Heb je ooit al eens gevreesd voor je leven?

Twee keer:

Eerste keer was jaren geleden op een gewestweg tijdens een mist. Niet de doorsnee dichte mist, neen: deze was nog wat anders.
We reden tijdens een winteravond met de babydochter op de achterbank. Er was wel wat mist, maar niets om je zorgen over te maken. Opeens veranderde het echter naar een muur waar je geen steek door zag. Zomaar, van de éne meter naar de andere. Je zag hoop en al 2 meter ver voor je auto. Je lichten opzetten zorgde er eigenlijk voor dat je nog minder zag omwille van de reflectie van die mistdruppels. Ik ken die baan heel goed en weet nog dat ik de afrit heb gemist om naar huis te rijden, en dat al stapvoets rijdend. Sterker nog (en onvoorstelbaar stupide): ik ben nog uitgestapt om de afrit te gaan zoeken. Toen ik terug instapte zag ik opeens twee koplampen op het ander baanvak opdoemen. Daarna een luide crash... net naast mij... Ik raakte totaal in paniek en moest asap van die baan af. Ik leefde constant met de angst dat een camion in mijn kofferbak zou belanden, terwijl mijn gezin achteraan zat. Gelukkig klaarde alles wat op na enkele honderden meters, net op tijd... Wat bleek? Er was een nabije industriebrand. De combinatie van die brand en de mist zorgde voor een onvoorstelbaar dikke mist.

Dan op Corfu:

De 'klassieker' ondertussen: een quad.

Een recht stuk baan dat al hobbelend lichtjes naar beneden ging en hopla...opeens geraak je van de weg. Vraag me niet hoe of wat, maar met een quad is dat geen probleem. Sturen en balans zoeken is totaal anders dan gelijk wat. Ik had de chance dat ik met mijn vrouw 'maar' enkele meters naar beneden en tegen een boom ben terechtgekomen. Ik weet nog dat ik door de klap enkele seconden niets kon zien uit mijn linkeroog. Ik keek precies door een kaleidoscoop. Opeens kwam mijn zicht dan terug. Mijn vrouw had enkel een botje gebroken in haar hand. Toen ook kennisgemaakt met de Griekse zorg en ziekenhuis. Ook speciaal...
Maar bon: heel veel geluk gehad. 100 meter verder was het een klif, recht naar beneden de zee in.

Huur nooit een quad zonder ervaring. En al zeker niet in Griekenland.
 
Blikseminslag op enkele meters voor mij. Had ik direct uit de wagen gestapt had die mij vol geraakt.
En eens 5 meter naar beneden gevallen van de ladder op een werkbank met een bankvijs waar nog vlak voordien een draadstang recht omhoog stak maar de collega had die net verwijderd.
 
Googke zei:
1) eerste keer verkeersongeval waarbij ik te traag overstak met de fiets en een bus net kon uitwijken. Kwam ervan af met hersenpudding en barst in elleboog.
2) tweede verkeersongeval toen ik op de stoep wandelde en BAF het werd zwart voor m'n ogen. Toen dacht ik echt dat ik dood was.
3) op vakantie in de USA de groep kwijtgeraakt in LA s'nachts en ik een zeer lugubere wijk inwandelde vol tentjes en verslaafden.
Klik om te vergroten...

Li1quid zei:
Hier is toch iets meer uitleg nodig :p
Klik om te vergroten...

Geraakt door een luchtballon lijkt me. Wat anders?
 
Li1quid zei:
Hier is toch iets meer uitleg nodig :p
Klik om te vergroten...
Wandelde met m'n pa op de stoep - rechterkant vd weg- en hij schreeuwde dat ik moest uitwijken gezien er een auto m'n kant uitkwam, richting de stoe. Ik herinner me nog maar 2 seconden dat ik die te laat zag en bam, zwart.
 
Googke zei:
1) eerste keer verkeersongeval waarbij ik te traag overstak met de fiets en een bus net kon uitwijken. Kwam ervan af met hersenpudding en barst in elleboog.
2) tweede verkeersongeval toen ik op de stoep wandelde en BAF het werd zwart voor m'n ogen. Toen dacht ik echt dat ik dood was.
3) op vakantie in de USA de groep kwijtgeraakt in LA s'nachts en ik een zeer lugubere wijk inwandelde vol tentjes en verslaafden.
Klik om te vergroten...
Er vanaf komen met "hersenpudding" vind ik nu wel niet er vanaf komen 😁🤣
 
Als jong kind eens ondersteboven vast geraakt in een verticale bocht van een speleobox op een sportkamp. Ik was de laatste in die box en de rest van de groep was vertrokken naar de volgende activiteit.

Rationeel wist ik dat de zijwanden van die box open kunnen en dat ik niet écht vast zat, maar ik heb er claustrofobie aan over gehouden.

Dan als tiener eens onderaan een vleeshoop terecht gekomen op een festival. Eerst grappig. En toen kon ik mijn borstkas niet meer uit zetten om adem te halen, vanwege het gewicht. Waarschijnlijk een driehonderd-tal kilo.je kan dus ook niet meer roepen, en n zelfs als je roept hoort niemand het.

Godzijdank had een meisje naast de stapel dat gezien en is die als een wilde mensen van die stapel beginnen duwen. Had die er niet geweest had ik effectief echt dood kunnen zijn. Een echte heldin.
 
Het zit hem idd soms in kleine dingen. Zo herinner ik me dat ik ooit eens met mijn auto de baan wou oversteken, naar een parking toe. Net toen ik het stuur wou omdraaien zag ik aan de overkant een man staan die pal naar mij keek en een glimlach op zijn gezicht had. Ik weet niet hoe of wat, of waarom...maar op dat moment zoog die alle aandacht weg en stopte ik. En hopla...opeens reed een auto van het andere baanvak me voorbij. Een auto die ik totaal niet zag door de dwarse dakstijl van mijn een auto (een Audi A2 toen, een heel vervelend probleem met dat design. Had die man er niet gestaan, dan had ik daar pal op gezeten.
 
Op huwelijksreis in Egypte tijdens het snorkelen ooit afgedreven met mijn vrouw. Zwaar tegen de stroming in moeten ploeteren, bovendien moest ik met één arm mijn vrouw meetrekken want die had speciaal voor de reis leren zwemmen. en was dus snel uitgeput. Gelukkig heb ik jaren in een zwemclub gezeten, dus ik heb het nog net lang genoeg kunnen uitzingen toen een toevallige passant (Egyptische gids) zag dat we in de miserie zaten en die heeft ons met zijn bootje komen redden.

Mijn vrouw was al bezig van "laat mij maar achter", dus het was echt wel een close call.
 
Persoonlijk zie ik veel instanties hier van mensen die de zee onderschatten.

Kijk, de zee is plezant maar verder zwemmen dan wanneer je de bodem niet meer kan raken met e voeten is eigenlijk gevaarlijk. Meestal valt dat mee, maar zoals velen hier al gezegd hebben: als je keer wordt gegrepen met golven en watermassa, ben je kansloos als het tegenzit.
 
  • Leuk
Waarderingen: Lint
Solleke89 zei:
Niet gevreesd voor m'n leven, maar wel beseft dat ik er bijna aan was geweest.

2 jaar geleden kwam ik terug van vakantie van de camping in de Dordognestreek en waren we zo goed als thuis. Ik had mijn pa nog in de auto en mijn Duitse herder nog in de koffer zitten. Was rond 2u 's nachts.

Stoppen we voor een rood licht aan het kruispunt op 2 straten ver. Het wordt groen en ipv direct door te rijden kijk ik nog even naar mijn hond in de koffer of ze intussen al recht is gaan zitten of nog neerligt.

Net op de moment dat ik weer wil aanzetten vlamt er 1 van rechts aan minstens 100 per uur door het rood.

Moesten er mensen zijn bekend met de tentoonstellingswijk in Antwerpen Kiel, das het dubbel kruispunt aan de Jan de Vostunnel, ik stond voor het rood licht om in te draaien aan het carrefoureke.

Als ik dus mijn hond niet in de koffer had, of gewoon gelijk had aangezet had ik mors maar dan ook morsdood geweest.

Toch ff schrikken.
Klik om te vergroten...
Heel gelijkaardig iets ooit eens meegemaakt maar het was eerder mijn eigen lompigheid die me gered heeft.

Ik stond in het donker op invoegingsweg op de steenweg en dat is een weg waar je "officieel" 70 mag maar de westhoek anno 2006 was de realiteit eerder 120 ofzo, vooral op dat late uur.

Ik wil aanzetten, maar als beginnende chauffeur valt mijn motor stil omdat ik slecht koppelde.

Op dat moment een wagen net voor mijn neus aan... hoge snelheid. Inderdaad ffkes geschrokken.
 
Mr.Anderson zei:
1x sleep paralysis meegemaakt een jaar of 2 geleden.

Midden in de nacht kwam ik wakker. Mijn ogen gingen open maar ik kon mij niet bewegen. Wat ik ook probeerde, m'n lichaam deed niets. Zelfs mijn vinger kon ik voor geen millimeter bewegen. Ik probeerde te praten en ook dat lukte niet. En toen dacht ik plots: fuck, ik ben hier één of andere aanval aan het doen of een hersenbloeding o.i.d. en m'n lichaam is er al aan.

Ik begon te panikeren en begon in m'n hoofd te schreeuwen. M'n vrouw lag vredig te slapen naast mij. Ik ben dan zwaar beginnen focussen op het bewegen van mijn vingers. Dat leek uren te duren, wat in werkelijkheid misschien 5 minuten was.

Plots kwam er beweging in m'n vingers en was het instant weg. Direct m'n vrouw vastgepakt.

Achteraf dan zelf beginnen opzoeken en 'sleep paralysis' tegengekomen.
Klik om te vergroten...
Ik heb dat ook paar keer gehad. Heel griezelig de eerste keer, maar de tweede keer had ik iets: "...zucht tis weer zover"

Gaat meestal voorbij na paar minuten hoogstens.
 
uitgegaan in Lissabon, erna om één of andere reden aan de praat geraakt met Oekraïners of Russen, en in hun auto ingestapt omdat ze mij aan mijn hostel gingen afzetten.
De dag erna rustig wakker geworden in mijn eigen bedje met nog steeds 2 nieren, dat was wel een opluchting :unsure:
 
Zwemmen in de zee is iets wat ik eigenlijk al jaren niet meer doe.

Veel van mijn bestemmingen hebben gewoon ook gevaarlijke kwallen (portugese oorlogsschip oa) en die wil je niet tegen komen.
Ooit eens op mijn huwelijksreis op een zee egel getrapt, en ik kon mijn trouw schoenen niet meer aan doen hierdoor!
(sommige stekels waren afgekraakt, en moesten "natuurlijkerwijs" afgebroken worden door mijn lichaam...) #ruinedholiday

Bovendien, met dat zand aan je lijf dan nadien, en je gsm en portefeuille die je niet kan achterlaten..... Ik zwem wel in het hotel.
Meteen erna een douche dat ik terug netjes ben.
 
Ik was een keer iets gemaakt van bladerdeeg aan het eten en bij het nemen van een hapje naam ik ook diep adem waardoor er een klein vlokje besloot om een rondje te doen langs mijn luchtpijp.
Kon niet meer in en uit ademen dus het ophoesten ging ook niet. Met het klein beetje adem dat ik nog had wou ik proberen om water te drinken in de hoop dat ik het kon doorslikken maar ook dat lukte niet.
Het water liep gewoon terug in mijn mond. Dat was oprecht het akeligste gevoel dat ik ooit heb meegemaakt. Zo eng...

Ondertussen zat ik in serieuze ademnood.
Wou nog iemand een berichtje sturen want ik woonde toen alleen want ja stel dat ik daar alleen doodging en daar beetje zou gaan liggen rotten wat ook niet zo fijn zou zijn natuurlijk maar toen opeens kon ik het toch ophoesten en ging uiteindelijk janken van opluchting. Ging daarna ook zwaar over mijn nek, zo misselijk was ik.🤢
Dat was dan ook de eerste en gelukkig enige keer dat ik voor mijn leven vreesde.
 
Myllana zei:
Ik was een keer iets gemaakt van bladerdeeg aan het eten en bij het nemen van een hapje naam ik ook diep adem waardoor er een klein vlokje besloot om een rondje te doen langs mijn luchtpijp.
Kon niet meer in en uit ademen dus het ophoesten ging ook niet. Met het klein beetje adem dat ik nog had wou ik proberen om water te drinken in de hoop dat ik het kon doorslikken maar ook dat lukte niet.
Het water liep gewoon terug in mijn mond. Dat was oprecht het akeligste gevoel dat ik ooit heb meegemaakt. Zo eng...

Ondertussen zat ik in serieuze ademnood.
Wou nog iemand een berichtje sturen want ik woonde toen alleen want ja stel dat ik daar alleen doodging en daar beetje zou gaan liggen rotten wat ook niet zo fijn zou zijn natuurlijk maar toen opeens kon ik het toch ophoesten en ging uiteindelijk janken van opluchting. Ging daarna ook zwaar over mijn nek, zo misselijk was ik.🤢
Dat was dan ook de eerste en gelukkig enige keer dat ik voor mijn leven vreesde.
Klik om te vergroten...
Je bent niet alleen. Deel uw verhaal in Pol&Actua, er zitten er daar ook een paar die al eens even zonder zuurstof gezeten hebben.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan