Baz Luhrmann. Voor sommigen is het een artistieke virtuoos die perfect muziek en filmtaal weet te blenden tot perfect smakende cinematografische cocktails, voor anderen de keizer van de kitsch die het filmische effect van een migraine oproept. In welk kamp je ook valt, het is moeilijk te ontkennen dat de Australiër sinds zijn sprankelende debuut Strictly Ballroom in de jaren negentig een resem unieke filmervaringen heeft afgeleverd. Van de onweerstaanbare bombastische cool van Romeo + Juliet tot het romantische Broadway Musical-spektakel van Moulin Rouge en het sentimentele ouderwetse epos Australia, Luhrmann heeft een stijl die je niet onbewogen laat. In deze review nemen we een box onder de loep die de twee meest recente films van de grootmeester van de camp bundelt op dvd, namelijk The Great Gatsby en Elvis.
De boxset zelf is verrassend simpel voor een collectie van films van Baz Luhrman. Gewoon twee dvdhoesjes, met een sobere, wat lelijke kartonnen hoes rond. Geen toeters en bellen dus in deze verzamelbox
. Gelukkig maar dat het de films zijn die het meest moeten schitteren.
Maguire speelt dan ook Nick Carraway, een Wall Street geldschieter en aspirerend schrijver, die na een rondje in een sanatorium zijn innerlijke demonen probeert uit te drijven in een kleine cottage omgeven door de nouveau riche van Long Island. Daar raakt Carraway in de ban van zijn buurman, een zonderling genaamd Gatsby die mogelijk een spion, oorlogsheld of moordenaar is, en bekend staat omwille van de sluier der geheimzinnigheid die om hem heen hangt en de decadente feesten die hij geeft. Carraway slaagt erin om in de wereld van Gatsby ondergedompeld te worden, maar ontdekt al snel dat dromen nachtmerries kunnen worden die af kunnen stevenen op tragedie wanneer er liefde en jaloezie in het spel is. Je snapt, puur op basis van de thema’s en de omkadering, wat Baz Luhrmann zo aantrok in een project als dit en hij Luhrmannt er dan ook de absolute shit uit. Nummers van Beyoncé, Lana Del Rey en Florence and the Machine op de soundtrack clashen aardig met de sfeer van de roaring Twenties en de visuele stijl geeft een frisse toets aan de zwaarmoedige klassieker van Fitzgerald, zonder aan de essentie van het verhaal te raken. The Great Gatsby is dan ook een film die indertijd misschien wat ondergewaardeerd werd, en tegenwoordig duidelijk bij het betere werk van de Australische cineast hoort.
Wederom gebruiken Luhrmann en zijn vaste scenarist Craig Pearce het narratieve raamwerk van een personage dat zijn memoires debiteert aan de kijker. Het werkte eerder in Moulin Rouge en The Great Gatsby, in Elvis echter een stuk minder. Het verhaal van Presley vertellen vanuit het oogpunt van Tom Parker, de manager van de superster die in essentie de slechterik in het verhaal is, heeft iets creatief en origineel, maar stoot je als kijker ook wat af. Tom Parker is dan ook een opportunistische corrupte slijmbal eerste klas, die erg karikaturaal neergezet wordt door Tom Hanks. Dat de alom geliefde acteur die lof oogste met rollen als Forrest Gump of Andrew Beckett in Philadelphia dit jaar de Razzie-award als slechtste acteur in de wacht sleepte is dan ook geen toeval. Over the top gaan in films van Luhrmann is iets waar acteurs zich wel vaker toe laten verleiden, maar weinigen gingen zo glorieus van de rails als Hanks in Elvis. Een leuk drankspelletje is trouwens om een shotje te nemen telkens Parker in de film refereert naar Elvis als ‘My boy’. Na een uur hang je stiepelzat in de zetel.
Keerzijde van die medaille is uiteraard Austin Butler, die een prestatie neerzet die groots aanvoelt in al zijn aspecten. Zijn Elvis Presley is een natuurkracht, die niet enkel met zang en dans, maar ook lichaamstaal en subtiele expressies tot leven gewekt wordt op het scherm. Ook in de finale akte, wanneer de kijker na uren van tempo en audiovisuele indrukken, net als het hoofdpersonage doodmoe is, blijft Butler je aandacht opeisen met een performance die je enkel kan omschrijven als een krachttoer. Zelfs wanneer Luhrmann ietwat de trappers verliest en de stijl net wat te hard laat primeren op de substantie, en Hanks staat te overacteren als een malle, blijft Butler als anker fungeren die de film belet van op drift te slaan. Dat maakt van Elvis, net als Luhrmann's ander werk, weer een ervaring die je niet snel zal vergeten.
De boxset zelf is verrassend simpel voor een collectie van films van Baz Luhrman. Gewoon twee dvdhoesjes, met een sobere, wat lelijke kartonnen hoes rond. Geen toeters en bellen dus in deze verzamelbox
Terug naar de glamour van de jaren twintig
Zeventien jaar na Shakespeare, vonden Luhrmann en DiCaprio hun weg naar elkaar terug om een ander literair meesterwerk te verfilmen, The Great Gatsby van Fitzgerald. Critici waren niet al te mals voor de film rond de release in 2013, vooral omdat de filmmaker zijn gekende excentriciteiten toepaste op een van de grote Amerikaanse literatuurklassiekers, maar de tijd is duidelijk mild geweest voor deze film. Baz had een stevig budget van 127 miljoen dollar tot zijn beschikking, en je mag er zeker van zijn dat de mallerd elke dollar benut heeft om het Los Angeles van de jaren twintig op opulente wijze tot leven te brengen. The Great Gatsby door de lens van Baz Luhrman is er eentje waar het vuurwerk vanaf spat, de danseressen in uitdagende choreografieën uitbarsten en de champagne rijkelijk vloeit. Het is overdadig, energiek en bij momenten misschien net wat te artificieel en theatraal. De enige film die ook maar in de buurt kwam is van de schaal waarop The Great Gatsby opereert in het tot leven brengen van het Los Angeles van weleer, is Babylon van Damien Chazelle. Een film die samen met deze Gatsby netjes zou fungeren als een Tobey Maguire in La La Land double bill.Maguire speelt dan ook Nick Carraway, een Wall Street geldschieter en aspirerend schrijver, die na een rondje in een sanatorium zijn innerlijke demonen probeert uit te drijven in een kleine cottage omgeven door de nouveau riche van Long Island. Daar raakt Carraway in de ban van zijn buurman, een zonderling genaamd Gatsby die mogelijk een spion, oorlogsheld of moordenaar is, en bekend staat omwille van de sluier der geheimzinnigheid die om hem heen hangt en de decadente feesten die hij geeft. Carraway slaagt erin om in de wereld van Gatsby ondergedompeld te worden, maar ontdekt al snel dat dromen nachtmerries kunnen worden die af kunnen stevenen op tragedie wanneer er liefde en jaloezie in het spel is. Je snapt, puur op basis van de thema’s en de omkadering, wat Baz Luhrmann zo aantrok in een project als dit en hij Luhrmannt er dan ook de absolute shit uit. Nummers van Beyoncé, Lana Del Rey en Florence and the Machine op de soundtrack clashen aardig met de sfeer van de roaring Twenties en de visuele stijl geeft een frisse toets aan de zwaarmoedige klassieker van Fitzgerald, zonder aan de essentie van het verhaal te raken. The Great Gatsby is dan ook een film die indertijd misschien wat ondergewaardeerd werd, en tegenwoordig duidelijk bij het betere werk van de Australische cineast hoort.
De opkomst en ondergang van een icoon
A little less conversation, a little more action please. Je snapt meteen wat Baz Luhrmann aantrok in het idee om een film te maken over de muzikale rollercoaster die het leven van Elvis Aaron Presley was. Bohemian Rhapsody en vooral Rocketman bewezen reeds eerder dat een biopic over het leven van legendarische artiesten niet noodzakelijk stoffig moet zijn, wat dan ook de deur openzette voor de Australier om al zijn excentriciteiten toe te passen op de King of Rock'n'roll. Het resultaat is een film die barst van de theatraliteit die je verwacht van de maker van Moulin Rouge. Van het moment waarop Austin Butler voor het eerst suggestief met zijn heupen schudt op het podium, gaat alle subtiliteit door het raam en ben je mee op een muzikale rit die het gaspedaal stevig indrukt. Dat maakt het met zijn bijna drie uur een vermoeiende ervaring van licht, muziek, choreo en cinematografische spielerij, als je tenminste aan boord bent met de ondertussen alom gekende stijl van de filmmaker.Baz Luhrmann levert ook in zijn twee meest recente films vermakelijke kitsch af.
Wederom gebruiken Luhrmann en zijn vaste scenarist Craig Pearce het narratieve raamwerk van een personage dat zijn memoires debiteert aan de kijker. Het werkte eerder in Moulin Rouge en The Great Gatsby, in Elvis echter een stuk minder. Het verhaal van Presley vertellen vanuit het oogpunt van Tom Parker, de manager van de superster die in essentie de slechterik in het verhaal is, heeft iets creatief en origineel, maar stoot je als kijker ook wat af. Tom Parker is dan ook een opportunistische corrupte slijmbal eerste klas, die erg karikaturaal neergezet wordt door Tom Hanks. Dat de alom geliefde acteur die lof oogste met rollen als Forrest Gump of Andrew Beckett in Philadelphia dit jaar de Razzie-award als slechtste acteur in de wacht sleepte is dan ook geen toeval. Over the top gaan in films van Luhrmann is iets waar acteurs zich wel vaker toe laten verleiden, maar weinigen gingen zo glorieus van de rails als Hanks in Elvis. Een leuk drankspelletje is trouwens om een shotje te nemen telkens Parker in de film refereert naar Elvis als ‘My boy’. Na een uur hang je stiepelzat in de zetel.
Keerzijde van die medaille is uiteraard Austin Butler, die een prestatie neerzet die groots aanvoelt in al zijn aspecten. Zijn Elvis Presley is een natuurkracht, die niet enkel met zang en dans, maar ook lichaamstaal en subtiele expressies tot leven gewekt wordt op het scherm. Ook in de finale akte, wanneer de kijker na uren van tempo en audiovisuele indrukken, net als het hoofdpersonage doodmoe is, blijft Butler je aandacht opeisen met een performance die je enkel kan omschrijven als een krachttoer. Zelfs wanneer Luhrmann ietwat de trappers verliest en de stijl net wat te hard laat primeren op de substantie, en Hanks staat te overacteren als een malle, blijft Butler als anker fungeren die de film belet van op drift te slaan. Dat maakt van Elvis, net als Luhrmann's ander werk, weer een ervaring die je niet snel zal vergeten.
Decadentie op een ondermaats canvas
Over de schijfjes zelf kunnen we om af te sluiten vrij kort zijn. Uiteraard zijn we, zeker in tijden waarin streamers de gekste bokkensprongen uithalen met content, fan van fysieke media, maar de dvd is echt een afschuwelijk achterhaald medium. Iedereen heeft op dit punt een uit de kluiten gewassen scherm thuis dat 4K ondersteunt, en dat maakt het kijken naar een film in 480p anno 2024 stuitender dan ooit. Dat films van een cineast die ontzettend veel moeite steekt in de audiovisuele presentatie aangeboden worden in een format waar je meer blokjes kan tellen dan in een doos LEGO voelt dan ook als vloeken in de kerk. De films zijn kijkbaar, maar meer dan dat ook niet.Conclusie
Baz Luhrman blijft een unieke filmmaker, die ook in zijn recentste werk entertaint met visuele flair en creativiteit. The Great Gatsby is een moderne extravagante blik op een literaire klassieker en Elvis blaast het stof van de biopic. Zelfs wanneer Luhrman struikelt, zoals bij het karikaturale personage van Tom Hanks in Elvis, bljft de cineast dus gedreven in het presenteren van zijn visie. De ouderwetse dvd is echter niet het medium waarop je de extravagante waanzin van de man op wil kijken.
Pro
- De audiovisuele stijl van de filmmaker is kinetisch
- De films hebben een unieke toon
- Occasioneel uitstekend acteerwerk
Con
- Soms karikaturaal acteren
- Luhrmann weet soms niet goed wanneer gas terug te nemen
- De dvd is een verschrikkelijk medium om film op te kijken anno 2024, wat de score omlaag trekt
6.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
15 november 2013
Genre
- Biografie
- Drama
- Fantasie
- Komedie
- Musical
- Romantiek
Speelduur
345 minuten
Regie
Bazz Luhrmann
Cast
Leonardo DiCaprio, Tobey Maguire, Austin Butler, Tom Hanks
Uitgever
Warner Bros
