Ik heb de brute pech gehad dat ik op 22 maart 2016 in Zaventem Luchthaven was. Ik was net voorbij de vertrekhal en was in een gang ongeveer 100m verderop (bij de handbagagecontrole) naar de wc toen de eerste bom ontploftte. Ik voelde en hoorde het gebeuren, maar had het weggeschreven als een machinaal geluid. Niet bij stilgestaan. Nog een halve minuut in de gang op mijn toenmalige partner gewacht die dan uit de wc kwam. Toen we terug door de gang wandelden, merktten we mensen in de verte erg snel lopen. Ik weet nog bijzonder goed hoe hard me dat opviel, hoe vreemd het leek omwille van hun overdreven snelheid maar ik dacht 'die zullen moeten lopen voor hun vlucht te halen'.
Toen we uit de gang kwamen, zag ik links veel stof, gewonde bebloede mensen met oppervlakkige wonden en stond ik verbouwereerd te kijken. Ik wist totaal niet wat er gaande was. De tijd leek echt stil te staan. Dat moment duurde een eeuwigheid. Plots riep er een man in het Frans naar ons, wat we daar deden, dat we moesten weglopen, dat er bommen zijn ontploft en dat er mensen met machinegeweren aan het schieten waren. Ik keek naar mijn ex, we wisselden een blik uit en we zijn als gekken beginnen lopen richting de terminals. De bommen waren nog maar een minuut geleden ontploft dus we waren bij de eerste die door de grote gangen liepen. Blijven lopen en lopen. Mijn ex die achterop hinktte, kon mijn tempo niet volgen. Ik die me omdraai, zijn hand vastnam en als een gek door de taxfree-winkelzone lopen. De enige gedachte die door mijn hoofd spooktte was dat ik zo ver mogelijk moest geraken. Maakt niet uit waar, als ik maar ver van die plek geraaktte. Op een gegeven moment komen mijn ex en ik toe in de terminalzone, samen met de eerste andere mensen die van de plek van onheil kwamen. De mensen die in de terminalzone zaten, wistten nog niet wat er gaande was. Ik was in paniek, er had natuurlijk iemand gezegd dat er mensen waren met machinegeweren en ik was bang dat ze deze richting gingen uitkomen. Ondertussen stroomden er andere mensen toe in de terminalzone die licht gewond waren. Je hoorde de consternatie in de terminalruimtes zwellen. Ik klamptte een personeelslid van de luchthaven aan en vroeg haar of ze wist wat er gaande was. Ze zei zachtjes tegen mij dat ze op de intercom had gehoord dat er bommen waren ontploft in het treinstation onder de luchthaven maar dat ze niets luidop wilt zeggen om geen paniek te veroorzaken. Ik begin volledig te panikeren en ik kan maar aan 1 ding denken en dat is zo ver mogelijk van de gang geraken die de terminals verbindt met de vertrekhal. Nog steeds in de volle overtuiging dat er nog terroristen waren met wapens. Samen met mijn ex naar het uiteinde van een terminal gelopen. Daar geprobeerd aan de deuren, te vragen of we aub de tarmac mochtten oplopen. Dat mocht niet. Er stond aan elke deur al beveiliging.
Plots ging er een alarm af over heel de luchthaven. Weet het nog zo goed. Zware tuuten en dan de woorden 'Terror alarm....Terror alarm....Terror alarm'. Heel de terminalzone begon te panikeren. Mijn ex heeft toen zware metalen poorten naar beneden zien gaan die de terminal afscheidde van de gang naar de vertrekhal, maar ik heb dat niet gezien en hij had dat niet gezegd dus was nog volledig aan het stressen over de mogelijke terroristen die gingen komen. Ik begon te socializen met mensen, hun uitgelegd wat we hadden gezien, waarop zij dan ook weer in paniek geraaktten, wat dus niet echt hielp. Ik ging er ook van uit dat de terroristen ook bij ons hadden kunnen zitten. Door de chaos meegegelipt, en dat ze ook misschien gewoon bommen meehadden. 3 kwartier/een uur ging voorbij, dat ik nog steeds in volle stress een verstopplek zocht samen met mijn partner zonder echt rationeel na te denken, zo ver mogelijk van groepen mensen en van de vertrekhal. Ineens beseftte ik dat ik een gsm had. Helemaal niet mee bezig geweest. Ik keek even. 72 gemiste oproepen van mijn moeder. Ik was mentaal zo afgeleid en afwezig en bezig met uitdokteren wat ik moest doen dat ik heel dat gegeven compleet was vergeten. Ik heb geen sterke band met mijn ouders, maar toen ik m'n moeder belde en hoe haar stem zo hard brak toen ze opnam en mijn naam schreeuwde, daar word ik nog steeds emotioneel van. Dat was écht een uiting van pure emotionaliteit. Het moeilijkste telefoontje dat ik ooit heb moeten doen. Samen een flink pak gehuild aan de lijn.
Een uur later werden we door het aanwezige veiligheidspersoneel opgedragen om ons allemaal braaf in rijtjes te zetten richting een specifieke gang. Die gang leidde naar de tarmac. Na een tijdje mochtten we doorwandelen en werden we geëscorteerd naar de tarmac door politie en veiligheidspersoneel. Eenmaal de deur uitgekomen op de tarmac was het hallucinant. Er vlogen helikopters boven ons, en ik zag snipers op de daken van de gebouwen. Militairen/zwaarbewapende agenten die ons begeleidde. Heel erg filmisch allemaal. Ik had op een gegeven moment zicht op de vertrekhal en zag de gebroken ruiten door de ontploffingen. Overal soldaten met machinegeweren en agenten met sniper rifles. We werden begeleid naar een plein naast de tarmac. Daar kregen we even onderdak. Aangezien ik mijn handbagage nog meehad en ik fotograaf ben, heb ik dan me maar even afgeleid door foto's te nemen van hoe het er op die moment aan toeging op dat pleintje. Dat heeft me erg gekalmeerd en gaf me ook een doel. Het viel me op dat het erg sereen was daar ook. Iedereen was kalm. Weinig gehuil te horen. Vooral veel empathie.
We werden wel allemaal systematisch ondervraagd op een gegeven moment. Twee vragen. Wat mijn naam was en of ik iets heb gezien. Die vraag werd aan iedereen gesteld daar. Na een uur of 2 werden we met politie en militairen begeleid naar de uitgang van de luchthaven vlakbij Zaventem dorp. Daar stond massaal veel pers opgesteld, die meteen als een zwerm op ons afkwamen. Ik liep samen met m'n toenmalige partner naar Zaventem centrum. Een vriendin en een vriend (die op de luchthaven werkt) kwamen ons ophalen met de auto. Toen die vriendin uit haar wagen staptte en richting mij kwam wandelen, armen gespreid met tranen in haar gezicht, begon het mij pas helemaal te dagen wat er net allemaal was gebeurd. Ik ben als een gebroken mens beginnen huilen en huilen. De vriend die met haar mee was heeft later moeten horen dat zijn collega is gestorven door de eerste bom die is ontploft. Het gegeven dat er ook nog een aanslag was in de metro in Brussel heb ik weinig kunnen vatten.
Een erg emotionele dag voor mij, en ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik er zo gemakkelijk vanaf ben geraakt. Er zijn mensen geweest die daar veel ergere dingen hebben moeten doorstaan. Ik ben de dag erna toch met de auto naar Berlijn vertrokken. Ik wou aan andere dingen denken, en thuiszitten om dan enkel het nieuws mee te krijgen had mij geen deugd gedaan. De weken die erop volgden waren moeilijk. Angst om het openbaar vervoer te nemen. Maar dat is snel weggeëbt. Het heeft mij sowieso ook sterker gemaakt, zo'n crisissituatie.
