooit rigide geweest in mijn ideaalbeelden hoe mijn leven er uit zou moeten zijn, ik ben daar altijd redelijk nonchalant en pragmatisch in geweest. Zoals kinderen: kon ik er krijgen is dat even oké dan wanneer ik er geen kon krijgen. Niet iedereen denkt zo.

 

[Mulan]

@insane01 ik lees ook niets dat niet met therapie opgeklaard kan worden, maar als ze zo rigide denkt/voelt vrees ik dat als er niet aan gewerkt wordt, dit gesprek nog wel eens zal voorvallen.

 

[Avondland]

Therapie lijkt me toch ook eerder een "last resort" als je er samen écht niet uitkomt, maar wanneer je wel een uitweg zoekt.

 

[Mulan]

Therapie lijkt me toch ook eerder een "last resort" als je er samen écht niet uitkomt, maar wanneer je wel een uitweg zoekt.

Ik heb het niet over relatietherapie maar individuele therapie zodat ze wat minder de druk tot perfectionisme zou voelen en wat milder voor zichzelf kan leren zijn.
Geef nu toe, schaamte voelen tegenover compleet onbekenden omdat je over straat loopt met een kind dat niet van jou is, klinkt alsof ze ongelofelijke ongezonde druk op zichzelf legt he...

 

[Guazala]

Ik vind dat hier vaak wel heel snel de term "therapie" valt. Niet dat ik op zich tegen therapie ben, als dat nodig is, is daar niets mis mee. Maar elke scheet in een fles krijgt hier tegenwoordig als antwoord: "therapie!"

Dit kan evengoed zoals Black al zei een impulsieve beslissing vanuit paniek geweest zijn. En als een relatie met iemand met kind serieuzer begint te worden en het besef komt "fuck ik heb ineens een kind en verantwoordelijkheid daarover en whaaaaaaa", is dat gewoon menselijk. Dat kind is voor die persoon geen bewuste en weldoordachte keuze, maar iets dat er ineens is. Je zou van minder eens een paniekske doen en bij haar heeft dat nu een vluchtreactie getriggered. Dat lijkt mij nu niet dat iemand daarvoor therapie nodig heeft.

Dat gevoel van schaamte: als je opgroeit in een omgeving zonder nieuw samengestelde gezinnen, is het gedacht van ineens in zo een gezin terecht te komen zelf, best een aanpassing van je wereldbeeld. Ook dat heeft gewoon tijd nodig om een plaatsje te krijgen.

En kan best dat dat allemaal veel meer diepgewortelde trauma's zijn, die niet gewoon door wat tijd verdwijnen. Maar om op basis van de hier gegeven info iemand op therapie te sturen, vind ik toch wel heel kort door de bocht.

 

[Mulan]

De ene vindt therapie iets "voor de zotten", de ander vindt dat even normaal als naar de huisarts gaan en velen zitten daar ergens tussenin. Afhankelijk van hoe je daarin staat zal je dat sneller adviseren of misschien zelfs ontraden.

 

[Chelark007]

De ene vindt therapie iets "voor de zotten", de ander vindt dat even normaal als naar de huisarts gaan en velen zitten daar ergens tussenin. Afhankelijk van hoe je daarin staat zal je dat sneller adviseren of misschien zelfs ontraden.

Feit. Voor 2j terug keek ik ook maar raar als ik zoiets hoorde. Maar ga er nu ook zelf naartoe en heb al stappen gezet.

Merk wel dat ik daar alleen in ben in de relatie, of komt Toch zo over. Zien wat er komt.

 

[Tanuki_]

Zelf al zijn dat geen diepgewortelde trauma's enzo, dan nog kan therapie een oplossing zijn. Therapie kan ook gewoon helpen uw weg vinden in de wereld en je eigen hoofd. Efkes iemand die dingen eens uit een andere kant bekijkt en raad geeft of zelf gewoon iemand 'neutraal' aan wie je eens je verhaal kwijt kan gewoon om het eens kwijt te kunnen of om helderheid te scheppen voor jezelf. Haar relatie staat op het punt te breken door haar onzekerheden over plusmama zijn en een niet 'traditioneel' gezin te zijn, dat is zéker iets waarmee ze naar een therapeut kan stappen. Het feit alleen al dat ze in een paniek de relatie had stop gezet ipv eerst dat gesprek te hebben dat ze nu hebben gehad is iets waar een therapeut misschien wel mee kan helpen. Het idee dat therapie enkel voor diepe trauma's of 'serieuze' problemen is is nogal ouderwets en als we zo therapie gaan blijven gatekeepen dan gaan veel mensen het niet doen (zoals Mulan zegt omdat het "voor de zotten" is) terwijl ze er echt veel deugd van zouden kunnen hebben.


@insane01 zijn dat dingen die al eens ter sprake gekomen zijn bij jullie? Of was dat het eerste dat je ervan hoorde? Heb je buiten dat zij met iemand gaat praten ook zelf proberen oplossingen aanreiken, dingen die jij eventueel kan doen om haar te helpen?

 

[Guazala]

Voor de duidelijkheid, ik vind niet dat therapie alleen nuttig kan zijn bij diepgewortelde problemen. Maar ik heb het gevoel dat elk probleem hier tegenwoordig het antwoord therapie krijgt.
Dat kan een oplossing zij. Maar dingen wat tijd geven, er over praten (met je partner, met familie, met vrienden) en zo dingen een plaats geven, zijn ook nog altijd dingen die bestaan en kunnen. En dat lijkt mij nog altijd stap 1.

Dat onzekerheden over een kind van een partner niet direct worden uitgesproken, vind ik op zich niet raar. Want dat kind is er, daar kan niks aan veranderen. Dat op tafel leggen dat daar twijfels rond zijn, is gewoon niet zo evident. Dus dat dat iets is dat inwendig opbouwt en er dan eens in 1 keer allemaal uitkomt en wat escaleert. Tja.... Als het daarna wel op tafel ligt en erover gepraat kan worden, hoeft dat nu ook niet zo veel te betekenen.

Ik vind dingen eerst wat tijd geven en er zelf over praten persoonlijk niet gatekeepen en therapie als iets enkel voor zotten zien. Ik ga ook niet naar de huisarts als ik 1 keer gehoest heb. Dus ik zou persoonlijk ook therapie pas overwegen als een probleem wat begint aan te slepen.

 

[Tanuki_]

Therapie kan ook gewoon dienen als een soort van self-care, om ervoor te zorgen dat problemen de kans niet krijgen om aan te slepen. Volgens uw analogie zie ik uw situatie dan als pas naar de dokter gaan als ge al 2 weken ziek zijt, da's ook niet ideaal. Therapie mag je ook niet zien als een dokter die uw ziekte efkes gaat oplossen he, die zeggen ook niet gewoon "doe dit en je relatie zal gered zijn en je gaat geen problemen meer hebben." Het is werken, achterhalen waarom ze die angsten en schaamte heeft, waarom ze in een paniek efkes alles wilde achterlaten, hoe ze in het vervolg kan proberen om haar gedachtengang aan te passen, hoe ze zo iets aan boord bij haar partner kan brengen, hoe ze kan praten met de dochter etc... Wat haar ook kan helpen om in de toekomst de zaken iets kalmer aan te pakken. Ik zie niet in waarom dat zo'n slecht iets is om naar voor te brengen als optie. Omdat dat voor u snel en overbodig lijkt wilt niet zeggen dat het voor iemand anders niet een goede optie kan zijn. Niet iedereen kan zaken zo relativeren.

Zoals ik het zie heeft ze dingen wat tijd gegeven, in die tijd is alles idd beginnen inwendig opbouwen en heeft ze insane01 gekwetst en haarzelf ook efkes den dieperik in geduwd, toch verre van ideaal. Met partner praten ligt moeilijk want het is zijn dochter en ze wil misschien niet de indruk wekken dat de dochter 'in de weg loopt' van hun relatie. Met familie of vrienden praten ligt misschien moeilijk want ze schaamt zich over haar gevoelens over haar rol haar gezin. Als je dan een neutrale partij hebt waarmee je het allemaal eens kan overleggen, zeggen hoe je je voelt, en je weet dat die persoon u nie gaat oordelen en u gewoon wilt helpen met het redden van je relatie, dan was het misschien nooit zo ver gekomen.

Als ze heel haar relatie stopzet in een paniek maar het zelf eigenlijk niet echt wilde dan is het toch duidelijk dat ze het ofwel moeilijk heeft om erover te praten (iets waarmee een therapeut je kan helpen) of ze het al over gehad hebben maar het voor haar nog steeds moeilijk ligt (iets waarmee een therapeut je kan helpen).


Edit: Ik snap uw punt ergens ook wel, we moeten nu ook niet alle problemen beantwoorden met "ga naar een therapeut" en er verder niet meer proberen helpen maar in dit geval vond ik het wel een goede raad. Het is dan ook nooit de bedoeling dat therapie efkes alles gaat oplossen, het is nog steeds aan haar en insane01 om er verder aan te werken natuurlijk, maar de therapie kan een aanzet geven.

 

[Sylverscythe]

Voor de duidelijkheid, ik vind niet dat therapie alleen nuttig kan zijn bij diepgewortelde problemen. Maar ik heb het gevoel dat elk probleem hier tegenwoordig het antwoord therapie krijgt.
Dat kan een oplossing zij. Maar dingen wat tijd geven, er over praten (met je partner, met familie, met vrienden) en zo dingen een plaats geven, zijn ook nog altijd dingen die bestaan en kunnen. En dat lijkt mij nog altijd stap 1.

Dat onzekerheden over een kind van een partner niet direct worden uitgesproken, vind ik op zich niet raar. Want dat kind is er, daar kan niks aan veranderen. Dat op tafel leggen dat daar twijfels rond zijn, is gewoon niet zo evident. Dus dat dat iets is dat inwendig opbouwt en er dan eens in 1 keer allemaal uitkomt en wat escaleert. Tja.... Als het daarna wel op tafel ligt en erover gepraat kan worden, hoeft dat nu ook niet zo veel te betekenen.

Ik vind dingen eerst wat tijd geven en er zelf over praten persoonlijk niet gatekeepen en therapie als iets enkel voor zotten zien. Ik ga ook niet naar de huisarts als ik 1 keer gehoest heb. Dus ik zou persoonlijk ook therapie pas overwegen als een probleem wat begint aan te slepen.

Ik heb ook wel de indruk dat therapie hier bij zowat elk conflict of niet-ideale situatie wordt aangehaald. Het is zeker goed dat we weggaan van het stigma dat het voor de zotten is, maar anderzijds (en dat heb ik hier al eens gezegd) lijkt het soms dat alles in pathologieën wordt onderverdeeld.

Allez hier nu specifiek heeft iemand het moeilijk met een kind uit een vorige relatie, en reageert die dan (te) impulsief. Als al die mensen therapie nodig hebben ga je nogal wachtlijsten zien denk ik.

Net zoals iemand tegenwoordig al snel voor toxisch of narcistisch wordt versleten terwijl die misschien redelijk "normaal" gedrag vertoont, enkel wat minder sympathiek in dat geval.

 

[Mulan]

Het gaat niet om impulsief reageren of om het moeilijk hebben met het kind van een ander waarom ik therapie aanraad he.
Wel omdat wat ik lees, ze een irrationele angst/schaamte/... Heeft over hoe ze over zou KUNNEN komen. Dat gaat wat mij betreft over meer dan normale angsten/problemen met controle. En dat kan (ALS ik het juist heb) onmogelijk alleen tot haar relatie beperkt zijn he. Dat zal ook zichtbaar zijn in haar eigen voorkomen, haar werk,...

 

[Tanuki_]

To be clear, ik heb het hier niet over psychotherapie ofzo he. Ik heb het over counseling, praattherapie. Therapie kan een vorm zijn van zorgen voor jezelf, net zoals je gezond eet, sport en genoeg slaapt. Dat zijn allemaal fysieke dingen die je kan doen om jezelf gezond te houden, therapie is iets om je hoofd 'gezond' te houden. Problemen in een relatie, problemen met communicatie, zich niet op z'n plaats voelen in het gezin, twijfels, schaamte,... allemaal normale dingen en allemaal dingen waarvoor therapie hulp kan bieden. Jullie doen alsof dat naar een therapeut stappen kweetnie hoe overdreven is voor zo'n niet-ideale situatie, terwijl het onder andere precies daarvoor dient! Een therapeut kan je helpen om zo'n situaties te navigeren, om inzicht te krijgen in jouw denkwijze en die van je partner en wat stappen zouden kunnen zijn. Therapie is er voor alle mensen voor alle redenen. Precies of ik wil hier iedereen naar een diep psychologisch onderzoek sturen. Is therapie persé nodig? Waarschijnlijk niet. Kan het helpen? Zeker wel.

Nuja, sorry voor den offtopic maar therapie kan meer zijn dan wat velen denken dat het is.

 

[Z3r0]

Narcist is precies nog niet gevallen?

Bij deze....

 

[insane01]

Ja het is niet alleen mijn kind dat voor haar kortsluiting geeft hoor. Haar onzekerheid zie ik in veel lagen.. Haar werk bijvoorbeeld. Een ideaalbeeld van haar omgeving.. Samen zijn met iemand met bagage, bang dat ze niet goed zal zijn voor mijn kind, mss onbewust willen wegvluchten van dingen die ervoor zouden zorgen dat ze zich moet blootstellen.

Ik heb het haar ook gezegd, ofwel de confrontatie aangaan met uw onzekerheden ofwel alles en iedereen blijven wegduwen en vluchten. Met als resultaat dat je oud en grijs wordt met alleen 15 katten in uw leven. Ze vond het gewoon moeilijk om te praten.. Uit schrik om mij te kwetsen. Ik heb dus duidelijk gemaakt dat ik open sta voor alle onderwerpen. Hoe delicaat ook. Enkel zo groei je dichter bij elkaar.

Ik verwacht ook geen moederrol van haar. Een vader en moeder heeft ze al.

 

[Tha_nOn]

Ik heb ook wel de indruk dat therapie hier bij zowat elk conflict of niet-ideale situatie wordt aangehaald. Het is zeker goed dat we weggaan van het stigma dat het voor de zotten is, maar anderzijds (en dat heb ik hier al eens gezegd) lijkt het soms dat alles in pathologieën wordt onderverdeeld.

Maar therapie* is er niet enkel voor pathologieën. Dat kan prima voor iets wat hier nu aangehaald wordt: of dat nodig is hangt af van de persoon en haar sociaal vangnet. Kan ze terecht bij familie en vrienden dan is dat misschien wel voldoende. Maar het is ook mogelijk dat ze dat, door haar persoonlijkheid, gewoon moeilijker kan loslaten of dat haar omgeving niet ontvankelijk is om daar samen met haar ffkes door te spartelen.

Dus moet ze per se en nu direct naar therapie? Nee, ze is geconfronteerd met haar eigen ideaalbeelden en hoe dat botst in het leven. Ze moet even de ruimte en tijd nemen om zichzelf te gunnen om aan een ander idee te wennen. Maar als ze daarop blijft vastlopen kan een paar gesprekken met een psycholoog wel helpen.

Uw punt van wachtlijsten is wel valabel natuurlijk.


* Ik vind de term therapie misschien een beetje vreemd omdat dat een lang traject impliceert terwijl het perfect kan om een paar sessie te doen gewoon om wat handvaten te geven en introspectie op gang te brengen.