Halloween ligt ondertussen alweer achter ons, maar dat neemt niet weg dat we niet nog eens goed mogen griezelen. Ik waagde me aan James Wans nieuwste horrorthriller Malignant. Hoewel ik het horrorgenre niet per se genegen ben, kan ik er soms toch echt van genieten. Al moet ik toegeven dat ik in dat geval vrij selectief ben in mijn filmkeuzes. Wan bewees echter met Saw, Insidious en The Conjuring dat hij de geschikte persoon is om een leuke horrorprent af te leveren. Of Malignant in datzelfde rijtje past, kom je te weten in onderstaande review!
James Wan zal bij velen een belletje doen rinkelen. De Maleisische regisseur, screenwriter en producer werd meteen bekend door de eerste Saw-film. Niet veel later volgde de rest van de franchise. Naast Saw en de eerder genoemde horrortitels in de inleiding, kan hij nog een aantal bekende films op zijn palmares zetten. Fast & Furious 7, Aquaman en Mortal Kombat om er enkelen te noemen. Van laatstgenoemde verscheen trouwens eerder een review op BeyondGaming.
Visioenen met een donker kantje
De start van de film neemt ons mee naar het jaar 1993, in het Simion Research Hospital. Hier ontmoeten we dokter Florence Weaver en haar collega’s Victor Fields en John Gregory, die samen instaan voor de behandeling van psychiatrische patiënten. Helaas lijkt dat niet altijd van een leien dakje te lopen en zien we hoe een patiënt volledig losgeslagen een aantal werknemers van het instituut weet te vermoorden. Dat er meer meespeelt dan zijn psychische toestand wordt al snel duidelijk, wanneer blijkt dat de patiënt zijn gedachten kan uitzenden via de radio. Wan heeft al vreemdere taferelen op het scherm weten te toveren, dus laat er ons vooral in meegaan!
27 jaar later bevinden we ons in het heden, in een rustige buurt in Seattle. Madison Lake (Annabelle Wallis) is hoogzwanger en komt vroeger dan gepland thuis van haar werk. Het wordt al snel duidelijk dat haar persoonlijke situatie niet ideaal is, wanneer een discussie met haar man Derek ontspoort en hij haar met haar hoofd tegen de muur slaat. Ze sluit zichzelf op in de kamer en valt in slaap. Een rustig nachtje wordt het niet. We zien hoe Madison droomt over een persoon die het huis binnendringt en Derek vermoordt. Het wordt pas echt creepy wanneer Madison terug wakker wordt en blijkt dat Derek effectief is vermoord! Het blijft echter niet bij dat ene visioen. In het verdere verloop van de film zien we hoe haar visioenen van moorden opnieuw werkelijkheid worden. Hoe deze moorden met elkaar in verband staan en waarom deze gelinkt zijn aan Madison, moeten jullie uiteraard zelf ontdekken!
80's horror in een nieuw, maar slechtzittend jasje
Een horrorfilm die start in een donker ziekenhuislabo’tje, waar ze testen aan het uitvoeren zijn op mensen en wat paranormale gebeurtenissen. Niet meteen de meest vernieuwende setting, maar uiteraard een ideale basis voor een goede horrorfilm. Wat wel vernieuwend lijkt, is de verdere uitwerking van het script. Wan weet op een slimme manier verschillende horrorelementen te implementeren, gaande van een typische slasher, tot een horrorfilm met ‘haunted mansion’-achtige vibes of weet zelfs met momenten de pyschologische horrorthriller-toer op te gaan. Combineer dit met een leuk sfeerschepping (donker huis, mistige omgeving, … you get it), een goede filmtechniek en de juiste dosis gore en je zou denken dat dit een topper van formaat wordt. In de eerste helft van de film was ik daar dan ook ten stelligste van overtuigd. De film deed zelfs met momenten terugdenken aan de gloriedagen van de 80’s horror, waarbij er voldoende momenten waren waarbij je op het puntje van je stoel naar het scherm zat te kijken.
Helaas begon het verhaal op een bepaald moment toch iets te vreemde vormen aan te nemen en ging het mijn inziens bergaf. De sfeer en de suspense van het eerste deel maakte plaats voor een verhaal dat met momenten iets té bizar werd, waardoor het mysterieuze verdween. Horrorfilms mogen gerust bizar zijn of er mag zeker een hoekje af zijn, maar om één of andere reden werkte het hier voor mij niet echt. Daarenboven waren de acteerprestaties ook nooit echt top notch. Filmtechnisch zie je dan weer wel de sterkte van Wan. Op dat vlak valt er weinig op aan te merken, maar helaas had ik toch iets meer gehoopt met Wan aan het stuur.
James Wan zal bij velen een belletje doen rinkelen. De Maleisische regisseur, screenwriter en producer werd meteen bekend door de eerste Saw-film. Niet veel later volgde de rest van de franchise. Naast Saw en de eerder genoemde horrortitels in de inleiding, kan hij nog een aantal bekende films op zijn palmares zetten. Fast & Furious 7, Aquaman en Mortal Kombat om er enkelen te noemen. Van laatstgenoemde verscheen trouwens eerder een review op BeyondGaming.
Visioenen met een donker kantje
De start van de film neemt ons mee naar het jaar 1993, in het Simion Research Hospital. Hier ontmoeten we dokter Florence Weaver en haar collega’s Victor Fields en John Gregory, die samen instaan voor de behandeling van psychiatrische patiënten. Helaas lijkt dat niet altijd van een leien dakje te lopen en zien we hoe een patiënt volledig losgeslagen een aantal werknemers van het instituut weet te vermoorden. Dat er meer meespeelt dan zijn psychische toestand wordt al snel duidelijk, wanneer blijkt dat de patiënt zijn gedachten kan uitzenden via de radio. Wan heeft al vreemdere taferelen op het scherm weten te toveren, dus laat er ons vooral in meegaan!
27 jaar later bevinden we ons in het heden, in een rustige buurt in Seattle. Madison Lake (Annabelle Wallis) is hoogzwanger en komt vroeger dan gepland thuis van haar werk. Het wordt al snel duidelijk dat haar persoonlijke situatie niet ideaal is, wanneer een discussie met haar man Derek ontspoort en hij haar met haar hoofd tegen de muur slaat. Ze sluit zichzelf op in de kamer en valt in slaap. Een rustig nachtje wordt het niet. We zien hoe Madison droomt over een persoon die het huis binnendringt en Derek vermoordt. Het wordt pas echt creepy wanneer Madison terug wakker wordt en blijkt dat Derek effectief is vermoord! Het blijft echter niet bij dat ene visioen. In het verdere verloop van de film zien we hoe haar visioenen van moorden opnieuw werkelijkheid worden. Hoe deze moorden met elkaar in verband staan en waarom deze gelinkt zijn aan Madison, moeten jullie uiteraard zelf ontdekken!
80's horror in een nieuw, maar slechtzittend jasje
Een horrorfilm die start in een donker ziekenhuislabo’tje, waar ze testen aan het uitvoeren zijn op mensen en wat paranormale gebeurtenissen. Niet meteen de meest vernieuwende setting, maar uiteraard een ideale basis voor een goede horrorfilm. Wat wel vernieuwend lijkt, is de verdere uitwerking van het script. Wan weet op een slimme manier verschillende horrorelementen te implementeren, gaande van een typische slasher, tot een horrorfilm met ‘haunted mansion’-achtige vibes of weet zelfs met momenten de pyschologische horrorthriller-toer op te gaan. Combineer dit met een leuk sfeerschepping (donker huis, mistige omgeving, … you get it), een goede filmtechniek en de juiste dosis gore en je zou denken dat dit een topper van formaat wordt. In de eerste helft van de film was ik daar dan ook ten stelligste van overtuigd. De film deed zelfs met momenten terugdenken aan de gloriedagen van de 80’s horror, waarbij er voldoende momenten waren waarbij je op het puntje van je stoel naar het scherm zat te kijken.
Filmtechnisch weinig op aan te merken, maar helaas had ik toch op iets meer gehoopt met Wan aan het stuur.
Helaas begon het verhaal op een bepaald moment toch iets te vreemde vormen aan te nemen en ging het mijn inziens bergaf. De sfeer en de suspense van het eerste deel maakte plaats voor een verhaal dat met momenten iets té bizar werd, waardoor het mysterieuze verdween. Horrorfilms mogen gerust bizar zijn of er mag zeker een hoekje af zijn, maar om één of andere reden werkte het hier voor mij niet echt. Daarenboven waren de acteerprestaties ook nooit echt top notch. Filmtechnisch zie je dan weer wel de sterkte van Wan. Op dat vlak valt er weinig op aan te merken, maar helaas had ik toch iets meer gehoopt met Wan aan het stuur.
Conclusie
Malignant hoort helaas niet helemaal in hetzelfde rijtje thuis als Saw, Insidious of The Conjuring. Hoewel op een manier origineel en vermakelijk, zal de film toch op enige verdeeldheid mogen rekenen bij het grote publiek. Mensen die maar sporadisch horror bekijken, zou ik toch één van Wans andere titels aanraden.
Pro
- Leuke, creepy sfeer
- Filmtechnisch goed
Con
- Iets té bizar script
- Matige acteerprestaties
- Film niet in balans
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
2 september 2021
Genre
- Horror
- Misdaad
- Thriller
Speelduur
111 minuten
Regie
James Wan
Cast
Annabelle Wallis, Maddie Hasson, George Young, Michole Briana White, ...
Uitgever
New Line Cinema, Warner Bros. Pictures
