Meerdere keren al precies amai
Italië reis met het middelbaar met een oververmoeide chauffeur (want die moest 's nachts op alle parkings continue wakker blijven om de bus te beschermen tegen de toen zeer actieve inbraken op bus/truck rustplaatsen, afwisselen van chauffeurs was toen nog niet de mode).
Toen we een of andere slapende vulkaan gingen gaan bezoeken met de bus al die haarspeldbochten aan het veroveren, de brave man had blijkbaar wat onderschat hoeveel manoeuvres hij ging moeten doen. De remmen waren daardoor hélemaal oververhit geraakt waardoor ie plots tijdens het nemen van een scherpe bocht achteruit blééf gaan (wij zaten achteraan en zagen plots enkel nog afgrond achter ons). Om god weet welke reden is de bus dan toch tot stilstand gekomen (voldoende grote steen onder wiel wrsl). Buiten ik en men maten (die toevallig aan het achterste raam zaten) had eigenlijk niemand iets door. Chauffeur en lerares stappen rustig uit en gaan achteraan de bus gaan staan (zodat we zogezegd niet konden horen wat ze zeiden), maar zijn spierwit gezicht en haar tranen verklapten wel dat het effectief niet veel gescheeld had
Afaik heeft -buiten ons 4 op de achterbank - dat niemand ooit geweten.
(Dezelfde chauffeur heeft dan nog de hoogte van een brug mis ingeschat en er tegen geschraapt (en terwijl een ventilatiekapje van boven afgebroken), die man heeft ook geen beste week gehad toen
)
Voor de echte TNG anciens van het eerste uur, er was een kleine groep mensen (Belgian MoOo Farm) daarin actief in de wondere wereld van het Distributed Computing (
RC5-72, en dan later BOINC, Folding@Home, ...) waarin ik nogal... hard in opging
(gelijk de meesten mij wel kennen). Voor een specifiek projectje (de IRC bot?) had ik mij (toen nog student) 2 weken opgesloten op men kamertje met enkel een heel grote pak suikerwafels en een hoop Cola flessen. De kamer werd uiteindelijk verlaten om naar een van de Matrix films in de cinema te gaan kijken, waarvan ik mij quasi niets meer herinnerde omdat ik (zonder alcohol) de grootste kater ever had. Blijkbaar had mijn dieet zo goed als alle ijzer uit men bloedsomloop gehaald (ik had <10% van de verwachte hoeveelheid volgens de bloedtest) en is dat is dus blijkbaar nogal kritisch voor de zuurstofrondvoer in je lichaam
Heb toen bijna 2 weken zo lam als iets in men bed gelegen (zonder ook maar enig besef van tijd) overlevend op van die tubes supercondensed food die ze geven aan astronauten en bejaarden. 20 jaar later krijg ik nog altijd de koude rillingen als ik een Suzywafel zie.
Een keer random op de autosnelweg op weg naar men werk, ik was redelijk chill iemand links aan het inhalen en de persoon in de auto die ik aan het inhalen was (had mij helemaal niet gezien) wou plots plaats maken voor iemand die veel te snel van de oprit kwam. Terwijl hij mij NET niet raakte (ik zou er mijn vinger niet durven tussen gestoken hebben) ziet hij in de allerlaatste fractie van een seconde dat ik vlak naast hem reed, wijkt hij uit, verliest alle controle over zen stuur en is ie beginnen slippen/ronddraaien over meerdere rijstroken. We zijn dan met een paar aan de kant gaan staan om toch efkes te bekomen, nog altijd geen flauw idee hoe er daar niemand schade aan had overgehouden noch waarom zen bestelautotje niet is beginnen tollen.
Twee jaar geleden eind augustus naar Gran Canaria geweest om te gaan geocachen. Op de dag dat we (men vrouw + ik) de zwaarste bergtrail deden (wandelingske van 12u) kreeg ik net nadat we alle beschaving voorbij waren (zelfs geen enkel GSM ontvangst meer) een mega zonneslag, met urenlang geen schrijntje schaduw, frisse wind of ook maar één andere mens in de buurt. Dat waren wegeltjes op zo van die richels + klimmen over van die natuurlijke stormdrains, daar kon je met geen enkel gemotoriseerd voertuig nog bij geraken. Na menig uur slingerziek doorwandelen (was korter/gemakkelijker om door te wandelen dan terug te keren met al die beklimmingen) dan toch terug in de beschaving geraakt en de eerste de beste buurtwinkel met airco binnengestrompeld. Dat had eigenlijk geen half uur langer moeten duren holy shit.
Bij het nemen van een taxi terug naar het hotel zei de taxi chauffeur (een local die als hobby al jarenlang van die bergwandelingen deed) dat we een
enorm domme inschattingsfout hadden gemaakt om in die tijd van het jaar op die plaats een trail te doen (vandaar dat we gans de dag niemand hadden tegengekomen) en dat we eigenlijk aan de andere kant van het eiland hadden moeten zitten (waar tenminste bomen waren). Dat heeft ons toch héél stevig laten verschieten die keer.
HOW AM I STILL ALIVE
